ตอนที่ 18ฮูหยินใหญ่ลี่เซียนสบถออกมาอย่างหยามเกียรติศัตรู ดวงตาของนางกะพริบเล็กน้อยก่อนที่จะหมุนตัวหลบการโจมตีของศัตรูและแย่งชิงอาวุธของศัตรูที่ล้มตายมาครอบครองแทนทวนเหล็กในมือของเธอฟาดลงไปอย่างหนัก ทหารศัตรูที่ยืนตรงหน้าถูกทำให้ล้มลงด้วยการโจมตีที่รวดเร็ว ก่อนจะเหวี่ยงทวนไปข้างหน้าและฟันไปที่ศัตรูอีกกลุ่มที่กำลังเข้ามาทำร้ายเธอเสียงโลหะกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วสนามรบ ยิ่งเธอเข่นฆ่ามากเท่าไหร่ เลือดในกายก็ยิ่งร้อนรุ่มจนหัวใจสูบฉีด ลี่เซียนทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างต่างต้องหยุดหันมามอง สงครามที่ก่อนนี้ดูไร้ทิศทางชนะ กลับเปลี่ยนแปลงไปด้วยการเข้าสู่สนามรบของเธออย่างดุดัน หลงเยี่ยนที่เห็นทหารฝ่ายศัตรูจำนวนมากเริ่มล้มตายไปอย่างรวดเร็วก็เริ่มสั่งการให้กองทัพของเขาโจมตีเข้าไปอีก ในสนามรบนั้นชัยชนะเริ่มชัดเจนขึ้นเธอยังคงใช้ทวนโจมตีอีกครั้ง ศัตรูที่โผล่มาในระยะใกล้พยายามจะทำลายทวนของเธอ แต่ลี่เซียนกลับหลบหลีกอย่างรวดเร็ว และฟาดทวนเข้าที่ท้องของเขาจนมันกระเด็นออกไปไกล ก่อนที่เธอจะเหวี่ยงทวนกลับมาในท่าทางที่แม่นยำ ใช้ทวนเหล็กแทงตรงไปที่หัวใจของศัตรูที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาคนแล้วคนเล่า“อ้ากกกก!”
ตอนที่ 19พระชายาทำร้ายข้าฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงหวานพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร โดยมีแววตาที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่ดูไม่น่าจะชอบลี่เซียนมากนัก ตอนนี้เหมือนเห็นความสำคัญของเธอชัดเจน"ขอแสดงความยินดีกับพระชายา เวลานี้ทุกอย่างดีขึ้นหมดแล้ว บ้านเมืองสงบสุข เป็นที่น่าภาคภูมิใจของข้ายิ่งนัก"บิดาของหลงเยี่ยนกล่าวยิ้ม ๆ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความพอใจการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ลี่เซียนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เมื่อก่อนคนในจวนไม่ค่อยชอบเธอ แต่ตอนนี้ทั้งสองกลับมอบความสนิทสนมที่ดูเหมือนจะเกินไป ซึ่งมันทำให้เธอไม่สามารถตอบรับได้อย่างสบายใจนัก แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ยังคงได้ชื่อว่าพ่อแม่สามีอยู่ดี"ขอบพระคุณท่านทั้งสองเจ้าค่ะ"นางกล่าวเสียงเบา มุมปากยิ้มแย้มพยายามที่จะรักษาความสุภาพและไม่ให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดมากเกินไป"ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่คือสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับแล้ว เจ้าทำให้ครอบครัวของเราภูมิใจ"ฮูหยินใหญ่พูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ลี่เซียน พลางเอื้อมมือไปแตะแขนของนางอย่างเป็นมิตรอย่างที่ไม่เคยได้รับจากหญิงใหญ่มาก่อนไป๋ลี่เซียนพยายามยิ้มแย้มและค้อมหัวขอบคุณอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกถึงการควบคุมที่มากเกินไปจา
ตอนที่ 20เปิดประตูเมือง!เสียงของลู่หยวนดังขึ้นพร้อมทั้งทำท่าตะเกียกตะกายในน้ำ ท่าทางตกใจเหมือนกำลังจมน้ำของนางนั้นทำให้ลี่เซียนขมวดคิ้วนิ่ง ใบหน้าหวานสำลักน้ำในสระจนใบหน้าเปียกปอนดูไม่ได้“นางรู้หรือว่าว่าเครื่องสำอางนางไม่กันน้ำเลยสักนิด”ลี่เซียนยืนดูนิ่ง ๆ โดยไม่ตกใจอะไร แต่เสียงตะโกนของลู่หยวนก็ทำให้ทุกคนในงานต่างตกอกตกใจวิ่งมามุงดูกันรอบสระ หลงเยี่ยนที่ยืนอยู่ห่างออกไปหันมาเห็นเหตุการณ์นั้น เขารีบวิ่งไปที่ขอบสะพานแล้วตะโกนสั่งการบ่าวในจวนทันที"รีบเอาตัวนางขึ้นมาจากน้ำ"บ่าวในจวนสองคนรีบกระโดดลงน้ำไปช่วยลู่หยวนขึ้นมา เขาพยายามประคองเธอขึ้นฝั่งขณะที่ทุกคนยังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น“พานางเข้าไปพักที่เรือนรับรองก่อน เซิ่งหลี่จัดการหาเสื้อผ้าให้นางเปลี่ยนด้วย”“เจ้าค่ะ”ชายหนุ่มรีบหันมามองหน้าไป๋ลี่เซียนที่ยืนงงอยู่บนสะพาน รอยยิ้มบางของเขาหายไปท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จ้องมองมาที่ทั้งสอง "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"ชายหนุ่มเอ่ยถามพระชายาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง สองมือของเขาจับเธอหันซ้ายหันขวาเพื่อตรวจดูความผิดปกติ ท่าทางที่ร้อนใจของแม่ทัพปีศาจ ทำให้นางรู้สึกอุ่นใจขึ้นไม่น้อย"ข้าไม่เป็น
แม้ว่าจะเอ่ยออกไปเช่นนั้นแต่หลงเยี่ยนรู้ดีว่าเวลานี้นางกำลังเขินอายเพียงใด เสียงหวานที่สั่นนั้นเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด เขาไม่ดึงดันที่จะดึงผ้าออกมาแต่กลับกอดเธอเอาไว้ทั้งอย่างนั้นท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงของลมหายใจที่เข้าออกไม่เป็นจังหวะ ทั้งสองต่างคนต่างนอนไม่หลับ หัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ความใกล้ชิดใต้ผ้าห่มที่คลุมพวกเขาไว้ทำให้บรรยากาศยิ่งร้อนขึ้น ทั้งที่อากาศในห้องไม่ได้อบอ้าวแม้แต่น้อยแม่ทัพขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคมหันมองไป๋ลี่เซียนที่นอนหันหลังให้กับเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ตะแคงตัวเข้าหาเธอ วงแขนแข็งแกร่งสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วโอบกอดร่างบางเข้ามาแนบชิดนางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเขา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นที่ลูบไล้แผ่วเบาบนผิวกาย มือหนาของเขาเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังสำรวจทุกส่วนของเธออย่างพึงพอใจ“เจ้ารู้หรือไม่..”เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหูของเธอทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม “เจ้าทำให้ข้าแทบไม่อยากหลับตาเลย”ลี่เซียนตัวแข็งค้างก่อนจะรู้สึกถึงปลายจมูกโด่งที่กดลงบนลำค
ตอนที่ 21มีใบรับรองหรือไม่เสียงประกาศดังขึ้นจากบนกำแพงเมือง ทหารที่ประจำการต่างขยับตัวอย่างช่ำชองแสดงให้เห็นว่าพวกเขานั้นมีความหวัง ประตูเมืองถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว หลงเยี่ยนขี่ม้านำทัพเข้าไปก่อนตามด้วยลี่เซียนที่อยู่ในชุดเกราะสตรีสีดำขลับเต็มยศ ดวงตากลมของนางกวาดมองไปรอบ ๆ สังเกตถึงความเสียหายและความเหนื่อยล้าของทหาร มองไปอีกโซนก็เห็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บนอนเรียงรายให้หมอสนามใส่ยา ช่างเป็นภาพที่น่าสลดยิ่งนัก"คารวะท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ!"แม่ทัพที่ประจำการเอ่ยทักทาย ใบหน้าของเขาดูซูบเซียว ดวงตาดำคล้ำ บ่งบอกว่าในช่วงหลายวันมานี้เคร่งเครียดอยู่มาก"รายงานสถานการณ์เถอะ"หลงเยี่ยนออกคำสั่งเสียงเย็นขณะที่ก้าวลงจากหลังม้า แม่ทัพคนเดิมรีบเดินเข้ามาก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล"ศัตรูปิดล้อมเราอยู่หลายวันแล้ว ทหารบาดเจ็บจำนวนมากและเสบียงเริ่มร่อยหรอ หากแม่ทัพมาถึงช้ากว่านี้เพียงวันเดียว พวกเราคงต้านไม่ไหวขอรับ"ไป๋ลี่เซียนที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเหลือบมองไปทางหลงเยี่ยนที่ยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองทุกอย่างก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ"พาพวกข้าไปยังจวนบัญชาการ ข้าต้องการดูแผนที่ยุทธศาส
ตอนที่ 21.2 มีใบรับรองหรือไม่ทหารนายหนึ่งเอ่ยถามหลังจากที่นางเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง"เพราะข้าเชื่อว่าแม่ทัพคงไม่ปล่อยให้ข้าไปคนเดียว เช่นนั้นความปลอดภัยเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หายห่วง""อะไรเซ็น ๆ นะขอรับ"หานเจี้ยนหันมาถามพระชายาด้วยใบหน้าที่สงสัยจริง ๆ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยอธิบายก็เป็นแม่ทัพหลงเยี่ยนที่เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน"ดี! ข้าจะไปกับพระชายา เพียงแต่ข้าอาจจะต้องปกปิดใบหน้าอยู่บ้าง""ไม่ได้นะขอรับ"รองแม่ทัพอีกคนที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยขัดขึ้นทันที ใบหน้าของเขาแสดงออกว่าไม่เห็นด้วยเป้นอย่างมาก"หากแม่ทัพหรือพระชายาเกิดเป็นอะไรไป แล้วกองทัพจะเป็นอย่างไร""แล้วถ้าส่งคนอื่นไปแล้วล้มเหลวเล่า"ลี่เซียนถามเสียงเรียบพลางจ้องอีกฝ่ายจนเขาเงียบไป"ท่านไม่สนความเป็นความตายของคนอื่นงั้นหรือ""แต่ว่า..""ข้าเคยดูแผนที่การเดินทางไปแคว้นซีเหลียงมาก่อน ย่อมรู้จักวิธีปลอมตัวและแฝงตัวเข้าไป และอย่าลืมว่าข้ามีฝีมือในการต่อสู้ หากเกิดอะไรขึ้นข้าสามารถปกป้องตนเองได้""เรื่องนี้ข้าเห็นด้วยกับพระชายา พวกเราเข้าไปเองย่อมมั่นใจได้ว่าข่าวที่ได้มาจะเป็นความจริง"หลังจากที่แม่ทัพเอ่ยปากหนักแน่น พวกเขา
ตอนที่ 22ผัวเมียการละครลี่เซียนเอ่ยกับเขาแบบกลั้นยิ้ม พวกเขาจะสามารถแฝงตัวเข้าไปในเมืองของศัตรูได้โดยไม่มีปัญหาหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโชคของพวกเขาแล้ว"ไปได้"หลังจากผ่านประตูเมืองมาได้ ทั้งสองจึงพากันเดินไปตามถนนแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คน กลิ่นหอมของอาหารจากร้านค้าริมทางลอยมากระทบจมูก ไป๋ลี่เซียนหันไปมองตามกลิ่นที่หอมโหยหวนก่อนจะเดินตามกลิ่นนั้นไปช้า ๆ มาหยุดอยู่หน้าร้านบะหมี่ร้านหนึ่ง ยืนอยู่ครู่ใหญ่สายตาจ้องมองไปที่ลูกค้าที่นั่งทานบะหมี่ในร้านจนดวงตาเป็นประกาย"เจ้าหิวงั้นหรือ งั้นไปหาอะไรกินก่อน"พระชายาไม่ตอบอะไรเธอทำเพียงใช้มือตบไปที่มือของเขารัว ๆ หลายที เพียงไม่นานก็มีชายชราเจ้าของร้านเดินมาที่ทั้งสองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม"แม่นาง พ่อหนุ่ม นั่งก่อน ๆ""เถ้าแก่.. คือว่าข้ากับสามี.. เอ่อ.. ไม่มีเงินเจ้าค่ะ""เป็นคนต่างถิ่นงั้นหรือ ไม่เป็นไรหากเจ้าหิวก็มากินที่นี่ได้ตลอดข้าไม่ถือสา นั่งก่อน ๆ"เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือแม่ทัพตรงไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างทันที เพียงไม่กี่อึดใจก็มีบะหมี่มาวางตรงหน้าสองถ้วย"กินให้อิ่มท้องก่อน""ขอบคุณเถ้าแก่""ขอบคุณเถ้าแก่"หลังจากที่ทั้งสองจัดการกับเจ
แม่ทัพศัตรูจ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ เขาปรายตามองของในกล่องก่อนจะเลื่อนสายตามามองเธออีกครั้ง"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ามีบางอย่างแอบแฝง"ลี่เซียนสะกดอารมณ์ตื่นเต้นลงด้วยการหายใจเข้าออกลึก ๆ นางแสร้งหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยปอยผมทัดหูด้วยท่าทางอ่อยเหยื่อ"ท่านแม่ทัพกล่าวเกินไปแล้ว ข้ามีแต่ความจริงใจหรือต้องให้ข้าพิสูจน์"แม่ทัพฝ่ายศัตรูหรี่ตาลงอย่างจับผิด เขากำลังพิจารณาว่านางเป็นใครกันแน่ แต่ในขณะเดียวกันก็ถูกเสน่ห์ของนางดึงดูดโดยไม่รู้ตัว"เจ้ากล้าพิสูจน์งั้นหรือ.. ด้วยสิ่งใดกัน"ลี่เซียนหันไปมองที่จอกสุราบนโต๊ะ สองเท้าเดินเข้าไปหยิบจอกสุราขึ้นมาแล้วเทเหล้าลงไปครึ่งจอกก่อนจะยื่นให้เขา"ข้าขอดื่มกับท่าน.. ถือเป็นการแสดงไมตรี"ชายกลางคนมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะรับจอกมาดื่มทันทีโดยไม่ระแวงอะไร ไป๋ลี่เซียนยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ถึงแม้ว่าจะดูไร้สาระแต่หากทำให้คนผู้นี้ไว้ใจได้จะเป็นการดีกว่าที่เขาเอาแต่จับผิด"รายงาน! พบชายต้องสงสัยวนเวียนอยู่หน้าคฤหาสน์ขอรับท่านแม่ทัพ"เสียงทหารวิ่งเข้ามารายงานทำให้แม่ทัพศัตรูชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันไปออกคำสั่ง"จับตัวมันมา!"ในเวลาเดียวกันนั้นหลงเยี่
ลี่เซียนมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะหลุบตาลงแล้วค่อย ๆ ขยับดื่ม แม้รสชาติจะขมจนต้องขมวดคิ้ว แต่ทุกครั้งที่นางเผลอเม้มปาก หลงเยี่ยนก็จะส่งสายตาดุ ๆ มาให้อย่างรู้ทัน จนในที่สุดนางก็ดื่มยานั้นจนหมด“ดีมาก”เขาเอื้อมมือไปหยิบผลไม้แช่อิ่มมายื่นให้ นางอ้าปากกินอย่างไม่อิดออดเพราะรู้ซึ้งถึงรสชาติของยาถ้วยนั้นเป็นอย่างดี"เราอาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน เจ้าพักผ่อนให้ดี"หลังจากที่ลี่เซียนอาการดีขึ้นกองทัพปีศาจก็เคลื่อนทัพกลับเมืองหลวงทันที บ้านเมืองสงบสุขคือสิ่งที่เขาปรารถนา ครอบครัวมีความสุขนั่นก็คือสิ่งที่เขาปรารถนาเช่นกัน"ท่านว่าตรงนี้เราปลูกเหมยกุยฮวาสักสองสามต้นดีหรือไม่""ตามใจเจ้า""ตรงนี้ล่ะ ท่านคิดว่าเราปลูกอะไรดี.. เซียนตานฮวาดีหรือไม่""หานเจี้ยน!""จดแล้วขอรับ""ในบ่อนั้นข้าคิดว่าอยากได้เหลียนฮวาเพิ่มอีกเสียหน่อย อืม.. ตรงนั้นสามารถปลูกไม้ต้นได้ที่นี่จะปลูกไป๋หลันฮวาหรือหวงหลันได้ไหมนะ""หานเจี้ยน!""จดหมดแล้วขอรับ!""ดี! เช่นนั้นเจ้าไปหาสิ่งที่พระชายาอยากได้มา!""พระชายาไป๋ลี่เซียน.. รับราชโองการ"แต่ยังไม่ทันที่หานเจี้ยนจะได้ไปไหน เสียงของกงกงได้ดังขึ้นจากหน้าจวน พวกเขาเดินไปรวมกันที่
ตอนที่ 25เจ้าเมืองคนใหม่เสียงคำรามของหลงเยี่ยนดังขึ้น ด้านหญิงสาวที่เห็นแววตาของเขาได้หันไปตวัดดาบในมือได้ทันเวลา ชายคนนั้นสองมือกำดาบแน่นก่อนจะเบิกตากว้างเลือดไหลออกจากปากแล้วล้มลงลี่เซียมองไปยังด้านหน้าเห็นทหารฝ่ายตนกำลังจวนตัว เธอลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปกลางวงล้อม แม้จะบาดเจ็บแต่การโจมตีของนางยังคงแม่นยำอยู่เสมอ มือเล็กใช้ดาบของตนเขวี้ยงไปปักแผ่นหลังของศัตรูหนึ่งคนที่กำลังจะฟันทหารของแม่ทัพ ก่อนจะหมุนตัวไปคว้าดาบจากศพที่เกลื่อนกลาดมาต่อสู้ต่อทันที"ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าฆ่าพวกเราง่าย ๆ หรอก"ศัตรูคนหนึ่งสบโอกาสพุ่งเข้ามาหวังจะฟันนางจากด้านหลังฟุ่บ!แต่ร่างของหลงเยี่ยนนั้นไวกว่า เขาโฉบเข้ามาพร้อมกับตวัดดาบของเขาตัดคอศัตรูผู้นั้นในพริบตา เลือดพุ่งกระจายเปื้อนเสื้อคลุมของเขาโดยที่สีหน้าไร้อารมณ์"เจ้าอย่าฝืนตัวเอง"เขาพูดเสียงต่ำขณะใช้ตัวเองบังนางไว้ ลี่เซียนหอบหายใจถี่ เพราะรู้สึกว่าร่างกายผิดปกติ นางมองบาดแผลนั้นเห็นว่าไม่ได้หนักหนา แต่กลับหายใจติดขัด ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแสบร้อนไปทั้งตัวราวกับกำลังถูกเพลิงไหม้ แต่ถึงอย่างนั้นวันนี้พวกเข้าต้องชนะ!"ข้าสู้ไหว!""ทิ้งอาวุธซะ ไม่งั
แม้ว่าหลงเยี่ยนจะรู้สึกเป็นห่วง แต่เขาก็รู้ดีว่านางไม่ได้อ่อนแอและนางคงไม่ยอมเป็นแน่ เขาสบตาลี่เซียนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ"งั้นรองแม่ทัพไปจัดการให้หน่วยลอบสังหารเตรียมตัวให้พร้อม รุ่งสางเราจะออกเดินทางทันที!"รุ่งสางของวันถัดมา ทั้งสองคนนำทหารหน่วยลอบสังหารเดินทางออกจากค่ายอย่างเงียบเชียบที่สุด อาศัยร่มเงาของป่าทึบเป็นที่พรางกาย พวกเขาเคลื่อนพลโดยไร้สุ้มเสียงแม้แต่เสียงของลมหายใจ ใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยามพวกเขาก็มาถึงจุดที่คาดการณ์ไว้ "ขบวนเสบียงของพวกมันต้องผ่านหุบเขาด้านหน้า"หานเจี้ยนองครักษ์คู่ใจของแม่ทัพหลงเยี่ยนกล่าวพลางชี้ไปยังเส้นทางที่มองได้ด้วยตาเปล่า จากสายตาทั้งหลงเยี่ยนที่ตรงนั้นเป็นจุดที่หลบซ่อนและลอบโจมตีได้ดีมาก"ตรงนั้นเป็นจุดที่ดีที่สุดในการซุ่มโจมตี""รอให้พวกมันเข้าสู่จุดตายก่อนค่อยลงมือ"เขามองแผนที่ในมือ ก่อนจะตวัดสายตามองกลุ่มทหารที่เตรียมพร้อมรับคำสั่ง เมื่อชายหนุ่มให้จังหวะ เหล่าหน่วยลอบสังหารก็เดินทางไปประจำจุดทันที"ครั้งนี้เราจะพลาดไม่ได้" รอเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงเกือกม้ากระทบพื้นดังมาไกล ๆ กองขบวนเสบียงของศัตรูค่อย ๆ เคลื่อนผ่านเส
ตอนที่ 24ฆ่า!สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านแนวป่าทึบ ขณะที่สองร่างเคลื่อนที่ผ่านหมู่ต้นไม้ เสียงกิ่งไม้หักดังเป็นระยะบ่งบอกว่าศัตรูกำลังเร่งตามมาไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก ครั้งนี้ช่างเป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีเสียจริง ๆ"ทางนี้"แม่ทัพหลงเยี่ยนคว้ามือไป๋ลี่เซียนไว้แน่น เขาดึงนางให้กระโดดลงไปซ่อนตัวหลังโขดหิน ชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้แน่นจนร่างกายบอบบางนั้นแทบจมหายไปกับแผงอก กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นหอมของเสื้อผ้าและกลิ่นกายของเขากำลังลอยแตะจมูกของเธอจนมัวเมา ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มเธอต้องได้สติเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของศัตรูดังเข้ามาใกล้"ข้าเห็นว่าเห็นพวกมันหนีมาทางนี้ไม่ผิดแน่!""แยกกันค้นหา! มันต้องอยู่แถวนี้แน่!"เงาของเหล่าทหารเคลื่อนผ่านด้านบนโขดหินไปลิบ ๆ เธอที่ซุกตัวแนบชิดกับหลงเยี่ยนค่อย ๆ เบี่ยงหน้าออกมาจากแผงอกของเขาเผื่อมองไปทางทหารกลุ่มนั้น พวกเขาอยู่ให้เงียบและนิ่งที่สุดรอคอยให้ศัตรูผ่านไปให้ไกลกว่านี้ ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้หายใจคล่อง พลันมีเสียงกิ่งไม้ดังกรอบแกรบจากอีกฝั่งที่ไกลออกไป ทำให้ทหารของศัตรูหันขวับไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน"เสียงอะไร! ไปดู!"พวกมันเปลี่ยนทิศทางเพื่อรีบเร่งฝีเท้
ตอนที่ 23ลำบากเจ้าแล้ว"อะ.. ซือซือ ข้า.. ข้าหายใจไม่ออก"ไป๋ลี่เซียนมองไปที่หน้าประตู เห็นเงาดำวิ่งออกไปทันทีที่เธอโอดครวญ"เจ้านี่ช่าง""สามี.. ท่านก็แสดงให้เนียนเสียหน่อยนะเจ้าคะ""รบกวนฮูหยินโปรดชี้แนะ""ดูจากการแสดงของท่านแล้ว อืม.. ท่านนอนฟุบกับโต๊ะไปเสียเถอะ"ผ่านไปไม่นานได้มีเสียงฝีเท้าเดินมาใกล้ก่อนที่ประตูจะเปิดออก เผยให้เห็นเงาของแม่ทัพที่ยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มเหยียดหยันเมื่อเห็นสภาพของทั้งคู่"ขออภัยที่ต้องมาเยี่ยมกลางดึก แต่ข้าเพียงอยากรู้ว่ารสชาติอาหารของข้าเป็นยังไงบ้าง"หลงเยี่ยนหลับตานอนนิ่งฟุบอยู่ตรงนั้น ส่วนลี่เซียนทำทีเป็นร่างกายอ่อนแรงมือกำอกเสื้อแน่นเหมือนกำลังทรมานจากพิษ แม่ทัพศัตรูหัวเราะสะใจ"ดูเหมือนว่าข้าจะได้คำตอบที่ต้องการเสียแล้ว""ข้าไม่เข้าใจ.. เหตุใดท่านต้องทำ ชะ.. เช่นนี้""เดี๋ยวแม่นางก็จะเข้าใจ"เขาพูดจบได้หันไปสั่งทหารที่เดินตามเข้ามาอีกสองคน "พาตัวแม่ทัพหลงเยี่ยนไปขังคุกใต้ดิน และนำตัวสตรีผู้นี้ไปให้พวกมันเล่นสนุก!"ทันใดนั้นเองที่เธอเข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็นกับดักที่พวกมันวางไว้อยู่แล้ว เขารับรู้ว่าทั้งสองเป็นใคร'ฉลาดกว่าที่คิดแฮะ'ลี่เซียนที่ควรจะ
แม่ทัพศัตรูจ้องมองนางด้วยสายตาคมกริบ เขาปรายตามองของในกล่องก่อนจะเลื่อนสายตามามองเธออีกครั้ง"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ามีบางอย่างแอบแฝง"ลี่เซียนสะกดอารมณ์ตื่นเต้นลงด้วยการหายใจเข้าออกลึก ๆ นางแสร้งหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยปอยผมทัดหูด้วยท่าทางอ่อยเหยื่อ"ท่านแม่ทัพกล่าวเกินไปแล้ว ข้ามีแต่ความจริงใจหรือต้องให้ข้าพิสูจน์"แม่ทัพฝ่ายศัตรูหรี่ตาลงอย่างจับผิด เขากำลังพิจารณาว่านางเป็นใครกันแน่ แต่ในขณะเดียวกันก็ถูกเสน่ห์ของนางดึงดูดโดยไม่รู้ตัว"เจ้ากล้าพิสูจน์งั้นหรือ.. ด้วยสิ่งใดกัน"ลี่เซียนหันไปมองที่จอกสุราบนโต๊ะ สองเท้าเดินเข้าไปหยิบจอกสุราขึ้นมาแล้วเทเหล้าลงไปครึ่งจอกก่อนจะยื่นให้เขา"ข้าขอดื่มกับท่าน.. ถือเป็นการแสดงไมตรี"ชายกลางคนมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะรับจอกมาดื่มทันทีโดยไม่ระแวงอะไร ไป๋ลี่เซียนยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ถึงแม้ว่าจะดูไร้สาระแต่หากทำให้คนผู้นี้ไว้ใจได้จะเป็นการดีกว่าที่เขาเอาแต่จับผิด"รายงาน! พบชายต้องสงสัยวนเวียนอยู่หน้าคฤหาสน์ขอรับท่านแม่ทัพ"เสียงทหารวิ่งเข้ามารายงานทำให้แม่ทัพศัตรูชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันไปออกคำสั่ง"จับตัวมันมา!"ในเวลาเดียวกันนั้นหลงเยี่
ตอนที่ 22ผัวเมียการละครลี่เซียนเอ่ยกับเขาแบบกลั้นยิ้ม พวกเขาจะสามารถแฝงตัวเข้าไปในเมืองของศัตรูได้โดยไม่มีปัญหาหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโชคของพวกเขาแล้ว"ไปได้"หลังจากผ่านประตูเมืองมาได้ ทั้งสองจึงพากันเดินไปตามถนนแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คน กลิ่นหอมของอาหารจากร้านค้าริมทางลอยมากระทบจมูก ไป๋ลี่เซียนหันไปมองตามกลิ่นที่หอมโหยหวนก่อนจะเดินตามกลิ่นนั้นไปช้า ๆ มาหยุดอยู่หน้าร้านบะหมี่ร้านหนึ่ง ยืนอยู่ครู่ใหญ่สายตาจ้องมองไปที่ลูกค้าที่นั่งทานบะหมี่ในร้านจนดวงตาเป็นประกาย"เจ้าหิวงั้นหรือ งั้นไปหาอะไรกินก่อน"พระชายาไม่ตอบอะไรเธอทำเพียงใช้มือตบไปที่มือของเขารัว ๆ หลายที เพียงไม่นานก็มีชายชราเจ้าของร้านเดินมาที่ทั้งสองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม"แม่นาง พ่อหนุ่ม นั่งก่อน ๆ""เถ้าแก่.. คือว่าข้ากับสามี.. เอ่อ.. ไม่มีเงินเจ้าค่ะ""เป็นคนต่างถิ่นงั้นหรือ ไม่เป็นไรหากเจ้าหิวก็มากินที่นี่ได้ตลอดข้าไม่ถือสา นั่งก่อน ๆ"เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือแม่ทัพตรงไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างทันที เพียงไม่กี่อึดใจก็มีบะหมี่มาวางตรงหน้าสองถ้วย"กินให้อิ่มท้องก่อน""ขอบคุณเถ้าแก่""ขอบคุณเถ้าแก่"หลังจากที่ทั้งสองจัดการกับเจ
ตอนที่ 21.2 มีใบรับรองหรือไม่ทหารนายหนึ่งเอ่ยถามหลังจากที่นางเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง"เพราะข้าเชื่อว่าแม่ทัพคงไม่ปล่อยให้ข้าไปคนเดียว เช่นนั้นความปลอดภัยเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หายห่วง""อะไรเซ็น ๆ นะขอรับ"หานเจี้ยนหันมาถามพระชายาด้วยใบหน้าที่สงสัยจริง ๆ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยอธิบายก็เป็นแม่ทัพหลงเยี่ยนที่เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน"ดี! ข้าจะไปกับพระชายา เพียงแต่ข้าอาจจะต้องปกปิดใบหน้าอยู่บ้าง""ไม่ได้นะขอรับ"รองแม่ทัพอีกคนที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยขัดขึ้นทันที ใบหน้าของเขาแสดงออกว่าไม่เห็นด้วยเป้นอย่างมาก"หากแม่ทัพหรือพระชายาเกิดเป็นอะไรไป แล้วกองทัพจะเป็นอย่างไร""แล้วถ้าส่งคนอื่นไปแล้วล้มเหลวเล่า"ลี่เซียนถามเสียงเรียบพลางจ้องอีกฝ่ายจนเขาเงียบไป"ท่านไม่สนความเป็นความตายของคนอื่นงั้นหรือ""แต่ว่า..""ข้าเคยดูแผนที่การเดินทางไปแคว้นซีเหลียงมาก่อน ย่อมรู้จักวิธีปลอมตัวและแฝงตัวเข้าไป และอย่าลืมว่าข้ามีฝีมือในการต่อสู้ หากเกิดอะไรขึ้นข้าสามารถปกป้องตนเองได้""เรื่องนี้ข้าเห็นด้วยกับพระชายา พวกเราเข้าไปเองย่อมมั่นใจได้ว่าข่าวที่ได้มาจะเป็นความจริง"หลังจากที่แม่ทัพเอ่ยปากหนักแน่น พวกเขา
ตอนที่ 21มีใบรับรองหรือไม่เสียงประกาศดังขึ้นจากบนกำแพงเมือง ทหารที่ประจำการต่างขยับตัวอย่างช่ำชองแสดงให้เห็นว่าพวกเขานั้นมีความหวัง ประตูเมืองถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว หลงเยี่ยนขี่ม้านำทัพเข้าไปก่อนตามด้วยลี่เซียนที่อยู่ในชุดเกราะสตรีสีดำขลับเต็มยศ ดวงตากลมของนางกวาดมองไปรอบ ๆ สังเกตถึงความเสียหายและความเหนื่อยล้าของทหาร มองไปอีกโซนก็เห็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บนอนเรียงรายให้หมอสนามใส่ยา ช่างเป็นภาพที่น่าสลดยิ่งนัก"คารวะท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ!"แม่ทัพที่ประจำการเอ่ยทักทาย ใบหน้าของเขาดูซูบเซียว ดวงตาดำคล้ำ บ่งบอกว่าในช่วงหลายวันมานี้เคร่งเครียดอยู่มาก"รายงานสถานการณ์เถอะ"หลงเยี่ยนออกคำสั่งเสียงเย็นขณะที่ก้าวลงจากหลังม้า แม่ทัพคนเดิมรีบเดินเข้ามาก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวล"ศัตรูปิดล้อมเราอยู่หลายวันแล้ว ทหารบาดเจ็บจำนวนมากและเสบียงเริ่มร่อยหรอ หากแม่ทัพมาถึงช้ากว่านี้เพียงวันเดียว พวกเราคงต้านไม่ไหวขอรับ"ไป๋ลี่เซียนที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางเหลือบมองไปทางหลงเยี่ยนที่ยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองทุกอย่างก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ"พาพวกข้าไปยังจวนบัญชาการ ข้าต้องการดูแผนที่ยุทธศาส