ตอน 7

กลุ่มของติงกวนเดินทางเกือบหนึ่งเค่อกว่าจะถึงบ้านหลังไม่ใหญ่นักซึ่งอยู่ที่ท้ายหมู่บ้านติดกับตีนเขา เป็นเพราะมีเด็ก ๆ อยู่จึงทำให้ผู้ใหญ่อย่างพวกเขาเดินได้ช้ากว่าปกติ ติงกวนเชิญชางจ้าวหลงเข้าบ้านก่อนจะปิดประตูรั้วและในบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวบ้านมาแอบฟังเหมือนทุกครั้ง

เสี่ยวชิงเห็นสามีเชิญผู้อาวุโสเข้าไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวแล้ว นางจึงบอกให้ลูก ๆ เข้าไปรอในห้องก่อน ส่วนนางเดินเข้าไปนำน้ำต้มสุกมาวางเอาไว้ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ สามีของนาง เพื่อรอฟังเรื่องราวจากปากชายชราว่าลูกสาวนางช่วยอะไรเขาเอาไว้

ชางจ้าวหลงเห็นทั้งสองพร้อมที่จะฟังแล้ว เขาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่ม่านหรูทำเมื่อวานนี้ให้พวกเขาฟัง โดยเขาไม่ได้บอกว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เพียงแต่เงินขายเห็ดหลินจือแดงที่เหลือหนึ่งร้อยกว่าตำลึง เขาต้องมอบให้พวกเขาเก็บไว้ ส่วนตั๋วเงินที่ม่านหรูฝากเอาไว้ เขาไม่ได้บอกกล่าวออกมา หลังเล่าจบ เขาก็ส่งตะกร้าสิ่งของให้ที่ด้านข้างโต๊ะ เพื่อให้พวกเขาตรวจดูว่ามีสิ่งของจำเป็นครบหรือไม่ ก่อนที่จะส่งเงินในกระเป๋าผ้าที่เหลือให้พวกเขา

ติงกวนกับเสี่ยวชิงช่วยกันดูสิ่งของมากมายในตะกร้าใบใหญ่ ก่อนจะดูของในตะกร้าใบเล็กต่อ พอเห็นว่ามีแต่สิ่งของจำเป็นจริง ๆ พวกเขารีบลุกขึ้นคารวะผู้เฒ่าตรงหน้าด้วยความซาบซึ้ง หลายปีแล้วที่พวกเขาไม่มีเสื้อผ้าใหม่ให้ลูก ๆ ใส่ ส่วนเงินที่ท่านผู้เฒ่าให้มานั้น พวกเขาสัญญาว่าจะเก็บเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น

“พวกเจ้านั่งลงก่อน ข้ายังมีเรื่องจะพูดอีก”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งสองรีบนั่งลงตามที่เขาบอก และตั้งใจฟังอีกครั้ง

“ข้าสัญญากับลูกสาวของเจ้าว่าจะสอนวิชาต่าง ๆ ให้นางกับน้องชายทั้งสอง แต่ข้ายังไม่มีที่อยู่ของตัวเอง แม่หนูม่านหรูบอกว่าข้าสามารถสร้างเรือนเล็ก ๆ ข้างบ้านเจ้าได้ พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไรหากข้าจะให้พวกเจ้าช่วยเรื่องนี้”

“เอ่อ ท่านผู้เฒ่าคิดดีแล้วหรือขอรับ พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรดา แต่ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสที่มีความรู้ พวกเราไม่กล้ารบกวนท่านมากขนาดนั้นหรอกขอรับ”

“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องคิดแทนข้าหรอก ข้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน และข้ายังเห็นม่านหรูเป็นเหมือนหลานสาวจริง ๆ ข้าต่างหากที่กลัวพวกเจ้ารังเกียจชายชราไร้ที่มาอย่างข้า”

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรขอรับ พวกข้าเพียงกลัวว่าลูก ๆ จะรบกวนท่านมากเกินไปเท่านั้นเองขอรับ”

“หากเจ้าไม่รังเกียจข้าจริง ๆ ข้าก็จะให้พวกเจ้าหยุดงานในไร่แล้วมาช่วยข้าสร้างบ้านสักหลายวันได้หรือไม่ ข้าไม่อยากจ้างชาวบ้านในหมู่บ้านของเจ้า แต่ข้าจะเข้าไปแจ้งผู้ใหญ่บ้านของเจ้าก่อนจะสร้างบ้าน แล้วพวกเจ้าก็ถือซะว่าข้าเป็นพ่อบุญธรรม พวกเจ้าคิดว่าเป็นอย่างไร”

“ท่านไม่รังเกียจพวกเราที่เป็นกำพร้าหรือขอรับ” ติงกวนมองชายชราตรงหน้าน้ำตาคลอเบ้า เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีคนอยากเป็นพ่อบุญธรรมของพวกเขาผัวเมีย

“เพ้ย! ข้าจะรังเกียจพวกเจ้าได้อย่างไรกัน ในเมื่อข้าเองก็เป็นกำพร้า หากไม่ได้อาจารย์เก็บไปเลี้ยง ข้ามีหรือจะอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ในเมื่อพวกเจ้าไม่รังเกียจข้า ต่อไปก็เรียกข้าว่าพ่อเสีย ส่วนเจ้าเอาอาหารไปจัดใส่จานให้เด็ก ๆ กินก่อน ม่านหรูยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย ข้ากลัวนางจะปวดท้องเอา แล้วก็เจ้าพาข้าไปบ้านผู้ใหญ่บ้านก่อนค่อยกลับมากินข้าวกันทีหลัง”

“เจ้าค่ะ/ขอรับ ท่านพ่อบุญธรรม” ทั้งสองผัวเมียแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง

ติงกวนเดินนำชางจ้าวหลงไปยังบ้านผู้ใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าทางเข้าหมู่บ้าน เขาไม่คิดมาก่อนว่าจู่ ๆ จะมีพ่อบุญธรรมตอนอายุมากขนาดนี้ ในเมื่อชายชราไม่รังเกียจ พวกเขามีหรือจะรังเกียจการที่จะมีผู้อาวุโสอยู่ในบ้าน

ทั้งสองใช้เวลาแจ้งเรื่องกับผู้ใหญ่บ้านไม่นาน ก่อนชางจ้าวหลงกับติงกวนจะได้รับใบรับรองการเป็นพ่อลูกบุญธรรมจากผู้ใหญ่บ้านกลับไปด้วย

เมื่อมาถึงบ้าน ทั้งสองคนเห็นเด็ก ๆ นั่งกินอาหารที่ชางจ้าวหลงซื้อจากเมืองมาอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาจึงหาเก้าอี้มานั่งร่วมวงด้วยพร้อมรอยยิ้ม ติงกวนบอกลูกให้หลังจากนี้เรียกชางจ้าวหลงว่าท่านปู่ เพราะพวกเขาเป็นพ่อลูกกันอย่างถูกต้องแล้ว เด็ก ๆ เงยหน้ามองชายชราไปมา ก่อนจะพากันลุกขึ้นและคารวะชางจ้าวหลง

“คารวะท่านปู่เจ้าค่ะ/ขอรับ”

“ฮ่า ฮ่า ในที่สุดข้าก็มีหลานเป็นของตัวเองแล้ว พวกเจ้านั่งลงกินให้เสร็จก่อน”

“ขอบคุณท่านปู่เจ้าค่ะ/ขอรับ”

เด็ก ๆ ต่างยิ้มให้กับปู่คนใหม่ของพวกเขา และกินอาหารต่ออย่างมีมารยาทที่ดูแตกต่างจากเด็กชาวบ้านทั่วไปซึ่งมักจะกินมูมมามเวลามีของดี ๆ ชางจ้าวหลงพอใจมากที่ลูกชายบุญธรรมของเขาสอนลูกได้ดีจริง ๆ

หลังทานอาหารกันเสร็จ ชางจ้าวหลงก็ชวนติงกวนไปหาไม้บนเขามาเตรียมสร้างเรือนเล็ก ๆ ข้างบ้านหลังจากพูดคุยกับผู้ใหญ่บ้านก่อนหน้านี้ ม่านหรูอยากไปช่วยพวกเขาด้วยแต่ถูกแม่ห้ามเอาไว้เสียก่อน นางกับน้องต้องช่วยกันซักชุดใหม่ก่อนจึงจะออกไปข้างนอกได้

“พวกเจ้าเชื่อฟังเสี่ยวชิง ปู่กับพ่อเจ้าไปไม่นานก็กลับ ถ้ามีผลไม้ป่า ปู่จะเก็บมาฝาก”

เด็ก ๆ พอคิดว่าอาจได้กินผลไม้ป่าต่างยิ้มส่งท่านปู่กับท่านพ่อที่กำลังเข็นรถเข็นคันเดียวของบ้านตามหลังท่านปู่ไปอย่างยินดี เสี่ยวชิงส่ายหัวกับความเห็นแก่กินของลูก ๆ นางรีบต้อนเด็ก ๆ เข้าไปเตรียมซักผ้าที่หลังบ้านด้วยกันพร้อมรอยยิ้ม

ระหว่างทางขึ้นเขา ชางจ้าวหลงเล่าเรื่องต่าง ๆ จากประสบการณ์ของเขาเพื่อสอนติงกวนให้อย่าไว้ใจใครมากเกินไปนอกจากครอบครัว ติงกวนไม่รู้ว่าพ่อเขาพบเจอสิ่งใดมาก่อนหน้านี้ ทำให้ท่านไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ แต่ในเมื่อท่านพ่อสอนสั่ง เขาก็คิดที่จะทำตามอยู่แล้ว พวกเขาเดินขึ้นเขาไปไม่ไกลในป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ชางจ้าวหลงใช้พลังลมปราณส่งลงในมีดพร้าที่ติงกวนนำมาด้วย ก่อนจะตัดต้นไม้ขนาดใหญ่อย่างสบาย ๆ ดั่งตัดต้นกล้วย ทำเอาติงกวนถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เขาไม่คิดว่าพ่อคนใหม่ของเขาจะมีความสามารถดั่งเทพเซียนเช่นนี้ ติงกวนได้แต่ชื่นชมชางจ้าวหลงไปตามประสาคนตื่นเต้น ชางจ้าวหลงมองเขาอย่างเอ็นดูที่เห็นเขาดีใจเหมือนเด็ก ๆ เพราะติงกวนไม่เคยฝึกวรยุทธเช่นนี้มาก่อน

ทั้งสองลงจากเขาก่อนค่ำ โดยมีชางจ้าวหลงเป็นคนใช้ลมปราณเข็นรถที่เต็มไปด้วยไม้ใหญ่หลายท่อนวางซ้อนอยู่บนรถเข็นจนแทบจะร่วงลงมา ติงกวนเป็นห่วงพ่อบุญธรรมจึงอาสาช่วยเข็นด้วย แต่ชางจ้าวหลงซึ่งมีลมปราณมหาศาลส่ายหน้าไม่ให้เขาช่วย ด้วยกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุจนลูกชายคนใหม่ของเขาบาดเจ็บ

เมื่อถึงบ้านแล้ว ชางจ้าวหลงยังยกท่อนไม้ใหญ่ทั้งหมดลงจากรถเข็นเองโดยไม่ให้ติงกวนเข้าใกล้ เขาวางท่อนไม้ไว้ด้านข้างบ้านซึ่งมีที่ว่างมากพอจะสร้างเรือนได้สักหนึ่งหลัง จากนั้นทั้งคู่ที่เหงื่อโทรมกายต่างเข้าไปนำเสื้อผ้าใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเดินไปยังแม่น้ำที่อยู่อีกด้านของหมู่บ้านไม่ไกลจากบ้านนักเพื่ออาบน้ำก่อนจะกลับไปกินข้าวกับครอบครัวแล้วพักผ่อนแต่หัวค่ำเพื่อเก็บแรงเอาไว้สร้างบ้านพรุ่งนี้

10 ปีผ่านไป

ช่วง 10 ปีที่ผ่านมา เด็กทั้ง 3 คนต่างเรียนวรยุทธและเรียนหนังสือกับท่านปู่อย่างขยันขันแข็ง ตอนนี้พวกเขาเติบโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว เสียแต่ว่าม่านหรูที่หลังจากเริ่มเรียนวรยุทธก็ไม่ยอมสวมเสื้อผ้าแบบผู้หญิงอีก โดยนางบอกว่าชุดพวกนั้นรุ่มร่ามเกินไปจนนางฝึกวรยุทธลำบาก นางจึงหันมาสวมชุดผู้ชายและทำผมเหมือนน้องชายไม่มีผิด

ชาวบ้านที่เห็นม่านหรูแต่งตัวเหมือนผู้ชายครั้งแรกต่างนินทากันอย่างสนุกปากและยังปรามาสนางว่าชั่วชีวิตนี้คงไม่มีใครอยากได้เป็นสะใภ้ ทำเอาเสี่ยวชิงโกรธไม่น้อยที่ลูกสาวถูกต่อว่าเช่นนี้ แต่ม่านหรูไม่สนใจคำพูดชาวบ้าน นางบอกแม่ว่าสักวันสวรรค์คงส่งคู่ของนางมาให้ นางไม่อยากได้คนในหมู่บ้านซึ่งไม่มีความสามารถเท่านางกับน้องชายมาเป็นคู่ครองแต่แรก ทำเอาเสี่ยวชิงได้แต่เอามือก่ายหน้าผากด้วยเพราะหมดคำจะพูดกับลูกสาว ตอนนี้ลูกสาวนางอายุ 17 ปีแล้ว คู่หมั้นคู่หมายยังไม่มีท่าทีว่าจะโผล่มาจากฟ้าดั่งที่ลูกสาวนางบอกไว้สักนิด

ชางจ้าวหลงที่หวงหลานสาวมาตั้งแต่นางอายุ15 เห็นด้วยกับม่านหรูทุกอย่าง ยิ่งทำให้เสี่ยวชิงไม่สามารถบังคับลูกในเรื่องนี้ได้ ติงกวนก็หวงลูกสาวที่สวยวันสวยคืนเช่นกัน เขาจึงเข้าข้างสองปู่หลานอย่างเต็มที่ ไม่ต้องพูดถึงน้องชายของม่านหรูที่ตัวโตกว่าพี่สาวหนึ่งช่วงศรีษะ พวกเขาไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้พี่สาวตั้งแต่ที่นางอายุ 10 ขวบแล้ว