6

หลินโยวหรานชะงักมือที่กำลังจะผลักประตู

คนที่ช่วยโป๋ซือหานออกมาได้คือเธอ ทำไมถึงกลายเป็นหลินชิงเสวี่ยไปได้ล่ะ?

เสียงอายๆ ของหลินชิงเสวี่ยดังออกมาจากด้านในห้อง

“ที่ซือหานติดอยู่ในภูเขาเพราะจะเอาหมาป่าขาวมาให้ฉัน การที่ฉันช่วยคุณจึงเป็นเรื่องที่สมควรแล้วค่ะ แต่ว่า...”

แววตาของหลินชิงเสวี่ยหรี่ลง

“ซือหาน คุณไม่ต้องเอาหมาป่าขาวมาปลอบใจฉันหรอกค่ะ ฉันรู้ดีว่า คนที่คุณรักที่สุดคือพี่สาวฉัน ดังนั้นตอนที่พี่สาวถูกลักพาตัวไป คุณถึงยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยเธอ...”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเลย!”

เสียงตื่นเต้นของน้องชายโป๋ซือหานดังขึ้น

“คดีลักพาตัวครั้งนั้น เดิมทีเป็นแผนของซือหาน!”

“อะไรนะ?” หลินชิงเสวี่ยเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ

น้องชายของโป๋ซือหานพูดจาพล่ามไปเรื่อย

“ตอนนั้นซือหานต้องการให้ลุงหลินกับป้าหลินของคุณรู้ว่าลูกสาวที่พวกเขารักจริง ๆ คือใคร เลยหาคนปลอมตัวเป็นโจรลักพาตัวคุณกับหลินโยวหรานไป”

“ส่วนเรื่องที่เขาช่วยหลินโยวหรานก็แค่แผนหลอก ๆ เพื่อเอาชนะหลินโยวหราน ทำให้เธอยอมแต่งงานกับเขา!”

“แต่ชิงเสวี่ย เธอวางใจได้เลย ซือหานแต่งงานกับหลินโยวหรานก็เพื่อผลประโยชน์ของตระกูล เขาวางแผนไว้แล้ว อีกไม่นานก็จะหย่ากับหลินโยวหราน!”

“จริงเหรอซือหาน?”

ในห้องผู้ป่วยเงียบไปครู่หนึ่ง ตามมาด้วยเสียงของโป๋ซือหาน

“ใช่แล้ว”

หลินโยวหรานที่อยู่หน้าประตูก้าวถอยหลังโซซัดโซเซ

ที่แท้... คดีลักพาตัวครั้งนั้น ก็เป็นการวางแผนเช่นกัน

เธอเคยคิดว่า นั่นคือความจริงใจไม่กี่อย่างของโป๋ซือหานที่มีต่อเธอ

แต่ก็ไม่คิดว่า มันก็เป็นคำโกหก

โทรศัพท์สั่นขึ้น ขัดจังหวะความคิดของหลินโยวหราน

เธอรับสาย เสียงอบอุ่นของแม่บุญธรรมดังขึ้น

“ลูกสาวสุดที่รักของแม่ เครื่องบินส่วนตัวที่แม่เตรียมไว้จะออกเดินทางตอนเที่ยงวันพรุ่งนี้ ต้องไปถึงสนามบินตรงเวลานะ”

“ได้ค่ะแม่”

เมื่อวางสายแล้ว หลินโยวหรานเงยหน้ามองชายหนุ่มที่อยู่ในห้องผู้ป่วย มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น

บางทีแบบนี้ก็ดี

เธอไม่เคยติดค้างอะไรโป๋ซือหานเลย ระหว่างเขาทั้งสอง ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก นอกจากสัญญาแต่งงานที่ไร้ความหมายฉบับนี้

เมื่อก่อนไม่มี ตอนนี้ไม่มี

และในอนาคต ก็จะไม่มีอีกต่อไป

...

ใกล้จะถึงวันเดินทาง หลินโยวหรานก็ยุ่งวุ่นวาย

เธอไปหาทนายความเพื่อเตรียมเอกสารการหย่า จากนั้นหลินโยวหรานก็ไปเจอเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่คลับในใจกลางเมือง

อีกฝ่ายเป็นชายชาวยุโรป แต่หลายปีมานี้เขาพัฒนาธุรกิจในประเทศจีนเป็นหลัก โดยส่วนใหญ่เป็นการบริหารจัดการทรัพย์สิน

ตอนที่หลินโยวหรานมาถึงประเทศจีน พ่อแม่บุญธรรมกลัวเธอจะถูกรังแก เลยจัดหาทรัพย์สินมากมายในประเทศจีนให้เธอ

เช่น สนามล่าสัตว์

และลูกค้าหลายรายของตระกูลหลินและตระกูลโป๋ แท้จริงแล้วก็เป็นคนของเธอเอง

เพียงแต่เธอเก็บเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกไปมาก

ตอนนี้พอจะไป ทรัพย์สินเหล่านี้ย่อมต้องการคนดูแล เธอจึงนึกถึงเพื่อนเก่าคนนี้

เพื่อนเก่าพบกัน ย่อมต้องดื่มกันบ้าง

เพื่อนดื่มจนเมาจึงกล้าเปิดปากพูด

“โยวหราน เธอแน่ใจนะว่าจะยุติความร่วมมือของบริษัททั้งหมดในนามของเธอกับตระกูลหลินและตระกูลโป๋? รู้ไหมว่าถึงแม้ทั้งสองตระกูลจะเป็นมหาเศรษฐี แต่หลายปีมานี้พวกเขาก็ตกต่ำลงไปมากแล้ว”

“ถ้าเธอยุติความร่วมมือตอนนี้ พวกเขาคงเจ็บตัวกันไม่น้อยเลยล่ะ!”

หลินโยวหรานพยักหน้า “ฉันแน่ใจมาก”

เพื่อนเก่าส่งเสียงจิ๊จิ๊สองครั้ง

“สมควรแล้วที่พวกเขามองคนไม่ออก เตรียมตัวชดใช้กรรมได้เลย!”

เพราะหลินโยวหรานยังต้องไปขึ้นเครื่องบิน เธอจึงเลิกงานเลี้ยงเร็ว

แต่ไม่คิดว่าขณะที่ทั้งสองคนลงบันได หลินโยวหรานที่ทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เพื่อนผู้ชายของเธอก็รีบประคองเธอไว้

“ขอโทษที”

ระยะห่างของทั้งสองคนนั้นค่อนข้างใกล้ หลินโยวหรานกำลังจะลุกขึ้น แต่ไม่คิดว่า พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นโป๋ซือหานกับกลุ่มเพื่อนของเขากำลังเดินออกมาจากห้องส่วนตัวอีกห้องพอดี

เพื่อนๆ ของโป๋ซือหานเห็นหลินโยวหรานก็ตกตะลึง แล้วก็เริ่มผิวปากแซวอย่างไร้มารยาท

“โห นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย? โป๋ซือหาน เมียแกนอกใจแล้วเหรอ?”

“เฮ้ย! แถมยังเป็นฝรั่งอีกเหรอเนี่ย? ไม่จริงน่า หลินโยวหราน ไม่จริงน่า รสนิยมเธอแรงจริงๆ!”