5

หลินโยวหรานตกใจ “ติดอยู่ในภูเขาได้ยังไง?”

หลินชิงเสวี่ยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

ในตอนนั้นพวกเขาเห็นหมาป่าขาวตัวหนึ่ง โป๋ซือหานไม่สนใจว่าฝนตกอยู่ จึงบุกเดี่ยวไล่ตามไป แต่ไม่คิดว่าภูเขาจะถล่ม โป๋ซือหานจึงติดอยู่ในภูเขา

“บ้าที่สุด!”

ใบหน้าของหลินโยวหรานซีดเผือด

“ภูเขานี้ดินถล่มอันตรายมาก กลางคืนมีหมาป่าออกอาละวาดอีก โป๋ซือหานไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง!”

น้องชายคนหนึ่งของป๋อซือหานเถียงกลับอย่างไม่พอใจ

“เธอจะตะโกนทำไม มีความสามารถก็บอกมาสิว่าจะทำยังไง? พวกเราถามเจ้าหน้าที่สนามล่าสัตว์แล้ว ทีมกู้ภัยที่เร็วที่สุดมาถึงที่นี่ก็ต้องใช้เวลาเกือบทั้งวัน... หลินโยวหราน เธอทำอะไรน่ะ!”

ท่ามกลางเสียงอุทานตกใจ หลินโยวหรานกระโดดขึ้นหลังม้าอย่างชำนาญ

เธอพูดเสียงเย็นชา

“ก็ไปช่วยเขาน่ะสิ”

พูดจบเธอก็ควบม้าจากไป ทิ้งให้คนกลุ่มหนึ่งยืนตะลึงมองหน้ากัน

“ฝีมือการขี่ม้าของหลินโยวหรวน... ดีขนาดนี้เชียวเหรอ?”

ใบหน้าของหลินชิงเสวี่ยซีดขาว มือกำหมัดแน่น

หลินโยวหรันคุ้นเคยกับภูเขาลูกนี้เป็นอย่างดี เธอรีบหาเส้นทางเล็ก ๆ ที่ไม่ถล่มเพื่อเข้าไปในภูเขา

เหตุผลที่เธอไปช่วยโป๋ซือหานนั้นไม่มีอะไรเลย

ประการแรก สนามล่าสัตว์แห่งนี้อยู่ภายใต้ชื่อของเธอ หากมีคนเสียชีวิต เธอจะต้องถูกพัวพัน และการจากไปของเธอก็คงไม่ราบรื่นนัก

อีกประการหนึ่ง ก็เพราะเธอติดหนี้ชีวิตโป๋ซือหานอยู่

เมื่อก่อนตอนที่เธอกลับมาตระกูลหลินได้ไม่นาน เธอกับหลินชิงเสวี่ยถูกจับตัวไปพร้อมกัน

ในยามคับขัน พ่อแม่ของทั้งสองเลือกหลินชิงเสวี่ยที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เมื่อเห็นหลินโยวหรานกำลังจะถูกเอาชีวิตไป ก็ได้โป๋ซือหานที่บุกเดี่ยวเข้ามาโดยไม่เกรงกลัวอันตราย

เพื่อช่วยเธอ เขาถูกฟันสามแผล และต้องได้รับการช่วยเหลือตลอดทั้งคืน

ชีวิตนี้ เธอควรจะคืนให้เขา

หลินโยวหรานขี่ม้าท่ามกลางพายุฝนเป็นเวลาห้าชั่วโมง ในที่สุดก็พบโป๋ซือหาน

เขาสลบอยู่ในถ้ำ มือยังคงกำหมาป่าขาวตัวนั้นไว้แน่น ปากก็ยังพึมพำว่า

“ชิงเสวี่ย... ให้เธอ... นี่ให้เธอ...”

สีหน้าของหลินโยวหรานหม่นหมองลง

เพื่อมอบคำสารภาพรักที่เลื่อนลอยให้หลินชิงเสวี่ย ถึงกับยอมทิ้งชีวิตเลยเหรอ?

เธอยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน แล้วพยุงโป๋ซือหานขึ้นเพื่อออกไปจากที่นี่

แต่ไม่นึกเลยว่าพอเงยหน้าขึ้นกลับเห็นดวงตาสีเขียวเรืองรองนับไม่ถ้วนในความมืดมิด

ฝูงหมาป่ามาแล้ว

หลินโยวหรานไม่คิดว่าตัวเองจะโชคร้ายขนาดนี้ แต่เธอก็รีบยกปืนล่าสัตว์ขึ้นมาป้องกันตัวเองและโป๋ซือหานทันที

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น หมาป่าทั้งหมดก็ล้มลงทันที เธอถูกกัดไปสามจุด

เธอคิดว่า บังเอิญจริง ๆ แผลที่ถูกกัดเท่ากับจำนวนแผลที่โป๋ซือหานถูกฟันเพื่อช่วยเธอเมื่อครั้งก่อนพอดี

เลือดทั้งร่างกายไหลออกมาไม่หยุด แต่เธอก็กัดฟันลากโป๋ซือหานขึ้นม้า ขี่ออกจากภูเขา

เมื่อกลับมาถึงห้องโถง หลินชิงเสวี่ยและกลุ่มเพื่อนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นหลินโยวหรานที่เต็มไปด้วยเลือดท่วมตัว

หลินโยวหรานกลิ้งลงจากหลังม้า ผลักโป๋ซือหานเข้าสู่อ้อมแขนของหลินชิงเสวี่ย พยายามพูดประโยคสุดท้ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“บอกโป๋ซือหานด้วยว่า ชีวิตที่ฉันติดหนี้เขา ฉันคืนให้แล้ว”

พูดจบ ดวงตาของเธอก็พลันมืดดับลง แล้วหมดสติไป

...

เมื่อหลินโยวหรานตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

บาดแผลจากการถูกกัดทั่วร่างกายได้รับการรักษาเรียบร้อยแล้ว เธอถามหมอว่า “ผู้ชายที่มากับฉันล่ะคะ?”

เมื่อได้หมายเลขห้องพักผู้ป่วยของโป๋ซือหาน หลินโยวหรานก็เดินไปเพื่อตรวจสอบอาการของเขา แต่ไม่นึกว่าเมื่อมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วย ก็ได้ยินเสียงน้องชายโป๋ซือหานดังขึ้น

“ซือหาน ชิงเสวี่ยไม่กลัวอันตรายเลย ไปช่วยพี่ออกมาจากภูเขา ชิงเสวี่ยรักพี่มากจริง ๆ เลยนะ!”