7

ใบหน้าของโป๋สือหานบึ้งตึง

แต่เพื่อนของเขากลับไม่ได้สังเกตเห็นปฏิกิริยาแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา ยังคงพูดจาไร้สาระต่อไป

“ตามหลักแล้วไม่น่าจะเป็นไปได้นะ พี่หานของเราก็ขนาดใหญ่โตขนาดนั้น หลินโยวหรานจะหลวมแค่ไหนก็ไม่น่าจะไม่อิ่มนะ!”

“แกไม่เข้าใจสินะ? หลินโยวหรานนี่ชัดเจนเลยว่ากินที่บ้านไม่อิ่ม เลยไปกินข้างนอกมั่วซั่วไง! ฮ่าๆๆ!”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะเย้ยหยัน โป๋สือหานก็เดินตรงไปยังหลินโยวหราน

“หลินโยวหราน” เสียงของชายหนุ่มเย็นชาไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “เขาเป็นใคร”

แต่หลินโยวหรานกลับมีสีหน้าเรียบเฉย “ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ความโกรธของชายหนุ่มปะทุขึ้นในทันที

เขาจับคางของเธอไว้แน่น ประชิดตัวเธอด้วยแรงกดดันที่น่ากลัว

“หลินโยวหราน” เขายิ้มเย้ยหยัน “เธอขาดผู้ชายไม่ได้เลยใช่ไหม?”

คำพูดที่เสียดแทงจนเกือบจะดูถูก แต่หลินโยวหรานกลับชาชินไปแล้ว

แต่เพื่อนร่วมชั้นเก่าที่อยู่ข้าง ๆ เธอกลับรีบร้อนอธิบาย

“ไม่ใช่ครับ ผมกับโยวหรานจริง ๆ แล้ว…”

แต่ไม่คิดว่าหลินโยวหรานจะขัดจังหวะ

“ใช่สิ” เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “ก็ใครใช้ให้สามีอย่างคุณไม่ทำให้ฉันพอใจล่ะ? ถ้าฉันไม่หาผู้ชายคนอื่น คุณจะให้ฉันอัดอั้นจนตายเหรอ?”

ทั้งโถงทางเดินตกอยู่ในความเงียบงันในทันที

เพื่อนของโป๋ซือหานต่างมองหลินโยวหรานอย่างตกตะลึง

เพราะพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าถึงแม้โป๋ซือหานจะไม่เคยแตะต้องหลินโยวหรานเลย แต่หลินโยวหรานกลับรักโป๋ซือหานสุดหัวใจ

ดังนั้นการล้อเลียนเมื่อครู่เป็นเพียงการดูถูก ไม่มีใครคิดจริง ๆ ว่าหลินโยวหรานจะนอกใจโป๋ซือหาน

ความอบอุ่นสุดท้ายของโป๋ซือหานจางหายไปในทันที

“หลินโยวหราน เธอพูดว่าอะไรนะ?”

แต่หลินโยวหรานกลับยิ้มอย่างไร้ความรู้สึกมากขึ้น

“ฉันพูดผิดตรงไหน? ในเมื่อคุณไม่ทำให้ฉันพอใจ ฉันกินข้างนอกสองสามคำแล้วจะไป… อ๊ะ!”

หลินโยวหรานพูดไม่ทันจบ ไม่คิดว่าโป๋ซือหานจะอุ้มเธอขึ้นบ่าทันที แล้วเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

โป๋ซือหานโยนหลินโยวหรานเข้าไปในรถ

คนขับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงรีบลงจากรถ

ประตูปิดลง ภายในพื้นที่ปิดสนิท เหลือเพียงหลินโยวหรานและโป๋ซือหาน

น้ำหนักของชายหนุ่มกดทับลงมาอย่างแรง ทำให้เธอหายใจไม่ออก

ในที่สุดหลินโยวหรานก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ

“โป๋ซือหาน นายจะทำอะไรน่ะ!”

โป๋ซือหานกลับเย้ยหยันพลางถอดเนคไทออก

“เธอบอกว่าฉันทำให้เธอไม่พอใจไม่ใช่เหรอ? ได้เลย งั้นครั้งนี้ฉันจะทำตามที่เธอต้องการ!”

พูดจบจูบอันดุดันของชายหนุ่มก็ประทับลงมา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลินโยวหรานและโป๋ซือหานจูบกัน ก่อนแต่งงานพวกเขาก็เคยจูบกันมาแล้ว

แต่หลังแต่งงานกลับไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อจูบลงบนริมฝีปากที่ห่างหายไปนานของหลินโยวหราน โป๋ซือหานก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ

เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่ารสชาติของหลินโยวหรานเป็นแบบไหน

ความหวานอ่อน ๆ ปนกับความนุ่มนวล ทำให้เขาสูญเสียการควบคุมไปชั่วขณะ

เขากระชากร่างหญิงสาวพลิกตัวอย่างแรง บังคับให้ร่างกายโค้งงอเป็นสัดส่วนที่ทำให้ผู้ชายคลั่งไคล้

“อ๊ะ…” เมื่อรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่กำลังประชิดตัว หลินโยวหรานก็เกือบจะกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

แต่ไม่คิดว่าในขณะนั้น

โทรศัพท์ของโป๋ซือหานก็ดังขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นสายเรียกเข้าบนหน้าจอ โป๋ซือหานก็หยุดชะงักลง แล้วรีบรับสายทันที

“อะไรนะ?”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที

“ชิงเสวี่ยอยู่ในห้องฉุกเฉินเหรอ?”