EP:18

เมื่อพากันเข้ามาในมิติ เซียวหย่งเสียนจึงอยู่ในร้านอาหารของเธอ จะเรียกว่าร้านอาหารคงไม่ใช่ต้องบอกว่าเป็นภัตตาคารอันหรูหรามากกว่า

“นี่คือกิจการเพียงอย่างเดียวของหนูที่มีและติดตัวมาด้วย พี่คิดว่าเราเอาของไปขายในตลาดมืดดีไหม คงจะได้เงินเยอะ จะได้มีเงินสร้างบ้านและไว้ใช้จ่าย ทุกคนจะได้ไม่ลำบาก” เธอพูดลองใจอยากจะรู้ว่าเขาจะตอบยังไง

“อย่าเลย ในเมื่อมันคือกิจการของหนู ก็ทำมันเหมือนเดิมนี่แหละ อยากขายอาหารไม่ใช่เหรอ ช่วยกันทำดีกว่าแม้ว่าจะเหนื่อยแต่มันภูมิใจกว่านะ เพราะใช้แรงงานทำเองไม่ได้เอาของพวกนี้ออกไปเร่ขาย”

เซียวหย่งเสียนหลังจากที่รวบรวมสติได้เขาจึงตอบกลับตามความคิดของตัวเอง

“แล้วพี่ไม่อยากได้เงินเยอะๆ เหรอ”

“ไม่ล่ะ มีเงินเยอะแต่ไม่ได้มาเพราะหยาดเหงื่อแรงกายของตนเองพี่ก็ไม่ต้องการ ถ้าหนูอยากจะขายพี่พาเข้าตลาดมืดได้ หนูต้องเก็บเงินเองเพราะพี่ไม่ต้องการ

แต่ถ้าจะทำการค้าที่ใช้แรงงานของตนเองพี่ยินดีที่จะช่วย ทำงานหาเงินสักหน่อยคงจะเก็บเงินเช่าร้านได้ หากการทำร้านอาหารคือความฝันของหนูพี่ยินดีจะช่วย อย่างน้อยเราไม่ต้องลงทุนของอะไร” ในเมื่อมีวัตถุดิบขนาดนี้แล้ว ไม่สู้เก็บไว้กินหรือทำอาหารขายล่ะ คนจะได้รู้ด้วยว่าหาเงินมาได้เพราะทำการค้า

ชุยเหมยฮวายิ้มให้ ผู้ชายคนนี้ไม่มีความโลภในแววตาขณะที่พูด ดังนั้นเธอจึงพูดในใจว่า ‘เหมฮวา ในเมื่อเธอจากไปแล้ว ฉันจะทำบุญให้และจะดูแลพ่อและพี่ชายของเธอเอง แต่พี่หย่งเสียนหากวันไหนที่ฉันรักเขา ฉันขอนะ’ เธอขอในใจอย่างหน้าด้านๆ ผู้ชายดี ๆ และซื่อแบบนี้หากปล่อยไปก็เสียดายแย่

“ขอถามอีกคำหนึ่ง หากเอาผลไม้ไปตั้งแผงขายพร้อมกับทำอาหารขาย แบบนี้ได้ไหม ถ้าเกิดมีคนถามเราค่อยบอกว่ารับมา ได้หรือเปล่า”

“อืม ได้สิ ขอแค่ไม่เข้าตลาดมืดก็พอ มันอันตราย”

เซียวหย่งเสียนคิดไม่นานจึงตอบตกลง เรื่องขายของและผลผลิตพวกนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ตลาดในอำเภอหรือในเมืองมีขายเยอะแยะ ต่อให้เปิดร้านขายข้าวสารก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด เขาเพียงไม่อยากให้เข้าตลาดมืดเท่านั้นเอง และที่สำคัญเขาเป็นผู้ชาย เป็นหัวหน้าครอบครัว และเป็นสามี หากเอาของที่ภรรยามีไปขายเพื่อให้ได้เงินมา แล้วศักดิ์ศรีของเขาอยู่ที่ไหนล่ะ

“พี่จะอาบน้ำไหม เดี๋ยวพาไปดูห้องเก็บของด้านหลัง มีของใช้ที่หนูซื้อเตรียมไว้ว่าจะเอาไปบริจาคบนดอย เสื้อผ้าพวกนั้นพ่อและทุกคนน่าจะใส่ได้” บนดอยนั้นส่วนมากจะใส่เสื้อคอจีนและเสื้อเชิ้ต ส่วนของผู้หญิงก็ไม่ผิดแปลกจากที่นี่มาก คิดว่าคงใส่กันได้ ยังมีผ้าอีกหลายพับ

“เอาไปบริจาค หมายความว่าหนูชอบทำบุญเหรอ ถึงได้ซื้อของมากมาย”

เซียวหย่งเสียนมองห้องเก็บของที่เธอบอก แต่สำหรับเขามันคือโกดังขนาดย่อม ยังมีจักรยานจอดเรียงรายอีกหลายคัน และยังมีมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ด้วย แต่ที่เขามองไม่วางตาคือมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สามคัน มีสีดำ สีแดงและสีน้ำเงิน หากจะบอกว่าเขาไม่สนใจคงโกหก แต่เพียงแค่สนใจไม่ช่อยากได้มาเป็นของตนเอง

“เดี๋ยวนะ ทำไมคันสีแดงยังจอดอยู่ที่นี่ล่ะ ในเมื่อขับมันไปชนจนพังยับเยิน”

ชุยเหมยฮวาแปลกใน ห้องนี้เธอใช้สำหรับเก็บรถมอเตอร์ไซค์เท่านั้น เพราะรถยนต์เธอจอดไว้ที่โรงรถ ในเมื่อเธอขับชนตอม่อไปแล้ว ทำไมรถยังอยู่ในสภาพเดิมล่ะ โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งมึน

“เสี่ยวฮวา หนูอย่าบอกพี่นะว่าใช้มอเตอร์ไซค์คันใหญ่พวกนี้ขับขี่ไปไหนมาไหนเสมอ” เซียวหย่งเสียนถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ ต้องตัวใหญ่ขนาดไหนกันถึงจะขี่รถพวกนี้ได้ หากเป็นหญิงสาวร่างเล็กจะไม่ล้มโดนรถทับเหรอ

ชุยเหมยฮวาเหมือนจะเข้าใจในความคิดของชายหนุ่ม เธอจึงยิ้มให้และพยักหน้ารับ “หนูไม่ชอบขับรถยนต์ เพราะช่วงเวลารถติดมันไม่สะดวก และหนูชอบความเร็ว”

เซียวหย่งเสียนจึงไม่พูดอะไรต่อ หวังเพียงว่าคงไม่ขับรถพวกนี้ในเมืองหรือในอำเภอหรอกนะ ไม่งั้นคงมีคนแต่ตื่นแน่