ตอนที่ 5 เมื่อทาสแมวต้องมาเลี้ยงแมวที่ไม่ใช่แมว!!

ยูนะยืนกอดอกมองเจ้าแมวตัวดีที่เพิ่งเข้ามายึดพื้นที่บนโซฟาของเธอได้อย่างหน้าตาเฉย เนโร—หรือก็คือ คีรินในร่างแมว นอนขดตัวเป็นก้อนกลม หางสะบัดไปมาเบาๆ ด้วยท่าทีโคตรจะสบายใจ

ราวกับว่า เขาเป็นเจ้าของห้องนี้เอง!

ยูนะถอนหายใจพรืด ก่อนจะเท้าเอวมองมันเขม็ง

“ไหนๆ ก็ต้องอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันมีข้อแม้”

แมวดำหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะกลอกตา

“เมี๊ยว~ (แปล: เอาสิ ฟังอยู่นะจ๊ะ~) ”

ยูนะรู้เลยว่า ไอ้แมวตัวนี้ไม่ได้ตั้งใจฟังเธอจริงๆ สักนิด!

เธอเท้าสะเอว ก่อนจะเริ่มประกาศกฎข้อแรก

“หนึ่ง! ห้ามมาวิ่งพล่านไปทั่วห้อง ฉันไม่อยากตื่นมาแล้วเห็นแมวปีนหัวฉันตอนกลางคืน”

คีรินเลิกคิ้ว (หรือก็คือขยับหู) มองเธอแบบไม่ค่อยแคร์นัก

“สอง! ห้ามข่วนเฟอร์นิเจอร์ ฉันลงทุนซื้อโซฟาใหม่มาเมื่อเดือนก่อน ถ้านายทำมันเป็นรอยนะ ฉันโยนนายออกจากห้องแน่!”

แมวตัวดำสะบัดหางไปมาเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย

ยูนะหรี่ตาลง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่เขา

“สาม! ฉันไม่เลี้ยงฟรีนะโว้ย! อยากอยู่ที่นี่ ก็ต้องช่วยงานบ้านบ้าง!”

คีรินชะงักไปทันที

“เมี๊ยว!? (แปล: อะไรนะ!?)”

ยูนะยิ้มหวาน แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“อย่าคิดว่ากลายเป็นแมวแล้วจะรอดนะจ๊ะ พรุ่งนี้นายต้องช่วยฉันล้างจาน กวาดห้อง และเอาขยะไปทิ้งด้วย!”

แมวดำสะดุ้งสุดตัว หางฟูเป็นพวง!

“เมี๊ยววว~! (แปล: เธอใช้แมวทำงานบ้านเหรอ!?)”

“ใช่!” ยูนะแสยะยิ้มมุมปาก

“หรือไม่งั้น… ก็ไปหาที่อยู่ใหม่เอาเองละกัน”

คีริน—ในร่างแมว จ้องหน้าเธอเขม็ง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ ราวกับกำลังประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน

เขาจะปฏิเสธดีไหม? หรือจะเล่นตัวให้เธออ้อนวอนก่อนดี?

แต่ยังไม่ทันได้คิดจบ ยูนะก็หมุนตัวเตรียมเดินไปปิดไฟ

“งั้นก็ดี คืนนี้นายนอนนอกระเบียงแล้วกัน”

“เมี๊ยววว!? (แปล: เฮ้ย เดี๋ยวสิ! พูดแบบนี้ได้ไง!?)”

เจ้าแมวดำกระโดดลงจากโซฟา พุ่งมาขวางหน้าเธอไว้ แววตาอ้อนวอนสุดชีวิต

ยูนะกอดอก “จะช่วยงานบ้านไหม?”

คีรินกลืนน้ำลาย ให้ตายเถอะ! ผู้หญิงคนนี้มันโหดร้ายชะมัด!

สุดท้าย… เขาก็ต้อง พยักหน้ารับปากแบบเสียไม่ได้

ยูนะยิ้มกว้างอย่างพอใจ

“ดีมาก! คืนนี้นายจะได้นอนบนโซฟา”

เจ้าแมวดำถอนหายใจ (ถ้าแมวถอนหายใจได้ล่ะก็นะ) ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนโซฟาเหมือนเดิม

ยูนะยิ้มขำ

โอเค อย่างน้อยเธอก็คุมไอ้แมวเปรตตัวนี้ได้แล้วล่ะน่า!

ยกนี้เธอชนะ!

ദ്ദി (˵ •̀ ᴗ - ˵) ✧

บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงัด แสงไฟจากตึกสูงในเมืองส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาเป็นเงารางๆ ในห้องของยูนะ

เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียง แขนสองข้างกอดรอบหมอนข้างแน่น พลิกตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อหาท่านอนที่สบายที่สุด

ขณะที่ยูนะกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงขยับตัวแผ่วเบาก็แว่วดังมาจากโซฟา

เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย หรี่ตามองไปยังเงาร่างเล็กๆ ที่ขดตัวอยู่ตรงนั้น

คีรินในร่างแมว…

ถึงแม้จะมีขนฟู แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถต้านทานความหนาวจากแอร์ที่เธอเปิดไว้ได้ ขณะที่เขานอนขดตัวอยู่บนโซฟา หางของเขาพันรอบตัวเองแน่นเพื่อกักเก็บความอบอุ่น

ยูนะมองภาพนั้นแล้วเม้มปากแน่น

เธอเป็นทาสแมวที่เคยเลี้ยงแมวมาตลอด… ปกติแล้วเธอไม่เคยปล่อยให้แมวนอนข้างนอกแบบนี้สักครั้ง

ทุกตัวที่เธอเคยเลี้ยง จะได้ขึ้นมานอนบนเตียงด้วยเสมอ

ยูนะมองเจ้าแมวขนฟูที่ตัวสั่นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก

เฮ้อ… บ้าชะมัด…

สุดท้าย เธอก็ค่อยๆ ลุกออกจากเตียง ย่องไปที่โซฟาอย่างเงียบๆ

คีรินในร่างแมวหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ใบหูเล็กๆ กระดิกเบาๆ แต่เขายังไม่ตื่น

ยูนะค่อยๆ สอดแขนเข้าไปอุ้มตัวแมวขึ้นมาแนบอก

แม้ว่าคีรินจะไม่ได้ตัวหนักอะไรนักในร่างแมว แต่ขนฟูๆ นุ่มๆ ที่สัมผัสกับผิวเธอก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

“ถ้านายไม่ใช่คีรินปากหมา ฉันคงละลายไปแล้วแน่ๆ …”

เธอกระซิบกับตัวเอง

แมวดำขยับตัวเล็กน้อย ส่งเสียงครางฮึมๆ คล้ายกับกำลังหลับลึก

ยูนะกอดแมวแน่นขึ้น พาเขาขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกัน

เธอวางเจ้าแมวลงบนหมอนข้าง ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้เขาเบาๆ

เธอถอนหายใจ… รู้สึกว่าการเอาผู้ชายขึ้นเตียงแบบนี้มันแปลกๆ อยู่เหมือนกัน

แต่หมอนี่ก็ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา…

ยูนะมองแมวขนฟูตรงหน้า ก่อนจะยกมือลูบหัวเขาเบาๆ

“หลับซะ… พรุ่งนี้นายต้องช่วยฉันทำงานบ้านนะ”

แมวดำไม่ได้ตอบอะไร นอกจากกระดิกหูนิดๆ แล้วขดตัวเข้าหาผ้าห่มมากขึ้น

ยูนะมองภาพนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมา

…ให้ตายเถอะ นี่มัน ‘แมวเหี้ยน’ ชัด ๆ

แต่ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ…

เธอปิดไฟ แล้วค่อยๆ หลับตาลงข้างๆ แมวตัวป่วนที่ไม่ใช่แมวธรรมดาของเธอ…

༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶

[KIRIN’ s PART]

คีรินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายมันแตกต่างจากก่อนหน้านี้ที่เขาต้องนอนขดตัวสั่นอยู่บนโซฟา เพราะความเย็นของแอร์

เขากะพริบตาสองสามครั้ง เพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืดรอบตัว สายตาของแมวที่มองในยามค่ำคืนเห็นชัดทุกอย่าง

…และแล้วเขาก็รู้ตัวว่า เขาไม่ได้อยู่บนโซฟาอีกต่อไป

พื้นผิวที่เขานอนอยู่ตอนนี้ นุ่ม กว่าตรงโซฟาเยอะ และรอบๆ ตัวเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างโอบรอบเอาไว้

เขาหันหน้าไปทางข้างๆ แล้วก็ต้องชะงักค้าง

ยูนะ…

ยูนะกำลังนอนกอดเขาอยู่

คีรินตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ตอนแรกเขาคิดว่าเธอแค่ย้ายเขาขึ้นมาบนเตียงด้วยเฉยๆ แต่ไม่—

เธอไม่ได้แค่อุ้มเขามา เธอยังกอดเขาแนบอกด้วย!

สัมผัสนุ่มๆ อุ่นๆ โอบล้อมร่างเขาไว้แน่น เขาขยับอุ้งเท้าเล็กๆ แตะไปที่หน้าอกเธอเบาๆ อย่างไม่ตั้งใจ

…

นุ่มมาก…

“เฮ้ย!?”

คีรินเบิกตากว้างแทบจะทันที หน้าแดงแจ๋!

ยูนะ ไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในนอน!!

โอ้! ให้ตายเถอะ! อะไรของเธอ!?

ปกติผู้หญิงนอนกันแบบนี้เหรอ!?

ถึงแม้ร่างกายเขาตอนนี้จะเป็นแมว...

แต่สมองยังเป็น คีริน คนเดิม นะเว้ย!!

แล้วไอ้สัมผัสนุ่มๆ นี่มันอะไรกัน!?

อุ้งเท้าของเขายังคงแตะอยู่บนหน้าอกเธอ…

ขนาดก็… ใหญ่มาก…

นุ่มนิ่มมาก...ถ้าได้จับ...คงเต็มมือ...

เวรเอ๊ย! คิดอะไรของฉันวะ!?

คีรินสะบัดหัวเร็วๆ พยายามไล่ความคิดบาปๆ ออกไป ก่อนจะรีบซุกหน้าเข้ากับอกเธอมากขึ้นอีก ราวกับจะซ่อนความอายของตัวเอง

ใจเย็นๆ!

ฉันเป็นแมวอยู่! ฉันเป็นแมวอยู่!!

ยูนะขยับตัวเล็กน้อย กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เสียงหายใจของเธอสม่ำเสมอ ดูเหมือนเธอจะยังหลับสนิท

“เมี๊ยว…”

เสียงร้องแผ่วเบาหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

โอเค… คืนนี้ฉันยอมแพ้

เขาจะไม่คิดอะไรแล้ว… เขาจะทำเป็นลืมๆ ไปว่าเขานอนแนบชิดกับยูนะแบบนี้

ขอแค่หลับให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะบ้าตายไปมากกว่านี้!

(꩜ ᯅ ꩜;)  (꩜ ᯅ ꩜;)