ช่างยนต์หลงกาวน์ EP.1 เซ็กซี่ ขี้เหงา เอาแต่ใจ [1]

[พาร์ท : ขาล]

ย้อนไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

ผมกระดกเหล้าอยู่ในคลับ ที่ปลายหางคิ้วแตกเพราะมีปัญหากับเทคนิกวิทยาลัยตรงข้ามนิดหน่อย เรามีปัญหากันเรื่องแหวนรุ่นที่ออกแบบคล้ายกันโดยบังเอิญ แน่นอนว่าอีกฝ่ายเป็นพวกอีโก้จัดไม่ชอบเหมือนใคร เลยยกพวกมาตะลุมบอนระหว่างที่ผมกับเพื่อนขึ้นรถเมล์ด้วยเรื่องปัญญาอ่อนแค่นั้น

แต่ก็อย่างว่า ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันสูงเหมือนตึก ขนาดแค่มองหน้ากันยังไม่พอใจจนแทบฆ่ากันตาย นับประสาอะไรกับแหวนรุ่นที่เปรียบเสมือนสัญลักษณ์แทนศักดิ์ศรีฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ของเด็กช่าง

แต่ถ้าถามว่าเรื่องนั้นเป็นหนึ่งในเรื่องที่ทำให้ผมให้ความสำคัญจนถึงขั้นมานั่งก๊งเหล้ากับเพื่อนทั้งที่ปกติจะนอนอยู่บ้านมั้ย

ไม่ว่ะ ผมไม่ใส่ใจ

ผมก็แค่อกหัก แล้วก็กำลังหาที่พึ่งทางใจที่ไม่ใช่การจีบผู้หญิงคนใหม่ และมันก็มาลงตัวที่น้ำเมามากกว่า

“พี่หมี่อายุยี่สิบห้าแล้ว ก็ไม่แปลกมั้ยวะที่จะมีคนคุย” เพื่อนในกลุ่มเดียวกันเริ่มเข้าประเด็นที่จี้ใจมาตลอดขึ้นในขณะที่นั่งกระดิกตีนชงเหล้าอยู่อีกฝั่ง ผมนั่งเงียบ ก่อนที่จะเสยผมยาวๆ ของตัวเองขึ้นอย่างหัวเสีย

“กูรู้ ไม่ต้องย้ำ” เสียงที่เปล่งออกไปห้วนจัดซะจนเพื่อนต้องเงียบกันทั้งกลุ่ม เพราะมันรู้ดีว่าถ้าเป็นเรื่องของเธอ มักจะมีอิทธิพลในใจผมเสมอ เพราะถ้าเกิดพูดอะไรไม่เข้าหูกว่านี้ ผมอาจจะลงมือทำอะไรลงไปก็ได้

ผมชื่อ ‘ขาล’ เป็นเด็ก ปวส. ปีหนึ่ง เทคนิคเครื่องกลหรือเรียกง่ายๆ ว่าเด็กช่างยนต์อย่างที่รู้จักกันทั่วไป เห็นแบบนี้จะให้พูดว่าวันๆ มีแต่เรื่องตีกันก็ไม่ถูก เพราะเด็กช่างก็เหมือนนักเรียนนักศึกษาทั่วไป แค่เน้นไปทางสายอาชีพ เรียนหนักไม่ต่างกับสายอื่น แต่ไม่ได้เรียนทุกวัน มันเลยมีบ้างที่บางวันจะต้องมีเรื่อง เพราะพอผู้ชายมาอยู่รวมกันมากๆ ปัญหาก็เกิดขึ้นง่าย และมักจบด้วยการใช้กำลัง

ใช่ และผมก็เป็นหัวหน้าเทคนิกเครื่องกลรุ่นปัจจุบัน ที่ควบคุมกลุ่มเด็กช่างยนต์เป็นจำนวนเกือบร้อยในวิทยาลัย นั่นเพราะนิสัยส่วนตัวที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับใครง่ายๆ ต่อยตีเก่ง ตัวใหญ่กว่าคนอื่นด้วยส่วนสูง 190 พร้อมลายสักเต็มตัว ท่าทางโดดเด่นที่ดูจะเป็นผู้นำคนได้ ก็เลยได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่ปีที่แล้ว

ซึ่งผมมีชีวิตที่เลือดร้อนอย่างงี้เป็นปกติมาตลอด จนกระทั่ง ‘เธอ’ บอกว่าอยากให้ผมหยุด

ใช่ และเธอที่ว่าก็คือผู้หญิงในบทสนทนาที่ทำให้ผมช้ำใจจนถึงที่สุดในวันนี้ หลังจากที่รู้มาว่าเธอมีคนคุยจากที่ปล่อยตัวโสดมาจนอายุยี่สิบสี่ ไม่สนว่าจะเป็นใครด้วย เพราะถ้ายิ่งรู้อาจจะเกิดอาการอยากตามไปฆ่ามันให้แหลกคามือที่อาจริมายุ่งกับผู้หญิงที่ผมหมายปองมานานก็ได้

เธอชื่อ ‘บะหมี่’ เป็นเจ้าของชื่ออาหารที่ผมชอบเป็นอันดับหนึ่ง และยังเป็นชื่อของผู้หญิงที่ผมชอบมาตั้งแต่เด็กจนโต

พี่หมี่เป็นลูกสาวของลุงบ้านข้างๆ ผมกับเธอรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ซึ่งผมในตอนนั้นมันก็แค่เด็กผู้ชายทั่วไปที่ไม่รู้ประสีประสาอะไร รู้แค่อย่างเดียวว่าพี่บะหมี่คือผู้หญิงที่คอยเล่นกับผมตั้งแต่ยังเด็ก เธอหน้าตาสวย ผมดำขลับยาวถึงหลัง และตัวเล็กน่ารัก เธอเป็นผู้หญิงคนแรกๆ ได้มั้งในชีวิตผม และผมก็แอบชอบเธอมาโดยตลอด

พี่หมี่เคยพูดกับผมว่าสเป็คผู้ชายในฝันของเธอจะต้องเป็นผู้ชายที่เข้มแข็ง ตัวใหญ่ แข็งแรง ซึ่งผมก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างให้เป็นอย่างที่เธอชอบ จากเด็กผู้ชายตัวเล็กเท่าลูกหมา กลายเป็นยักษ์ใหญ่ ผมสัก ต่อยตี ทำทุกอย่างให้เธอเห็นว่าผมแข็งแกร่งกว่าผู้ชายคนอื่น

พี่หมี่เริ่มเรียนหมอและจบออกมาทำงานเป็นแพทย์หญิงที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมรู้ว่าเธอโสดมาจนอายุยี่สิบสี่ จนเมื่อไม่กี่วันรู้จากสายมาว่าเธอเริ่มไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนนึง ซึ่งดูทรงน่าจะยังเป็นแค่คนคุย

ไม่ว่าจะหน้าไหนก็ตาม กูชอบเธอก่อน กูมองมาตั้งนาน ทำทุกอย่างเพื่อพี่หมี่คนเดียว คนที่เธอจะคบด้วยต้องเป็นกูดิวะ

แต่ในบางทีก็รู้สึกหงุดหงิดกับความใจแคบของตัวเองเหมือนกันว่ะ

ให้ตาย แม่งเพราะพูดกี่ทีว่าชอบ พี่หมี่ก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบอะไร ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอเป็นผู้หญิงที่ผมเดาใจไม่เคยถูก

ช่างแม่งละกัน แดกเหล้าให้เมา แล้วกลับไปคลั่งรักต่อจนกว่าจะตาย

ยังไงก็เลิกชอบไม่ได้อยู่แล้ว

“เฮ้ยๆ ไอ้ขาล มึงใจเย็น” เพื่อนร่วมวงเหล้ามองผมที่ยกขวดวอดก้าซดลงคออย่างบ้าคลั่ง ผมกระดกจนครึ่งขวดพร้อมกับใช้หลังมือปาดริมฝีปาก ไอ้ช้ำอ่ะมันช้ำอยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้ตัดใจแค่เพราะรู้ว่าเธอคุยๆ กับใคร ก็คงไม่

ผมผงกหัวไปข้างหลัง เอนตัวพิงกับเก้าอี้ วอดก้าแค่นี้ไม่ทำให้ผมเมาได้หรอก เพราะผมเมาอย่างอื่นไปแล้วไง

อย่างเช่น... เมารักพี่หมี่

จนสายตาตวัดไปที่โต๊ะข้างหลัง มีผู้หญิงในเรือนผมสีชมพูอ่อนเต้นส่ายสะโพกได้รูปอย่างยั่วยวนอยู่กลางวง ผมจ้องไปที่เธอนิ่ง ก่อนที่จะแค่นหัวเราะ

คิดว่าอกหักเฉยๆ เลยมาที่นี่เหรอไง

ชีวิตผมขับเคลื่อนด้วยพี่หมี่ ที่ทำอยู่อ่ะ จงใจล้วนๆ

นั่นก็เพราะว่าทุกวันเสาร์เธอจะไม่ต้องเข้ากะกลางคืน พี่หมี่ก็จะมาปลดปล่อยที่คลับนี้เป็นประจำ และผมก็จะตามมาเป็นสตอล์กเกอร์เฝ้าเธอทุกครั้ง เหมือนชีวิตมีเวลาว่างมาก

น่าตลกดีที่ทำยังไงก็ตัดใจจากเธอไม่ได้

และเพราะหุ่นสะบึมเย้ายวนของคนตัวเล็กที่โยกอย่างเร้าอารมณ์อยู่ตรงนั้น แม้ว่าจะเป็นมุมอับที่เธอถือโอกาสปลดปล่อยความเครียดจากงาน แต่ก็ยังสะกดสายตาของผู้ชายทั่วไปให้มองมาที่เอวคอดกิ่วที่พลิ้วไหวอยู่ดี

ชุดที่ใส่วันนี้ก็โป๊น่าดู

ไม่ชอบ รู้มั้ย

ผมกัดฟันแน่นตอนที่กำขวดเหล้าจนแทบแหลก เพื่อนในวงเหล้าเองก็พอรู้ใจว่าทำไมผมถึงมาที่นี่ เลยได้แต่นั่งกระดกเหล้าลงคอมองผู้หญิงแถวๆ นี้ไปเงียบๆ ไม่มีใครกล้ามองไปทางพี่หมี่ตรงนั้นแม้เธอจะสะกดสายตาแค่ไหน เพราะรู้ดีว่าผมมันขี้หวงเหมือนหมาบ้า

จนกระทั่งมีผู้ชายคนนึงมายุ่มย่ามกับเธอ ผมถึงได้หยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินออกไปโดยไม่มีเสียงห้าม พวกมันรู้ดีว่าผมเป็นคนยังไง และไม่มีใครห้ามเวลาผมโกรธได้

หมับ

ฝ่ามือหนาคว้าข้อมือเล็กของผู้หญิงในชุดเดรสเกาะอกสั้นให้หันกลับมา หลังจากที่เห็นว่าเธอกำลังจะชนแก้วกับไอ้หน้าไหนสักคนในคลับ พี่หมี่ชะงัก เธอตัวเล็กเพราะส่วนสูงแค่ 158 เลยต้องแหงนหน้าขึ้นมองผมที่รวบไหล่มนเข้ามาชิดอก จนผู้ชายที่ตั้งท่าจะชนแก้วกับเธอต้องถอยหนีไปเพราะท่าทางผมมันกำลังหวงเธอได้ที่จนมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากสีหน้า

“อะ น้องขาล” ถึงผมจะโตจนตัวใหญ่กว่าเธอมากขนาดนี้ พี่หมี่ก็ยังทำเหมือนผมเป็นเด็กอยู่ดี ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังโดนหึงหวงจนแทบบ้า จะทำยังไงก็ไม่เคยรู้ “บังเอิญจังเลย”

“ครับ บังเอิญ” ผมโกหก ทั้งที่จริงๆ จงใจมาแดกเหล้าที่นี่เพราะรู้ว่าเธอจะมาปล่อยตัวในนี้ ถ้าบอกว่าผมแค่หวง คงไม่ใช่ เพราะผมทั้งหวง ทั้งห่วง และจะตามเธออยู่แบบนี้จนกว่าเธอจะถีบหัวส่งผมไปแบบ ‘จริงจัง’ “พี่หมี่ปล่อยตัวจังนะครับวันนี้”

อดที่จะดุไม่ได้ เพราะรู้ว่าพี่หมี่เขาขี้ยั่ว แต่ก็ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กในอ้อมแขนจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่

“อื้อออ วันนี้เจอเรื่องแย่ๆ ที่รอพอมาอ่ะ” รอพอที่ว่าคงเป็นคำย่อที่ใช้เรียกโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ ร่างเล็กซุกหน้ากับอกหนาของผมอย่างออดอ้อนเหมือนที่เธอทำประจำ และผมไม่รู้ว่าเธอเจตนาเพราะเธอมีใจ หรือเธอแค่ขี้อ่อย แต่ก็ไม่เคยห้ามที่เธอเข้ามาแหย่แบบนี้เหมือนกัน “พี่เมามากเลยยย”

“ผมรู้” ใช่ ถ้าอ้อนเก่งถูไถเก่งขนาดนี้ คงเมาพอตัว

“ขาลไปส่งพี่ที่ห้องหน่อยสิ” ดวงหน้าหวานเงยหน้าขึ้นชันคางกับอกหนาของผมพร้อมกับคำเชิญชวนกลายๆ พาลทำให้ใจสั่น

ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชิน แต่เธอเป็นคนที่ผมชอบมาก แถมตอนนี้ผมก็เมาอยู่ด้วย

“ที่คอนโดพี่เหรอครับ” โคตรชอบ อยากพาเธอกลับตอนนี้ทั้งๆ ที่เพิ่งก๊งเหล้าไม่ถึงชั่วโมง แต่ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกเหี้ยอะไร

“อื้อ พี่รู้ว่าขาลรู้ว่าพี่ออกมาอยู่คนเดียวแล้ว ใช่มั้ยคะ”

“ใช่ ผมรู้” ผมตอบเพราะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอหมด ไม่ว่าจะเรื่องโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ ไม่ว่าจะที่อยู่คอนโดที่เธอย้ายออกไป กับพี่หมี่ผมว่าง่ายเสมอ กับคนอื่นผมอาจจะไม่เป็นมิตร แต่สำหรับเธอ แค่ขอมา ผมทำให้ได้ทุกอย่าง เเม้ว่าเธอจะเห็นผมเป็นแค่ตัวเลือกในชีวิตเธอก็ตาม “แต่ผมติดรถเพื่อนมา”

“ขับรถพี่ก็ได้นะคะ เดี๋ยวพี่ให้กุญแจ” เธอพูดแทรกเสียงเนิบนาบ พร้อมกับควักพวงกุญแจจากร่องอกขาวๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากชุดเกาะอกที่ผมพิจารณาตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่าถอดโคตรง่ายออกมา ไออุ่นจากกุญแจรถที่วางบนฝ่ามือ ทำให้ผมกำมันแน่น

“ถ้าเมา ก็ให้ผมไปส่ง อย่าไปทำแบบนี้กับใคร”

ผมพึมพำ ทั้งที่รู้ว่าพี่หมี่ไม่ได้สนใจหรอก เธอไม่เคยคิดจะมองผม เธอทำกับผมเหมือนที่ทำกับผู้ชายทุกคนที่สนใจเธอ ผมรู้ว่าพี่หมี่ไม่อยากมีแฟน ไม่อยากจริงจังกับใคร แต่การที่เธอเลือกที่จะคุยกับใครทั้งที่รู้ว่าผมตามจีบอยู่ ผมก็เดาใจเธอไม่ถูกเหมือนกัน

แต่ผมไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่ายบอกให้เธอเลิกคุยทั้งที่ในใจผมโคตรอยากจะทำแม่งแค่ไหน เอาตรงๆ มั้ย ผมกลัวเธอเกลียดผม

กับเรื่องอื่นเดือดเป็นบ้า แต่พอกับเธอ ก็แค่ลูกหมาเชื่องๆ ตัวนึง

ผมรู้แค่ว่า ผมคงไม่โกรธเธอ แล้วจะยอมตื้อเธออยู่แบบนี้ จนกว่าพี่หมี่จะมองผมเป็นมากกว่าน้องชายสมัยเด็กในสักวันนึง