LOGINCW: มีการกล่าวถึง คำหยาบคาย
สัญญาการแต่งงานชั่วคราว
สัญญาฉบับนี้ทำขึ้นเมื่อวันที่ 4 มีนาคม พ.ศ.2568 ระหว่าง
1. นายนรินทร์ โสภณวิจิตร (ต่อไปนี้เรียกว่า "ฝ่ายภรรยา") อายุ 25 ปี อยู่บ้านเลขที่ 10/11 ชั้น 10 โครงการ เดอะ แพลทินัม ถ.ราชดำริ แขวงลุมพินี เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร ซึ่งเป็นคู่สัญญาฝ่ายที่หนึ่ง
2. นายราเชนทร์ ธรรมคุณ (ต่อไปนี้เรียกว่า "ฝ่ายสามี") อายุ 25 ปี อยู่บ้านเลขที่ 154/2 ซ.เทศบาล ถ.บางกรวย ต.บางรักพัฒนา อ.บางบัวทอง จ.นนทบุรี ซึ่งเป็นคู่สัญญาฝ่ายที่สอง
คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายตกลงเข้าสู่การสมรสตามกฎหมายเป็นระยะเวลาจำกัด โดยมีข้อตกลงและเงื่อนไขดังต่อไปนี้
ข้อ 1: วัตถุประสงค์ของการสมรส การสมรสครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ:
1.1 สร้างภาพลักษณ์ทางสังคมที่เหมาะสมแก่ ฝ่ายภรรยา ในฐานะคู่ครองตามกฎหมาย
1.2 ให้กำเนิดทายาทเพื่อสืบสกุลและธุรกิจของ ฝ่ายภรรยา
1.3 ให้ ฝ่ายสามี ได้รับค่าตอบแทนทางการเงินตามที่ระบุในสัญญานี้
1.4 การสมรสนี้มิได้มีเจตนาเพื่อก่อให้เกิดความผูกพันทางอารมณ์หรือชีวิตคู่ที่แท้จริง
ข้อ 2: ระยะเวลาของสัญญา สัญญานี้มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่จดทะเบียนสมรส และจะสิ้นสุดลงเมื่อ:
2.1 ทายาทที่เกิดจาก ฝ่ายภรรยา มีอายุครบ 3 ปีบริบูรณ์
2.2 ฝ่ายภรรยา หรือ ฝ่ายสามี มีเหตุผลอันสมควรในการยกเลิกสัญญา และได้มีการตกลงค่าเสียหายกันแล้ว
2.3 คู่สัญญาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียชีวิต
2.4 อย่างไรก็ตาม คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายมีสิทธิ์ตกลงที่จะขยายระยะเวลาสัญญา หรือเปลี่ยนสถานะความสัมพันธ์ในอนาคต หากเห็นสมควร
ข้อ 3: ภาระหน้าที่ของฝ่ายภรรยา ฝ่าย ภรรยา ตกลงที่จะปฏิบัติตามภาระหน้าที่ดังต่อไปนี้:
3.1 ค่าตอบแทน: ฝ่ายภรรยา ตกลงจะจ่ายค่าตอบแทนแก่ ฝ่ายสามี เป็นจำนวนเงิน 10 ล้านบาท ในวันจดทะเบียนสมรส และจะรับผิดชอบค่าดูแลรักษาของ นายชัยวัฒน์ ธรรมคุณ ทั้งหมดตลอดระยะเวลาสัญญา
3.2 ค่าใช้จ่าย: ฝ่ายภรรยา จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการดำเนินชีวิตของ ฝ่ายสามี รวมถึงค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูทายาทที่เกิดจากความสัมพันธ์นี้ทั้งหมด
3.3 การดูแลสุขภาพ: ฝ่ายภรรยา จะจัดให้มีการดูแลสุขภาพแก่ ฝ่ายสามี และทายาทอย่างเหมาะสม
3.4 ความเป็นส่วนตัว: ฝ่ายภรรยา จะเคารพความเป็นส่วนตัวของ ฝ่ายสามี ตามสมควร เว้นแต่ในกรณีที่จำเป็นเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของครอบครัว
ข้อ 4: ภาระหน้าที่ของฝ่ายสามี ฝ่ายสามี ตกลงที่จะปฏิบัติตามภาระหน้าที่ดังต่อไปนี้:
4.1 การออกงานสังคม: ฝ่ายสามี ตกลงที่จะเข้าร่วมงานสังคม งานเลี้ยง และกิจกรรมอื่น ๆ ที่ฝ่ายภรรยา ร้องขอ เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของครอบครัวและการสมรส
4.2 การให้กำเนิดทายาท: ฝ่ายสามี ตกลงที่จะให้ความร่วมมือในการกำเนิดทายาทแก่ฝ่ายภรรยา
4.3 การดูแลทายาท: ฝ่ายสามี ตกลงที่จะดูแลและเลี้ยงดูทายาทที่เกิดจากความสัมพันธ์นี้อย่างเหมาะสมตลอดระยะเวลาสัญญา
4.4 การรักษาความลับ: ฝ่ายสามี ตกลงที่จะรักษาความลับเกี่ยวกับการสมรสตามสัญญาฉบับนี้และเรื่องส่วนตัวของ ฝ่ายภรรยา อย่างเคร่งครัด
4.5 ไม่สร้างความเสื่อมเสีย: ฝ่ายสามี ตกลงที่จะไม่กระทำการใด ๆ อันเป็นการสร้างความเสื่อมเสียให้แก่ ฝ่ายภรรยา หรือครอบครัวของ ฝ่ายภรรยา
ข้อ 5: ข้อตกลงเกี่ยวกับการหย่าและการสิ้นสุดสัญญา
5.1 เมื่อสัญญาสิ้นสุดลงตามเงื่อนไขในข้อ 2 คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายตกลงจะดำเนินการจดทะเบียนหย่าโดยสมัครใจ
5.2 ในกรณีทาง ฝ่ายภรรยา หรือ ฝ่ายสามี ต้องการบอกเลิกสัญญาก่อนกำหนด จะต้องแจ้งให้อีกฝ่ายทราบล่วงหน้าอย่างน้อย เช่น 3 เดือนและตกลงเรื่องค่าชดเชย หรือค่าเสียหายที่อาจเกิดขึ้นร่วมกัน
5.3 ในกรณีที่เกิดการหย่า ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ๆ สิทธิในการปกครองดูแลบุตรจะเป็นของ ฝ่ายภรรยา แต่ ฝ่ายสามี ยังคงมีสิทธิ์ในการเยี่ยมเยียนบุตรตามสมควร โดย ฝ่ายภรรยา จะเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบุตรทั้งหมด
ข้อ 6: บทลงโทษหากมีการผิดสัญญา
หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผิดสัญญา คู่สัญญาอีกฝ่ายมีสิทธิ์บอกเลิกสัญญาได้ทันที และฝ่ายที่ผิดสัญญาจะต้องชดใช้ค่าเสียหายที่เกิดขึ้นจริงให้แก่อีกฝ่ายหนึ่ง
ข้อ 7: การแก้ไขเพิ่มเติมสัญญา
การแก้ไขเพิ่มเติมหรือเปลี่ยนแปลงข้อความในสัญญานี้จะกระทำได้โดยความยินยอมของคู่สัญญาทั้งสองฝ่าย และต้องทำเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น
สัญญานี้ทำขึ้นเป็นสองฉบับ มีข้อความถูกต้องตรงกัน คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายได้อ่านและเข้าใจข้อความในสัญญาฉบับนี้เป็นอย่างดีแล้ว จึงได้ลงลายมือชื่อไว้เป็นสำคัญต่อหน้าพยาน
ลงชื่อ............................................... (ฝ่ายภรรยา)
(นรินทร์ โสภณวิจิตร)
ลงชื่อ............................................... (ฝ่ายสามี)
(ราเชนทร์ ธรรมคุณ)
ลงชื่อ............................................... (พยาน)
(รณภพ โสภณวิจิตร)
ลงชื่อ............................................... (พยาน)
(Édouard William)
ไม่ทันไรหนึ่งในวันที่ราเชนทร์หวาดหวั่นที่สุดก็เดินทางมาถึง ตลอดสองสามคืนที่ผ่านมาเขาตั้งอกตั้งใจอ่านทุกตัวอักษรในสัญญาแล้วก็มานั่งรู้สึกผิดกับตัวเองว่าทำไมถึงยอมตกลงเซ็นไปเร็วขนาดนั้น ทั้งที่น่าจะเอาสัญญามาไตร่ตรองสักหน่อยเพราะไอ้วินมันก็เอาเอกสารทิ่มหน้าสั่งให้อ่านโดยละเอียดแล้วแท้ ๆ แต่เขาที่เห็นเงินสิบล้านมากองตรงหน้าดันตามืดบอด
ทว่าอย่างไรราเชนทร์ก็มองวันนี้เป็นวันพิเศษ จึงตั้งใจมัดผมให้ดูเรียบร้อยขึ้น ใจจริงอยากสวมชุดทางการมากกว่านี้แต่เวลานัดค่อนข้างกระชั้นชิด เขาจึงยังสวมชุดพ่อครัวตัวเดิม
ส่วนตัวแค่แต่งงานบังหน้าสามปีมันไม่ยากหรอก ออกงานกับต่างชาติยิ่งไม่น่าเป็นปัญหา แต่เขายังไม่อยากมีลูกตอนนี้นี่สิ เขาพึ่งอายุยี่สิบห้าเองนะ ความฝันที่ต้องการให้ร้านของปู่มีชื่อเสียงโด่งดังจนมีสาขาไปทั่วประเทศก็ยังไม่สำเร็จ ต่อให้ทางนั้นรับปากว่าจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด กระนั้นคนเป็นพ่อมันก็ต้องรับผิดชอบดูแลอยู่หรือเปล่า เขาไม่อยากให้เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองโตมาขาดความอบอุ่นจากบิดาหรอกนะ
ราเชนทร์ยืนเช็ดโต๊ะด้วยความเหม่อลอย มองนาฬิกาแล้วจึงเห็นว่าใกล้เวลานัดเต็มที ไอ้วินบอกว่าคุณหนูเจ้าจะมาหลังร้านปิดราวครึ่งชั่วโมง เคยเห็นแต่ในสื่อข่าว ไม่รู้ตัวจริงเป็นเช่นไร หากให้เดาคงเป็นคนสุขุม พูดน้อย แล้วก็ตัวเล็กน่าทะนุถนอมเป็นแน่
คิดอยู่เพลิน ๆ เสียงเคาะกระจกก็ดังขึ้น เมื่อเงยหน้าจึงเห็นไอ้เพื่อนวินยืนทำหน้าระรื่นก่อนจะชี้ไปทางประตูร้าน ยามหันไปมองร่างเล็กที่เดินเข้ามาสบตาราเชนทร์จึงคิด
‘นี่ไม่ใช่แค่ตัวเล็กแล้ว นี่เขาเรียกคนขาดสารอาหาร!’
“รินทร์ หวีผมให้หน่อยได้ไหมครับ”สามีมือใหม่เดินฉีกยิ้มหวานนุ่งผ้าขาวม้าออกมายืนประจันหน้าโอเมก้าตัวเล็กบนเตียง เขาวางแผนมาตั้งแต่พิธีวิวาห์แล้ว ตอนนี้ถือเป็นโอกาสอันดีที่เราจะได้สร้างช่วงเวลาหวาน ๆ ร่วมกันฉันสามีภรรยา“คุณราเชนทร์ไม่หวีเองเหรอครับ?”แต่เขาลืมไปว่าตัวเองควรถือเหตุผลมามอบให้ศรีภรรยาด้วย มิเช่นนั้นจะเจอคำตอบทิ่มแทงจิตใจ ราเชนทร์จึงเค้นมันสมองทั้งหมดในกะโหลกออกมาเพื่อให้เป้าหมายของคืนนี้สำเร็จลุล่วง“ผมอยากให้รินทร์หวีผมให้นะ”“คุณราเชนทร์หวีเองไม่เร็วกว่าเหรอครับ”“มันไม่เกี่ยวกับความเร็วหรอกครับ ผมแค่อยากใช้เวลาทำอะไรสักอย่างกับรินทร์”“งั้นเหรอครับ ได้สิครับ”ว่าแล้วนรินทร์จึงยื่นมือรับหวีไม้ซี่เก่าจากสามีมาถือ ส่วนคุณราเชนทร์เลือกลงไปนั่งกับพื้นกระเบื้อง พิงขอบเตียงเพื่อรอเขาสางเส้นผมให้ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้ซับผมให้ดีจึงมีน้ำหยดเต็มหลังไปหมด หากสางด้วยหวีทันทีคงเจ็บน่าดูคนบนเตียงไม่ได้กล่าวสิ่งใด ค่อย ๆ หยิบผ้าขนหนูผืนน้อยจากบนบ่าแกร่งขึ้นมาช่วยเช็ดทำความสะอาดเหล่าเส้นผม กลิ่นหอมจางของน้ำยาปร
“ถ่ายแค่จานขนมแบบนี้มันจะดีเหรอครับ?”“แต่นี่เป็นขนมที่ผมทำให้รินทร์นะครับ”พวกเขากว่าจะตื่นกันอีกทีก็ปาไปบ่ายกว่า รวมเวลาเก็บสัมภาระเดินทางกลับบ้านก็ตกเย็นพอดิบพอดี คุณราเชนทร์จึงอธิบายแผนการหลังจากขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจมาถึงยังเพนต์เฮาส์ด้วยคำแนะนำของคุณราเชนทร์ คู่รักข้าวใหม่ปลามันบางคู่มักถ่ายรูปสื่อเป็นนัยมากกว่าสื่อสารตรง ๆ เพื่อความเป็นส่วนตัว ดังนั้นเขาจึงสามารถปรับใช้วิธีนั้นได้ โดยเริ่มการจากถ่ายรูปโพสต์ภาพเกี่ยวกับชีวิตคู่ง่าย ๆ อย่างเช่น ‘ขนมที่สามีสุดหล่อทำให้’“แล้วผมต้องเขียนแคปชันว่าอะไรเหรอครับ?”“ปกติรินทร์ไม่ได้เขียนเหรอครับ”“ผมแท็กชื่องานเฉย ๆ ครับ”ราเชนทร์ได้ยินจึงเอะใจ เอียงคอมองหน้าจอโทรศัพท์ของคนตัวเล็กบนตักที่ยื่นมาให้ดู เชฟหนุ่มจึงทราบว่า คุณหนูโสภณวิจิตรใช้ช่องทางนี้เหมือนกับแฟ้มสะสมผลงาน มากกว่าการลงเรื่องราวในชีวิตประจำวันหรือรูปภาพสวย ๆ อย่างคนทั่วไป ดังนั้นจึงใช้ชื่องานสัมมนาหรือกิจกรรม ที่ไปเข้ามาเป็นแคปชันไปในตัว ไม่เคยพิมพ์สื่อสารอธิบายเหตุการณ์มากไปกว่านั้นนรินทร์เองพึ่งมารู้เช่นกันว่าคุณราเช
“พวกเราต้องไปฮันนีมูนที่เมืองนอกเลยเหรอครับรินทร์”“ผมคิดไม่ออกแล้วน่ะ ว่าควรไปที่ไหน”ราเชนทร์ตื่นเช้ามาก็มีประเด็น แต่ก่อนสิ่งใดคือเขาต้องรั้งตัวไม่ให้ภรรยาลุกออกจากเตียงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เมื่อคืนนอนก็ไม่ค่อยได้นอน ยังจะรีบลุกมาทำงานอีก จะขยันก็ให้มีขอบเขตบ้างเถอะ แล้วไหนจะเรื่องฮันนีมูนที่คุณหนูโอเมก้าถือเป็นวาระแห่งชาติคุยไปคุยมาราเชนทร์จึงได้ข้อสรุปว่า คุณหนูที่ดูเป็นจริงเป็นจังกับการฮันนีมูนนัก ก็เพื่อเป็นการสร้างภาพลงสื่อให้เหล่าคนนอกรวมไปถึงลูกค้าทราบถึงสถานะความมั่นคงทางครอบครัวที่มี ไม่ได้เกี่ยวกับความรักใคร่เลยสักนิด แบบนี้น่าน้อยใจเหลือเกิน“แล้วรินทร์อยากเที่ยวเหรอ? ถึงต้องไปต่างประเทศ”“ผม...ไม่รู้น่ะ วิลเลี่ยมแนะนำมาแบบนี้”ราเชนทร์ได้ยินก็นึกฉุน นี่ไอ้วินมันมาปลุกปั่นเมียชาวบ้านได้อย่างไร เป็นเลขานุการคนสนิทก็ควรรู้มิใช่หรือว่าเจ้านายตัวเองเชื่อคนง่ายแค่ไหน!“ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องไปไหนก็ได้นะครับ ไว้รอรินทร์อยากไปเราค่อยไปกันก็ได้”“แต่ฮันนีมูนมันต้องไปเที่ยวไม่ใช่เหรอครับ”“มันก็ไม่เชิง แต่แค่เราสองคนอยู
“ฮึก...ผมชอบ.... คุณราเชนทร์อยู่แล้ว...ฮึก...เลยไม่อยากบังคับ...ฮึก...”“ละ...แล้วทำไมถึงไม่เชื่อใจผมล่ะครับ”“ก็คุณ...อาจไม่ได้ชอบผมจริง ๆ ก็ได้ เมื่อวานผมบอกคุณไปแล้วนี่”ราเชนทร์ไม่คิดว่าคุณหนูจะยึดติดขนาดนี้ ตัวเขาในตอนนี้จะทำอย่างไรได้บ้างให้คุณหนูยอมเปิดใจเสียที เพราะหากเป็นอยู่แบบนี้ ต่อให้พวกเรามีความรู้สึกตรงกัน ถ้ากำแพงยังอยู่ทุกอย่างจะไม่มีความหมาย“ผมใช้หนี้ให้คุณตั้งมากมายขนาดนั้น บางทีคุณอาจจะเข้าใจตัวเองผิด อยู่ ๆ ไปคุณก็จะรู้เองครับ ว่าความจริงแล้วคุณอาจไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย”“ผมเลยบอกว่าผมจะใช้หนี้ให้ไง”“ผมการันตีไม่ได้หรอกนะครับว่าทำวิธีนั้นแล้วผมจะเชื่อใจคุณขึ้นมา ผมเลยคิดว่าถ้าทำเรื่องนั้นมันคงเสียเวลา สู้เราแยกทางเลยน่าจะดีกว่า”“เรื่องนี้รินทร์ยอมรับผิดแล้วไม่ใช่เหรอ ต้องอยู่รับผิดชอบกับผมสิ”“แล้วจะให้ผมทำยังไง”“บอกไว้ก่อนว่า ต่อให้รินทร์ทำตามที่ผมบอก ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมให้รินทร์ทำตามใจตัวเองได้นะครับ”ราเชนทร์รามือจากเรื่องบนเตียง หันมานอนตะแคงกระชับเอวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เขาคิดหาว
CW: มีการกล่าวถึงเนื้อหาล่อแหลมทางเพศ“ผมว่าจบปีนี้ผมจะลาออกไปสมัครที่อื่น ผมรู้สึกแปลก ๆ ถ้าจะเอาเงินของโรงแรมมาคืนเจ้าของโรงแรมน่ะ”ราเชนทร์สามารถออกไปดำเนินธุรกิจร้านอาหารของครอบครัวต่อได้ก็จริง แต่ดูอย่างไรมันก็ได้ไม่เท่าเงินเดือนจากร้านอาหารที่มั่นคง ทั้งเขายังไม่ต้องมานั่งบริหารหลังร้านให้กินแรง ต่อให้ทั้งชีวิตนี้จะไม่ได้สานต่อกิจการคุณปู่ก็ไม่เป็นไร แม้จะเศร้านิดหน่อยที่ต้องทิ้งความฝันสมัยเด็กแต่เขาถือว่าตัวเองได้ตัดสินใจไปแล้ว“คุณ...จะไปทำงานที่อื่นเหรอ...”“ครับ คงต้องเป็นอย่างนั้น”“แล้วร้านของคุณล่ะครับ”“คงได้แต่ฝันแล้วล่ะครับ ผมติดหนี้คุณหลายล้านเลยนะ มัวแต่ทำร้านแบบเด็ก ๆ ต่อไปคงไม่มีวันใช้หนี้หมดหรอก”นรินทร์ฟังแล้วสติก็เริ่มสั่นคลอนด้วยความสับสน ข้อมูลและความเป็นไปมากมายประเดประดังเข้ามาจนเขาคิดหาหนทางไปต่อไม่ออกเขาอยากเชื่อว่าคุณราเชนทร์รักเขาจริง ๆ มันก็แค่นั้น ทว่าความเชื่อนั้นจ
“คุณราเชนทร์ จู่ ๆ มาหอมแก้มแบบนั้นมันไม่ดีนะครับ”นรินทร์อาศัยจังหวะชุลมุนขึ้นมาหาสามีตัวดีที่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าเขาต้องพบเจอคำถามมากมายถึงเจ้าบ่าวที่จู่ ๆ ก็โผล่มา ทั้งยังมีนิสัยถูกใจโอเมก้าเล็กใหญ่หลายคน“ผมหอมแก้มภรรยาตัวเองไม่ได้เลยเหรอ?”“ไม่ใช่แบบนั้น แต่ที่นี่ไม่ใช่ฝรั่งเศสคุณก็รู้”“หมายความว่าถ้าอยู่กันสองคนก็ทำได้ใช่ไหม?”ราเชนทร์ที่ออกมาจากห้องน้ำหมาด ๆ เดินนุ่งผ้าขาวม้าเข้าหาเจ้าสาวชุดขาว ยื่นหน้าตาที่ยิ้มอย่างมีเลศนัยไปทางคุณหนูโอเมก้าผู้น่ารัก“เดี๋ยวเถอะ รีบแต่งตัวเลย เราสายมากแล้วนะ”“หวา โดนดุแล้ว...ผมน้อยใจนะ...”“อย่าน้อยใจเลยนะครับ”“หือ...”ราเชนทร์เช็ดผมไปก็เหลือบมองคุณหนูกำลังยืนบิดกระมิดกระเมี้ยนด้วยความเขินอาย ยิ่งหน้าแดงแบบนั้นยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ถ้ารู้ว่าเปิดอกคุยกันแล้วจะได้เห็นภาพอันทรงคุณค่าแบบนี้เขาคุกเข่าขอประทานอภัยไปนานแล้ว“ถ้าอย่างนั้น หลังแต่งตัวเสร็จรินทร์ต้องกอดผมเป็นการขอโทษนะ”“คุณรา-“เรียกว่าเชนทร์เฉย ๆ ด้วย อย่าเรีย







