10. ความอึดอัดและสับสน

10

ความอึดอัดและสับสน

แสงแดดลอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง ความอุ่นของมันทำให้ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ  ความรู้สึกแรกหลังตื่นคือหัวหนักอึ้ง ราวกับดื่มเหล้าเมาหนักไปด้วย ทั้งที่คนเมาเมื่อคืนคือพี่แทนแท้ ๆ

เอาจริงนะ ร่างกายว่าปวดร้าวหนักหน่วงแล้ว แต่ที่ยิ่งกว่าคือ หนักอกหนักใจ มากกว่า

‘เรื่องเมื่อคืนมัน เกิดขึ้นจริงใช่ไหมเนี่ย’

ภาพในค่ำคืนที่ผ่านมาถาโถม เสียงกระซิบชื่อฉัน สัมผัสของมือที่จับไปทั่วร่างทุกซอกทุกมุม ยังคงวนเวียนในหัว ฉันจำได้หมด ตั้งแต่เสียง ภาพ และความรู้สึกอันเร่าร้อน

แต่ถึงจะจำได้ทุกอณูขนาดนั้น ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“เขาเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาถึงมีอารมณ์กับฉันได้” ฉันพึมพำออกมาเบา  ๆ “หรือว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเขากัน”

ฉันยังหาบทสรุปไม่ได้ เขาเห็นฉันในสถานะอะไรในคืนที่ผ่านมา น้องสาวที่รู้จัก น้องในวงการ หรือคนที่เขาสามารถกอดได้ในคืนเหงาแบบนี้?

‘ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวจัง’

ฉันค่อย ๆ ลุกจากเตียงอย่างระมัดระวัง ไม่อยากให้พี่แทนรู้สึกตัว ฉันนั่งมองไปรอบ ๆ เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเกลื่อนบนพื้น ซึ่งเป็นหลักฐานที่สำคัญที่สุดในคืนที่ผ่านมา แถมยังมีชิ้นยางบาง ๆ อุปกรณ์ป้องกันสำหรับการร่วมรักที่มันวางเต็มพื้น

‘ให้ตายเถอะเมื่อคืนกี่รอบกันเนี่ย’

ฉันเดินร่างเปลือยเก็บมันไปทิ้งให้เข้าที่ จากนั้นก็เก็บชุดของตัวเองมาสวมใส่แล้วก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อคืนฉันใส่ซีทรูสุดเอ็กซ์ กับ ผ้าคลุมอาบน้ำมา พระเจ้า! เดินออกจากคอนโดไปไก่โห่แบบนี้ คนมองฉันว่ามาซัมติงกับใครในคอนโดแน่ (ซึ่งมันก็จริง)

ฉันคว้ากระเป๋าแล้วเดินย่องเงียบออกจากห้องไป ในใจตีกันยุ่งไปหมด ทั้งเขิน ทั้งเจ็บ ทั้งสับสน และทั้งน้อยใจ

ณ ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าพี่แทนจะรู้สึกยังไง แต่ที่ฉันรู้...ความรู้สึกของฉันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

(ณ คอนโดของฉัน)

 ฉันกลับมาถึงคอนโดในยามสาย อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่องตัวเองผ่านกระจก ร่องรอยของการร่วมรัก ยังพอมีให้เห็นตามเรือนร่าง ดีนะที่มันอยู่ในจุดที่ลับตาคนได้อย่างเช่นทรวงอกฉัน

“บ้าเอ้ย!” ฉันพึมพำออกมาแล้วรีบตบหน้าตัวเองเบา ๆ เรียกสติ

‘เสียงข้อความเข้า’

พี่กรีน : น้องมิ้นอย่าลืมนะคะ มีถ่ายละคร บ่ายโมง นัดแต่งหน้าที่กองสิบเอ็ดโมงนะคะ

Mint : รู้แล้วค่ะพี่กรีน มิ้นกำลังจะออกไปค่ะ

ฉันพิมพ์ตอบกลับไปสั้น ๆ ก่อนจะรีบแต่งตัวแต่งหน้า แล้วออกจากคอนโดทันที

(กองถ่าย)

ฉันมาตามเวลานัดที่พี่กรีนได้แจ้งไว้ และเข้าไปเตรียมตัวในห้องแต่งตัวตามเคย วันนี้มีฉากท้ายของบทรุ้งวัยสาวแล้วล่ะ จากนั้นฉันก็จะได้พักยาว ๆ  เสียที

“น้องมิ้น มาเร็วจังนะ ว่าแต่ทำไมวันนี้ดูเหมือนคนไม่ได้นอนเลยล่ะ ขอบตาคล้ำเชียว” พี่เนยช่างแต่งหน้าประจำตัวเอ่ยถามขึ้น เมื่อเช้าฉันก็ไม่ได้สังเกตหรอก แต่เมื่อโดนทัก ฉันก็เดินไปส่องกระจกบานใหญ่ตรงหน้าเพื่อดูสภาพตัวเองอีกครั้ง

“อื้อหือ ขอบตาคล้ำจริง ๆ ด้วย” ฉันหันหน้าไปยิ้มแหยะ ๆ กับพี่เนย

“แต่ไม่เป็นไรค่ะ ระดับพี่จัดการให้ได้อยู่แล้ว”

“ขอบคุณนะคะ วันนี้คงเปลืองเครื่องสำอางหน่อย ฮี่ฮี่” ฉันฉีกยิ้มไป ก่อนจะนั่งลงเก้าหน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมให้พี่เนยละเลงตบแต่งแล้วล่ะ

“วันนี้เห็นว่าต้องเข้าฉากเยอะเลย กับพระเอกวัยหนุ่มหน้ามนด้วยใช่ไหม แต่ดูมิ้นวันนี้แล้วจะไหวไหมเนี่ย” พี่เนยพูดด้วยความเป็นห่วง

“ไหวสิคะ พี่เนยก็รู้...เรื่องงานแสดงมิ้นเต็มร้อยอยู่แล้ว”

“นั่นสิเนาะ อ่ะจริงสิ พี่มีเรื่องจะเม้าท์” และแล้วข่าวในวงการบันเทิงที่หาได้ใกล้ที่สุดก็เริ่มขึ้น พวกคุณน่าจะรู้เรื่องข่าวซุบซิบส่วนใหญ่ก็หลุดมาจากคนในกองนี่แหละ และฉันก็มักจะได้ฟังจากพวกเขาบ่อย ๆ ในขณะที่ตัวเองก็ต้องระวังพวกเขาไว้บ้างเหมือนกัน

“เรื่องอะไรคะ พี่เนย” ฉันมองพี่เนยผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้งด้วยใบหน้าสนใจ

“เรื่องคุณแทน คนเขียนบทนะสิ” เพียงเท่านั้นฉันก็เริ่มหูผึ่ง

“คะ? พี่แทนทำไมเหรอคะ” ฉันถึงกับต้องเหลียวไปมองพี่เนยด้วยความสนใจ

“ในกองเขาลือกันให้แซด ว่าคนเขียนบทปกติเขาไม่ค่อยจะลงมาช่วยกำกับเลย แต่ระยะหลังมานี่ เขาดูกระตือรือร้นมาก พี่ว่าเขาอินกับละครเรื่องนี้มากเลยนะ”

“งั้นเหรอคะ?” ฉันตอบไปสั้น ๆ

“น้องมิ้นไม่คิดแบบนั้นเหรอ”

“คิดสิคะ พี่แทนดูอินกับบทที่เขียนจริง ๆ ค่ะ ฮ่า...” ฉันหัวเราะในลำคอเบา ๆ

‘อินกับบท หรืออินกับอะไรกันแน่ ก็ไม่รู้’

ฉันนั่งนิ่งให้พี่เนยแต่งหน้าไม่นานนัก คนในกองก็ตะโกนเรียกว่าถึงคิวถ่ายฉันแล้ว นั่นจึงทำให้ฉันต้องทำสมาธิและพร้อมเข้าสู่บทบาทการทำงานอย่างจริงจัง

“พี่มิ้น มาทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงสไตลิสต์เรียกฉันให้ไปเช็กชุดอีกครั้งก่อนจะถ่ายทำฉากถัดไป ระหว่างที่เดินผ่านจอมอนิเตอร์ ฉันชะงักเล็กน้อย

‘พี่แทนอยู่ตรงนั้น’

เขานั่งอยู่มุมหนึ่งข้างผู้กำกับอย่างเคย แถมกำลังคุยกับผู้กำกับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำตัวสบาย ๆ แบบนี้ได้เก่งจริง ๆ หรือว่าฉันมันไม่มีอะไรให้น่าจดจำกันนะ

ในขณะที่ฉันเหม่อคิดอะไรจนฟุ้ง นัยน์ตาของเราสบกันครั้งหนึ่ง ทำให้ฉันต้องรีบเบือนหน้าหนี และพยายามจะเดินออกไปจากตรงนั้น แต่แล้ว...

“เมื่อคืนได้กลับห้องไหมครับ” เสียงทุ้มเขาเอ่ยขึ้น ขณะฉันกำลังจะเดินผ่านไป แต่เขากล้าถามโต้ง ๆ แบบนี้ได้ไงกัน ทั้งที่ผู้กำกับก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาแท้ ๆ

ฉันหันกลับไปมองก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ

“ค่ะ” ฉันตอบเพียงสั้น ๆ ส่วนเขาก็ยิ้มและพยักหน้ากลับไม่พูดอะไรแล้วหันไปสนใจคุยงานกับผู้กำกับต่อ

‘เฮ้อ...นึกว่าเขาจะพูดมากกว่านี้ซะแล้ว แต่ฉันควรโล่งใจไม่ใช่รึไง แล้วทำไมหัวใจถึงดันเจ็บแปลบกันนะ’

ฉันเดินตามสไตลิสต์เข้าไปที่ห้องแต่งตัว น้อง ๆ ช่วยกันปลดเข็มขัดชุดฉันออกช้า ๆ มือฉันยังเย็นเฉียบ

‘จะให้ลืมได้ง่าย ๆ ยังไงกัน เหอะ…’

 ฉันพึมพำกับตัวเอง พลางหัวเราะออกมาอยากเจ็บปวด นัยน์ตายังเผลอมองรอยจาง ๆ บนไหล่ที่ยังฉายชัด พานให้รู้สึกเจ็บนิด ๆ บอกกับตัวเอง

‘ไม่เป็นไรหรอกมิ้น เขาแค่เมา เขาไม่ได้คิดอะไร เขาเป็นเกย์ เป็นแกเองที่ทำให้มาอยู่ในจุดนี้ เขาไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ก็แกมันหลงรักเกย์เองนี่นา’

พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย ๆ แล้วล่ะ

“ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก”

“ฉากพร้อมแล้วค่ะ” เสียงทีมงานตะโกนลั่นทำเอาฉันสะดุ้งจากอาการเหม่อลอย

“ค่ะ กำลังจะออกไปค่ะ” น้องสไตลิสต์รีบจัดชุดฉันให้เข้าที่ ก่อนที่ฉันจะเดินออกไปตามเสียงเรียก

ทีมงานทุกคนพร้อม ในฉากนี้จะเป็นส่วนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของบทรุ้งวัยสาว ซึ่งฉันต้องเข้าฉากกับดินนักแสดงชายหน้าใหม่ที่รับ บทธีร์วัยหนุ่ม

“โอเค พร้อมนะ กล้องเตรียม มิ้นกับดินยืนให้ตรงมาร์กนะครับ! แอคชั่น!” เสียงผู้กำกับดังขึ้น ทุกฝ่ายในกองถ่ายตื่นตัว โดยเฉพาะวันนี้เป็นฉากสารภาพรักครั้งแรกของพระเอกวัยหนุ่ม

“รุ้ง...” เสียงดินในบทธีร์เอ่ยอย่างอ่อนโยน สีหน้าเขาจริงจังพอสมควร “ผมชอบรุ้งนะ ผมอยากจับมือเดินไปด้วยกันหลังจากนี้ ผมอยากทำให้รุ้งมีความสุข” ฉันสบตาเขา พลางยิ้มจาง ๆ เข้าถึงบทบาท ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“แต่ฉันมีลูกแล้วนะธีร์ คุณจะรับได้เหรอคะ” ฉันกับดินเข้าถึงบทบาท แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกได้ว่ากำลังโดนพลังงานบางอย่างที่ทำให้เย็นยะเยือกแผ่มาจากที่ไหนสักแห่ง

“คัต! เอาใหม่ครับ ทั้งสองหายใจเข้าลึก ๆ เดี๋ยวจะถ่ายเทกสอง” เสียงผู้กำกับขัดขึ้นอีกครั้ง ฉันกับดินจึงเตรียมเข้าตำแหน่งใหม่ น้องดินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน

“ฉากนี้ผมตื่นเต้นมากครับ ได้สารภาพรักกับพี่มิ้นทั้งที” เขายิ้มตาหยีแฝงแซว “ขอให้เทกนี้ผ่านนะครับ ผมจะได้ไม่ต้องใจเต้นหลายรอบ” ดินพูดพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ทำเอาฉันอดพูดแซวไม่ได้

“น้องดินบอกตัวเองเถอะค่ะ ไม่งั้นพี่ก็จะทำให้น้องดินใจเต้นไปเรื่อย ๆ” เราสองคนหัวเราะคิกคักกัน

ในรอบนี้เราสองคนตั้งใจเล่นส่งบทกันมาก แล้วมันก็ถ่ายเพียงสองเทกจริง ๆ  ฉากจบของวัยสาวหมดเพียงเท่านี้ ทั้งกองลุกขึ้นปรบมือให้ ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักตามมุมของตัวเอง ส่วนฉันก็กลับไปนั่งพักห้องส่วนตัวตามเคย

ฉันที่กำลังเช็ดเครื่องสำอางอยู่ จู่ ๆ พี่แทนก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ปิดประตูลงกลอนซะด้วย มาแปลกแฮะ

“วันนี้เล่นดีมาก ๆ ครับ เข้ากับบทมาก” เขาพูดเสียงเรียบ ๆ ทำให้ฉันหันไปยิ้มให้เขา

“ถ่ายไปตั้งสองเทกเลยค่ะ แอบเกร็งนิดหน่อย”

“เกร็งเพราะบท หรือคนเล่นด้วย?”

“คะ?” ฉันเลิกคิ้วมองพี่แทน แต่สุดท้ายก็คลายยิ้มให้เขา “แต่น้องดินเขามีฟีลที่ดีนะคะ เหมือนกำลังจีบจริงเลย”

“ถ้าเป็นเรื่องจริงในชีวิต คงมีคนเขินจริงไปแล้วสินะครับ” ฉันฟังก็ได้แต่รู้สึกไม่เข้าใจ จึงหัวเราะออกมา

“ทำไมพี่แทนพูดเหมือน หวงนักละคะ” เขาหันมาจ้องฉัน สีหน้าขรึมลงเล็กน้อย

“ไม่ได้หวงครับ” เขาตอบทันที “แค่รู้สึกว่าฉากแบบนั้น ถ้าเล่นกับคนที่เหมาะสมกันจริง ๆ มันจะดีและจบได้ในเทกเดียว”

เขาหันหลังให้ฉันแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ฉันงงกับคำพูดเขาจนต้องเกาหัวหงึก ๆ