7. จะ...จูบกับเกย์

7

จะ...จูบกับเกย์

ฉันเดินออกมายืนรอที่ลานจอดรถด้วยท่าทีนิ่งขรึม กอดอกทอดสายตามองรถคันหรู ที่เคยเห็นมาเพียงครั้งหนึ่งเคลื่อนมาจอดตรงหน้าฉัน แต่ฉันยังคงยื่นนิ่งทื่อ เพราะสมองยังคิดถึงบทฉากใหม่ที่ถูกยัดเข้ามาอยู่

“ขึ้นมาสิครับ” พี่แทนเลื่อนกระจกรถลง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล หึ...คนที่ยัดฉากจูบมาให้ฉันดื้อ ๆ ยังมีหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

ฉันสะบัดตัวแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นรถของเขา

รถคันหรูเคลื่อนตัวอย่างนุ่มนวลบนถนนยามค่ำคืน แสงไฟข้างทาง สาดส่องลอดผ่านกระจกมากระทบใบหน้าเขา

ถึงฉันจะโมโหพี่แทนอยู่ แต่พอมองหน้าที่ดูเย็น ๆ นิ่ง ๆ ของเขาก็ต้องยอมรับว่าทำให้ใจสงบ หล่อราวกับฉันเอื้อมไม่ถึง ว่าแล้วก็ได้แต่อิจฉาผู้ชายชะมัด จนอยากเกิดใหม่เป็นผู้ชายไปจีบเขาบ้าง แต่ก็คงได้แต่ฝัน

พี่แทนยังคงขับรถด้วยท่าทีนิ่งสงบ ไม่พูดอะไรออกมา ส่วนฉันก็เอาแต่มองหน้าต่างฝั่งตัวเอง ทั้งที่ใจสับสนวุ่นวายไปหมด

“มิ้น...” เสียงพี่แทนทำลายความเงียบอย่างอ่อนโยน

“ว่าไงคะ” ฉันตอบกลับแต่ไม่มองหน้าเขา จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกอยากทำให้พี่แทนรู้ว่า ฉันหงุดหงิดที่เขายัดบทให้ฉันไปจูบกับผู้ชาย (คนอื่น)

“โมโหอะไรรึเปล่าครับ สีหน้าหนูไม่ดีเลย”

“ยังจะมีหน้ามาถามนะคะ พี่แทนนั่นแหละต้นเหตุ เหอะ” ฉันกอดอกมองเขา แล้วเบือนหน้าหนีไปมองข้างทางต่อ

“เรื่องฉากจูบที่พี่เพิ่มเข้าไปเหรอ”

“ค่ะ ทำไมต้องอยากให้บทมิ้นจูบกับคนอื่นด้วย”

“อืม...พี่ว่า มันไม่ใช่จูบเพื่อโรแมนติกอย่างเดียวนะ แต่มันเป็นฉากที่ทั้งสองคนยอมเปิดใจให้กัน ยอมรับกันและกันจริง ๆ หลังจากผ่านเรื่องทั้งหมดมาด้วยกันน่ะ” ขณะเขาพูด มือเขายังคงขับรถ สายตาไม่ละจากถนน

“แต่...พี่ไม่กลัวคนดูคิดเหรอคะ ว่าบทมันเกินไปหน่อย หรือไม่จำเป็นต้องยัดบทจูบมาเลยนี่นา” ฉันหันไปเลิกคิ้วมองเขา แต่ใบหน้าของพี่แทนยังคงมีท่าทีสบาย ๆ

“พี่ว่าบทที่พี่เขียน คนดูจะรู้สึกได้ว่าจูบนั้นไม่ใช่แค่จูบ แต่เป็นคำสารภาพและเชื่อมตัวละครเข้าหากัน โดยไม่ต้องใช้คำพูดไงมิ้น” เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วปรายตามองฉันแวบหนึ่ง หัวใจฉันเต้นตึกตักอย่างไม่รู้ตัว เหมือนร่างกายจะหลอมละลายเหลวเป็นน้ำ แม้จะเข้าใจนะว่านี่เป็นการคุยกันแบบ คนเขียนบทกับนักแสดง แต่เพราะเสียงเขา ท่าทางของเขา นัยน์ตาที่อ่อนโยนนั่น มันทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้องเลยน่ะสิ

“อืม...ค่ะ” ฉันตอบสั้น ๆ เบือนหน้ามองข้างทางเพื่อเลี่ยงไม่ให้เขารู้ว่าฉันเขินมากแค่ไหน

รถยังคงมุ่งหน้าเพื่อกลับคอนโดฉัน แต่ในระหว่างนั้น จู่ ๆ พี่แทนก็ชะลอรถลง แล้วพูดกับฉัน

“ก่อนไปส่งมิ้น พี่ขอแวะคอนโดพี่ก่อนได้ไหมครับ เดี๋ยวพี่เปิดบทร่างฉบับจริงให้ดู มีส่วนที่พี่เขียนเพิ่มเอง ตรงฉากจูบนั้นด้วย เพื่อมิ้นจะได้ช่วยพี่ตัดสินใจฉากนั้นร่วมกัน”

“ห๊า!” ฉันหันขวับไปมองหน้าพี่แทนทันทีด้วยความตกใจ

“ตกใจทำไมครับ พี่แค่อยากให้หนูเข้าใจน้ำหนักของฉากนี้จริง ๆ จะได้เล่นให้ลึกขึ้นไงได้ไหมครับ” พอเห็นพี่แทนยิ้มอย่างใจเย็น ฉันก็ไม่กล้าปฏิเสธหรอก แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ก็เถอะ

คอนโดพี่แทนอยู่ในย่านหรูใจกลางเมือง ไม่ได้ห่างจากคอนโดฉันมากนัก แต่ที่นี่น่าจะแพงกว่าคอนโดฉันพอสมควรแหละ เขาพาฉันมาที่ห้องของเขา เรียบแต่เท่ โทนสีห้องเป็นขาวเทา ให้ความรู้สึกสะอาดและเย็นนิ่ง เอาจริงก็ดูสื่อถึงบุคลิกพี่แทนและขนาดห้องมันใหญ่ ราวกับบ้านหลังหนึ่งเลยล่ะ ไม่สินี่มันน่าจะเรียกว่า ‘เพนท์เฮ้าส์’ มากกว่าด้วยซ้ำ แต่มันก็สมกับฐานะเขาดีแหละ

“นั่งก่อนครับ เดี๋ยวพี่ไปรินน้ำให้”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ มิ้นเดินไปเอาเองได้ค่ะ”

“ก็ได้ครับ งั้นมิ้นรินน้ำเผื่อพี่แก้วหนึ่งทีครับ เดี๋ยวพี่เปิดไฟล์ให้ดู” เขาวางโน้ตบุ๊คบนโต๊ะกระจกก่อนจะหยิบแว่นตากรอบเงินมาสวมเพื่อหาไฟล์นั้น

ส่วนฉันเดินไปห้องครัวด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ ความรู้สึกเหมือนได้เข้ามาในโลกอีกใบที่ฉันไม่คุ้นเคย และไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง

แต่มาคิด ๆ ดูแล้วนึกว่าบทร่างจะเป็นกระดาษซะอีก เพราะถึงขั้นแวะมาเอาที่คอนโด แต่นี่ไฟล์อยู่ในคอมนี่นา จริง ๆ ค่อยส่งอีเมลให้กันก็ได้ไม่ใช่เหรอ งงกับเขาจริง ๆ แฮะ

“น้ำมาแล้วค่ะพี่” ฉันวางแก้วน้ำลงไปบนโต๊ะกระจกใกล้ ๆ เขา ก่อนที่ฉันเองจะจิบน้ำไปอึกหนึ่งเหมือนกัน

“ขอบคุณครับ” เขาเงยหน้าพลางขยับแว่นกรอบเงินมองฉัน ให้ตายเถอะ หล่อโคตรพ่อโคตรแม่ ยัยมิ้นคนนี้แทบจะสำลักความหล่อตาย

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่เจอรึยังคะ เดี๋ยวมันจะมืดค่ำเกินไปนะคะ”

“ทำไมล่ะ มืดเกินไปก็ค้างที่นี่เลยสิ”

“แหม...พี่แทนพูดแบบนี้ อย่าเล่นกับระบบนะคะ ถึงพี่แทนจะเป็นเกย์ไม่คิดอะไรกับมิ้น แต่มิ้นไม่ติดที่พี่เป็นเกย์นะคะ ฮ่า...” ฉันดันพูดอะไรไม่คิด พี่แทนมีสีหน้านิ่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาฉันต้องรีบพูดแก้ประโยคเมื่อกี้ทันควัน

“มิ้นล้อเล่นค่ะล้อเล่น พี่แทนอย่าใส่ใจคำพูดมิ้นเลยค่ะ ไหนคะบทร่าง รีบ ๆ อ่านกันดีกว่าค่ะ”

“นี่ครับ ลองอ่านตรงนี้ดู” เขาเลื่อนจอโน้ตบุ๊คมาทางฉัน ก่อนที่ฉันจะรีบก้มหน้าไปอ่าน แต่ตอนนี้ฉันอ่านไม่เข้าใจหรอก หัวใจเต้นโครมครามขนาดนี้

‘ตั้งสติหน่อยสิวะ ยัยมิ้น’

ฉันใช้เวลาจัดการความคิดชั่วครู่ จากนั้นก็สนใจบทสนทนาตอนท้ายของละครมีคำว่า พระเอกโน้มตัวเข้าหารุ้ง(วัยสาว) อย่างช้า ๆ และตามด้วยคำว่าจูบ โดยมีเครื่องหมายวงเล็บไว้พร้อมคำบรรยายถึงอารมณ์และเจตนาที่ใส่บทนี้ขึ้นมากะทันหัน

เอาจริงพอมาอ่านรวม ๆ บทที่แก้ใหม่นี้ มันสมบูรณ์กว่าบทเดิมจริง ๆ และบทจูบนี้ดูไม่ได้จงใจยัดเยียดเหมือนที่ฉันคิดตอนแรก ‘พี่แทนเป็นนักเขียนบทที่เก่งจริง ๆ’

“สุดยอดเลยค่ะ บทดูลึกกว่าที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย” ฉันหันไปมองพี่แทนด้วยแววตาชื่นชม ซึ่งเขาก็ยิ้มตอบฉันอย่างเคย

“ตอนพี่นั่งแก้ พี่เองก็กังวลว่ามิ้นจะยอมเล่นฉากนี้ให้พี่รึเปล่า พี่ทำใจไว้แล้ว ถ้ามิ้นปฏิเสธพี่ก็จะกลับไปใช้บทเดิม” เขาเอนตัวพิงพนักโซฟาเล็กน้อย แสดงท่าทีกังวลออกมาเล็ก ๆ นั่นจึงทำให้ฉันรู้สึกผิดหน่อย ๆ เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าตำแหน่งไหนเขาก็พยายามกันทั้งนั้น ฉากจูบนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป ฉันเองก็เป็นนักแสดงนี่นา มันก็ไม่เกินความสามารถหรอก

“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่แทนมิ้นแสดงได้ ระดับมิ้นทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เชื่อมือมิ้นเลยค่ะ” ฉันหันไปยิ้มให้เขา

“งั้นมิ้น ลองอ่านบทตรงนี้สิ มิ้นเป็นรุ้ง เดี๋ยวพี่จะรับบทเป็นธีร์ เรามาซ้อมกันเฉย ๆ  ดู เผื่อพี่จะได้ปรับบทให้เข้ากับมิ้นอีกนิด” เขาขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ ฉัน ด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่ฉันสิดูเหมือนจะไม่สบายเองซะแล้ว มือนี่เย็นเฉียบ

“ตะ...ตอนนี้เลยเหรอคะ?” ฉันเบิกตาโพลงมองเขา

“ทำไมล่ะ กลัวพี่เหรอครับ?”

“เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นค่ะพี่” ฉันรีบปฏิเสธ ก่อนจะยกมือกุมอก หายใจเข้าลึก ๆ เปิดโหมดนักแสดงมืออาชีพพร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนไป

เราพูดต่อบทใส่กันไปมา พี่แทนเองก็เข้าถึงบทมากราวกับเขาเป็นธีร์จริง ๆ จนถึงช่วงที่อารมณ์ของตัวละครเริ่มพุ่งขึ้น ฉันรู้สึกว่าพี่แทนเปลี่ยนแววตา มองฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาช้า ๆ ฉันเบิกตากว้าง เหมือนทุกอย่างชะงักหยุดการเคลื่อนไหว

“ขอโทษครับ ถ้าหนูไม่โอเค ก็พอตรงนี้ก็ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงโอนอ่อน แต่แทนที่ฉันจะหยุดบทเพียงเท่านี้ ฉันดันพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วหลับตาพร้อมรับฉากต่อไป

ริมฝีปากเขาแตะลงมาเบา ๆ อย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ทำให้ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว ทั้งที่มันเป็นจูบธรรมดาจากการซ้อมบท แต่หัวใจฉันกลับรู้สึกเหมือนมันจะระเบิดอยู่แล้ว ทำเอาฉันหยุดไม่ได้ เผลอรุกกลับ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจับต้นคอเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือเขาสัมผัสกับแก้มฉันอย่างแผ่วเบา แล้วเปลี่ยนมารั้งเอวฉันให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ลมหายใจร้อนรดผ่าวใส่กัน มันควรจะต้องหยุดจูบแล้ว แต่ทำไมทั้งฉันและเขาถึงไม่หยุดกันสักที จนกระทั่ง...

“อื้ม...” พี่แทนถอนริมฝีปากอย่างช้า ๆ แล้วยิ้มบาง ๆ พร้อมพูดประโยคที่ฉันแทบอยากมุดหน้าหนี “หนูดูอินกับบทมากเลยนะครับ”

ฉันกะพริบตาถี่ ๆ แล้วรีบผละออกจากเขา

“ขะ...ขอโทษค่ะ หนู...หนูนึกว่า....เอ่อ”

“ไม่เป็นไรครับ ฮ่า...” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน “เล่นได้ดีมากครับ อินถึงอารมณ์เลย แบบนี้พี่ยิ่งดีใจที่ได้เห็น และสัมผัสบทที่ตัวเองเขียนอย่างลึกซึ้งแบบนี้” เขาพูดออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ และนัยน์ตาที่อ่อนโยนเช่นเคย

แต่ฉันกลับ...หัวใจแรงจนกลัวเขาจะได้ยิน เขาอาจไม่ได้คิดอะไร ก็เพราะเขาเป็นเกย์นี่นา แต่กับฉันมันไม่เหมือนกันฉันเป็นผู้หญิงก็จริง แต่ฉันก็ชอบเกย์อย่างเขา

‘ริมฝีปาก...รสจูบ...ลมหายใจของเขา’

ฉันชอบมันหมดเลยนะสิ

โอ๊ย! ฉันควรกลับแล้ว ก่อนที่ตัวเองจะเผลอคิดอะไรไปมากกว่านี้

“ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยซ้อมบทนี้ให้มิ้น เอาเป็นว่าพี่แทนรีบกลับไปส่งมิ้นคอนโดดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะดึกเกินไป พรุ่งนี้ต้องถ่ายแล้วด้วย มิ้นอยากกลับไปพักผ่อนเพื่อปรับอารมณ์สำหรับบทนี้ค่ะ”

“โอเคครับ” เขายิ้มให้ ส่วนฉันรีบหมุนตัวหยิบกระเป๋า เดินเร็วออกจากห้องเหมือนคนไฟลนตูด เดินนำสับไปก่อน...

ภายในรถ ฉันแทบไม่หันไปคุยอะไร แล้วพี่แทนก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เขาคงเห็นอาการของฉันนั่นแหละ เอาเถอะมันเก็บอาการประหม่าไม่มิดอยู่แล้ว ถึงจะแค่ซ้อมบทแต่ก็จูบกันจริง ๆ นะแก ฉันก็สตรีร้างรังคนหนึ่ง มันก็ต้องรู้สึกวูบวาบเป็นธรรมดา

เมื่อรถมาจอดถึงคอนโด ฉันก็รีบลงจากรถไม่รอให้เขาเดินมาส่งด้วยซ้ำ ก่อนจะยืนโบกมือแล้วหันกลับเดินเข้าคอนโดไปเลย ได้แต่ภาวนาว่า พี่แทนจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับท่าทีไร้มารยาทของฉันในวันนี้ล่ะนะ เพราะมันคุมอาการไม่อยู่จริง ๆ