8. บทที่เปลี่ยนไป

8

บทที่เปลี่ยนไป

‘ปัง!’

พอประตูห้องคอนโดปิดลง ฉันก็ทรุดตัวลงพิงประตูแล้วถอนหายใจยาว นี่มือยังสั่นอยู่เลยนะ หน้าก็ร้อนราวกับไฟลวก ไม่รู้ว่าเป็นไข้หรือเพ้อเกินขนาดกันแน่

“พี่แทนจูบฉัน แล้วฉันก็จูบเขากลับไป โอ๊ย!” ฉันร้องลั่นห้อง วิ่งไปกระโจนลงเตียงนอน หยิบหมอนข้างมากอดแน่นแล้วกลิ้งไปมาอย่างบ้าคลั่งบนเตียง ร่างกายปั่นป่วนไปหมด

“บ้าเอ้ย บ้าจริง บ้าที่สุด!” ฉันทั้งกลิ้ง ตีหมอนข้าง ถีบผ้าห่มจนยับ สภาพเรียกว่าเละ

ก็ทำไงได้ จูบนั่นมันไม่ใช่จูบธรรมดาเลย มันมีเอฟเฟคต่อใจฉันแรงมาก มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉัน

‘แทบหยุดหายใจ’

แล้วฉันก็ดันเผลอหลับตาพริ้มแบบเต็มใจ ไม่สิรุกเขาด้วยซ้ำ ถ้านี่คือฉากบทนั้นต่อหน้ากล้อง ใครเห็นก็คงคิดว่าฉันตกหลุมรักพระเอกในฉากจริง ๆ แล้วล่ะ

“ไม่ใช่โว้ย! เขาเป็นเกย์ เขาไม่ได้คิดอะไรกับจูบนั้นซะหน่อย” ฉันร้องบอกตัวเองเสียงดังอีกครั้ง เพื่อเตือนสติตัวเอง แล้วดึงผ้าห่มคลุมโป่งไปทั้งตัว หัวใจไม่ยอมฟัง มันยังคงเต้นแรงอยู่ในอก

แต่...ตอนนี้ ฉันต้องพยายามคิดไว้ว่ามันคือซ้อมบท การแสดง มันเป็นเพียงแค่...‘งาน’

ฉันกอดหมอนข้างแน่นขึ้นอีก กลิ้งไปมาอีกครั้งแล้วสมองก็ผุดคำหนึ่งขึ้นมา ‘เขาเป็นเกย์แล้วไง ใช่ว่าเราจะรู้สึกกับเขาไม่ได้ซะหน่อย’

(เช้าวันต่อมา)

ฉันลืมตาตื่นด้วยสภาพโทรมสุด ๆ เพราะทั้งหัว ยังคงวนเวียนเพ้อหนักนึกถึงริมฝีปากของใครบางคนอยู่เลย ทำให้ทั้งคืนแทบจะไม่ได้หลับ

แต่ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ โดยเฉพาะวันนี้ ที่ฉันต้องเข้ากองถ่ายและที่สำคัญต้องเข้าฉากจูบกับพระเอกช่วงวัยหนุ่มด้วย

ฉันมาถึงกองเร็วกว่าใคร นั่งอยู่โต๊ะเครื่องแป้ง วันนี้พี่เนยเมคอัพอาร์ติสประจำตัวมาทำงานแล้ว หลังจากลาป่วยไปร่วมสองสัปดาห์

“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจยาว

“เป็นอะไรไปคะน้องมิ้น วันนี้สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” พี่เนยถาม ในขณะที่มือยังคงละเลงแต่งหน้าฉันอยู่

“พอนึกถึงซีนที่ต้องถ่ายวันนี้ก็กดดันนิดหน่อยค่ะพี่เนย ไม่มีอะไรหรอก” ฉันยิ้มบาง ๆ ก่อนจะปล่อยให้พี่เนยแต่งหน้าต่อ

งานก็คืองาน มิ้น แกเคยผ่านมาหมดแล้ว ฉันบอกกับตัวเองไปแบบนั้น ถึงจะเคยจูบในละครมานับไม่ถ้วน แต่ทำไมฉากวันนี้ กลับรู้สึกเหมือนมีใครยืนจ้องอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้ รู้สึกหน่วงแปลก ๆ

การถ่ายทำเริ่มต้นขึ้น

“โอเค เข้าฉากนะครับ! กล้องพร้อม! ไฟพร้อม!” เสียงผู้กำกับดังขึ้น ทำให้ทุกคนในกองเริ่มตื่นตัว ฉันยืนต่อหน้าพระเอกวัยหนุ่ม เขาหล่อแบบใส ๆ หน้าแดงเล็กน้อย ดูเกร็งกว่าใครทั้งหมดในกอง ส่วนฉันไม่ได้เขินไม่ได้เกร็งอะไรหรอก ยังไงซะเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้องความประหม่าของฉันมันก็ถูกสลัดออกไปอย่างมืออาชีพอยู่ดี

“พร้อมนะน้องมิ้น ซ้อมบทที่เพิ่มมาแล้วใช่ไหม” ผู้กำกับยิ้มให้ฉัน

“ซ้อมมาอย่างดีเลยค่ะ” ฉันยิ้มอย่างมั่นใจ ยกมือแตะริมฝีปากเบา ๆ มองไปยังโค้ชพิเศษที่ซ้อมด้วยกันเมื่อคืน ที่วันนี้เขายืนอยู่ข้าง ๆ ผู้กำกับ เพื่อมาช่วยดูฉากที่เพิ่มด้วยตัวเองเลยแฮะ

“แอคชั่น!”

ฉันมองตาพระเอกตรงหน้า มือของเขาสัมผัสแก้มฉันเบา ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาช้า ๆ ฉันค่อย ๆ หลับตาพริ้มอินไปกับบท ก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจร้อนรดผ่านหน้า และริมฝีปากของเรากำลังจะสัมผัสกัน...

“คัต!” เสียงทุ้มตะโกนลั่น มาจากพี่แทน ทั้งกองหันขวับไปหาเขาอย่างพร้อมเพรียงเงียบไปทั้งกอง รวมถึงฉันด้วย

“ขอเปลี่ยนเป็นใช้มุมกล้องแทนครับ” พี่แทนกลับมาสุขุมพูดนิ่ง ๆ

“ทำไมละครับคุณแทน ฉากจูบนี้...ถ้าจูบจริงมันจะเรียลกว่ารึเปล่า” ผู้กำกับหันไปพูดกับเขา

“จากที่ผมดูในจอมิเตอร์ องศาและท่าทางของน้องผู้ชายมันไม่รับกันครับ แถมนัยน์ตายังแสดงได้ไม่อินเท่าไหร่ ซูมเข้าจังหวะใบหน้า และเฉือนมุมให้ดูเหมือนจูบจริง ไม่ต้องเตะกันจริง ๆ ก็พอครับ” บรรยากาศเงียบสนิททั้งกอง ผู้กำกับขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ต้องพยักหน้ารับ

“โอเคครับ เอาแบบนั้นก็ได้ รับทราบนะทีมกล้อง”

ฉันนิ่งงัน มองไปที่เขา แต่เขากลับยักคิ้วยิ้มมุมปากมาให้ ตอนนี้ไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไง เสียดาย? โกรธ? หรือโล่งใจกันแน่

สุดท้าย...ฉันก็แค่ทำหน้าตาตามบทต่อไป จนถ่ายเสร็จ ไม่ได้แม้แต่จะเฉียดริมฝีปากพระเอกวัยหนุ่มหน้าใสคนนั้นด้วยซ้ำ จวบจนเดินกลับมายังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในสตูด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยคำถาม

ฉันถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก นั่งลงโซฟากลางห้องแต่งตัวเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ยังไม่ทันได้รูดซิปด้านหลังให้สุด ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ  ก่อนจะเปิดออกทันทีโดยไม่รอให้ฉันได้อนุญาต

“อ้าวพี่แทน เข้ามาทำไมคะ” ฉันหันไปมองเขา ด้วยท่าทีงุนงง

เขายืนพิงประตู มือล้วงกระเป๋ากางเกง ท่าทางเหมือนคนไม่ทุกข์ร้อนอะไร เขาเข้าออกห้องแต่งตัวของฉันด้วยท่าที่สบายใจเฉิบแบบนี้เนี่ยนะ ถึงเขาจะเป็นเกย์ แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย ถ้าฉันเปลือยอยู่จะทำยังไงเล่า

“เห็นเดินออกมาเร็ว เลยแวะมาดูว่ายังโอเคไหม”

“โอเคค่ะ แต่ติดนิดหน่อย” ฉันพูดพลางกลับไปรูดซิปขึ้นตามเดิม แล้วเดินไปหยิบผ้าคลุมไหล่มาคลุม

“แค่นิดหน่อย?”

“ค่ะ แค่เตรียมใจจะจูบเต็มที่ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ไม่ได้ใช้จริงหน้างาน มิ้นเสียดายจัง” ฉันพูดจบ พี่แทนเลิกคิ้วทันที มุมปากยกขึ้นอย่างมีเลศนัย เขาเดินเข้ามาใกล้ จนฉันต้องชะงักเล็กน้อย

“เสียใจเหรอ?” เขาถามเบา ๆ กับฉัน

“ค่ะ ก็นิดหน่อย พระเอกหน้าใสในวงการเลยนะคะ ฮ่า...” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน “แบบทำใจไว้แล้ว ว่าต้องเต็มที่กับจูบ มันเลยรู้สึกเฟลนิด ๆ”

พี่แทนเงียบไม่พูดอะไรต่อ กลับเอื้อมมือมาจับข้อมือฉันไว้ แล้วโน้มใบหน้าเข้ามา อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากของเขาสัมผัสฉันอีกครั้ง ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ นี่ ไม่ใช่การซ้อมบท แต่เป็นจูบจริง ๆ แถมยังรับรู้ได้ถึงแรงอารมณ์ที่เอ่อล้นในสัมผัสหวาน

ฉันตกใจเล็กน้อยในตอนแรก แต่พอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ และฝ่ามือร้อน ๆ ฉันก็เหมือนถูกฉุดเข้าไปในภวังค์แห่งฝัน

ริมฝีปากฉันตอบสนองกลับไป เอื้อมมือโอบต้นคอเขาไว้ ก่อนจะรุกกลับอย่างใจกล้า

จูบนี้...เนิ่นนานผ่านไป ไม่มีใครยอมละริมฝีปาก มันยาวนานจนน่ากลัวว่าเราจะหยุดไม่อยู่

จนเมื่อริมฝีปากเขาถอนออก ฉันยังคงก้มหน้าหลับตานิ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ และถูกเขาจับคางให้เงยหน้ามองเขา เขามองฉันแล้วยิ้มเล็ก ๆ อย่างคนเจ้าเล่ห์

“แบบนี้ พอจะบรรเทาได้รึเปล่าครับ”

ฉันมองหน้าพี่แทนอยู่แบบนั้น ไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้สมองฉันมันขาวโพลนไปหมดแล้ว บรรเทาอะไรกัน ยิ่งเขาทำแบบนี้ฉันยิ่งอยากได้ไอ้จูบบ้านี้อีกนะสิ แถมมีแต่ทำให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม จนอกจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

“เอ่อ...ต้องขอบคุณพี่ไหมคะ” ฉันพูดออกไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

ฉันหันหลังไปหยิบกระเป๋า แล้วหันกลับไปพูดกับพี่แทนอีกครั้ง

“งั้น...หนูกลับก่อนนะคะพี่แทน พอดีมีนัดนวดตัว เอ่อ...ไม่ใช่ค่ะ หนูหมายถึงนัดแท็กซี่รออยู่แล้วค่ะ ไปก่อนนะคะ” ให้ตายเถอะตอนนี้ฉันลิ้นพันแถมพูดจาไม่รู้เรื่องเลย

ฉันไม่รอฟังคำตอบเขาต่อด้วยซ้ำ เดินเร็วออกจากห้อง แล้ววิ่งตรงดิ่งไปยังรถของตัวเองที่จอดไว้ในลานจอด

(ในรถของตัวเอง)

ฉันทิ้งหลังพิงเบาะ แอร์ในรถเย็นยะเยือก แต่ใบหน้าฉันกลับร้อนผ่าวจนอยากเอาหน้ามุดแอร์ไปทั้งหัว

“นี่ฉันเสียสติไปแล้ว ชุดยังไม่ได้เปลี่ยนคืนเลย แล้วไปบอกเขาว่า เรียกแท็กซี่ทั้งที่เอารถมาเองเนี่ยนะ” มือฉันสั่นเล็กน้อย ขณะกดปุ่มสตาร์ทรถ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นไม่หยุด แถมริมฝีปากยังร้อนวาบไม่ลืมสัมผัสนั้นเลย

“โอ๊ย! บ้าบอที่สุด” ฉันร้องออกมา เอาหัวโขกพวงมาลัยไปสามที

“จะเขินอะไรนักหนาวะ เขาแค่จูบเพื่อช่วยบรรเทาอาการอินบทเท่านั้นเอง แต่ทำไม...ฉันถึงอยากจูบเขาอีกจัง แบบอีกหลาย ๆ ทีอ่ะ”

ฉันเหยียบคันเร่งออกรถช้า ๆ ไม่กล้าส่องกระจกมองหลัง ไม่กล้ามองกลับไปยังสตูที่เพิ่งออกมา ไม่กล้าเพราะกลัวว่าเขาจะยืนมองฉันอยู่ตรงนั้น พร้อมรอยยิ้มที่ไม่เคยรับมือได้เลย