9. ความเมาเป็นเหตุ...สังเกตได้

ความเมาเป็นเหตุ...สังเกตได้

‘Rrrrrr’

เสียงมือถือดังขึ้นตอนเกือบตีสอง ขณะที่ฉันกำลังเฝ้าพระอินทร์อยู่แท้ ๆ แต่คนปลายสายก็ไม่หยุดโทรเข้ามาสักทีทำให้ฉันต้องตื่นมารับมันทั้งที่ตายังปิดอยู่ด้วยซ้ำ

“ฮัลโหล! โทรมาทำไมดึก ๆ ดื่น ๆ เนี่ย คนนอนอยู่เว้ย!” ฉันตวาดด้วยความหงุดหงิด

“มิ้นครับ...อยู่ไหน”

“พี่แทน?” เสียงของเขาแหบพร่า แฝงเจือความเมาอย่างชัดเจน

“ครับ...” เขาตอบสั้น ๆ แล้วขาดช่วงไป

“อยู่คอนโดค่ะ พี่โอเคไหมทำไมเสียงเป็นแบบนี้”

“ไม่โอเค...ครับ...พี่อยู่...แถว ๆ คอนโด...เก่า ขับรถ...ไม่ได้”

“พี่อยู่คนเดียวเหรอ” ใจฉันกระตุกวูบ อดเป็นห่วงไม่ได้

“อืม...” เสียงเขาขาดช่วงไป แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงพึมพำฟังยากมากกว่าเดิม “มารับหน่อยได้ไหม ไม่อยากโทรหาใครอื่นนอกจากหนู”

“พี่บอกชื่อร้านมาเดี๋ยวมิ้นไปรับค่ะ” ในขณะที่พูด ฉันก็หาเสื้อคลุมตัวหนาปิดชุดนอนซีทรู คว้ากุญแจรถเดินลงจากคอนโดทันที

“ร้าน...เวก...อัป...ครับ”

“รออยู่ตรงนั้นนะคะ” ฉันวางสายทันทีก่อนจะขับรถออกไปยังร้านเวกอัป

(ยี่สิบนาทีผ่านไป)

ฉันเห็นพี่แทนนั่งอยู่โต๊ะหน้าร้าน โดยที่มีพนักงานชายของร้านยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันเลิกคิ้วมองเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตมองเขาอย่างถี่ถ้วน เสื้อเชิ๊ตสีเข้มของเขาหลุดลุ่ยเล็กน้อย กระดุมเม็ดบนหลุดออกเผยให้เห็นช่วงอกมีเหงื่อเกาะ ผมของเขายุ่งเหยิงนิด ๆ และใบหน้าก็แดงจัดด้วยฤทธิ์เหล้า ทำไมสภาพหนุ่มสุขุมถึงได้เละเทะขนาดนี้หรือว่า...เขากับพนักงานชายคนนั้นจะ...

“ไม่ได้ ๆ ฉันจะมาคิดอะไรแบบนี้ตอนนี้ไม่ได้ ต้องรีบช่วยพี่แทนก่อน”

ฉันเดินไปที่พวกเขา เมื่อพนักงานชายเห็นฉัน เขาก็ยิ้มก่อนจะปลีกตัวกลับเข้าไปในร้าน

“พี่แทน” ฉันรีบเข้าไปหาเขานั่งยอง ๆ ใกล้ ๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันช้า ๆ

“มิ้น...” เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะยืนขึ้นโอนเอนมาซบไหล่ฉัน “มาแล้วเหรอครับ”

“ค่ะ มาแล้ว กลับกันค่ะ เดี๋ยวหนูขับรถให้” ฉันประคองพี่แทนให้ลุกขึ้น ด้วยความทุลักทุเลเพราะตัวเขาทั้งใหญ่ ทั้งสูงกว่าฉันมาก

(บนรถ)

ฉันพยุงเขาไปนั่งในรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ฉันมองเขาที่ตอนนี้เอนหลังพิงเบาะขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงไป

ฉันขับรถไปตามทางช้า ๆ ปรายตามองพี่แทนเป็นระยะ แสงไฟจากถนนลอดผ่านปะทะใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากนิ่งสนิท ตอนนี้เขาดูเหมือนคนละคนกับที่ฉันเคยเห็น แต่จะว่าไปแบบนี้เขาก็ดูน่ารักนุ่มนิ่มดีนะ

เมื่อพาพี่แทนมาถึงคอนโดของเขา ฉันก็รีบพาเขาไปนั่งลงบนโซฟาทันที เขาขยับตัวยุกยิกจู่ ๆ ก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกไปอย่างลวก ๆ เหลือเพียงเสื้อยืดสีขาวบางที่แนบชิดกับแผ่นอกของเขา

“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้มิ้นต้องลำบาก” เสียงเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พับอยู่ในตะกร้าเล็ก ๆ หน้าห้องน้ำ ก่อนจะชุบน้ำหมาด ๆ เดินไปเช็ดหน้าผากกับซอกคอให้เขาเบา ๆ

เขานั่งนิ่งยอมให้ฉันดูแลโดยไม่พูดอะไร ริมฝีปากเขาขยับเล็กน้อยเหมือนกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เงียบไป

“พี่ดื่มเยอะขนาดนี้ทำไมคะ” ฉันเอ่ยถาม พลางจัดหมอนให้เขา พาเขาไปที่เตียง เขาเงยหน้ามองฉัน นัยน์ตาแดงก่ำและเจือด้วยความล้า “บางที...พี่ก็อยากหยุดคิดอะไนสักพัก”

“เรื่องอะไรเหรอคะ”

“เรื่องที่ไม่ควรรู้สึก...กับคนที่เขาไม่รู้สึกอะไรกับเรา” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วเบือนหน้าหนี ฉันนิ่งอึ้งกับคำพูดนั้น

‘เขาที่พี่แทนเอ่ย หมายถึงใครกัน?’

 ฉันอยากจะกอดปลอบเขาจัง อยากอยู่ตรงนั้นบ้างแต่เพราะฉันเป็นผู้หญิงเขาคงไม่หันมามองฉันแน่ ๆ  แต่ฉันก็อยากอยู่ข้าง ๆ เขาในวันที่เขามีสภาพแบบนี้อยู่ดี

บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของเราสองคนที่ได้ยินชัด ฉันนั่งลงข้าง ๆ เขาและเผลอเอื้อมมือไปจับมือเขาไว้

“ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องอะไร ถ้าพี่อึดอัด พี่ก็พักได้นะคะ มิ้นจะอยู่ข้าง ๆ เป็นเพื่อนให้เอง สบายใจได้” ฉันยกมือตบอกตัวเองเบาๆ  จนทำให้พี่แทนหันกลับมามองฉันอีกครั้ง คราวนี้นัยน์ตาเขาสั่นไหวอย่างเปิดเผย

“มิ้น...รู้ตัวไหมว่า อยู่ใกล้ๆ แบบนี้มันอันตรายนะ”

“อันตรายแค่ไหน มิ้นก็รับไหวค่ะพี่แทน” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มให้เขา จากนั้นเขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาแตะผิวแก้มฉัน ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะทาบลงมาอย่างนุ่มนวล และฉันก็ไม่ได้ผลักเขาออกไปเลย

ฉันหลับตาลง ปล่อยไปตามอารมณ์และหัวใจ ทุกสัมผัสของเขาอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา ฉันไม่รู้หรอกว่าเขารู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไร แต่ที่แน่ ๆ ฉันน่ะรู้ตัวดีว่าทำอะไรอยู่

ไฟในห้องนอนมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากโคมข้างเตียงเท่านั้น กับเสียงลมหายใจของเขาที่ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว

ลมหายใจรดกรุ่นผสมกลิ่นเหล้าเจือกลิ่นน้ำหอมของเขา มันเป็นกลิ่นแบบที่ฉันชอบมากด้วย พานทำให้รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบตอนนี้มีเพียงสองเรา ยิ่งเมื่อริมฝีปากเขาทาบลงมาอีกครั้ง จิตใจและร่างกายฉันยิ่งเตลิดไปไกล

“อื้อ...” ฉันครางในลำคอ เมื่อพีแทนดันร่างฉันลงบนเตียง นิ้วมือของเขาสอดประสานกับนิ้วมือฉันแล้วกดลงเบา ๆ ก่อนริมฝีปากเขาจะเคลื่อนจากปากฉันไปยังแก้ม ใบหู และซอกคอ

การเล้าโลมของเขาทำเอาลมหายใจฉันขาดช่วง

‘นี่มันไม่ใช่การแสดงใช่ไหม’

 ฉันบอกกับตัวเอง แต่..เขาก็ยังเป็นพี่แทนที่ฉันเข้าใจว่าเป็นเกย์มาตลอดนี่นา...แล้วทำไมเขาถึง

“พะ...พี่แทน” ฉันพึมพำเบา ๆ ออกมาด้วยเสียงสั่นสะท้านทรวง

เขาไม่พูดอะไรเลย เขาเพียงแต่เงยหน้าขึ้นมามองฉันในเงาสลัว ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึม บัดนี้ดูอ่อนลงในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตากรุ้มกริ่มแต่กลับร้อนแรงที่แค่จ้องก็แทบเหมือนหลอมละลาย

มือของเขาลูบไล้ไปตามแนวแขนฉันอย่างช้า ๆ ราวกับถามความสมัครใจ แล้วเมื่อฉันไม่ได้ผลักไสหรือปฏิเสธอะไร เขาก็โน้มตัวลงมาอีกครั้ง

เสียงหัวใจฉันดังก้องอยู่ในอก ขณะที่เขาเริ่มปลดปลายเชือกผ้าคลุมของฉันออก มือเขาสั่นนิด ๆ ทำเอาฉันคิดในใจ

‘คนที่ดูแพรวพราวอย่างพี่แทนก็ประหม่าเป็นด้วยเหรอ หรือว่าฉันเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขามีอะไรด้วยรึเปล่านะ’

ฉันหลับตา ปล่อยให้ความร้อนจากร่างกายเราแผ่ซ่านเข้าหากัน เพราะทุกอย่างตอนนี้มีเพียงเสียงลมหายใจ การสัมผัสกัน และเสียงผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ไปตามจังหวะ

เขาไม่รีบร้อน เคลื่อนไหวอ่อนโยนทุกสัมผัสราวกับกำลังทะนุถนอมร่างกายฉัน แต่อารมณ์ที่ส่งผ่านมากลับเอ่อล้นเกินกว่าจะกักไว้ได้

“มิ้น...” เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน พลางกระซิบเรียกชื่อฉันด้วยเสียแหบพร่า

“คะ...” ฉันเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงที่ไม่ต่างกัน

“ถ้าพี่ขอมากกว่านี้จะได้รึเปล่าครับ?” ฉันนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบ

“พี่มีสิ่งนั่นรึเปล่าคะ”

“มีครับ” เขาพยักหน้าก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ

“งั้น...ก็มาสนุกกันเถอะค่ะ” ฉันไม่พูดเปล่า ยกมือโอบคอเขาไว้ ก่อนจะดึงใบหน้าเขาลงมาเพื่อจูบโหมแรงอีกครั้ง

ในระหว่างที่ร่างกายเราแนบชิดไปทุกส่วน เขาก็กระซิบชื่อฉันซ้ำไปซ้ำมา เรากำลังไหลไปในห้วงอารมณ์ที่ไม่อาจห้ามได้อีกต่อไป ต่างคนต่างโถมแรงปรารถนาไม่ยั้ง

“อ่ะ...อ่ะ...อ่ะ” เสียงร้องครางของฉันดังกึกก้องเมื่อตัวตนของเขากระหน่ำเข้ามาในตัวฉันไม่หยุด ใบหน้าฉันมุดหมอนใบนุ่มด้วยความอาย แต่สุดท้ายมันก็ปิดไม่มิดอยู่ดี จึงปล่อยให้ตัวเองหลุดเข้าไปในกามารมณ์

“หนูไม่ไหวแล้วพี่แทน”

“อื้อ...รักนะครับ อึ่ก...” ร่างฉันกระตุกแรงสองมือกำผ้าปูเตียงจนยับยู่ยี่ในขณะที่คนด้านบน ตบบั้นท้ายฉันไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะกระหน่ำเฮือกท้ายสุดจนมิดลำ ก่อนจะล้มตัวลงทับฉันทั้งแบบนั้น

ความร้อนจากร่างกายเขาทำเอาฉันร้อนวูบวาบราวกับคนเป็นไข้สูง

เขาค่อย ๆ ถอยออกไป มือหนาประคองใบหน้าฉันไว้ในตอนท้าย ริมฝีปากแตะหน้าผากฉันแผ่วเบา

“อย่าเพิ่งคิดอะไรนะครับ...แค่อยู่ตรงนี้กับพี่ก็พอแล้ว” พูดจบสองมือของเขาก็โอบกอดร่างเปลือยของฉัน ก่อนที่เขาจะรั้งเอาร่างฉันเข้าไปแนบแผงอกแกร่งนั้น ความอบอุ่นและความสบายใจห่อหุ้มไปทั่วร่างและนั่นก็ทำให้ฉันพล้อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว