ตอนที่ 12 บุตรอนุที่เหนือกว่า

ตอนที่ 12

บุตรอนุที่เหนือกว่า

ข่าวลือรวมทั้งแม่สื่อที่มาปรากฏตัวหน้าจวน ทำให้ผู้เป็นบิดาภาคภูมิใจในตัวบุตรสาวจนยิ้มแก้มปริ

“ซินเอ๋อร์เจ้าช่างมากความสามารถนัก เข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งเดียวก็มีคนส่งแม่สื่อมาสู่ขอถึงหน้าจวนตั้งหลายคน”

ฟางเจียวเหมยเอ่ยชมบุตรสาวตนเองกลางโต๊ะกินข้าว พร้อมใบหน้ามีความสุข อีกนัยหนึ่งก็เหมือนอวดว่าบุตรสาวนางงดงามกว่าซูฮุ่ยฉิน

“พวกเขาอาจมาหาน้องรองก็ได้เจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินเอ่ยตอบอย่างเอียงอาย

“พี่สาวถ่อมตัวเกินไปแล้ว พวกเขาระบุชัดเจนว่าคนผู้นั้นคือคุณหนูซูผู้เล่นพิณได้เก่งกาจ จะเป็นข้าไปได้อย่างไร” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยพลางส่งยิ้มให้หญิงสาว

“น้องรองพูดถูกแล้วอีกอย่างพี่สาวยังไม่ออกเรือน น้องสาวจะออกเรือนได้อย่างไร” ซูเหิงเยว่เอ่ยพลางส่งสายตามองน้องสาวต่างแม่อย่างมีเลศนัย

“แต่จากแม่สื่อที่มา มีเพียงจวนตระกูลกู่เท่านั้นที่ดูเข้าท่า เพราะบุตรชายคนโตของบ้านเพิ่งสอบจอหงวนได้เมื่อปีล่าสุด” ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นบ้าง

“คุณชายกู่คนที่เข้าไปคุยกับพี่หญิงเมื่อวานหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะเข้าไปหาพี่หญิงเลยเห็นพอดี แต่ฮูหยินเซี่ยเรียกเอาไว้ก่อน หันมาอีกทีก็ไม่พบพี่หญิงแล้ว” นางแสร้งเอ่ยถามอย่างคนไม่รู้อะไร

“จริงหรือเยว่ซิน” บิดาหันมาถามบุตรสาวทันที

“เจ้าค่ะ พวกเราพูดคุยกันไม่กี่ประโยคเซี่ยฮูหยินก็เรียกคนไปรวมพอดี” ซูเยว่ซินเอ่ยตอบอย่างไม่ปิดบัง

“เช่นนั้นก็แปลว่าเขาคงมีใจให้เจ้าบ้าง”

จางลู่เหวินเอ่ยคล้ายรำพึงกับตนเอง แต่ในหัวคิดการณ์ไกลไปหลายเหตุการณ์แล้ว

“แถมเขายังมอบของชิ้นนี้ให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางเอาหยกประจำตัวขึ้นมาให้บิดาดู

มันคือหยกพกสลักชื่อแซ่ของกู่หลวนเค่อ ยามแรกที่ผู้เป็นบิดาเห็นก็ตาโตทันที บุตรสาวเขาคงไปถูกตาต้องใจคุณชายกู่เข้าให้แล้วจริง ๆ

“ให้คนไปตามแม่สื่อจวนตระกูลกู่เข้ามา ฟางเจียวเหมยเจ้าพาซินเอ๋อร์ไปแต่งตัวเสียใหม่ เอาให้งามที่สุดเลยนะ” บิดาเอ่ยจบก็รีบร้อนออกจากห้องอาหารไปทันที

“ท่านพ่อรีบร้อนเช่นนี้คงเป็นเรื่องสำคัญมาก เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนดีกว่า” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยพลางลุกเดินจากมา

ในจวนเกิดความวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย กว่าทุกอย่างจะสงบก็ตอนที่แม่สื่อตระกูลกู่กลับไปแล้ว

ย้อนกลับไปเมื่อตอนหัวค่ำของเมื่อวาน ฮูหยินใหญ่ตระกูลกู่ถึงกับลมจับเมื่อได้ยินคำขอร้องของบุตรชาย

“หลวนเค่อ เจ้าจะให้แม่ไปสู่ขอผู้ใดมาเป็นฮูหยินเจ้านะ!!” ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“ข้าอยากให้ท่านแม่ไปสู่ขอคุณหนูซูเยว่ซินมาเป็นฮูหยิน ของข้าขอรับ” เขาเอ่ยแน่นย้ำชื่อสตรีที่เขาหมายปอง

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!! ไม่ได้ยินข่าวลือในเมืองหลวงยามนี้หรืออย่างไร ใคร ๆ ก็พูดกันว่านางเป็นลูกชู้ แต่เจ้ายังจะให้แม่ไปสู่ขอนางเนี่ยนะ!!!” ผู้เป็นมารดาตวาดใส่บุตรชายเสียงดัง

“ท่านแม่ใจเย็น ๆ แล้วฟังข้าก่อนขอรับ ที่ข้ารู้มายามแรกนายท่านซูจะแต่งตั้งมารดานางเป็นฮูหยินเอก แต่เพราะมีข่าวลือพวกนี้เกิดขึ้นก่อน จึงต้องให้มารดานางเป็นอนุแทน”

“แล้วอย่างไร ตอนนี้มารดานางก็เป็นอนุจริง ๆ นี่”

“แต่ท่านแม่ลองคิดดู ฮูหยินเอกเสียชีวิตไปแล้ว บุตรชายก็มีเพียงพี่ชายของคุณหนูซูเยว่ซิน ท่านแม่คิดว่าตำแหน่งนายท่านซูคนต่อไปจะตกเป็นของผู้ใด”

“.....”

“อีกอย่างทำการค้าก็ต้องเป็นบุรุษ ถึงจะมีความน่าเชื่อถือ ส่วนมากเมื่อคุณหนูซูฮุ่ยฉินแต่งงาน ก็คงจะปันผลให้นางรายปีเท่านั้น”

เขาเอ่ยให้มารดาคิดตาม และดูเหมือนมารดาก็เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อแล้ว เมื่อนางมีท่าทีสงบลง

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับสตรีนางนั้นกัน”

“ข้าคิดว่าเมื่อข่าวลือเงียบลง นายท่านซูต้องยกอนุคนนั้นขึ้นเป็นฮูหยินเอกแน่ หากเขาอยากให้นางเป็นอนุจริงเหตุใดไม่พาเข้าจวนตั้งแต่แรก แถมยังแอบมีบุตรด้วยกันถึงสองคน”

“ก็จริงอย่างเจ้าว่า” ผู้เป็นมารดาคล้อยตาม

“อีกอย่างข้าขอหมั้นนางตอนนี้ยามนางได้เป็นบุตรีฮูหยินเอก คนทั่วเมืองหลวงก็จะพูดถึงข้าในทางที่ดี ภาพลักษณ์ของข้าในราชสำนักก็จะดูน่าเชื่อถือมากขึ้นไปด้วยขอรับ”

เขาอธิบายให้มารดาฟัง เพราะเรื่องนี้เขาคิดเอาไว้หมดแล้ว อีกอย่างท่านพ่อก็สนับสนุน เมื่อได้หมั้นหมายกับนางเรื่องเงินทองก็ไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป

เพราะตระกูลซูร่ำรวยเพียงใด มีใครบ้างในเมืองหลวงที่ไม่รู้ ขนาดบ่าวรับใช้ในจวนยังใส่ชุดที่ทำจากผ้าเนื้อดีเลย

“เช่นนั้นแม่จะให้แม่สื่อไปสู่ขอนางให้เจ้าก็ได้” ผู้เป็นมารดายินยอมแต่โดยดี

ตัดมาที่จวนตระกูลซูปัจจุบัน ตอนนี้ซูเยว่ซินนั่งยิ้มแก้มปริอยู่หน้ากระจกห้องตนเอง โดยมีมารดานั่งเยินยอไม่ขาดปาก

“ลูกแม่เพราะเจ้างดงามและมากความสามารถ พอออกไปร่วมงานเลี้ยงครั้งเดียว ก็ได้คู่หมั้นเป็นถึงจอหงวนคนล่าสุดของเมืองหลวง วาสนาสตรีทั่วแคว้นจ้าว ยังไม่กล้าพูดว่ามีใครทัดเทียมบุตรสาวของแม่ได้”

“ท่านแม่เอ่ยชมลูกเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มอย่างเอียงอาย

“บิดาเจ้าภูมิใจในตัวเจ้ามากนะรู้หรือไม่ เขามาพูดกับแม่ว่าเลี้ยงดูเจ้าไปดียิ่ง เจ้าแต่งเข้าตระกูลบัณฑิตภาพลักษณ์ของตระกูลซูก็จะดีไปด้วย อนาคตพี่ชายเจ้าจะทำการค้าก็ง่ายแล้ว”

“แบบนี้ก็แปลว่าเราดึงความไว้ใจของท่านพ่อคืนมาได้แล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“อาจจะดึงกลับมาได้ส่วนหนึ่ง ถ้าอยากรู้เย็นนี้เรามาพิสูจน์กันดีหรือไม่ อย่างไรการจัดการในจวนก็ต้องเป็นหน้าที่ของภรรยาอยู่แล้วนี่” ฟางเจียวเหมยเอ่ยพลางยิ้มร้าย

“จริงด้วยเจ้าค่ะ จะให้คุณหนูรองของจวนจัดการเรื่องในบ้านได้อย่างไร อายุก็เพียงพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน ความชำนาญและรอบคอบคงไม่อาจสู้ท่านแม่ได้ ลูกจะพูดช่วยท่านแม่เองเจ้าค่ะ”

สองแม่ลูกวางแผนกันอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกนางกำลังคุยกันนั้น อยู่ในสายตาคนของคุณหนูรองของบ้านทั้งหมด

ด้านซูเหิงเยว่วันนี้เขาก็มาเล่นการพนันที่บ่อนเช่นเดิม เพราะสหายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานชวนออกมา

“นี่คุณชายซูวันนี้เจ้ามือขึ้นนี่ เลี้ยงสาวงามข้าสักคนได้หรือไม่” เสียงสหายเอ่ยขึ้นข้าง ๆ

“หื้ม!! สาวงามงั้นหรือ ข้าไม่ยักเห็นสักนาง เจ้าจะให้ข้าเลี้ยงได้อย่างไร” เขาเอ่ยตอบพลางมองไปรอบ ๆ

“โอ๊ย!! ในนี้จะไปมีได้อย่างไร ตามข้ามาข้าจะพาเจ้าไปหาเหล่าสาวงามทั้งหลาย” เอ่ยจบก็ลากคอซูเหิงเยว่ออกจากบ่อนพนันไปยังย่านโคมแดงทันที

ทันทีที่ย่างเข้าตรอกโคมแดงก็ทำให้ซูเหิงเยว่ตื่นตาตื่นใจทันที เพราะทุกอย่างตรงหน้ามันช่างงดงามเย้ายวนใจเขาเหลือเกิน

“เจ้ายังไม่เคยมาที่นี่ละสิ ที่นี่มีแต่สาวงามทั้งนั้นแต่ที่งามที่สุดคงเป็นนางคณิกาชั้นสูงของหอสุราแดง หอสุราขึ้นชื่อของเมืองหลวงเรา”

“งั้นหรือ”

“ข้าเคยเห็นพวกนางครั้งหนึ่งยังไม่อาจละสายตาได้เลย หากไม่มีเงินมากพอ เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้พวกนางมาปรนนิบัติเลย ขนาดขุนนางชั้นสูงยังต้องจ่ายให้พวกนางคืนละหลายพันตำลึงทองเลยนะ” ผู้เป็นสหายเอ่ยโอ้อวด

“เพียงนั้นเชียวหรือ ข้าชักอยากเห็นพวกนางบ้างแล้วสิ” เขาเอ่ยพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม

“ข้าจะพาเจ้าไปเอง แต่ไม่รับรองว่าจะได้เห็นหรือไม่นะ จริง ๆ แล้วสตรีในหอสุราแดงงดงามทุกคน รับรองเจ้าหาทางกลับจวนไม่เจอแน่”

เอ่ยจบก็หัวเราะร่า พลางกอดคอสหายตรงไปยังหอสุราแห่งนั้น