ตอนที่ 8 อนุ

ตอนที่ 8

อนุ

“ข้าบอกเจ้าแล้วแต่เจ้าไม่เชื่อข้าเอง แม้ที่ผ่านมาข้าจะ ไม่ค่อยชอบหน้าเจ้า แต่หากนางจะมาเป็นแม่เลี้ยงของฉินเอ๋อร์อย่างไรข้าก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้”

ซุนหนิงเจี้ยนเอ่ยขึ้นพลางแสดงสีหน้าหนักใจ แต่ก็แอบอมยิ้มเล็กน้อยตอนที่จางลู่เหวินไม่เห็น

“เล่ามาให้หมด เจ้าไปได้ยินอะไรมาอีก” จางลู่เหวินเอ่ยถามบ่าวคนนั้นต่อ

“ข้าน้อยไปสอบถามที่ร้านค้าทุกร้าน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่อยากต้อนรับนายหญิงกับคุณหนู เพราะพวกนางมีสถานะ เออ...เป็นชู้กับลูกชู้ขอรับ”

บ่าวผู้นั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พลางเหลือบมองผู้เป็นนายเป็นระยะ

“มีเรื่องใดอีก!”

จางลู่เหวินนั้นโกรธมากที่คนอื่นมาดูถูกภรรยากับบุตรสาวคนโตเช่นนี้

“บ่าวถามแล้วว่าคุณหนูรองได้ส่งคนมาบอกให้พวกเขาทำเช่นนั้นหรือไม่ ทุกร้านกลับตอบว่าไม่มีเลยขอรับ”

“.....”

“ที่พวกเขาไม่ขายของให้นายหญิงกับคุณหนูใหญ่เป็นเพราะไม่ชอบพวกนางเอง”

“....”

“หลงจู้ทุกร้านและลูกค้าในร้านก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่ได้ยินหลงจู้เอ่ยถึงคุณหนูรองเลยแม้แต่คำเดียวขอรับ”

เมื่อบ่าวผู้นั้นเอ่ยจบ จางลู่เหวินก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที เพราะตนหลงคิดว่าบุตรสาวคนรองสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมา เพราะโกรธที่ตนแอบปิดบังเรื่องของสามแม่ลูก

“เจ้าเลี้ยงฮุ่ยฉินมาเจ้าก็น่าจะรู้ว่านางมีนิสัยเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้เจ้าแน่ใจหรือ ว่าจะยกสตรีนางนั้นขึ้นเป็นฮูหยินเอกของจวน” ซุนหนิงเจี้ยนเอ่ยพลางแอบยิ้มมุมปาก

 “ข้ารับปากนางไว้แล้วคงต้องเป็นเช่นนั้น เห้อ!!” เขาเอ่ยพลางถอนหายใจ

“ตอนนี้คนในเมืองหลวงต่างพูดถึงนางกับลูกไปในทางที่เสียหาย หากเจ้ายกให้นางเป็นฮูหยินเอกอีก คงได้ถูกชาวเมืองประณามแน่ และคงส่งผลต่อกิจการตระกูลซูไปด้วย”

“.....”

“เจ้าก็น่าจะรู้อาชีพพ่อค้าอย่างเราชื่อเสียงมีผลมากแค่ไหน ยิ่งตระกูลซูได้ชื่อว่าเป็นคหบดีที่อดีตฮ่องเต้เคยเอ่ยปากชมอีก”

“....”

“เจ้าจะให้ชื่อเสียงตระกูลซูที่เจ้าทุ่มเทมาครึ่งชีวิต ต้องด่างพร้อยเพราะเรื่องสตรีงั้นหรือ”

“.....”

“เลี่ยงลี่ก็เหมือนน้องสาวข้า เราทั้งสองก็ไม่ต่างจากสหายทางการค้า เรื่องที่สหายอย่างข้าควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว จากนี้เจ้าจะตัดสินใจอย่างไรก็ลองตรองดูเถิด ข้าคงต้องขอตัวก่อน”

ซุนหนิงเจี้ยนเอ่ยจบก็เดินออกจากห้องทำงานไปทันที ทิ้งให้เจ้าของจวนนั่งคิดอะไรคนเดียว

เมื่อขึ้นรถม้าได้ก็ยิ้มกว้างออกมาราวผู้ชนะ หลานสาวข้าช่างฉลาดและเก่งกาจยิ่งนัก ไม่คิดว่าเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นไม่นานนางจะคิดวางแผนได้ถึงขนาดนี้

นางคิดวางแผนทุกอย่างราวกับรู้เหตุการณ์ณ์ล่วงหน้า ทั้งที่นางอ่านเพียงนิสัยพื้นฐานของคนเหล่านี้เท่านั้น

หากการค้าตระกูลซูตกอยู่ในมือนาง นางคงได้เป็นวาณิชหญิงคนแรกในรัชศกนี้แน่

ซูฮุ่ยฉินนั่งฟังซินซินรายงานข่าวลือด้านนอกอย่างสบายใจ เรื่องทุกอย่างอยู่ในแผนการที่จะให้ฟางเจียวเหมยชวดตำแหน่ง ฮูหยินเอก

ส่วนจะได้เป็นอนุหรือหญิงอุ่นเตียงท่านพ่อก็อีกเรื่องหนึ่ง และนางก็จะดูเป็นบุตรสาวที่ถูกพี่สาวกับแม่เลี้ยงใส่ร้าย ท่านพ่อก็จะสงสารและรักนางมากกว่าเดิม

ตอนนี้นางยังไม่มีอำนาจมากพอจะสั่งการทุกอย่างในจวนได้อย่างเด็ดขาด จึงต้องอาศัยอำนาจบิดาเข้าช่วย เพราะงั้นนางจึงต้องทำให้บิดาเห็นใจนางให้มาก

“คุณหนูจะจัดการอย่างไรต่อไปเจ้าคะ” ซินซินเอ่ยถามขึ้น

“เอายานี้ผสมใส่อาหารให้เหิงเยว่กินทุกมื้อ ไม่ต้องมากล่ะใช้เพียงนิดเดียวพอ หากหมดแล้วให้มาเอาที่ข้าอีก” นางเอ่ยพลางยื่นห่อยาให้ซินซิน

“เจ้าค่ะ แล้วชิงชิงล่ะเจ้าคะ ตั้งแต่สามแม่ลูกนั่นเข้ามา     ดูเหมือนนางจะบังเอิญไปพบกับคุณชายผู้นั้นบ่อยครั้งทีเดียว”

ก่อนหน้านี้นางสั่งให้ซินซินจับตาดูชิงชิงเอาไว้ เพราะนางมาลองคิดไตร่ตรองดูแล้ว เวลานั้นนางถูกย้ายไปอยู่ที่เรือนท้ายจวน

คนที่อยู่กับนางตลอดก็มีแต่ชิงชิงเท่านั้น ยามกลางคืนแมลงก็เยอะนัก นางจึงปิดหน้าต่างลงกลอนอย่างดี

หากคนในไม่ปลดกลอนไว้ และชี้บอกตำแหน่งห้องนอนนาง มีหรือบุรุษชั่วช้าคนนั้นจะปีนเข้ามาในเรือน แล้วย่ำยีนางถึง   บนเตียงได้

“สาวใช้ที่อยู่กับข้ามาตั้งแต่เด็กจะมีความรักทั้งที ข้าก็ต้องส่งเสริมสิ ให้คนของเราสร้างบรรยากาศให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน จากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็เป็นเรื่องของพวกเขาแล้ว”

“เจ้าค่ะ เมื่อครู่คนเรือนใหญ่ให้คนมาเชิญคุณหนูไปพบนายท่านด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูจะไปเลยหรือไม่”

“เร็วเพียงนี้เชียวหรือ เช่นนั้นเจ้าเอาเสื้อคลุมสีน้ำเงินมาใส่ให้ข้าเถอะ ให้ท่านพ่อรอนานไม่ดีนัก” นางเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

นางออกจากเรือนไปพบบิดาที่เรือนใหญ่ เมื่อก้าวขาเข้าไปก็เห็นสามแม่ลูกนั่นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ท่านพ่อเรียกเจ้ามาด้วยหรือ” เสียงเหน็บแนมของซูเยว่ซินดังมาให้ได้ยินขณะนางเดินผ่าน

“ข้าก็เรียกทุกคนมานั่นแหละ แล้วอีกอย่างพ่อไม่เคยสอนให้เจ้าแสดงกิริยาเช่นนี้ เจียวเหมยเจ้าสอนบุตรสาวของเจ้าใหม่เสีย” จางลู่เหวินเอ่ยตำหนิไปถึงมารดาของนาง

ฟางเจียวเหมยถึงกับหน้าเสีย เพราะสามีไม่เคยตำหนิตนเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าค่ะข้าจะสั่งสอนลูกให้ดีกว่านี้ เยว่ซินขอโทษพ่อเจ้าเสีย และขอโทษน้องเจ้าด้วย” ฟางเจียวเหมยรีบเอ่ยแก้สถานการณ์

ซูเยว่ซินหน้ามุ่ยทันที แต่ก็ยอมทำตามที่มารดาบอกทั้งที่ในใจไม่ยินยอม

“ลูกขออภัยเจ้าค่ะท่านพ่อ พี่สาวขอโทษเจ้าด้วนนะ”

“เอาล่ะ ที่ข้าเรียกทุกคนมาวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญจะบอกแก่ทุกคน เรื่องตำแหน่งในจวนของแม่พวกเจ้า”

สิ้นคำนี้สามแม่ลูกยิ้มออกมาทันที บิดาคงจะแต่งตั้งให้ท่านแม่เป็นฮูหยินเอกแล้วเป็นแน่ ซูเยว่ซินมองน้องสาวต่างแม่อย่างสะใจ

“ท่านพ่อจะให้ท่านแม่อยู่ในตำแหน่งฮูหยินเอกใช่หรือไม่เจ้าคะ จากนี้ก็จะมีคนส่งเทียบเชิญให้ท่านแม่ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงตามจวนต่าง ๆ แน่” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางเขย่ามือมารดาอย่างตื่นเต้น

“เห้อ!! มารดาเจ้าจะอยู่ในจวนนี้ในฐานะอนุ และพวกเจ้าแม่ลูกต้องไปคุกเข่าขอโทษฮูหยินเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่จวนกับข้าพรุ่งนี้ด้วย” สิ้นคำพูดนี้สามแม่ลูกก็ผุดลุกขึ้นพร้อมกันเพราะตกใจ

“เพราะเหตุใดขอรับท่านพ่อ!!”

ซูเหิงเยว่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ ยามแรกที่คุยกันท่านพ่อจะให้ท่านแม่เป็นฮูหยินเอกนี่

พวกตนจึงยอมอยู่อย่างหลบซ่อน เพื่อรอให้นังฮูหยินเอกนั่นตายก่อน เช่นนั้นพวกเขาจะทนอยู่อย่างไร้ตัวตนไปเพื่ออะไร

“เจ้าก็ลองถามมารดากับน้องเจ้าดูสิ ว่าไปก่อเรื่องอะไรไว้ แถมคนผู้นั้นยังเป็นถึงฮูหยินท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายอีก ไม่รู้ว่าพวกเจ้าแม่ลูกเอาความกล้ามาจากที่ใดกัน!!”

“จริงหรือขอรับท่านแม่!!”

“นางจะไปฟ้องร้องเจ้าสองแม่ลูกที่ศาล ดีนะที่ข้าไปขวางรถม้าไว้ทัน กว่านางจะยอมลงให้ ข้าต้องคุกเข่าขอร้องนางต่อหน้าคนทั้งเมืองหลวง รู้หรือไม่ว่าข้าอับอายเพียงใด!!!!”

จางลู่เหวินยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธจนเผลอตะคอกใส่คนทั้งสาม ทำให้คนใจห้องโถงนั้นเงียบไปด้วยความตกใจ