รางวัลพิเศษ

“รบกวนคุณให้ช่างติดตั้งเครื่องปรับอากาศให้ด้วยนะคะ ฉันจะรับคันนี้แหละค่ะ”

“ไม่มีปัญหาค่ะคุณผู้หญิง พวกคุณนั่งรอที่โซฟารับรองด้านโน้นก่อนนะคะ ฉันจะไปเตรียมเอกสารและแจ้งช่างให้นำรถไปติดตั้งเครื่องปรับอากาศให้ค่ะ” พนักงานผายมือไปยังที่นั่งรับรองแขกซึ่งอยู่อีกด้านของประตูทางเข้าร้าน

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ เธอชวนฉางเล่ยถือถุงของไปนั่งรอการทำเอกสารซื้อขายรถในครั้งนี้ตามที่พนักงานบอก ระหว่างเดินไปนั่ง เธอบอกให้ระบบนำเงินใส่กระเป๋าเพิ่มให้เธออีกหนึ่งหมื่นหยวน ทำให้ตอนนี้มูลค่าทองคำของเธอมีเพียงห้าพันหยวนเท่านั้น

[ยินดีกับเจ้านายที่มีรถคันใหม่ครับ การเริ่มต้นสร้างครอบครัวของเจ้านายครั้งนี้ได้รับรางวัลเป็นทองคำแท่งหนัก 100 กรัมครับ]

[ห๊ะ! นายไม่เคยบอกมาก่อนนี่ว่าถ้าฉันซื้อของให้ครอบครัวฉางแล้วจะมีรางวัลน่ะ]

[นี่เป็นภารกิจพิเศษที่เจ้านายคิดทำด้วยตัวเอง ระบบไม่สามารถบอกได้ครับ มีเพียงภารกิจทั่วไปเท่านั้นที่ผมจะบอกให้เจ้านายทราบก่อนครับ]

[อ่า… แบบนี้ฉันก็มีทองเพิ่มขึ้นอีกน่ะสิ นายเก็บไว้ให้ดีนะ ทองก้อนนี้ฉันจะเอาไว้ใช้เปิดธุรกิจในอนาคต]

[รับทราบครับเจ้านาย]

ซูเมี่ยวจินแอบยิ้มอยู่คนเดียวที่เธอได้รับรางวัลพิเศษมาอย่างไม่คาดคิด ฉางเล่ยกลับมีสีหน้าต่างออกไป เขาคิดไม่ถึงเลยว่าภรรยาจะใช้เงินมากขนาดนี้สำหรับซื้อของเพียงอย่างเดียว แต่ด้วยเงินพวกนั้นซูเมี่ยวจินบอกว่าเธอจะจ่ายเอง เขาจึงไม่กล้าที่จะทักท้วงอะไรออกไป

“คุณทำไมเงียบไปล่ะคะ หรือว่าไม่พอใจที่ฉันซื้อรถคันนั้น” ซูเมี่ยวจินคิดว่าเธอเดาไม่ผิดถึงความคิดของฉางเล่ย

“ผมไม่กล้าไม่พอใจคุณหรอกครับ ภรรยา เพียงแต่ผมเสียดายเงิน” ฉางเล่ยก้มหน้าพูด

“เฮ้อ! สามีคะ! คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงตัดสินใจซื้อรถคันนั้น” ซูเมี่ยวจินถามเขา

“ผมไม่รู้ครับ” ฉางเล่ยเงยหน้ามามองภรรยาตาแป๋ว เขาไม่รู้จริง ๆ

“บ้านเรามีคนมาก ปีหน้าเซียงจูต้องมาสอบที่เมืองมณฑลอีก ถ้าเราไม่ซื้อรถเอาไว้ใช้งาน คุณจะให้น้องสาวขึ้นรถโดยสารแล้วมาค้างที่นี่เองคนเดียวเหรอคะ”

“อ่า… ผมว่าแบบนั้นเซียงจูก็ทำได้นะครับ ประหยัดด้วย” ฉางเล่ยยังคิดแต่เรื่องเงิน

“คุณนี่นะ! น้องเป็นผู้หญิง จะให้เธอเดินทางมาคนเดียวได้ยังไง ถึงจะมากับเพื่อนฉันก็ไม่วางใจหรอกนะคะ ถ้าถึงเวลานั้น ฉันจะพาน้องสาวมาสอบเอง อีกอย่างนะ คุณไม่คิดเหรอคะว่าถ้าเรามีรถคันนั้น เวลาเราล่าสัตว์ใหญ่ได้ก็สามารถขนไปขายได้ง่ายกว่าที่เป็นอยู่น่ะ พวกชาวบ้านก็มองไม่เห็นด้วยว่าบนหลังรถเราขนอะไรอยู่”

“อืม… ผมแค่คิดว่าราคามันสูงเกินไป เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้เลย”

ซูเมี่ยวจินเห็นท่าทางเก้กังของฉางเล่ยตรงหน้าก็อดที่จะทอดถอนหายใจไม่ได้ เธอลืมไปว่าครอบครัวเขายากจน เงินมากขนาดนี้พวกเขาสามารถอยู่สบายไปได้ทั้งชาติ แต่เธอกลับคิดต่างออกไป เพราะนี่คือการลงทุนอย่างหนึ่ง ในอนาคตเธอจะพาครอบครัวฉางทำธุรกิจจึงจำเป็นต้องใช้รถยนต์คันนี้

“คุณอย่าคิดมากเลยนะคะ หลังจากซื้อรถคันนี้แล้ว คุณยังสามารถขับรถรับส่งคนในหมู่บ้านเพื่อหาเงินได้ด้วย ไม่ใช่ว่ารถคันนี้จะทำให้เราเสียเงินอย่างเดียวสักหน่อย”

“อ่า… ผม..ผมไม่รู้ว่าสามารถหาเงินจากเรื่องแบบนี้ได้ด้วย”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ ยังไงคนในหมู่บ้านที่จำเป็นต้องเดินทางอย่างเร่งด่วนไปทำธุระ พวกเขาก็ต้องมาจ้างเราอยู่ดี ในเมื่อนี่เป็นรถยนต์คันเดียวของหมู่บ้าน”

“ตกลงครับ ผมจะเชื่อฟังคุณ แต่คุณอย่าลืมสอนผมขับรถก่อนนะครับ วันหลังจะได้ขับรถให้คุณ คุณจะได้ไม่เหนื่อย” ฉางเล่ยในตอนนี้ยอมรับการซื้อรถของภรรยาแล้ว

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันรับรองว่าระหว่างทางกลับบ้านจะสอนคุณไปด้วย ขับรถไม่ยากนักหรอกนะคะ” ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำขอของฉางเล่ย

พนักงานสาวที่ไปเตรียมเอกสารเดินกลับมาถึงพอดี เธอไม่นึกว่าสาวสวยจัดตรงหน้าจะขับรถเป็น ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นคุณผู้ชายที่มาด้วยจะเป็นคนขับ

“เอกสารการซื้อขายเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ รบกวนขอบัตรประจำตัวของคุณเพื่อใส่รายละเอียดผู้ซื้อด้วยนะคะ” พนักงานนั่งลงที่โซฟาอีกตัวหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น

“นี่บัตรประจำตัวค่ะ ส่วนนี่เงินทั้งหมด 14,500 หยวน ค่ารถค่ะ” ซูเมี่ยวจินยื่นเงินในกระเป๋าที่นับเอาไว้ส่งให้พร้อมบัตรประจำตัว

“อ่า… คุณลูกค้าชำระเป็นเงินสดเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะไปขอส่วนลดเงินสดกับผู้จัดการให้ก่อนนะคะ รอสักครู่ค่ะ” พนักงานไม่คิดว่าลูกค้าจะมีเงินสด ส่วนใหญ่คนที่มาซื้อรถที่นี่มักจะเป็นพนักงานกินเงินเดือนของรัฐ พวกเขาสามารถกู้เงินจากธนาคารมาซื้อรถไปใช้ส่วนตัวได้ น้อยนักที่จะมีคนจ่ายเงินสดแบบลูกค้าคนนี้

ซูเมี่ยวจินไม่คิดว่าการจ่ายเงินสดจะได้รับส่วนลดด้วย เธอพยักหน้ายิ้มบางรับคำของพนักงาน อย่างน้อยเมื่อได้รับส่วนลด เงินเหล่านั้นเธอก็สามารถนำไปซื้อของใช้ตามรายการที่แม่สามีเขียนมาให้ได้

“ภรรยา คุณเอาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนี้ครับ” ฉางเล่ยถามอย่างสงสัย

“นี่เป็นเงินเก็บของฉันเองค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะคะ” ซูเมี่ยวจินอ้างไปเรื่อย

“อ่อ… คุณไม่ต้องขอโทษผมหรอกนะครับ ผมเพียงแค่คิดไม่ถึงว่าคุณจะมีเงินมากถึงขนาดนี้ เป็นผมที่ไม่คู่ควรกับคุณเลยนะครับเมี่ยวจิน” ฉางเล่ยเอ่ยอย่างละอายใจ

“สามี! คุณอย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ ฉันบอกแล้วยังไงว่าคุณคู่ควร ถ้าไม่มีคุณกับครอบครัว ป่านนี้ฉันคงตายไปนานแล้ว” ซูเมี่ยวจินอดจะบ่นเขาเสียงดังไม่ได้

“เอ่อ ขออภัยค่ะคุณลูกค้าที่ต้องรบกวนการสนทนาของพวกคุณ ผู้จัดการมอบส่วนลดให้คุณ 500 หยวนค่ะ ดิฉันขอรับเงิน 14,000 หยวนสำหรับค่ารถไว้นะคะ ส่วนเงิน 500 หยวนขอคืนให้คุณค่ะ คุณลูกค้ารอช่างติดตั้งเครื่องปรับอากาศสักครู่นะคะ อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว ส่วนเล่มและทะเบียนรถ ขอให้พวกคุณเขียนที่อยู่ไว้ให้ดิฉันด้วยค่ะ ทางร้านจะส่งทุกอย่างไปให้ถึงที่บ้านในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าค่ะ”

“ตกลงค่ะ รบกวนคุณจัดการเรื่องเอกสารให้เราด้วยนะคะ อ้อ ไม่ทราบว่าปั๊มน้ำมันอยู่แถวไหนของเมืองคะ ดิฉันจะได้นำรถไปเติมก่อน” ซูเมี่ยวจินนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้

“อยู่ทางประตูทิศตะวันออกของเมืองค่ะ แต่คุณลูกค้าไม่ต้องกังวลนะคะ รถของเรามีบริการเติมน้ำมันให้เต็มถังในวันที่ลูกค้าออกรถค่ะ” พนักงานแจ้งให้ทราบ

“โอ้! ขอบคุณมากเลยนะคะ พวกคุณให้บริการดีจริง ๆ ค่ะ” ซูเมี่ยวจินอดที่จะชมไม่ได้

พนักงานยิ้มรับคำชม ก่อนจะขอตัวไปจัดการเอกสารทุกอย่างอีกครั้งเพื่อส่งมอบรถให้ลูกค้าและให้ฝ่ายบัญชีออกใบเสร็จค่ารถยนต์

ซูเมี่ยวจินชวนฉางเล่ยดูรถคันอื่นในร้านรอเวลา เธอสอนเขาเกี่ยวกับการขับรถเบื้องต้นไปด้วย และรอให้เขาดูเวลาเธอขับว่าต้องทำอย่างไรบ้าง ฉางเล่ยตั้งใจฟังภรรยาสอนเป็นอย่างดี เขาไม่อยากทำให้ซูเมี่ยวจินลำบาก แค่รถคันนี้ที่เธอซื้อมาด้วยเงินเก็บทั้งหมด เขาก็เกรงใจเธอมากแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พนักงานก็นำเอกสารทุกอย่างมาคืนซูเมี่ยวจิน รวมทั้งให้เธอลงชื่อในเอกสารรับรถหลังจากตรวจสอบว่ารถไม่มีปัญหา เพราะช่างเรียกให้เธอไปตรวจสอบสภาพรถเมื่อสิบนาทีก่อนแล้ว

“ขอบคุณลูกค้าทั้งสองคนมากนะคะ ขอให้พวกคุณเดินทางปลอดภัยค่ะ” พนักงานสาวเดินไปส่งซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยถึงรถที่ถูกสตาร์ทรอไว้

“ยินดีค่ะ ขอบคุณที่ดูแลพวกเราด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินนำถุงสิ่งของไปเก็บไว้หลังรถพร้อมกับฉางเล่ย ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนที่นั่งคนขับและรอเขาขึ้นมานั่งข้างกัน

เมื่อฉางเล่ยปิดประตูเรียบร้อย ซูเมี่ยวจินก็ขับรถออกจากร้านอย่างช้า ๆ เธอรู้ดีว่าในเมืองแบบนี้ไม่ควรขับเร็ว อีกทั้งร้านที่พวกเธอต้องไปซื้อของแต่งงานก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน ซูเมี่ยวจินจึงบอกให้ฉางเล่ยคอยมองตามข้างทางไปด้วย