ของเต็มรถ

ซูเมี่ยวจินขับมาถึงถนนฝั่งตรงข้ามห้างสรรพสินค้าเมื่อวานในเวลาไม่นาน เธอเห็นมีร้านขายของมากมายเรียงรายอยู่จึงได้หาที่จอดรถและชวนฉางเล่ยลงไป

“ภรรยา เราเอาของไว้หลังรถแบบนี้จะไม่หายใช่ไหมครับ” ฉางเล่ยเอ่ยอย่างกังวล

“ไม่หายหรอกค่ะ คุณไม่เห็นหรือยังไงว่าผ้าใบหลังรถปิดสนิทอยู่น่ะ” ซูเมี่ยวจินเอ่ยขึ้นอย่างสบาย ๆ เธอรู้ดีว่าไม่มีใครกล้ามายุ่งกับรถยนต์คันใหม่ของเธอหรอก

“เฮ้อ! ถ้าอย่างนั้นเรารีบหาร้านซื้อของตามรายการของแม่กันดีกว่าครับ จะได้กลับบ้านกันสักที ผมกลัวว่าจะเสียเงินมากกว่านี้” ฉางเล่ยกลัวภรรยาจะพาเขาไปซื้อของแพงอีกจึงได้บอกเอาไว้ก่อน

“ฮ่า ฮ่า คุณนี่นะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ซื้อของแพงอีกแล้วล่ะค่ะ แค่รถคันนี้ก็ทำให้ฉันต้องหาเงินเพิ่มอีกไม่น้อยแล้ว” ซูเมี่ยวจินอดจะหัวเราะผู้ชายตัวโตข้าง ๆ ไม่ได้

ฉางเล่ยยกมือเกาหัวอย่างเขิน ๆ เขาคิดว่าตัวเองคงทำตัวขี้งกเกินไปหรือเปล่าถึงทำให้ภรรยาคนสวยหัวเราะแบบนี้

ซูเมี่ยวจินจับมือของฉางเล่ยเดินหาร้านไปพร้อมกัน พวกเธอเสียเวลาอยู่ที่ร้านขายรถเกือบสองชั่วโมง ทำให้ตอนนี้ต้องเร่งหาของตามรายการที่แม่ฉางสั่งให้ซื้อโดยเร็วที่สุด เธอยังคิดที่จะพาสามีกินข้าวเที่ยงก่อนกลับบ้านด้วย เพราะไหน ๆ ก็เข้ามาในมณฑลกันแล้ว อยู่ต่ออีกสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไร

ทั้งสองคนเดินดูร้านจนเกือบสุดถนน ก่อนจะเห็นในซอยดูเหมือนมีร้านสิ่งของตามรายการที่หลิวเอ้อหลิงเขียนให้อยู่ร้านหนึ่ง พวกเขาจึงรีบเดินเข้าไปสอบถามและส่งใบรายการของให้เจ้าของร้านทันที

“ไม่ทราบว่าสิ่งของพวกนี้ คุณมีขายหรือเปล่าครับ” ฉางเล่ยถามเจ้าของร้าน

“อ้อ! พวกของแต่งงานเรามีขายทั้งหมดค่ะ คุณรอสักครู่นะคะ ฉันจะจัดของให้”

“ขอบคุณมากครับ” ฉางเล่ยพรูลมหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดพวกเขาก็ไม่ต้องเดินหาร้านให้เสียเวลาอีก

ซูเมี่ยวจินมองสิ่งของแปลกตาในร้านมากมายก็เข้าใจแล้วว่าร้านนี้คงเป็นร้านที่ขายของแต่งงานโดยเฉพาะจริง ๆ รายการของที่แม่ฉางให้มาเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่แรก มีเพียงคนที่เคยใช้เท่านั้นถึงจะเข้าใจ

เจ้าของร้านจัดของตามรายการใส่ถุงกระดาษให้ลูกค้าอยู่นานถึงครึ่งชั่วโมง กว่าที่สิ่งของมากมายจะครบทั้งหมด

“ให้คิดเงินเลยหรือเปล่าคะ” เจ้าของร้านถามเมื่อจัดสินค้าให้เสร็จ

“คิดเงินได้เลยครับ” ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำ

“ทั้งหมด 880 หยวนค่ะ” เจ้าของร้านบอกราคา

“นี่ครับ 900 หยวน” ฉางเล่ยนับเงินส่งให้เจ้าของร้าน

“ขอบคุณค่ะ นี่เงินทอนค่ะ” เจ้าของร้านส่งเงินทอนให้ฉางเล่ย

ฉางเล่ยรับเงินทอนมาแล้วจึงรวบถุงหลายใบมาถือไว้ในมือทั้งสองข้างจนไม่สามารถถือได้แล้ว แต่ของที่กองอยู่ยังเหลืออีกมาก ซูเมี่ยวจินจึงช่วยเขาถือถุงที่เหลือและออกจากร้านเพื่อนำของไปเก็บที่รถ

“สามี เรากินข้าวเที่ยงที่นี่ก่อนค่อยกลับบ้านกันดีไหมคะ นี่เลยเที่ยงมานิดหน่อยแล้วหรือเปล่า คุณดูนาฬิกาหน่อยสิ” ซูเมี่ยวจินประมาณเวลาแล้วถามคนมีนาฬิกา

“อืม… จริงอย่างที่คุณว่านะครับ เลยเที่ยงมา 15 นาทีแล้ว” ฉางเล่ยบอกเวลา

“คุณอยากกินอะไรคะ ฉันจะได้หาร้านนั่งกินสักร้านหนึ่ง” ซูเมี่ยวจินจำได้ว่าใกล้ห้างด้านนอกมีร้านอาหารอยู่หลายร้าน

“คุณเลือกสักร้านเถอะ ภรรยา ผมกินได้หมดครับ” ฉางเล่ยบอก

“ตกลงค่ะ มื้อเที่ยงกินข้าวกันดีกว่านะคะ เมื่อเช้าเรากินแค่โจ๊ก”

“ได้สิครับ ตามใจคุณเลย ว่าแต่คุณไม่ซื้ออะไรอีกใช่ไหมครับ เราไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก เผื่อคุณจะมีของใช้จำเป็นที่ต้องซื้อ” ฉางเล่ยไม่ลืมเตือนภรรยา

“อืม… เดี๋ยวค่อยคิดตอนที่นั่งกินข้าวก็ได้ค่ะ” ซูเมี่ยวจินตอนนี้หิวจนนึกไม่ออก

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำเธอ พอดีกับที่พวกเขาเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ ซูเมี่ยวจินเดินไปท้ายรถเพื่อเปิดผ้าใบขึ้นและวางถุงไว้บนรถ ฉางเล่ยก็มายืนข้างกันแล้วจัดวางถุงทั้งหมดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ทั้งสองมองกระบะท้ายรถที่ตอนนี้มีของเยอะมากจนแทบจะล้นออกมา

“คิดไม่ถึงเลยว่ารายการของที่แม่ให้มาจะเยอะขนาดนี้นะคะ” ซูเมี่ยวจินอดพูดไม่ได้

“นั่นสิครับ ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเยอะและใหญ่ขนาดนี้” ฉางเล่ยพยักหน้าเห็นด้วย

“เราขึ้นรถกันเถอะค่ะ ฉันจะขับหาร้านอาหารสักร้าน” ซูเมี่ยวจินชวนสามี

ซูเมี่ยวจินขับรถวนไปถนนข้างห้างสรรพสินค้า เมื่อเห็นที่จอดรถว่างอยู่เธอจึงจอดเอาไว้ข้างทางและชวนฉางเล่ยเดินหาร้านอาหารหลังลงจากรถ

“คุณรู้ได้ยังไงว่าตรงนี้มีร้านอาหารครับ” ฉางเล่ยอดจะถามไม่ได้

“ฉันสังเกตเห็นเมื่อวานตอนเราออกจากห้างน่ะค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกตรง ๆ

“โอ้! ภรรยาผมความจำดีมาก” ฉางเล่ยชมเธอด้วยใบหน้าซื่อ

“คุณก็ชมฉันเกินไป กินที่ร้านนี้ดีไหมคะ คนไม่ค่อยเยอะ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากรออาหารนานจึงเลือกร้านที่คนไม่ค่อยเยอะนัก

“ได้ครับ รีบเข้าไปสั่งอาหารกันเถอะ” ฉางเล่ยเดินตามหลังไปติด ๆ

ซูเมี่ยวจินสั่งอาหารสี่อย่างและข้าวอีกสองจาน ทั้งสองต่างนั่งนึกว่ายังมีของจำเป็นอะไรที่ไม่ได้ซื้อหรือเปล่าระหว่างรออาหาร

“สามี ข้าวกับเครื่องปรุงรสสำหรับทำอาหารยังมีเหลืออยู่เท่าไหร่คะ”

“อืม… เหลือไม่มากแล้วครับ ผมคิดจะเข้าไปซื้อในอำเภอสัปดาห์หน้าน่ะ”

“ไหน ๆ เราก็มาที่นี่แล้ว ฉันว่าเราซื้อกลับไปบ้านให้ครบเลยดีกว่าค่ะ ราคาน่าจะถูกกว่าที่อำเภอนะคะ” ซูเมี่ยวจินเดา

“ตกลงครับ มีอย่างอื่นที่คุณคิดว่าต้องซื้ออีกหรือเปล่า” ฉางเล่ยที่คิดไม่ออกถามอีก

“ที่นอน หมอน ผ้าห่ม ฉันว่าซื้อใหม่ให้ทุกคนดีกว่านะคะ ในห้องคุณก็เก่ามากแล้ว”

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำอย่างอาย ๆ เขารู้ดีว่าของพวกนี้บ้านพวกเขาไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อใหม่ จึงได้ทนใช้ของเก่ามานานหลายปีแล้ว

20 นาทีต่อมา พนักงานในร้านก็นำอาหารมาส่งที่โต๊ะ พวกเขารีบกินข้าวเพื่อจะได้ไปหาซื้อของใช้จำเป็นกลับไปที่บ้าน ซูเมี่ยวจินสอบถามร้านค้าส่งจากพนักงานหลังจากจ่ายค่าอาหาร

“ร้านค้าส่งอยู่ถนนทิศใต้ของเมืองค่ะ ที่นั่นมีขายหลายอย่างเลย”

“ขอบคุณมากนะคะ พวกเราขอตัวก่อน” ซูเมี่ยวจินลุกขึ้นหลังจากฉางเล่ยจ่ายค่าอาหาร

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่มาอุดหนุนที่ร้านนะคะ” พนักงานกล่าวลาด้วยรอยยิ้ม

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยกลับขึ้นรถแล้วออกเดินทางไปถนนทิศใต้ของเมืองทันที พวกเขาไม่อยากเสียเวลานานจนกลับถึงบ้านค่ำนัก ระหว่างทางไปยังร้านค้าส่ง ซูเมี่ยวจินก็คิดอยากได้จักรยานให้พ่อแม่และน้องสาวของฉางเล่ย

พวกเขามาถึงตลาดค้าส่งที่ว่าในเวลาไม่นาน หลังจอดรถเสร็จ ซูเมี่ยวจินก็เดินเคียงข้างกับฉางเล่ยหาร้านที่นอนก่อนเป็นอันดับแรก ทั้งสองเดินอยู่ไม่นานก็พบร้านใหญ่ที่ขายเครื่องนอนทุกอย่าง ซูเมี่ยวจินเป็นคนเลือกที่นอน หมอน ผ้าห่มทั้งหมดด้วยตัวเอง เธอยังซื้อผ้าปูกลับไปด้วยหลายผืน ไหนจะปลอกหมอนอีกหลายชิ้นด้วย เรื่องเหล่านี้ฉางเล่ยไม่ค่อยสันทัดนัก เขาไม่รู้ว่าอะไรจำเป็นต้องใช้ เพราะที่บ้านก็ไม่เคยใช้ของดี ๆ พวกนี้

“คุณผู้หญิงจะให้ขนไปส่งที่ไหนครับ” เจ้าของร้านถามระหว่างคิดเงิน เพราะลูกค้าตรงหน้าเขาสั่งทุกอย่างเป็นสินค้าชั้นดีและยังสั่งถึงสามชุดด้วย

“ให้คนของคุณขนตามพวกเราไปที่รถได้เลยค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอก

“ไม่มีปัญหาครับ ราคาทั้งหมด 600 หยวนครับ” เจ้าของร้านที่ลดราคาให้เป็นพิเศษบอกออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“นี่ครับ 600 หยวน” ฉางเล่ยส่งเงินให้เจ้าของร้าน ตอนนี้เงินที่ติดตัวเขาเหลือไม่ถึงหนึ่งพันหยวนแล้วหลังจากซื้อของมากมายก่อนหน้านี้

เจ้าของร้านรับเงินมานับดู เมื่อเห็นว่าเงินครบถ้วน เขาก็ร้องบอกลูกน้องให้นำสินค้าตามลูกค้าไปส่งที่รถ ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยนำทางไปถึงรถที่จอดอยู่ไม่ไกลก่อนที่พวกเขาจะจัดของที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ยัดเข้าไปด้านในสุด เพื่อให้พอมีที่ว่างสำหรับวางเครื่องนอนทั้งหมดได้