รถคันใหม่

ซูเมี่ยวจินแยกถุงที่เป็นเสื้อผ้าใหม่และเสื้อผ้าใส่แล้วออกจากกัน ก่อนจะช่วยกันถือถุงทั้งหมดลงไปชั้นล่างเพื่อกินอาหารเช้าพร้อมฉางเล่ย

“คุณไปนั่งรอที่โต๊ะและสั่งอาหารรอเลยนะครับ ผมจะไปคืนห้องพักก่อน”

“ตกลงค่ะ คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“ไม่มีครับ ผมกินอะไรก็ได้ คุณสั่งมาเถอะ”

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและเดินไปยังส่วนที่เป็นห้องอาหารอีกด้านหนึ่งภายในชั้นหนึ่งของโรงแรมแห่งนี้

ฉางเล่ยใช้เวลาไม่นานก็เดินไปนั่งตรงข้ามกับภรรยา เขาสอบถามทางไปร้านขายรถเครื่องตามที่ซูเมี่ยวจินอยากไปดูมาแล้ว

“พนักงานบอกว่าร้านขายรถต้องเดินไปฝั่งตรงข้ามครับ เขาบอกว่ามีหลายร้านอยู่ แต่ระยะทางก็ไกลพอสมควรนะ คุณอยากนั่งสามล้อไปหรือเปล่าครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เราเดินไปดีกว่า” ซูเมี่ยวจินไม่อยากเสียเงินเล็กน้อยพวกนี้

ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่เกือบสิบนาที พนักงานครัวก็ยกอาหารมาให้ที่โต๊ะของพวกเขาพอดี ซูเมี่ยวจินสั่งโจ๊กหมูและเครื่องเคียงอีกสามอย่างมากินเป็นมื้อเช้าเท่านั้น เพราะโรงแรมจะมีพ่อครัวใหญ่เข้ามาตอนมื้อเที่ยง เช้านี้พวกเธอจึงกินได้เพียงอาหารง่าย ๆ เหล่านี้

ค่าอาหารมื้อนี้พวกเขาจ่ายไปเพียง 15 หยวน นับว่าไม่แพงเลยสำหรับอาหารมื้อเช้าของสองคน ฉางเล่ยถือถุงมากมายขึ้นมาอย่างไม่หนักแรง เขาให้ซูเมี่ยวจินถือถุงเพียงไม่กี่ถุงเท่านั้น เพราะกลัวเธอจะเหนื่อย

ระหว่างทางเดินไปยังร้านขายรถ ซูเมี่ยวจินสอบถามความชอบของฉางเล่ยว่าเขาต้องการรถแบบไหนเอาไว้ใช้งานที่หมู่บ้าน ฉางเล่ยซึ่งเคยเห็นแต่รถสามล้อบรรทุกของในอำเภอก็บอกว่ารถแบบนั้นน่าจะใช้ได้

“แต่มันจะไม่คันเล็กเกินไปสำหรับคุณเหรอคะ ฉันอยากได้รถคันใหญ่สักหน่อย คุณจะได้นั่งสบาย ๆ ไหนจะของที่พวกเราซื้ออีก” ซูเมี่ยวจินอยากดูรถที่ใหญ่กว่า

“ถ้าอย่างนั้นเราค่อย ๆ ดูไปทีละร้านดีไหมครับ ไม่ต้องรีบร้อน ยังไงพวกเราก็มีรถขับกลับบ้านเองอยู่แล้ว” ฉางเล่ยเสนอขึ้น

“ตกลงค่ะ เอาอย่างที่คุณว่าก็ได้” ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ

ทั้งสองเดินไปตามถนนที่พนักงานโรงแรมบอกอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง พวกเขาจึงพบเห็นร้านขายรถจักรยานและจักรยานยนต์ร้านแรกเสียที น่าเสียดายที่ร้านนี้มีเพียงรถคันเล็ก พวกเขาจึงต้องเดินกันต่อไป

ซูเมี่ยวจินมองถนนฝั่งตรงข้าม เธอเห็นร้านขายรถยนต์อยู่สองสามแห่งก็คิดอยากลองถามราคาดู เพียงแต่เธอกลัวว่าฉางเล่ยจะไม่กล้าเข้าไปพร้อมกัน อีกทั้งราคารถยนต์ในยุคนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะแพงแค่ไหน ซูเมี่ยวจินกลัวว่าจะทำสามีเสียหน้าจึงเดินต่อไปจนกระทั่งพบร้านขายรถสามล้อที่ต่อพ่วงด้านหลังและมีหลังคาอยู่

“สามี ไปถามร้านนี้ดูกันเถอะ” ซูเมี่ยวจินเอ่ยชวนฉางเล่ย

“ตกลงครับ เข้าไปดูกันก่อน” ฉางเล่ยเห็นรถคล้ายกับในอำเภอก็พยักหน้าทันที

พวกเขาเดินเข้าไปในร้านก็พบกับพนักงานที่เข้ามาต้อนรับพร้อมรอยยิ้มกว้าง อาจเพราะพวกเขาเป็นลูกค้ารายแรกของวันกระมัง พนักงานจึงได้รีบเข้าหา

“สวัสดีครับ ไม่ทราบต้องการดูรถแบบไหนกันครับ” พนักงานถามอย่างสุภาพ

“เราอยากดูรถสามล้อที่ขนาดใหญ่สักหน่อยน่ะค่ะ แบบที่สามีของฉันนั่งได้สบาย ๆ”

“โอ้! คุณผู้ชายตัวใหญ่จริง ๆ นะครับ พวกคุณลองตามผมมาดูทางนี้ว่ารถสามล้อพ่วงคันนั้นจะพอใจพวกคุณไหมครับ” พนักงานผายมือเชิญให้พวกเขาตามไปยังด้านหลังร้านซึ่งมีรถจำนวนมากจอดอยู่

ในบรรดารถสามล้อหลายสิบคัน ซูเมี่ยวจินเห็นรถคันหนึ่งมีขนาดใหญ่กว่าคันอื่นจึงเดินเข้าไปสำรวจดู โดยมีฉางเล่ยเดิมตามไปติด ๆ พร้อมกับพนักงาน

“คุณผู้หญิงตาถึงจริง ๆ นะครับ รถคันนี้เป็นคันที่ใหญ่ที่สุดในร้านแล้วครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณพอใจหรือไม่ครับ” พนักงานบอกรายละเอียดรถเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย

“สามี คุณวางของลงก่อนแล้วลองเข้าไปนั่งดูสิคะ” ซูเมี่ยวจินเป็นห่วงฉางเล่ยและกลัวเขาจะนั่งไม่สบาย เธอจึงให้เขาลองเข้าไปนั่งดู

ฉางเล่ยวางของลงตามที่ซูเมี่ยวจินบอก เขาลองเข้าไปนั่งด้านหลังรถที่พ่วงต่อกับที่นั่งคนขับด้านหน้า พอยืดขาออกก็ดูจะไม่เป็นอะไร เพียงแต่หัวของเขาชนเข้ากับหลังคาซึ่งต่ำกว่าลำตัวของเขาเสียก่อน ซูเมี่ยวจินเห็นเข้าก็รีบเดินไปถามเขาอย่างเป็นห่วงว่าเจ็บหรือไม่

“ไม่เจ็บเท่าไหร่ครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ฉางเล่ยยิ้มแหย ความจริงเขามึนไปครู่หนึ่งเลยทีเดียว เพราะแรงกระแทกที่แรงไม่น้อย

“เฮ้อ! คุณมีรถที่ใหญ่กว่านี้หรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินประคองฉางเล่ยลงมาและสั่งให้เขาระวังหัวให้ดีก่อนลงจากรถ

“ไม่มีแล้วครับคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมีงบประมาณสักเท่าไหร่ครับ” พนักงานเสียดายที่ไม่ได้ขายรถให้พวกเขา แต่ด้วยความมีน้ำใจ เขาจึงอยากแนะนำร้านที่เหมาะสมให้ลูกค้ารายแรกของเขา

“อืม… ไม่ทราบว่าราคารถจี๊ปที่เมืองนี้ประมาณเท่าไหร่คะ เมื่อครู่ฉันเห็นมีร้านขายอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามน่ะค่ะ” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจสอบถามราคารถยนต์ก่อน

“อ้อ! ราคาอยู่ที่ประมาณหนึ่งหมื่นถึงสองหมื่นห้าพันหยวนครับ” พนักงานไม่คิดว่าลูกค้าตรงหน้าเขาจะมีเงินมากพอที่จะซื้อรถยนต์ได้ แต่เขาก็บอกไปตามที่รู้

“ขอบคุณที่บอกนะคะ สามี เราไปดูรถจี๊ปกันก่อนดีกว่า” ซูเมี่ยวจินตัดสินใจที่จะใช้เงินจากระบบ ถึงยังไงรถก็เป็นสิ่งจำเป็นหากในอนาคตเธอจะสร้างอาชีพให้ครอบครัว ไหนจะเรื่องเข้าสอบมหาวิทยาลัยของฉางเซียงจูอีก ครอบครัวต้องมีรถเพื่อพาเธอไปสอบในมณฑลปีหน้าอยู่แล้ว

ซูเมี่ยวจินชวนฉางเล่ยออกจากร้านขายรถสามล้อทันที แต่ระหว่างที่กำลังเดินข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามอยู่นั้น ฉางเล่ยก็เอ่ยกับภรรยาอย่างไม่มั่นใจนัก

“ภรรยา เรามีเงินมากขนาดนั้นที่ไหนกันครับ ซื้อรถสามล้อสักคันก็พอดีไหม”

“ฉันมีเงินค่ะ คุณไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่อยากซื้อรถสามล้อมาแล้วทำให้คุณลำบาก”

“ผมไม่ลำบากหรอกครับ แค่ย่อตัวลงนิดหน่อยก็นั่งได้แล้ว”

“ไม่ได้! คุณอย่าลืมว่ารถนี่เราต้องใช้ไปอีกนานนะคะ รถที่ซื้อมาแล้วใช้งานไม่สะดวกก็ไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อหรอก” ซูเมี่ยวจินบอกเหตุผลของเธอ

“แต่ว่า… ผมขับรถไม่เป็นอยู่ดีนะครับ” ฉางเล่ยบอกภรรยา

“ฉันจะสอนคุณทีหลังค่ะ เราเข้าไปถามราคารถกันก่อนเถอะ” ซูเมี่ยวจินไม่สนใจว่าฉางเล่ยจะอิดออดอย่างไร เธอเดินเข้าประตูไปทันที

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ไม่ทราบต้องการดูรถแบบไหนคะ” พนักงานหญิงของร้านรีบเข้ามารับหน้า เมื่อเห็นการแต่งตัวของลูกค้าทั้งสอง

“ฉันอยากทราบราคารถจี๊ปคันนั้นสักหน่อยค่ะ” ซูเมี่ยวจินพยักเพยิดหน้าไปยังรถจี๊ปที่มีผ้าใบปิดตรงกระบะด้านหลังคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่

“อ้อ! เชิญพวกคุณมาดูใกล้ ๆ ได้เลยค่ะ รถคันนี้เป็นรถจี๊ปรุ่นเก่าของร้านเรา สามารถใช้งานในพื้นที่ชนบทได้เป็นอย่างดี ภายในไม่มีเครื่องปรับอากาศ ด้านหลังสามารถถอดผ้าใบออกและกลายเป็นท้ายกระบะใส่ของชิ้นใหญ่ได้ค่ะ ราคาของรถคันนี้อยู่ที่หนึ่งหมื่นสองพันห้าร้อยหยวน” พนักงานหญิงกล่าวรายละเอียดให้พวกเขาฟัง

“สามี คุณลองเข้าไปนั่งด้านในดูสิคะ” ซูเมี่ยวจินวางของเอาไว้และเปิดประตูข้างคนขับให้ฉางเล่ยเข้าไปนั่งลองดู

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำภรรยา เขาวางของลงและเข้าไปนั่งดูก็รู้สึกว่านั่งสบายกว่ารถสามล้อเมื่อกี้มากนัก

“ภรรยา ผมรู้สึกว่าที่นั่งกว้างมากเลยครับ ผมไม่ต้องย่อเข่าก็นั่งได้สบายเลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีค่ะ ไม่ทราบว่ารถที่มีเครื่องปรับอากาศ ราคาเท่าไหร่คะ” ซูเมี่ยวจิงนึกถึงอากาศที่แปรปรวนในยุคนี้ก็อยากได้รถดี ๆ ไปเลยทีเดียว

“ถ้าคุณผู้หญิงอยากติดตั้งเครื่องปรับอากาศก็เพิ่มเงินอีกสองพันหยวนค่ะ”