ตอน พาลูกและสามีกลับบ้านแม่(1)

ทุกคนที่มามุงดูการชำแหละหมูในครั้งนี้ ก็ได้กลายเป็นว่าได้หันมาสนใจกับเรื่องครอบครัวบ้านมู่แทนเสียแล้ว พวกเขาถือว่าเรื่องชาวบ้านคือแหล่งของความบันเทิงชั้นดี

“เอาล่ะ ทั้งสองฝ่ายก็มาปั๊มลายมือหรือลงลายมือชื่อได้” เสียงฉีอันที่ทำการเขียนหนังสือตัดขาดเรียบร้อยบอกกับทั้งสองฝ่าย

ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายก็ได้หนังสือตัดขาดมาอยู่ในมือเรียบร้อย  ซูเหยาได้อ่านตัวหนังสือออกมาเสียงดังฟังชัดว่าต่อไปนี้บ้านของมู่หาน รวมทั้งตัวคนในครอบครัวไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับคนบ้านใหญ่มู่ทุกคน

หากมีใครมาละเมิดหรือกระทำการล่วงเกินครอบครัวของอีกฝ่าย ฝ่ายที่เสียหายสามารถแจ้งทางการได้ทันที ลงชื่อทั้งสองฝ่ายครบถ้วน พยานก็เป็นคนในหมู่บ้านที่เห็นเหตุการณ์ในวันนี้

“มู่หานเราไปเก็บข้าวของกันเถอะ เด็กๆ ไปกัน น้าจะพาพวกหนูไปอยู่บ้านใหม่” ซูเหยาพูดกับมู่หาน แล้วนั่งยองๆ พูดกับเด็กน้อยที่มองเธอตาแป๋ว

ตอนนี้เธอได้เอาหวีออกมารวบผมให้เด็กน้อย รวมถึงได้จัดการแต่งกายของทั้งสองให้เรียบร้อย ถึงแม้จะไม่ดูดีเหมือนเมื่อเช้าสักเท่าไร แต่ยังคงเรียบร้อยกว่าตอนมาที่แห่งนี้ในตอนแรก

“ขอบคุณทุกคนที่เป็นพยานให้กับครอบครัวของเราในวันนี้ค่ะ” ซูเหยาพูดกับชาวบ้าน

เมื่อการแสดงดีๆ จบลงชาวบ้านเหล่านั้นก็ได้หันไปดูการชำแหละหมูต่อไป เพื่อที่จะได้ซื้อเก็บไว้ให้คนในครอบครัวกิน

สี่คนพ่อแม่ลูกก็เดินกลับอดีตบ้านหลังน้อยของตน เพื่อจะได้ไปเก็บของใช้ที่ยังคงเหลืออยู่ โดยที่ซูเหยาไม่คิดจะสนใจหมูป่าที่มู่หานได้มีส่วนร่วมในการหาเลยสักนิด 

หลังจากที่ซูเหยากับสมาชิกทั้งสามกลับมาถึงบ้านของตัวเอง พวกเขาได้มองสภาพห้องของตนด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า ใช่จ้าแบบว่างเปล่าจริงๆ เพราะของใช้ทั้งในห้องของเธอและในห้องของเด็กๆ รวมทั้งในครัวมันได้ถูกยกเค้าไปหมดแล้ว

“อยากได้ของฉันใช่ไหม ถามเจ้าของหรือยัง” ซูเหยากัดฟันกรอด พูดออกมาด้วยความเดือดดาล

“มู่หานไปแจ้งทางการว่าบ้านเรามีขโมย ถ้ายังไม่มีคนเอาของมาคืนตอนนี้ คุณไปได้เลย” ซูเหยาร้องตะโกนแผดเสียงขึ้นอย่างเสียงดัง

“ทะ..ทางการ เร็วเข้าเอาของของมันไปคืน ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับของบ้านมัน” ฉินเจียวพูดขึ้นอย่างลนลาน

“ทำไมคนบ้านฉันมันถึงได้มีคนนิสัยขี้ขโมยแบบนี้ ไปเลยนะเอาของไปคืนอาของแกเดี๋ยวนี้” มู่จางที่เพิ่งจะเดินกลับมาถึงบ้านพูดกับหลานชายหญิงด้วยท่าทางโกรธจัด

“เอาไป พวกฉันเอาของหล่อนมาคืนหมดแล้ว” จิวเหลียนที่ได้หอบข้าวของออกมามากมายเอามากองไว้ตรงหน้าของ  ซูเหยา

“ที่นอน ผ้าห่ม หมอนเอามาด้วย” ซูเหยาเมื่อดูของแล้วยังไม่ครบเธอจึงถามออกมา

เธอยินดียกให้คนอื่นดีกว่าที่จะมอบให้กับคนเห็นแก่ตัวแบบคนบ้านนี้ ซูเหยาคิดในใจ ทางด้านมู่หานที่กำลังเก็บเอกสารของตนกับซูเหยาและลูกๆ อยู่ภายในห้องนอน ก็ได้หาไม้ขุดลงไปในดินข้างตู้เก็บเสื้อผ้า ในนั้นมีกล่องเก่าๆ อยู่ใบหนึ่ง

มู่หานได้เปิดกล่องใบนั้นดู ก็พบว่าเงินที่เขาแอบเก็บสะสมมาหลายปีก็ยังพอมีอยู่บ้าง เงินนี้เขาคิดไว้ว่าจะเอาไว้สร้างบ้าน

เด็กน้อยสองคนก็มาช่วยน้าเหยาของเขาเก็บสิ่งของที่คนบ้านนั้นเอามาคืน เท่าที่แขนเล็กๆ จะอำนวย

“เด็กดี หิวกันไหม อดทนหน่อยนะ เมื่อเราออกไปจากบ้านนี้แล้วน้าจะหยิบขนมออกมาให้กิน” ซูเหยาพูดกับเด็กน้อยทั้งสองด้วยความอ่อนโยน

“ครับ/ค่ะ” เด็กทั้งสองตอบรับพร้อมกัน

มู่หานที่ได้มาเห็นภาพนี้ เขาก็ถึงกับไม่อยากจะเชื่อสายตา  นี่ใช่ซูเหยาภรรยาที่มีแต่คนบอกกับเขาว่าเป็นคนใจร้ายต่อลูกๆ ของเขาจริงเหรอ

“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ” ซูเหยาพูดขึ้นเมื่อเธอถือห่อผ้าไว้ในมือ ส่วนที่นอนก็คงจะต้องตัดใจ เพราะจะเอาเข้ามิติตอนนี้ก็ไม่ได้ แต่ช่างมันเถอะคิดว่ายอมทิ้งของเก่าเพื่อชีวิตใหม่ก็แล้วกัน

“น้าเหยาพวกเราจะไปไหนกันหรือครับ/คะ” เด็กน้อยถาม    ซูเหยาด้วยความสงสัย

“ไปบ้านยายกัน คุณยายใจดีมากใช่ไหมล่ะ” ซูเหยาบอกกับเด็กตัวน้อยสองคนที่มองเธอตาแป๋ว

“ใช่ครับบ้านตายายมีแต่คนใจดี” เด็กชายก็พูดตามความคิดออกมา ซึ่งเด็กหญิงก็พยักหน้าเห็นด้วย

บ้านเดิมของซูเหยาตามนิยายได้บรรยายเอาไว้ว่า เป็นครอบครัวที่พอมีฐานะ เพราะสามารถส่งลูกทั้งสี่รวมถึง       ซูเหยาเรียนจนจบชั้นมัธยมปลายได้

ซูเหยาเองก็เรียนจบเช่นกัน แต่พอจบเธอก็มาแต่งงานกับ    มู่หานทันที จึงทำให้พ่อ แม่ พี่ชายเป็นห่วงมาก เพราะมู่หานเป็นพ่อหม้ายมีลูกติด

แต่แม้ว่าครอบครัวจะคัดค้านอย่างไร เจ้าตัวก็ยังคงแต่งออกมาจนได้ และครอบครัวของร่างนี้ก็ไม่มีใครไม่ชอบเด็กน้อยทั้งสองเลยสักคน ยกเว้นก็แต่คนที่เป็นแม่เลี้ยงอย่าง     ซูเหยาคนเก่า

บ้านเดิมของซูเหยาเป็นบ้านที่อยู่ใกล้กับตัวอำเภอ มีพื้นที่ไม่กว้างเหมือนกับหมู่บ้านต่งไห่ที่ซูเหยาได้อยู่ในเวลานี้ ตามนิยายได้ระบุเอาไว้ว่าช่วงเกิดการปฏิวัติหมู่บ้านเดิมของแม่ ซูเหยาจะโดนเพ่งเล็งมากเป็นพิเศษ

‘ไม่ได้การแล้ว เธอจะต้องเตือนครอบครัวของตนให้เก็บของเข้าห้องลับไว้ดีๆ และให้ทำตัวธรรมดาเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนพวกทหารแดงหิ้วไปได้’ ซูเหยาคิดด้วยความกังวลใจ

ซูเหยาได้พาสมาชิกของตนเดินเท้าออกจากหมู่บ้านมาเรื่อยๆ ‘อยากเอารถมอเตอร์ไซค์มาใช้จัง’ ซูเหยาคิดอย่างท้อใจกับการที่ตนจะต้องเดินเท้าซึ่งกว่าจะถึง เนื่องจากระยะทางจากหมู่บ้านเข้าตัวอำเภอใช้เวลาในการเดินทางด้วยเท้าถึงสองชั่วโมง

แต่สวรรค์คงจะเห็นใจซูเหยาหรือไม่ก็เด็กๆ ตัวน้อย ท่านถึงได้ให้ซูเหยาได้เจอรถไถที่ตามหลังพวกเธออยู่ไม่ไกลเท่าไร “มู่หานคุณรีบเรียกรถเร็วเข้า” ซูเหยารีบบอกมู่หานผู้มีใบหน้าเฉยชา

เมื่อมู่หานเห็นรถเข้ามาใกล้ เขาก็ทำตามที่ภรรยาในนามบอกทันที หลังจากที่รถไถจอด สี่คนพ่อแม่ลูกก็ได้พากันขึ้นรถที่ยังพอมีที่ว่างให้นั่งได้ ซูเหยาเห็นว่าเมื่อใกล้จะถึงหมู่บ้านของตนเธอ จึงได้พาสมาชิกอีกสามชีวิตลง

เมื่อชำระค่าเดินทางเรียบร้อย ซูเหยาก็อาศัยความทรงจำของเจ้าของร่างเก่า เพื่อพาอีกสามชีวิตเดินไปยังบ้านเดิม จากจุดที่ลงรถเดินเข้าซอยมาไม่ไกล คนทั้งสี่ก็มายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

“มีใครอยู่ไหมคะ” ซูเหยาร้องเรียกคนที่อยู่ในบ้านเสียงดัง โดยมีมู่หานกับเจ้าตัวน้อยเป็นคนเคาะประตู

“เหยาเหยาลูกแม่” หว่านชิงเรียกลูกสาวด้วยน้ำเสียงแสดงความดีใจ เมื่อเธอเปิดประตูออกมาแล้วพบว่าเป็นใครยืนอยู่ด้านนอก

“หนูคิดถึงแม่ที่สุด” ซูเหยาพูดจบเธอก็โผเข้าไปกอดแม่เพราะแม่ของร่างนี้เหมือนแม่ของเธอที่จากไปตอนเธออายุยี่สิบไม่มีผิด น้ำตาของซูเหยาไหลออกมาโดยทันที

“ไม่ต้องร้องนะเด็กโง่ เข้าบ้านกันก่อนเร็วเข้า” หว่านชิงได้บอกลูกเขยกับเด็กตัวน้อยทั้งสอง ที่มองมาที่เธอพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาให้

“แม่ยายสวัสดีครับ คุณยายสวัสดีครับ/ค่ะ” คนทั้งสามต่างทักทายแม่ของซูเหยาออกมาอย่างสุภาพ หว่านชิงก็พูดทักทายลูกเขยและหลานชายหญิงออกมาเช่นกัน 

“มีอะไรค่อยไปคุยกันในบ้านเถอะ เด็กๆ น่าจะเหนื่อยแย่แล้ว” หว่านชิงที่เห็นข้าวของที่ลูกสาว ลูกเขยถือมาแม้เธอจะสงสัยแต่ว่าหากจะถามอะไรตอนนี้คงไม่เหมาะนัก

“ค่ะ/ครับ” ทุกคนตอบรับอย่างเชื่อฟัง หลังจากที่ทุกคนเข้ามานั่งห้องโถงภายในบ้าน เสียงท้องของเจ้าตัวเล็กทั้งสองก็ดังขึ้น เจ้าตัวเล็กจึงรีบเอามืดปิดท้องของตนพร้อมยิ้มเขินออกมา

“หิวกันหรือเปล่า ไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวค่อยออกมาคุยกัน” หว่านชิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เจ้าตัวรู้สึกเอ็นดูเด็กน้อย