ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากที่นอนไปจนเต็มอิ่มแต่กลับไม่พบคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆกายมีเพียงแค่ความว่างเปล่าเท่านั้นแถมดูท่าเค้าจะลุกออกไปนานแล้วด้วยทำไมเค้าถึงไม่ยอมกลับฉันกันนะ "เฮ้อนี่พี่หายไปไหนอีกแล้วนะพี่วี"ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาหาอะไรกินที่ห้องครัวก่อนจะเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่ตรงตู้เย็น (วันนี้พี่ต้องเข้าบริษัทพี่ไม่อยากปลุกอยากให้หนูกับลูกนอนเยอะๆตื่นมาแล้วอย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะครับพี่จะรีบกลับมาหาหนูนะ)ฉันอ่านข้อความนั้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทำไมเค้าต้องทำตัวน่ารักขนาดนี้ด้วยนะ “พ่อของหนูน่ารักมากเลยนะตัวเล็ก”ฉันพูดพลางลูบท้องเบาๆ "...เวลาต่อมา..." นี่ก็เป็นเวลาเย็นแล้วฉันกำลังนอนเล่นอยู่ในห้องนอนแต่นอนเล่นได้สักพักเสียงประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับเสียงของพี่วีที่ดังขึ้น "พี่กลับมาแล้วครับตัวเล็ก" "พี่วี..อ๊ะ" “พรึ่บ!!!”ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องทันทีแต่เพราะว่าวิ่งเร็วและไม่ทันได้ระวังก็เลยสะดุดขาตัวเองจนเกือบล้มโชคดีที่พี่วีจับตัวฉันไว้ได้ทันไม่งั้นคงเป็นอันตรายกับลูกในท้องแน่ๆ "หนูวิ่งแบบนี้ไม่ได้นะตัวเล็กถ้าเกิดพี่รับหนูไม่ทันขึ้นมาจะทำยังไง!!"พี่วีพู
“...v talk...” ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก่อนจะเห็นคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่กำลังนอนซุกอกผมอย่างสบายใจทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะไม่ว่าผมจะมองกี่ครั้งเธอก็น่ารักเสมอเลยในสายตาของผมปลายฟ้ายังคงเป็นเด็กน้อยแต่แค่ในตอนนี้เธอกลับกำลังจะเป็นแม่ของลูกผมด้วยนี่สิ “ตัวเล็กเดี๋ยวพี่กลับมานะครับ”ผมกระซิบบอกเธอก่อนจะกดจูบเบาๆที่ศีรษะของปลายฟ้าแล้วขยับตัวลุกขึ้นให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กตื่นวันนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่จะต้องจัดการให้เรียบร้อย @บริษัทV ผมเข้ามาที่บริษัทก่อนจะเรียกไอพีทให้เข้ามาหาเพราะวันนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่จะให้มันทำก็คือเรื่องที่ผมจะให้มันจัดการกับรินญา “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” “เข้ามา” “เฮียเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ” “กูมีเรื่องให้มึงจัดการ”คนน “เรื่องอะไรครับเฮีย” “พรึ่บ!!”ผมโยนรูปของรินญาไปตรงหน้ามัน “!!!”มันหยิบขึ้นมาก่อนจะมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่มันจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ “จัดการรินญาให้กูทีเอาให้มันไม่กล้ามายุ่งกับเมียกูอีกมึงคงรู้นะว่าต้องทำยังไง” “แต่เฮียครับผมว่า” “ไม่มีแต่มีมีหน้าที่ทำตามที่กูสั่งให้ลูกน้องมึงไปข่มขืนยัยนี่ซะกูต้องเห็นคลิปมันทรมานมึงได้ยินมั๊ยไอพีท
“ยัยฟ้าเป็นไงบ้างแกโอเคมั๊ย” “อือฉันโอเค” “ไอวีงั้นพวกกูว่าพวกกูกลับกันก่อนดีกว่าหวะมึงจะได้ดูแลน้อง” “เออพวกกูกลับก่อนอะนี่ของขวัญวันเกิดมึง” “นี่ค่ะพี่วีของขวัญวันเกิด” “พวกกูกลับละไว้เจอกันมึง” “เออขอบคุณพวกมึงมาก”ผมเดินไปส่งพวกมันที่หน้าห้องแต่พอหันกลับมาอีกทีคนตัวเล็กก็เดินเข้าห้องตัวเองไปแล้วทำให้ผมต้องเดินตามเธอเข้าไปพอเข้ามาในห้องผมก็เห็นปลายฟ้านั่งอยู่ด้านข้างของเตียงนอนแล้วเธอก็เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่สบตาผมแถมยังเงียบไม่ยอมพูดอะไรจนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด “ปลายฟ้า” “......” “ทำไมไม่มองหน้าพี่”ผมย่อตัวลงไปให้อยู่ต่ำกว่าคนตัวเล็กแล้วจับมืปลายฟ้าเอาไว้ “ฮึกหนูขอโทษนะคะพี่ทำให้วันเกิดของพี่ต้องวุ่นวายเพราะหนู” “ทำไมหนูถึงได้ดื้อกับพี่ปลายฟ้า” “ฮึก” “ไปโรงพยาบาลกับพี่เถอะพี่ไม่สบายใจที่เห็นหนูเป็นแบบนี้” “ฮึกพี่วีโกรธหนูรึเปล่าคะหนูขอโทษที่ให้ในสิ่งที่พี่ต้องการไม่ได้”คงจะหมายถึงเรื่องนั่นสินะตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกโกรธหรือน้อยใจอะไรคนตัวเล็กเรื่องนั่นแล้วหละพอเห็นคนตัวเล็กเป็นขนาดนี้ความเป็นห่วงและความกังวลในใจของผมมันกลับมากขึ้นเรื่อยๆ “พี่ไม่ได้โกรธหนูอะไรทั้งนั้นครับ”
“...1เดือนต่อมา...” ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้วที่พี่วีออกจากโรงพยาบาลหลังจากวันนั้นที่พี่รินรู้เรื่องทั้งหมดของฉันกับพี่วีฉันก็ไม่ได้เจอพี่รินอีกเลยส่วนพี่วีหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลมาเค้าก็เปลี่ยนไปมากเค้าทั้งคอยดูแลฉันตลอดแถมยังใจดีกับฉันมากๆด้วยเค้าไม่เหมือนกับวันแรกที่ฉันได้เจอเค้าเลยผู้ชายใจร้ายคนนั้นหายไปหมดแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ “คิดอะไรอยู่หื้มม” “คิดว่าทำไมแฟนหนูถึงหล่อจัง”ใช่ฟังไม่ผิดหรอกเราสองคนเป็นแฟนกันแล้วพี่วีบอกฉันอย่างงั้น “แฟนหนูที่หล่อๆนี่ชื่ออะไรหรอครับ” “ชื่ออะไรดีน้า” “ตอบดีๆนะยัยตัวเล็กไม่งั้นโดนพี่จับกดแน่”พอได้ยินแบบนั้นฉันว่าฉันไม่แกล้งเค้าดีกว่าเพราะฉันไม่อยากทำเรื่องอย่างว่ากับเค้าตอนนี้ถ้าทำตอนนี้ฉันคงต้องเหนื่อยมากแน่ๆ “ชื่อพี่วีค่ะพี่วีที่ยืนอยู่ตรงหน้าหนูหล่อที่สุดเลย”ฉันพูดพลางใช้นิ้วจิ้มลงบนแผ่นอกกว้างของพี่วี “พูดดีเดี๋ยวคืนนี้พี่มีรางวัลให้” “อย่ามาทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่หนูนะ!!” “พี่เปล่าเจ้าเล่ห์แต่หนูต้องชอบางวัลของพี่แน่ๆ” “หนูไม่อยากได้รางวัลของพี่วีหรอกค่ะ” “แต่พี่อยากให้รางวัลเด็กดีนี่งั้นพี่ให้ตอนนี้ก่อนเลยแล้วกันเดี๋
"ริน!!" "เป็นยังไงบ้างคะวียังเจ็บแผลอยู่มั๊ยคะ"รินถามผมแต่สายตาของเธอยังคงจ้องอยู่ที่ยัยตัวเล็กของผมสายตาของรินที่มองกี่ครั้งก็ดูออกว่ามันเต็มไปด้วยความเกลียดคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของตัวเองมากมายแค่ไหนเธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เคยรักน้องสาวของตัวเองเลย "หนิงพาปลายฟ้ากลับไปก่อน"ผมไม่ได้ตอบคำถามของรินแต่เลือกที่จะหันไปบอกเพื่อนของปลายฟ้าให้พาเธอกลับไปแทน "ค่ะพี่วี ไปกันเถอะฟ้า"ผมมองหนิงที่กำลังพยุงยัยตัวเล็กของผมให้ลุกขึ้น "มึงจะรีบไปไหนหละอีปลายฟ้า!!" "พะ..พี่ริน" "อุตส่าห์หน้าด้านมาหาผัวกูถึงที่แล้วตอนนี้มึงจะรีบกลับไปไหนห๊ะ!!" "ฮึกฟ้าขอโทษค่ะ” "มึงขอโทษกูเรื่องอะไรหละ เรื่องที่มึงหน้าด้านมาหาผัวกูหรือเรื่องที่มึงนอนเอากับผัวกูลับหลังกูห๊ะ!!"นี่รินรู้เรื่องนี้แล้วหรอวะ “ฮึกพี่รินฮื่อออ” “มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้เรื่องนะ!!มึงคิดจะแย่งวีไปจากกูใช่มั๊ย!!” "ฮึกฟ้าขอโทษฮื่ออพี่รินฟังฟ้าก่อนนะฮึก" “มึงมันก็ไม่ต่างอะไรจากแม่มึงที่ชอบแย่งของๆคนอื่น!!” “ฮึกอย่าว่าแม่หนูแบบนั้นนะฮื่ออออ”พอผมเริ่มเห็นปลายฟ้าร้องไห้หนักขึ้นผมก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเอ่ยปากขึ้นพูดกับริน ที่ผมเลือกจะเงียบ
“...หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...” "...v talk... " @คอนโดV "เฮ้ยไอเหี้ยวีพอแล้วมึง!!"ไอไนท์พยายามพูดเตือนสติของผมที่กำลังนั่งยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแต่ผมก็ไม่คิดจะหยุดดื่มเพราะถ้าผมไม่เมาผมก็จะเอาแต่คิดถึงใบหน้าของปลายฟ้านี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ผมไม่นึกถึงเธอแค่ดื่มให้เมาจนหลับไปก็แค่นั้น "แค่ผู้หญิงคนเดียวทำมึงเป็นขนาดนี้เลยหรอวะไอวีมึงดูสภาพตัวเองตอนนี้ดิวะแล้วห้องมึงเนี้ยมีแต่กลิ่นเหล้ามึงอยู่ไปได้ไงวะ" "ฮึกยัยเด็กใจร้ายนั่นคงทิ้งกูไปแล้วปลายฟ้าทิ้งกูไปแล้ว"ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาของเพื่อนตัวเองเพราะตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าตัวเองจะเข้มแข็งไปเพื่ออะไร...เธอไม่คิดจะกลับมาหาพี่จริงๆหรอปลายฟ้ามันนานเกินไปแล้วนะพี่จะทนไม่ไหวแล้วเธอรู้รึเปล่าพี่คิดถึงเธอ "ปลายฟ้าอึก..ฮึก..ยัยเด็กนั่นจะไม่กลับมาหากูอีกแล้ว" “มึงใจเย็นๆก่อนดิวะ” "กูโง่เองฮึก..กูโง่ที่ไม่เชื่อน้องแล้วก็ทำร้ายน้องฮึก"ถ้าวันนั้นผมเลือกที่จะฟังปลายฟ้าบ้างเลือกที่จะเชื่อใจเธอบ้างวันนี้ผมคงจะไม่เสียเธอไปแบบนี้ "ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรมั๊ยวะมึง" “แล้วพวกมึงจะให้กูทำยังไงในเมื่อกูทำทุกทางแล้วแต่กูก็หายัยนั่นไม่เจอฮึก” "แต