CHAPTER 7 เธอเปลี่ยนไปหรือใจฉันรู้สึก

     หมอนอิงเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า จึงไม่ได้ทำอาหารไว้รอเขาเพราะทำไปก็เสียของเปล่าๆ ตอนกำลังจะเดินออกไปจากห้องกับเจอพันไมล์พอดี

       “หลีกทางด้วยค่ะ” เธอไม่กล้าสบตาเขา หลายคืนที่ผ่านมาเขาใช้ร่างกายเธออย่างหนัก น่าอายที่เธอก็ไม่ยอมปฏิเสธเขาแบบจริงจัง

       “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

       “เอาไว้ตอนเย็นไม่ได้เหรอคะ”

       “ฉันจะคุยตอนนี้” เขาจ้องมองหมอนอิง เพราะเธอทำให้เขาไปนอนกับคนอื่นไม่ได้

       “ที่ฉันเอาเธอทุกคืนอย่าคิดว่าฉันรักก็แล้วกัน แค่จะเอาให้คุ้มกับเงินที่เสียไป อยู่มหาลัยไม่ต้องทำเป็นว่ารู้จักกันฉันให้เวลาอีก 2 เดือนเราไปหย่ากันเงียบๆ” เขาคิดว่าหญิงสาวจะโวยวายแต่เขาคิดผิด

       “ค่ะ” เขาว่าแบบไหนเธอก็ตามนั้น

       “แค่นี้เองเหรอวะ ฉันเปิดห้องให้เธอแล้วย้ายข้าวของออกไป ฉันจะได้พาสาวๆ มานอน” เขาอยากทำให้เอเจ็บจนทนไม่ได้

       “ค่ะ” เธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบเขายังไง

       “ปากอมตีนไว้หรือวะแม่ง!”

       เธอลงมารอรถเมล์แต่เห็นรถของพันไมล์ขับผ่านหน้าไป เธอไม่รู้ว่าเขามีเรียนเช้าหรือไม่ บางครั้งก็น้อยใจกับสิ่งที่เขาทำ แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้ว

       ในระหว่างที่ยืนรอส้มโอหมอนอิงจึงก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง แต่พอจะเงยหน้าขึ้นกลับชนกับใครบางคนจนเธอเซไปทางด้านหลัง แต่เขารับตัวเธอไว้ได้ทัน

       “โอ๊ย”

       “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คีรินทร์มองสาวรุ่นน้อง เขาจำใบหน้าของน้องคนนี้ได้เป็นอย่างดี

       “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยไว้นะคะ”

       “น้องใหม่นั่นเองพี่ชื่อคีรินทร์ เรียกว่าพี่คีย์ก็ได้ครับพี่เรียนพี่สามสาขาเดียวกับเรา” เขายิ้มแบบอบอุ่นสนใจสาวน้อยคนนี้

       “พี่คีย์ หมอนอิงค่ะ”

       “ไม่มีชื่อเล่นเหรอครับ” เขาส่งยิ้มแบบอบอุ่นให้

       “หมอนอิงชื่อเล่นค่ะ”

       “น้องหมอนอิง” เขาเผลอสบตาสาวรุ่นน้องจนหัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้ง

       “สวยๆ แบบนี้รุ่นพี่ชวนไปประกวดดาวไหม” แต่ปีนี้มีแต่สาวสวยทั้งนั้น แต่เขาสนใจแค่คนตรงหน้า

       “ไม่มีค่ะมีคนสวยๆ อีกหลายคน” เธอพูดจาแบบเป็นกันเอง

       “น้องหมอนอิงถ้าพี่จะชวนไปเป็นนางเอกละครสั้นของพี่จะว่าอะไรไหมครับ มีค่าตอบแทนให้นะ” คนนี้ตรงสเปกทุกอย่างสาวน้อยอ่อนหวาน แต่ดูน่าค้นหา

       “จะดีเหรอคะอิงไม่เคยเล่นละคร” หากได้ค่าตอบแทนบางทีเธออาจจะพอมีเงินไปไถ่ตัวเอง ออกมาจากเขาก็ได้แต่ไม่รู้ว่าเป็นจำนวนเงินเท่าไร

       “ปีหนึ่งก็ได้เรียนแล้วพี่ว่าสบายเลย”

       “ก็ได้ค่ะ”

       ทั้งสองเลยแลกเบอร์โทรกันระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น กับมีรถหรูคันสีแดงแล่นผ่านไปด้วยความเร็ว จนน้ำที่ขังอยู่ข้างถนนสาดโดนหมอนอิงอย่างจัง

       “รถไอ้พันไมล์มันกวนตีนพี่” คีรินทร์มองท้ายรถคันสีแดง เจอกันทีไรต้องทะเลาะกันทุกที เพราะครั้งหนึ่งมันเคยแย่งคนรักของเขาไป

       “พี่คีย์รู้จักเขาเหรอคะ” เธอเช็ดหน้าตัวเองและมองดูชุดนักศึกษาที่เปียกเกือบทั้งตัว

       “ข่าวมันดังไปทั่วไม่รู้ว่าเป็นอะไรชอบยุ่งกับเมียคนอื่น” จะโทษผู้ชายฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ถ้าผู้หญิงไม่เล่นด้วยแต่เขาจะโทษมันคนเดียว

       “อิงจะเข้าเรียนแล้วค่ะ”

       “น้องหมอนอิงอยู่ให้ห่างจากมันเลยนะครับ มันตัวอันตราย พี่มีเสื้อคลุมเอาคลุมไว้ก่อน”

       “ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้เขาไม่นานได้ยินเสียงส้มโอเรียก จึงเดินไปหาเพื่อน

       “แกไปตกน้ำที่ไหนมา”

       “เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย” เธอเลี่ยงที่จะตอบว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อยากถูกส้มโอซักไซ้

       .

“น้องหมอนอิงทางนี้!” เสียงของเขาคีรินทร์ดังขึ้นพร้อมกับมือที่โบกเรียกอยู่มุมห้อง ข้างกายเขามีเพื่อนร่วมชั้นกลุ่มหนึ่งที่หันมามองเธออย่างสนใจ

“นี่ทุกคนน้องหมอนอิง คนที่ฉันเล่าให้ฟังว่าจะมาแคสต์เป็นนางเอกหนังสั้นของฉัน” เขายิ้มกว้าง

เด็กหนุ่มสาวอีกสี่ห้าคนยิ้มทักทายเธอ บางคนพยักหน้าให้ หมอนอิงยิ้มตอบเขินๆ พลางยกมือไหว้อย่างสุภาพ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“ไม่ต้องเกร็งหรอกที่นี่ทุกคนบ้าๆ บอๆ เหมือนกันหมดนั่นแหละ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหญิงสาวร่างเล็กผมสั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังกลุ่ม เธอก้าวออกมายิ้มกว้างให้

“เราเมเปิ้ลปีสองเรียนเอกเดียวกันนี่แหละ คอนเฟิร์มว่าคีย์มันขี้เว่อร์ แต่ถ้าเขาเลือกเธอมาเล่นหนังล่ะก็ แสดงว่าเธอต้องมีอะไรน่าสนใจจริงๆ” เมเปิ้ลเรียนช้ากว่าคีรินทร์หนึ่งปี แต่ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมานาน

“ค่ะ” หมอนอิงยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเผลอหลุดหัวเราะเบาๆ เมื่อเมเปิ้ลทำหน้าทะเล้นส่งให้

การเรียนแอ็กติ้งวันแรกผ่านไปด้วยเสียงหัวเราะและความตื่นเต้น และได้ข้อคิดจากสาวรุ่นพี่เป็นผู้หญิงก็ต้องสวยตลอด เลยฝึกให้เธอแต่งหน้าและแต่งตัวให้เป็น

พันไมล์ยืนพิงกรอบประตูห้องนั่งเล่น ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มจับจ้องร่างบางที่กำลังเดินสวนกลับจากระเบียง มือเธอยังถือโทรศัพท์ไว้แน่น รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้ารอยยิ้มที่ไม่ได้มีไว้ให้เขา

เธอวางโทรศัพท์ลงอย่างรีบเร่งเมื่อเห็นเขาอยู่ตรงนั้น แววตาเธอเปลี่ยนทันที กลายเป็นความเรียบเฉยเฉกเช่นทุกวัน

"คุยกับใคร?" เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงติดเย็นชากว่าปกติ

“เรื่องงานค่ะ” หมอนอิงเงยหน้าขึ้นช้าๆ ก่อนตอบสั้นๆ

“หัวเราะขนาดนั้นงานที่ไหนมันตลกนัก แล้วงานอะไรที่พ่อฉันให้เงินใช้มันไม่พอหรือไง” เขาไม่พอใจขึ้นมาแบบดื้อๆ

หมอนอิงไม่ได้ตอบ เพียงแต่เดินผ่านเขาไปอย่างเงียบงัน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากเรือนกายเธอแผ่วพัดเข้าจมูกเขากลิ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน

พันไมล์หรี่ตาลงหมอนอิงเปลี่ยนไปเมื่อก่อน เธอเป็นแค่เด็กสาวเงียบๆ ตัวเล็กๆ ที่แทบจะกลืนหายไปกับบรรยากาศรอบตัว ไม่รู้จักแต่งหน้าหรือแต่งตัวให้สวยเหมือนผู้หญิงวัยเดียวกัน

แต่ตอนนี้เธอแต่งหน้าอ่อนๆ ทาลิปสติกสีนู้ดหวาน ใส่เดรสสีพาสเทลที่ขับผิวจนดูสดใส แต่ที่ทำให้เขาขัดใจยิ่งกว่า คือพฤติกรรมของเธอต่อหน้าเขา

ต่อหน้าเขาหมอนอิงเงียบไม่สนใจ ไม่แม้แต่สบตา ต่างจากเมื่อก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นมาทำอาหารไว้รอเขา ถึงแม้จะไม่เคยกินเลยก็ตาม

“ตกลงคุยกับใคร?” เขาถามอีกครั้ง เขาเดินตามเธอไปถึงห้องครัว ยืนมองเธอที่กำลังเทน้ำใส่แก้ว

“กับรุ่นพี่ค่ะ”

“มันเข้ามาจีบ?” เขาหายใจเริ่มติดขัด

“เปล่าแต่คุยกันเรื่องถ่ายหนังสั้น”

“แล้วเธอจะเอาเงินไปทำอะไรนักหนาถึงไปถ่ายหนังสั้น” แต่คำตอบที่เขาได้รับ ทำให้เขาไม่พอใจมากกว่าเดิม

“อิงจะเอาไปไถ่ตัวเองค่ะ จะได้ไม่ต้องทรมานอยู่ด้วยกันถึง 2 เดือน” เธอบอกความจริงเขาไป

“หึ ต่อให้เธอทำงานหาเงินไปจนตายก็ไม่มีวันหาเงินมาไถ่ตัวเองได้หรอก ถ้าไม่ไปเป็นอีหนูของคนแก่ๆ พ่อฉันจ่ายค่าสินสอดเธอไปตั้งสองล้าน!”

หมอนอิงได้ยินแบบนั้นก็ตกใจที่ยอดเงินสูงลิบลิ่วชาตินี้ไม่มีทางหาเงินได้มากมายขนาดนั้น

“อึ้งล่ะสิ แม่เธอเห็นแก่เงินแล้วอีกอย่าแต่งหน้าให้ฉันเห็นอีกน่าเกลียดชะมัดเลยวะ แก้มแดงเหมือนตูดลิง” เขาพูดแบบไม่รักษาน้ำใจคนฟังเลยสักนิด

“…” พูดไม่ออกและเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา

“ฉันจะไปผับไม่กลับ และจะเอากับผู้หญิงคนอื่นไม่ต้องร้องไห้ล่ะเรื่องธรรมดาของผู้ชาย” หวังว่าจะให้หมอนอิงรั้งไว้ แต่เธอกลับไม่

“อย่าไปนอนกับเมียชาวบ้านนะคะ เดี๋ยวผัวเขาตามมายิงทิ้ง” พูดจบก็รีบปิดประตูห้องนอน กลัวว่าเขาจะพ้นคำหยาบใส่อีก ถามว่ารู้สึกไหมตอบเลยว่ารู้สึก แม้จะไม่พอใจแต่เธอกับเขาก็ตกลงกันแล้ว

“นั่นปากหรือไงว่ะ แช่งผัวได้ลง” ตั้งแต่มีเมียในนามก็ไม่ได้ไปเอากับผู้หญิงคนอื่นเลย ได้กลิ่นน้ำหอมของพวกหล่อนแล้วชวนอาเจียน

เสียงหัวเราะของเพื่อนในกลุ่มดังแทรกท่ามกลางบรรยากาศคึกคักในลานกลางคณะ พันไมล์เดินทอดน่องไปกับเพื่อนชายอีกสามสี่คนในกลุ่มประจำ เสียงพูดคุยเรื่องปาร์ตี้เมื่อวานยังไม่จบ แถมเสียงแซวกันไปมาก็ยังคงไม่ขาดสาย

แต่จู่ๆ เขากลับหยุดฝีเท้ากะทันหัน สายตาเหมือนถูกดูดไปยังจุดหนึ่งในฝูงชนที่เดินสวนมา

หมอนอิงกำลังเดินหัวเราะกับเพื่อนสาวหนึ่งคน และชายหนุ่มอีกคนที่เขาเคยเห็นหน้าอยู่บ้างในกิจกรรมมหาลัย

ใบหน้าของเธอสว่างสดใสกว่าที่เขาเคยเห็นดวงตาที่เคยหม่นเศร้าราวกับไร้ชีวิต กลับกำลังยิ้มระยิบระยับเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังสนุกกับชีวิต

“นั่นน้องคนสวยที่กูอยากได้นี่” ต้นกล้ามองหมอนอิงไม่วางตา

“ไอ้คีย์ผัวหลวงนี่หว่า อย่าบอกนะว่าคบกัน” แอมป์สงสัยที่เรียกว่าผัวหลวงเพราะฝ่ายนั้นเคยมาเอาเรื่องพันไมล์ เรื่องผู้หญิง

“เอ๊ะ กูจำได้แล้วน้องคนสวยที่อยู่กับมึงคืนนั่นใช่ป่ะ มึงฟันน้องเขาแล้วเหรอ” ต้นกล้าจำได้แล้ว

“ไอ้ไนท์มึงมันสุ้มเงียบว่ะ” แอมป์ด่าเพื่อนน้องอายุยังน้อย ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอย่างพันไมล์หรอก

“เบื่อแล้ว” เขาตอบแบบไม่สบอารมณ์เท่าไร

“เบื่อแล้วดีใจว่ะ กูจีบต่อน่ะ” ต้นกล้าทำท่าจะเอาจริง

“ไม่รังเกียจหรือไงว่ะใช้ผู้หญิงคนเดียวกับกู” เขาหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อหมอนอิงกลายเป็นหัวข้อในบทสนทนา

“กูไม่ถือพูดเหมือนไม่เคย เราก็เอาผู้หญิงคนเดียวกันบ่อยๆ” เขาไม่สนใจหรอก

“ตามใจมึง” เขารีบเดินออกไปจากตรงนั้นแต่สายตายังคงหันไปมองหมอนอิงเป็นระยะ สวยมากหรือไงผู้ชายถึงพูดถึงบ่อยขนาดนั้น