บทที่ 6 ท่ามกลางหิมะ

            รุ่งเช้า หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง อวี้หนิงหนาวเหน็บไปทั่วทั้งร่าง ดวงตาที่จดจ้องไปตามเส้นทางของตำหนักอ๋องตลอดทั้งคืนแดงก่ำด้วยความสิ้นหวัง

                “เสี่ยวเหม่ย อาหารพวกนี้เย็นหมดแล้ว เจ้าเร่งไปที่ครัวอุ่นอาหารสักหน่อยเถิด” เสียงอ่อนแรงเอ่ยกับสาวใช้ที่เพิ่งปรือตาตื่น

                “คุณหนู แต่ว่าท่านอ๋อง...”

                “ข้าจะไปขอพบท่านตาเอง”

                “แล้วทหารจะให้พบหรือเจ้าคะ”

                “เมื่อขบวนนักโทษออกจากเมืองแล้ว บางทีการใช้ตำลึงมากหน่อยอาจทำให้ทหารพวกนั้นยอมผ่อนปรนสักครู่ก็ได้”

            แม้ไม่แน่ใจในความคิดนี้นัก แต่อวี้หนิงก็อยากลองดูสักครั้ง นางมิอาจปล่อยให้สองผู้เฒ่าตระกูลเหรินต้องตกระกำลำบากโดยที่ตัวเองนิ่งดูดายได้

                “เช่นนั้นข้าจะรีบไปอุ่นอาหาร คุณหนูรอครู่เดียวนะเจ้าคะ” สาวใช้ข้างกายที่อยู่กับนางตั้งแต่เล็กทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

            อวี้หนิงยังคงนั่งรอเยว่ซิงด้วยความหวังว่าเขายังจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนาง ทว่าจนแล้วจนรอดกลับไร้วี่แววคนของจวนฉู่อ๋อง หญิงสาวจึงทำได้เพียงตรงไปดักรอขบวนนักโทษนอกประตูเมืองแทน

            แต่กระนั้นกลับสายไป เมื่อทหารเฝ้าประตูบอกว่าขบวนนักโทษออกนอกเมืองไปราวหนึ่งเค่อ อวี้หนิงจึงจำต้องสั่งให้คนบังคับรถม้าเร่งม้าตามไป แต่รถม้ากลับไม่ยอมขยับ

                “คุณหนู ตอนนี้หิมะตกหนัก ม้ารู้สึกหวาดกลัว พวกมันไม่ยอมออกเดินขอรับ” เสียงคนบังคับม้าดังออกมาจากภายนอก

                “เช่นนั้นข้าจะเดินไปเอง” อวี้หนิงลงจากรถม้าโดยไม่สนใจคำทัดทานของเสี่ยวเหม่ย

            หญิงสาวที่มีผ้าคลุมหนากรอมถึงข้อเท้า เดินฝ่าพายุหิมะด้วยความเด็ดเดี่ยว ราวห้าลี้จากนี้มีศาลาพักม้า นางได้แต่หวังว่าขบวนนักโทษจะติดหิมะแล้วหยุดพักที่นั่น ทว่ายิ่งเดินห่างออกไป พายุหิมะกลับยิ่งรุนแรงจนร่างบางไม่อาจฝ่าไปได้อีก นางทรุดตัวนั่งกลางหิมะด้วยร่างกายที่อ่อนแรง

            ภายใต้ท้องฟ้าที่ขาวโพลน อาชาแกร่งสามตัวกลับตะบึงฝ่าพายุโดยไม่หวาดกลัว ดวงตาสีนิลเข้มที่โผล่พ้นผ้าปิดหน้าเห็นร่างบางที่นั่งอยู่กลางหิมะไม่ไกลจากวิถีที่ม้ามุ่งไป

            เขาไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าสตรีกลางหิมะนางนี้ต้องเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลซู เพราะที่หน้าประตูเมืองยังพบรถม้าของตระกูลซูและสาวใช้รั้งรออยู่ กระนั้น หยางเฉิงก็ไม่คิดที่จะหยุดช่วยเหลือ ความเร็วของอาชาไม่ได้น้อยลง ก่อนที่ม้าทั้งสามตัวจะตะบึงผ่านอวี้หนิงไป

            หญิงสาวที่ได้ยินเสียงอาชาได้แต่มองตามหลังม้าทั้งสามที่วิ่งผ่านนางไป หญิงสาวลุกขึ้นหวังร้องขอความช่วยเหลือ ทว่าไม่นาน ม้าพวกนั้นก็หายไปจากสายตาของนางเสียแล้ว

            หยางเฉิงควบม้าออกห่างหญิงสาวราวหนึ่งลี้ ก่อนมโนธรรมจะเอาชนะความเย็นชาในหัวใจ ร่างสูงบนหลังม้าได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ

                “หยุด!”

            เพียงคำสั่งครั้งเดียว อาชาทั้งสามตัวก็หยุดฝีเท้าอย่างเชื่อฟัง

                “องค์ชาย” หลี่เจี๋ยบังคับม้าเข้ามาใกล้

                “ท่านกับเจียงเฟิงไปรอข้าที่ศาลาพักม้าก่อน” น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยขึ้น ก่อนหันม้าวิ่งกลับไปทางเดิม

            อวี้หนิงที่กำลังเร่งฝีเท้าฝ่าพายุหิมะอีกครั้งหยุดชะงักทันที เมื่อเห็นม้ากำลังวิ่งมาทางตน

                “หยุด!” เสียงทุ้มต่ำสั่งอาชาคู่กาย

            อวี้หนิงเงยหน้าขึ้นมองบุรุษบนหลังอาชาที่เคยจ้องนางอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ทั้งสองสบตากันโดยไม่ตั้งใจ

            แม้หิมะยังคงโปรยปราย ทว่า หยางเฉิงกลับมองเห็นดวงตาคู่งามนั้นได้ชัดเจน ความเด็ดเดี่ยวในสายตาของสตรีเช่นนี้ทำให้เขานับถืออยู่ไม่น้อย

                “พายุหนักเช่นนี้ สตรีอย่างเจ้าไม่อาจเดินฝ่าไปได้ เจ้าควรห่วงชีวิตแล้วหันกลับไปจะดีกว่า”

            อวี้หนิงที่ได้ฟังเช่นนั้นกลับไม่ได้นึกกลัว ดวงตาของนางเลื่อนมาจับจ้องที่อาชาสีนิลด้วยความหวัง

                “คุณชาย หากท่านกำลังจะออกนอกเมือง ท่านพาข้าไปด้วยได้หรือไม่”

                “ข้ากับเจ้าไม่รู้จักกัน เหตุใดข้าต้องหาเรื่องใส่ตัวเล่า” หยางเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่างเหิน

            อวี้หนิงเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง นางพึงสังเกตว่าดวงตาคู่นั้นเยือกเย็นเพียงใด ร่างบางคุกเข่าลงกับพื้น พลางเอ่ยขอร้อง

                “คุณชาย ข้าขอร้องท่าน เพียงส่งข้าถึงศาลาพักม้าเบื้องหน้า ข้าก็จะไม่รบกวนท่านอีก ภายหน้าหากคุณชายมีเรื่องอยากให้ช่วย สตรีเช่นข้าจะไม่เกี่ยงงอนเด็ดขาดเจ้าค่ะ” ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวัง

            หยางเฉิงมองสตรีที่คุกเข่าบนหิมะ พลันนึกถึงตัวเองเมื่อสิบสองปีก่อน ที่คุกเข่ารอความหวังจากฮ่องเต้ไม่ต่างกัน

                “ได้! ข้าจะถือว่าทำกุศลแล้วกัน” เอ่ยจบ มือแกร่งก็รั้งตัวนางขึ้นมาบนหลังม้าได้อย่างง่ายดาย ก่อนอาชาสีดำจะตะบึงด้วยความเร็วอีกครั้ง

            อวี้หนิงได้แต่ตะลึงงันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะรู้สึกตัวอีกครั้ง ม้าก็วิ่งมาได้ไกลมากแล้ว

                “ขอบคุณคุณชาย” นางเงยหน้ามองใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมนั้น โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบสิ่งใด อวี้หนิงจึงนั่งเงียบ ไม่รบกวนการบังคับม้าของเขาอีก

            ราวครึ่งชั่วยาม อาชาสีนิลก็หยุดหน้าศาลาพักม้า เป็นดั่งที่อวี้หนิงคาด ขบวนนักโทษพักหลบหิมะที่นี่จริง ทว่าพวกเขาไม่ได้ถูกปฏิบัติอย่างดีนัก หิมะที่ตกหนักเช่นนี้ ผู้คนหลายสิบชีวิตกลับได้แต่เบียดเสียดกันในเพิงเลี้ยงม้า โรงเตี๊ยมกลับปิดประตูไม่ให้เหล่านักโทษเข้าพัก

            หยางเฉิงมองตามสายตาของนาง เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของนางในครานี้ ทว่าเขาใจกว้างมากพอแล้ว เมื่อถึงที่หมาย ต่างคนก็ต่างแยกย้าย

                “ถึงแล้ว” เสียงเย็นเอ่ยขึ้น ทำให้อวี้หนิงที่นั่งอยู่บนหลังม้าด้านหน้ากลับมาได้สติอีกครั้ง

                “ขอบคุณคุณชายเจ้าค่ะ” นางเอ่ยจบก็พยายามหาทางลงจากหลังม้าที่ตัวสูงพอควร

            หยางเฉิงที่นั่งมองอยู่นานจึงยอมช่วยเหลือ เขาพลิกตัวลงจากม้า ก่อนยื่นสองมือไปรับนาง

            อวี้หนิงเห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยอมรับการช่วยเหลือจากเขา เมื่อเท้าของนางแตะพื้นอีกครั้ง ทว่ากลับยืนได้ไม่มั่นคง ร่างบางจึงเซไปชนกับแผงอกของบุรุษตรงหน้า ก่อนจะรีบถอยออกมา แล้วยอบกายขอบคุณ ก่อนดึงปิ่นปักผมยื่นให้กับอีกฝ่าย

“ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ นี่คือปิ่นที่มารดาข้าปักให้ หากวันหนึ่งท่านต้องการให้ข้าตอบแทน เมื่อเห็นปิ่นนี้ ข้าซูอวี้หนิงต้องช่วยเหลือท่านแน่”

            หยางเฉิงมองปิ่นบนมือเรียวก่อนจะเลิกคิ้ว จ้องมองสตรีตรงหน้า ดวงตาคู่งามจ้องเขาอย่างเปิดเผย แม้ตัวเขาไม่รู้ว่าสตรีร่างบางเช่นนี้จะทำประโยชน์อันใดให้เขาได้ แต่เมื่อมีคนต้องการติดหนี้บุญคุณตน เหตุใดคนอย่างเขาจะไม่รับไว้เล่า

                “ได้! คุณหนูซูช่างเป็นคนเปิดเผย” หยางเฉิงเอ่ยก่อนรับปิ่นจากนาง

            อวี้หนิงยอบกายลาอีกฝ่าย ก่อนจากไป ทิ้งให้ร่างสูงที่ไม่เคยถูกสตรีใดแตะต้องกายมานานสิบสองปี รู้สึกแปลก ๆ สายตาคมกริบยังมองตามหลังดรุณีน้อยไป

            เมื่อถึงเพิงเลี้ยงม้าที่ผู้คนหลายสิบชีวิตนั่งหนาวสั่น ดวงตานางจับอยู่ที่หญิงชรา ท่านยายของนางอายุมากแล้ว แม้ขบวนนักโทษครั้งนี้ ฝ่าบาทจะเมตตาให้เหล่าผู้เฒ่านั่งบนรถลากได้ ทว่าท่ามกลางหิมะเช่นนี้ ผู้อาวุโสทั้งสองก็ยังคงทนหนาวเช่นเดิม

                “หนิงเอ๋อร์คารวะท่านตา ท่านยาย” เสียงไร้กำลังปนสั่นเครือดังขึ้น ดึงความสนใจของสองผู้อาวุโสและขบวนนักโทษให้หันมามอง

                “หนิงเอ๋อร์~” เสียงฮูหยินเหรินดังขึ้น ก่อนค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นเดินมาหานาง

            อวี้หนิงเห็นมือที่หนาวสั่นของท่านยาย ก็อดกลั้นความทุกข์ไว้ไม่ได้อีกต่อไป หญิงสาวปล่อยให้น้ำตาแห่งความโศกเศร้าพรั่งพรูออกมาจากตาคู่งาม

                “ท่านยาย...” หญิงสาวโผเข้าหาหญิงชราที่ร้องไห้สะอื้นไม่ต่างกับหลานสาว

                “มารดาเจ้า...หลิงเอ๋อร์ของข้า~” ฮูหยินเหรินกอดอวี้หนิงไว้แน่น

                “คนต่ำช้าผู้นั้น กล้าปล่อยให้เยว่หลิงตายโดยไม่เหลียวแล เป็นข้าที่ไว้ใจคนผิด คิดว่าซูจิ้งซวนจะรักและทะนุถนอมเยว่หลิงจนแก่เฒ่า เจ็บใจนัก! แค้นใจยิ่งนัก!” หญิงชรายังคงร้องไห้พรั่งพรูความในใจไม่อายผู้ใด

            อวี้หนิงแม้เสียใจ แต่ก็ห่วงสุขภาพของท่านยาย ยิ่งในยามนี้ที่ตระกูลเหรินล่มสลาย การจะหาหมอมารักษายามเจ็บป่วย ยิ่งเป็นไปไม่ได้

                “ท่านยาย รักษาสุขภาพด้วย คนที่ทำร้ายท่านแม่ เวรกรรมย่อมตามทันแน่ ตอนนี้สวมเสื้อคลุมก่อนเถิดเจ้าค่ะ” นางวางห่อผ้าที่เตรียมมา ก่อนยื่นเสื้อคลุมให้ทุกคน

            เหรินซิงหยูที่ยืนมองหลานสาวอยู่นาน จึงได้โอกาสเอ่ยถาม

                “หนิงเอ๋อร์ เจ้ามาได้อย่างไร” ชายชราขมวดคิ้วแน่น หิมะตกหนักเช่นนี้ แม้ระยะทางไม่ห่างจากเมืองหลวง แต่หลานสาวของเขาเป็นเพียงสตรี จะฝ่าพายุหิมะมาได้อย่างไร

                “หลานขออาศัยขี่ม้ามากับคุณชายท่านนั้น...” นางหันกลับไปยังทางที่ตนจากมา แต่เห็นเพียงด้านหลังของเขาที่เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมเสียแล้ว

                “เจ้ารู้จักเขาหรือ”

            อวี้หนิงส่ายหน้า

                “หลานไม่รู้จักเจ้าค่ะ เห็นเขาจะออกนอกเมืองเช่นกัน หลานจึงขออาศัยมาด้วย”

            ชายชรามองไปยังโรงเตี๊ยม เขาอยากจะเอ่ยขอบคุณที่ช่วยเหลือหลานสาวตน ทว่าฐานะของตนในตอนนี้ จะเหยียบเข้าไปในโรงเตี๊ยมก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ

            อวี้หนิงมองดูทุกคนที่กำลังหิวโหย ดูแล้วในคุกหลวงคงไม่ได้กินให้อิ่มเช่นอยู่ที่จวน ยังดีที่เหล่าสตรีและเด็ก ฝ่าบาทยังเมตตาส่งไปกักขังในจวนที่บ้านเกิดท่านตาแทน มีเพียงท่านยายของนางที่ขอตายร่วมกับท่านตา ฝ่าบาทจึงยอมให้นางติดตามสามี

                “พวกท่านรอที่นี่ ข้าจะเข้าไปเจรจากับเจ้าของโรงเตี๊ยม ให้พวกท่านได้หลบพายุด้านใน”

                “อย่าเลย เจ้าจะถูกคนพวกนั้นรังแกเสียเปล่า ๆ” เหรินหมิงฮ่าวรีบเอ่ยเตือนหลานสาว เขาเป็นแม่ทัพ รู้ดีว่าเหล่าทหารพวกนี้มีนิสัยหยาบกร้านเพียงใด และหากนางต้องร้องขอความเมตตา เหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้นต้องคิดเอาเปรียบนางแน่

                “ท่านลุงอย่าได้กังวล หลานจะระวังตัว อีกอย่างท่านยายอายุมาก ให้ทนหนาวเช่นนี้ไม่ดีแน่”