บทที่ 7 สิ้นไร้หนทาง

            อวี้หนิงก้าวเข้ามาภายในโรงเตี๊ยม สายตาของนางหยุดลงที่บุรุษในชุดคลุมสีดำ ถึงแม้บัดนี้จะอยู่ภายในอาคาร ทว่าเขายังไม่ยอมถอดผ้าปิดหน้าออก เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้ตัวตน ข้างกายยังมีบุรุษที่มีผ้าปิดหน้านั่งอยู่ด้วยอีกสองคน

            ก่อนที่เขาจะปรายตามองนางครู่หนึ่งแล้วหันไปพูดคุยกับสหายร่วมโต๊ะอีกสองคนเช่นเดิม อีกมุมหนึ่งของห้องเป็นโต๊ะของผู้คุมนักโทษที่เข้ามาดื่มน้ำชาหลบหิมะ ทิ้งให้เหล่านักโทษทนหนาวอยู่ภายนอกอย่างไร้ปราณี

            นางกวาดสายตามองรอบโถงโรงเตี๊ยม วันนี้ไม่มีแขกเข้ามาพักดื่มชา อาจจะเป็นเพราะอากาศข้างนอกที่เลวร้าย ไม่อาจสัญจรไปมาได้ แต่นี่ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับอวี้หนิง ก่อนที่นางจะเดินตรงไปยังเถ้าแก่ที่กำลังตรวจนับบัญชีอยู่

                “เถ้าแก่ ข้าอยากได้ห้องพักหลายห้องหน่อย จะได้หรือไม่”

            ชายวัยกลางคนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดจากบัญชีของร้านที่กำไรลดน้อยลงทุกเดือน ยิ้มกว้างในทันที

                “ได้ ๆ คุณหนูจะพักเลยหรือไม่ ข้าจะให้เสี่ยวเอ้อร์พาขึ้นไป” เถ้าแก่ร้านเอ่ยพลางมองหากลุ่มคนที่จะเข้าพัก ทว่ากลับไม่พบใครนอกจากสตรีตรงหน้าเพียงผู้เดียว

                “แล้ว...คนที่จะเข้าพักเล่า?”

                “อยู่ด้านนอก” อวี้หนิงเอ่ยพลางมองไปยังทหารกลุ่มใหญ่

            เถ้าแก่รู้สึกไม่ถูกต้อง รีบจ้ำอ้าวไปยังหน้าประตูทันที ก่อนจะผลักประตูเปิดต้อนรับแขกกลุ่มใหญ่ ทว่าหน้าประตูกลับว่างเปล่า เมื่อมองไปยังเพิงพักม้าก็มีเพียงกลุ่มนักโทษหลายสิบคนเท่านั้น

                “อย่าบอกนะว่าแขกที่จะเข้าพักคือนักโทษพวกนั้น!” เถ้าแก่ร้านหันมาต่อว่าอวี้หนิงที่เดินตามหลังมาทันที

                “ใช่! ไม่มีกฎว่าห้ามนักโทษเข้าพักไม่ใช่หรือ” อวี้หนิงโต้แย้งทันที

                “นี่แม่นาง ถึงไม่มีกฎแต่ไม่มีใครจะให้นักโทษเข้ามาพักในโรงเตี๊ยมหรอกนะ หากแขกแตกตื่นจะทำอย่างไรกัน”

                “วันนี้ท่านไม่มีแขกนี่ มีก็เพียงบุรุษที่คล้ายชาวยุทธสามคนนั้น พวกเขาคงไม่กลัวนักโทษที่ถูกล่ามโซ่เช่นนี้กระมัง อีกอย่างข้างนอกนั่นก็มีคนแก่ด้วย เถ้าแก่ร้านเมตตาหน่อยได้หรือไม่”

                “ข้าก็อยากจะเมตตาหรอกนะแม่นาง แต่นั่นนักโทษเชียวนะ...” เถ้าแก่มีท่าทีจนปัญญา เสียงของทั้งสองดังพอควรจนดึงดูดความสนใจของทหารคุมตัวนักโทษได้

                “มีเรื่องอันใดกัน” ทหารท่าทางดุดันที่แต่งกายต่างจากคนอื่น เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง

                “ท่านนายกอง แม่นางผู้นี้กำลังบีบบังคับข้าเปิดห้องพักให้นักโทษที่พวกท่านคุมตัวมา” เถ้าแก่ร้านเกรงความผิด รีบอธิบายในทันที

            นายกองใบหน้าบึ้งตึง มองอวี้หนิงด้วยสายตาดูแคลน

                “หากจำไม่ผิด ท่านคือคุณหนูใหญ่ซู บุตรีรองเจ้ากรมโยธา ใช่หรือไม่”

                “เจ้าค่ะ ข้าเอง” อวี้หนิงเอ่ยตอบ พลางถอยห่างจากบุรุษตรงหน้าที่ก้าวเข้าหานาง

            นายกองผู้นั้นเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อรู้ว่านางเป็นผู้ใด แววตาหยาบโลนมองนางตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ขายาวย่างเข้าหานางไม่ยอมหยุด

                “ข้าเห็นใจคุณหนูที่ห่วงคนตระกูลเหริน ทว่าข้าเป็นทหารต้องทำตามกฎ แต่ว่า...” นายกองผู้นั้นหยุดเอ่ย ทว่าสายตายังจ้องนางไม่วางตา ก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

                “หากคุณหนูยอมมาร่วมดื่มชากับข้า ข้าอาจจะผ่อนปรนให้ผู้เฒ่าเหรินทั้งสองได้หลบหนาวในโรงเตี๊ยมก็ได้”

            อวี้หนิงจ้องเขม็งไปยังบุรุษตรงหน้า แววตาหยาบโลนนั้นนางชิงชังเป็นที่สุด ทว่าตอนนี้นางไร้ซึ่งกำลัง และหากทำให้คนผู้นี้ขุ่นเคือง เกรงว่าการไปชายแดนของคนตระกูลเหรินคงลำบากแน่

                “ขอบคุณนายกองที่ใจกว้างเชิญข้าร่วมโต๊ะ แต่ข้ายังมีธุระอื่น ท่านพ่อคงรอแล้ว ขอตัวก่อน”

            อวี้หนิงรีบออกมาจากโรงเตี๊ยม นางยังได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของทหารกลุ่มนั้นแว่วตามหลัง

            ผู้เฒ่าเหรินที่เห็นหลานสาวเดินออกมาด้วยท่าทีหวาดกลัว ก็เดาเรื่องราวออกในทันที ก่อนจะรีบเอ่ยถาม

                “คนพวกนั้นทำอันใดเจ้าหรือไม่”

            อวี้หนิงข่มความกลัวก่อนส่ายหน้าตอบผู้เป็นตา

                “ไม่เจ้าค่ะ เพียงพูดให้หวาดกลัว แต่พวกเขาไม่ยอมให้พวกท่านเข้าพัก”

                “ช่างเถิด ยายทนไหว หลานไม่ต้องกังวล” ฮูหยินเฒ่าเอ่ยปลอบใจหลานสาว

            ไม่นาน หน้าศาลาพักม้าจะมีทหารอีกกลุ่มเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม แลไม่นานนายกองผู้นั้นพร้อมกับทหารชุดแรกจะรีบร้อนควบม้าฝ่าหิมะออกไป

                “ท่านพ่อ เกิดอันใดขึ้นกันขอรับ” เหรินหมิ่งฮ่าวมองตามทางที่ทหารจากไป พลางเอ่ยถามบิดา

                “ข้าก็ไม่รู้ แต่พวกเจ้าระวังตัวไว้ให้มาก เกรงว่าการไปชายแดนครั้งนี้คงไม่ราบรื่นนัก” เหรินซิงหยูอยู่ในราชสำนักมานาน ย่อมรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของเหล่าขุนนางอยู่มาก

            เพียงไม่นาน ทหารในโรงเตี๊ยมก็ออกมาพร้อมยื่นตรามังกรให้กับผู้เฒ่าเหรินดู เหล่าขุนนางต่างรู้ดีว่าตรามังกรเป็นตราของกองกำลังส่วนพระองค์ของฮ่องเต้

                “ใต้เท้าเหริน ฮ่องเต้มีรับสั่งให้พวกข้าส่งพวกท่านให้ถึงชายแดน ตอนนี้หิมะตกหนัก เข้าไปพักด้านในก่อนเถิด”

            คนตระกูลเหรินหันมองผู้นำตระกูล ก่อนที่เหรินซิงหยูจะพยักหน้าให้ทำตาม

            นายทหารผู้นั้นจึงหันมาหาอวี้หนิง

                “คุณหนูซู ข้าจะให้คนส่งท่านกลับไป หากมีคนเห็นท่านอยู่ที่นี่ เกรงว่าตระกูลซูคงหนีไม่พ้นความผิดช่วยเหลือนักโทษแน่”

            อวี้หนิงอยากจะต่อรอง ทว่าถูกสายตาของซิงหยูปรามไว้เสียก่อน

                “หนิงเอ๋อร์ เจ้ากลับไปเถิด ส่งตาเท่านี้ก็พอ จงรักษาตัวให้ดี วันใดที่ความจริงกระจ่าง ตาจะกลับมาคิดบัญชีแค้นให้เจ้า”

            อวี้หนิงหันมองทุกคน ดวงตาคู่งามแดงก่ำ ก่อนจะรีบกุมมือฮูหยินเฒ่าไว้แน่น

                “หนิงเอ๋อร์ส่งทุกคนได้เท่านี้ โปรดรักษาตัวด้วย” หญิงสาวโผเข้ากอดหญิงชราไว้แน่น

                “ท่านยายรักษาตัวด้วย หนิงเอ๋อร์จะรอท่านกลับมา ฮึก...”

            เสียงสั่นเครือของนางทำให้ฮูหยินเฒ่ายากจะปล่อยหลานสาวไว้เพียงลำพัง

                “หนิงเอ๋อร์ ยายผิดต่อเจ้าแล้ว ผิดต่อแม่เจ้า เข้มแข็งไว้อย่าให้ผู้ใดรู้จุดอ่อนเจ้า”

                “เจ้าค่ะ หลานจะจำไว้”

            อวี้หนิงยืดตัวตรง ปาดน้ำตาให้สองผู้เฒ่าเบาใจ ก่อนที่ทั้งสองผู้เฒ่าจะออกเดินนำหน้าทุกคนไป

                “หนิงเอ๋อร์ น้ารู้ว่าสิ่งนี้จะทำให้เจ้าต้องลำบาก แต่นี่อาจเป็นหนทางช่วยตระกูลเราได้”

            เหรินซือเฉิงที่ยืนเงียบอยู่นาน รีบยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มืออวี้หนิง

                “ซือเฉิง!” หมิ่งฮ่าวรีบปรามน้องชาย เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ยากที่จะให้อิสตรีบอบบางเช่นนี้ทำการสำเร็จ

                “พี่ใหญ่! อวี้หนิงเป็นทางรอดเดียวของเราแล้ว”

            อวี้หนิงแม้ยังไม่เข้าใจ ทว่าเมื่อได้ยินท่านน้าของตนบอกว่าเป็นหนทางรอดของตระกูลเหริน นางก็ตอบรับทันที

                “ท่านน้า ท่านลุง โปรดวางใจ แม้หนิงเอ๋อร์ยังไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่หากเป็นหนทางช่วยทุกคน หนิงเอ๋อร์ยอมเอาชีวิตเข้าแลก”

            หมิ่งฮ่าวเมื่อเห็นความมุ่งมั่นจากดวงตาของหลานสาว ตัวเขาที่หวังให้ตระกูลเหรินพ้นมลทิน ก็ไม่คิดขัดอีกต่อไป

                “เช่นนั้นก็ฝากเจ้าแล้ว” อวี้หนิงพยักหน้ารับ ก่อนจะมองส่งทุกคนเข้าไปยังเขตโรงเตี๊ยม

            ชั้นสองของโรงเตี๊ยม หยางเฉิงที่ยืนจ้องมองเหตุการณ์เบื้องล่างจากขอบหน้าต่างตั้งแต่ต้นจนจบ ก็เอ่ยถามขันทีข้างกายเสียงเย็น

                “จัดการเรียบร้อยหรือยัง”

                “พ่ะย่ะค่ะ มือสังหารที่ถูกส่งมาถูกเก็บกวาดแล้ว” เจียงเฟิงรายงาน

                “องค์ชายจะทำเช่นไรต่อ” หานหลี่เจี๋ยที่เห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เอ่ยถาม

                “เช่นนั้นก็ไปพบเหรินซิงหยูเสียหน่อย อย่างไรก็เคยมีคุณงามความดีต่อบ้านเมือง ข้าก็ควรไปส่งเสียหน่อย”

                “องค์ชายจะเปิดเผยตัวหรือพ่ะย่ะค่ะ” หลี่เจี๋ยเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล ไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้นัก

                “ท่านไม่ต้องกังวลไป ตระกูลเหรินเหลือเพียงอิสตรี อย่างไรก็ต้องการคนปกป้อง ตราตระกูลเหรินยังมีค่าอยู่”

                “ตรานั่นจะมีค่าก็ต่อเมื่อคุณหนูใหญ่ซูผู้นั้นทวงความเป็นธรรมให้ตระกูลเหรินได้ หรือว่า…องค์ชายจะช่วยนางสืบหาความจริงกัน”

            หยางเฉิงมองแผ่นหลังสตรีเบื้องล่างที่เพิ่งขึ้นรถม้าไป ใบหน้าคมยิ้มเย็น ก่อนเอ่ยกับอาจารย์ของตน

                “เหตุใดต้องช่วยนาง? ถึงตระกูลเหรินจะไม่อาจทวงคืนความบริสุทธิ์ได้ เราก็มีหนทางอื่นที่จะทวงความบริสุทธิ์ให้ท่านแม่ ใยต้องเปลืองแรงช่วยผู้อื่นด้วยเล่า” ร่างสูงเอ่ยจบก็ผละออกจากขอบหน้าต่างไป