14 - ยังดีกว่าที่ไม่เหลือใคร

 

ยังดีกว่าที่ไม่เหลือใคร

“ไปไหนมา? ทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้” เสียงทุ้มนุ่มของบิดาถามขึ้นมาทันที ที่เห็นลูกสาวเพียงคนเดียวเดินเข้ามายังห้องทำงานส่วนตัวของตน เพราะเวลานี้ก็เกือบถึงเวลาเลิกงานของพนักงานแล้ว

“ไปเดินเล่นกับลุงพงษ์มาค่ะ” มุกดารินทร์เดินไปนั่งลงที่โซฟา แล้วตอบบิดาออกไปตามตรง ไม่คิดที่จะปิดบัง เพราะเธอทำเช่นนั้นมาจริง ๆ

“ไปเจอกันมาเหรอ” ปราโมทย์เลิกคิ้วถามออกไป เพราะไม่คิดว่าลูกสาวจะสนใจอะไรแบบนี้

“ค่ะ เลยอยู่คุยกับท่านเพลินไปเลย”

“อยากกลับบ้าน ก็กลับก่อนพ่อเลยน่ะ วันนี้พ่อมีงานต่ออีกแล้ว” ปราโมทย์ทำเพียงแค่พยักหน้ารับเชิงเป็นการรับรู้ แล้วถามลูกสาวออกไป เพราะตัวเองต้องอยู่เคลียร์งานอีกเช่นเคย

“มุกรอคุณพ่อได้ค่ะ” เธอตอบบิดาออกไป พร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเล่นโซเชี่ยลและดูสื่อต่าง ๆ เพื่อเป็นการฆ่าเวลา รอบิดาของเธอ

“กลับไปก่อนเถอะลูก พ่อกลัวว่ามันจะดึกมาก”

“แต่...”

“วันนี้พ่ออนุญาตให้นั่งแท็กซี่กลับได้”

“เมื่อไหร่คุณพ่อจะอนุญาตให้มุกขับรถเองบ้างคะ”

เพราะเธอก็โตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว เธอขึ้นมหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ ของเธอต่างก็มีรถขับเป็นการส่วนตัว บ้างก็ออกไปใช้ชีวิตตามลำพังได้ แต่เธอกลับไม่ๆได้รับอนุมัติจากบิดาของเธอ เหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ จนทุกวันนี้ เธอแทบไม่มีเพื่อนเลย แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ชีวิตเธอจะรู้จักการเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ใหญ่สักที...

“มันอันตราย พ่อเป็นห่วง พ่อมีมุกที่เป็นลูกสาวแค่คนเดียวน่ะลูก...” เสียงนุ่มเอ่ยบอก แล้วเดินมานั่งลงข้างกันกับเธอ และยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอแสดงออกอย่างห่วงแหนรักใคร่

“มุกก็มีพ่อแค่คนเดียวเหมือนกันนะคะ อยากกินอะไรไหมค่ะ เดี๋ยวมุกออกไปซื้อให้ก่อนกลับ” รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้า พร้อมกับสวมกอดบิดาของเธอ แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องลำบากลูกหรอก ไว้ให้เป็นหน้าที่ของวิศรุตก็พอแล้ว”

“พี่รุตเป็นเลขาคุณพ่อนะคะ ไม่ใช่คนรับใช้” เธอเอ่ยแหย่ผู้เป็นบิดาออกไป

“ผมยินดีรับใช้คุณท่านอยู่แล้วครับคุณหนูมุก” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากคนที่เดินเข้ามา พร้อมกับของเต็มไม้เต็มมือไปหมด แถมมีกระเป๋าเสื้อผ้าของบิดาของเธออีกด้วย

วิศรุต หนุ่มวัย 30 ปี ที่เป็นทั้งเลขาฯ ลูกน้องและพ่วงตำแหน่งบุตรบุญธรรมองปราโมทย์อีกด้วย ชายหนุ่มที่เป็นหลานของแม่บ้าน มาทำงานรับใช้เขาตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลายใหม่ ๆ แต่ปราโมทย์ก็ให้ทุนศึกษาต่อจนได้ศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีและจบจนคว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาครอง

“พี่รุตมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นมุกกลับก่อนนะคะคุณพ่อ” มุกดารินทร์ผละออกจากบิดา แล้วลุกขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่นั้นคือใคร

“ถึงบ้านแล้วโทรฯมาน่ะ” เสียงของบิดาเอ่ยสั่ง พร้อมกับมุกดารินทร์ที่เดินออกไป

“ไอ้รุต!”

“ครับ”

“นายมองอะไร หยุดความคิดนั้นเอาไว้เลยนะ ถ้านายยังยากมีชีวิตอยู่ต่อ” เสียงเข้มตวาดขึ้นมาทันที เมื่อสังเกตเห็นวิศรุตมองลูกสาวสุดที่รักไม่ละสายตา

“ผมชื่นชมและรักคุณหนูมุกเหมือนเจ้านายคนหนึ่งจริง ๆ ครับ ผมไม่กล้าคิดเป็นอย่างอื่นไปหรอกครับท่าน ขนาดตำแหน่งพี่ชายที่คุณท่านมอบให้ ผมยังไม่กล้าใช้แทนตัวเอง เรียกคุณหนูมุกว่าน้องสาวเลยครับ” วิศรุตเอ่ยอย่างถ่อมตนตน เพราะรู้สถานะของตัวเองดี

อีกด้าน

“ไปกินเหล้านำกันบ่” (ไปกินเหล้าด้วยกันไหม) ชนาวุฒิเอ่ยชวนขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเวลานี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว

“ขอพักก่อนเด้อ กำลังเริ่มงานใหม่ ขอเวลาตั้งโตก่อน” (ขอพักก่อนนะ กำลังเริ่มงานใหม่ ขอเวลาตั้งตัวก่อน) คุณพัฒน์รับปฏิเสธทันควัน

“กูเลี้ยงเอง”

“บ่เป็นหยัง กูกลับก่อนเด้อ” (ไม่เป็นไร กูกลับก่อนนะ)

คุณพัฒน์เดินออกไปโดยไม่สนใจในคำรบเร้าของชนาวุฒิ เพราะตนเองมีหน้าที่ที่ต้องจัดการต่อ ชีวิตที่ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด เขาจะมากินดื่มไม่ได้แล้ว

“พี่เกื้อ”

แต่พึ่งเดินออกไปจากแผนกได้ไม่ไกล ก็มีเสียงเรียกชื่อเขาขึ้นมาเสียก่อน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่เขารักนั้นเอง

“ครับ”

“พี่เกื้อจะกลับแล้วหรือคะ” เสียงหวานถามขึ้น เมื่อเดินเข้ามาหา

“เปล่าครับ ต้องไปพบคุณพงษ์ก่อน”

“มุกไปเป็นเพื่อนนะคะ”

“...” เขาไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้ารับ และทั้งคู่ก็เดินไปยังที่หมาย โดยมีมุกดารินทร์เป็นฝ่ายนำทาง และเมื่อไปถึง เธอก็รออยู่ข้างนอก จนคุณพัฒน์คุยธุระเสร็จจึงพากันเดินออกมา แต่เธอก็ไม่ได้ถามเขาว่า ถูกพงษ์พิพัฒน์เรียกคุยเรื่องอะไร

“มุกกลับด้วยสิค่ะ ตอนนี้น่าจะเรียกแท็กซี่ยากแล้ว” เสียงหวานเอ่ยขอคนตัวสูงอย่างออดอ้อนขึ้นมาทันที เพราะอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเขา

“...” เขาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเธอ แต่กลับเป็นพยักหน้าตอบรับเพียงเล็กเล็ก แล้วพากันเดินออกไป

การเดินเคียงข้างกันออกไปที่โรงจอดรถของสองหนุ่มสาว ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนที่ทั้งบริษัทที่กำลังเลิกงาน เพราะบางคนก็ทราบดีว่าหญิงสาวนั้นเป็นลูกเจ้าของบริษัท...

แต่มุกดารินทร์หากได้สนใจไม่ แถมยังยกแขนขึ้นมาคล้องแขนของเขาแบบไม่รังเกียจ พร้อมกับไม่แคร์สายตาของที่มองมา

ก่อนถึงบ้าน คุณพัฒน์ก็แวะทานข้าวก่อน เพราะที่พักของเขาไม่มีเครื่องครัว เขาต้องทานข้าวจากข้างนอกแทน

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามเธอขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเธอที่นั่งตรงข้ามกันกับเขา ทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เมื่อละจากจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของเธอ

“เฮ้อ... คุณพ่อมุกงานยุ่งอีกแล้วค่ะ คืนนี้ต้องเดินทางไปต่างจังหวัด มุกต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกตามเคย...” เธอถอนหายใจออกก่อนที่จะเอ่ยบอกเขาออกไป

เธอเป็นผู้หญิงที่เติบโตมาจากการเลี้ยงดูของบิดา และแม่บ้านคนเก่าของมารดาเธอ แต่เธอก็สนิทกับพ่อเธอกว่าคนอื่น ๆ ในบ้าน แม้กระทั้งผู้เป็นย่า ที่มักจะคอยแวะมาช่วยเลี้ยงและประคบประหงมเธอราวกับไข่ในหินเป็นอย่างดี แต่เธอก็ยังไม่สนิทเท่ากับพ่อของเธอ

และช่วงที่เธอเริ่มเติบโตเป็นสาว ผู้เป็นย่าก็ไม่ค่อยแวะมาหาเธออีกเลย นาน ๆ ครั้ง เพราะความชราที่ค่อนข้างเดินทางลำบาก  

“น้อยใจหรือครับ อย่าโกรธท่านไปเลย ท่านทำงานหนักก็เพื่อมุกนะครับ” เสียงนุ่มเอ่ยปลอบคนตรงหน้าอย่างใจเย็น

“แต่พ่อทำงานหามรุ่งหามค่ำหนักมาก จนมุกรู้สึกอดห่วงไม่ได้เลย”

“มีพ่อให้ห่วง ดีกว่าไม่มีใครเลยนะครับ” เขาเอ่ยขึ้นอย่างไปลอบเธอ เพราะอยากให้เธอเข้าใจพ่อของเธอ

“มุกขอโทษนะคะ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ ขอมุกไปค้างกับพี่เกื้อนะคะ”

“มุก! พูดอะไรออกมาแบบนี้ครับ” คุณพัฒน์ตาโตเบิกกว้างขึ้นมาทันที ที่ได้ยินคำขอโต้ง ๆ ของเธอแบบนี้

“คุณพ่อไม่อยู่ตั้งหลายวัน มุกเหงาค่ะ น่ะค่ะพี่เกื้อ ให้มุกไปค้างที่ห้องพี่น่ะ”

“ครับ”

เมื่อไม่อาจทนมองดูความออดอ้อนของมุกดารินทร์ได้ เขาจึงยอมใจอ่อนให้เธอไปค้างกับเขา เพราะเขาเองก็อยากใช้เวลาที่มีใกล้ชิดกับเธอกระชับความสัมพันธ์เหมือนกัน...