LOGINShare
26 - อยากหนีไปจากตรงนี้
Last Updated:
2025-10-13 11:14:29อยากหนีไปจากตรงนี้
คุณพัฒน์ที่กำลังทำงานสวนอยู่หลังบ้าน ถูกตามตัวให้มาพบกับเจ้าของบ้าน จึงต้องยอมละทิ้งทุกอย่างไว้ แล้วเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ทันที
คุณพัฒน์ได้รับอนุญาตจากปราโมทย์ให้พักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ โดยพักอยู่ที่บ้านพักของคนงานแทน มีหน้าที่ดูแลรับใช้มุกดารินทร์ในฐานะพ่อของลูกเท่านั้น และจนกว่าที่มุกดารินทร์จะคลอด
แต่คุณพัฒน์จะไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปชั้นบนของบ้านหลังใหญ่ และให้อยู่กับมุกดารินทร์ได้ เพราะปราโมทย์ต้องการดูพฤติกรรม ว่ามีความอดทนมากแค่ไหน
และปราโมทย์ก็ให้เขาออกจากงานทันที ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น ให้มาอยู่ที่บ้านของเขาแทน ส่วนพงษ์พิพัฒน์และธนภัทรจึงยอมให้คุณพัฒน์ทำตามที่ปราโมทย์ขอ เพราะมีทางเดียวที่คุณพัฒน์จะได้อยู่ใกล้ลูกเมีย และเป็นการพิสูจน์ตัวเองด้วย
คุณพัฒน์เดินเข้ามาภายในห้องโถงของบ้าน เห็นปราโมทย์นั่งกอดอกอยู่บนโซฟามองมาที่ตน ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรกลับไป ทำเพียงแค่ยกมือขึ้นไหว้เท่านั้น
“ตามป้าไลขึ้นไปข้างบน แล้วทำยังไงก็ได้ให้มุกดายอมกินข้าว เป็นผัวเมียภาษาอะไร เมียไม่กินข้าว ก็ไม่ยอมดูแล...” ใบหน้านิ่งขรึมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง เมื่อคุณพัฒน์มาถึง
“ก็คุณ...” คุณพัฒน์กำลังจะเอ่ยถึงสาเหตุ
“ไปได้แล้ว” แต่ปราโมทย์กลับทวนขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรเขารู้อยู่แก่ใจตัวเองดี เพราะเป็นคนสั่งห้ามเอง แถมยังไม่ให้ทั้งคู่ใช้โทรศัพท์มือถืออีกด้วย
“ครับ”
คุณพัฒน์รับคำเพียงแค่สั้น ๆ ก่อนที่จะโค้งศีรษะลงเพียงเล็กน้อย และสาวเท้าเดินขึ้นบันได ตามพิไลที่ถือถาดอาหารขึ้นไปด้วยทันที
แกร๊กก!!!
พิไลเปิดประเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของมุกดารินทร์ ก็ต้องพบกับความเงียบอีกเช่นเคย ตั้งแต่ที่กลับมาจากโรงพยาบาลเมื่อวันสองก่อน หญิงสาวก็เอาแต่เก็บตัวอยู่บนที่นอนเงียบ ๆ คนเดียว โดยไม่ได้สนใจเสียงคนเปิดประตูเข้ามาเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอไม่อยากคุยหรือเจอหน้าใคร นอกจากพ่อของลูกในท้องเธอตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นเช่นไรบ้าง
“คุณหนูมุกค่ะ ป้าเอาข้าวกับอาหารว่าง แล้วก็ผลไม้มาให้คะ มีแต่ของโปรดคุณหนูทั้งนั้นเลย” พิไลเอ่ยบอกพร้อมกับพรรณนาถึงอาหารที่เธอชอบออกไป แล้ววางลงที่โต๊ะกลมตัวเตี้ยกลางห้องหน้าทีวี
“ป้าเอากลับลงไปเถอะคะ มุกไม่อยากกะ...” เธอเอ่ยบอกพิไลโดยที่ไม่ยอมหันมามองทางประตูเลยสักนิด เพราะคิดว่าพิไลคงมาคนเดียวเหมือนเคย
เธอรู้ว่าบิดากลับมาบ้านแล้ว เพราะเธอได้ยินเสียงรถ แต่ปราโมทย์กลับไม่ยอมขึ้นมาหา หรือเจอหน้าเธอเลย บิดาคงจะยังไม่หายโกรธเธอสินะ คิดแล้วก็น่าน้อยใจขึ้นมา
“ไม่หิวก็ต้องทานนะคะ” พิไลสวนขึ้นมาทันควัน เมื่อเห็นว่าคุณหนูของเธอเอาแต่ปฏิเสธท่าเดียว ไม่สนใจแม้แต่จะหันมามองอะไรเลยในตอนนี้ นี่สินะที่เรียกว่าอาการของคนตรอมใจ
“มุกครับ...” เสียงนุ่มเอ่ยเรียกเธอขึ้นมา แล้วส่งสายตาให้พิไลเพื่อเป็นการขออนุญาตว่าขออยู่กันสองต่อสองกับเธอ
พิไลมองสบตาคุณพัฒน์อย่างรู้กัน ก่อนที่จะพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วเดินออกไปจากตรงนี้ทันที เพราะต่อจากนี้ให้เป็นหน้าที่ของเขา โดยที่ไม่ได้ปิดประตูห้อง
“พี่เกื้อ!” มุกดารินทร์หันขวับ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แล้วลุกขึ้นจากเตียงสาวเท้ายาวเข้าไปหาร่างสูง และสวมกอดทันทีอย่างดีใจที่ได้เจอหน้าเขา
คุณพัฒน์เองก็สวมกอดเธอกลับทันทีอย่างแสนคิดถึง เพราะเขาก็โหยหาเธออยู่เหมือนกัน รักเธอมากกว่าชีวิตของตัวเอง จนยอมทำตามที่พ่อเธอสั่งทุกอย่าง เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้กับเธอ
“ทำไมไม่ยอมทานข้าวครับ” เสียงนุ่มถามขึ้นมาเมื่อมองหน้าเธอ ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เคยมีรอยยิ้มสดใส บัดนี้กลับอิดโรยบูดบวมเพราะผ่านการร้องไห้มา
“มุกไม่อยากทานอะไรค่ะ” เธอเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ และทำใบหน้ายู่ใส่เขา ราวกับว่าเหมือนกลิ่นอาหาร แต่ทั้งที่เธอไม่มีอาการแพ้ใด ๆ เลย
“พี่ทานเป็นเพื่อนนะครับ”
มุกดารินทร์พยักหน้ารับยิ้มตอบอย่างดีใจเมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น แล้วเขาก็พาเธอไปที่โต๊ะที่พิไลวางอาหารไว้เมื่อสักครู่ จัดแจงให้เธอมานั่งทานข้าวที่โต๊ะ โดยที่มีเขาอยู่ข้างกาย
“อร่อยไหมครับ” เสียงนุ่มถามขึ้น เมื่อเธอตักอาหารเข้าไปได้สองสามคำ
“อร่อยค่ะ”
“อร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะครับ ลูกหมูจะได้แข็งแรง” พูดพร้อมกับวางมือลงที่หน้าท้องแบนราบของเธอ ตอนนี้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่
“แล้วพี่เกื้อไม่ทานด้วยกันหรือคะ” เธอถามขึ้นมา เมื่อเขาเอาแต่ตักอาหารใส่จานของเธอ แถมยังจะป้อนเธอด้วย แต่เขาไม่ยอมตักอะไรทานเลยสักคำ
“มุกทานเถอะครับ พี่ค่อยทานทีหลังก็ได้ รอให้คุณแม่อิ่มก่อน เย็นนี้มุกอยากทานอะไรเดี๋ยวพี่ทำให้ทาน” เขาพูดและถามอย่างเอาใจ เพราะอยากดูแลเธอและลูก
“ก้อยไข่มดแดง หรือส้มตำไก่ย่างก็ได้ค่ะ” เธอตอบเขาออกไป พร้อมกับน้ำลายที่พร้อมจะสอทันที เมื่อนึกถึงอาหารที่อยากทาน
“แต่มันจะแสบท้องเอานะครับ” เขาเลิกคิ้วถามด้วยความกังวล
“ใส่พริกน้อย ๆ ก็ได้ค่ะ”
“ครับ ไว้พี่จะออกไปซื้อมาทำให้ทาน แต่ว่าไข่มดแดงมันไม่ได้มีทุกฤดูน่ะ เดี๋ยวพี่จะลองหาดูว่าที่ตลาดยังพอดีมีไหม”
“ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้มุกอิ่มแล้วค่ะ”
คุณพัฒน์รีบเก็บทำความสะอาดโต๊ะทันที เมื่อเธอทานเสร็จ แล้วก็เอายามาให้เธอทานด้วย และพาเธอลุกขึ้นนั่งบนโซฟาเพื่อที่เธอได้นอนพักผ่อนต่อ
“นอนพักนะครับ”
“พี่เกื้อนอนด้วยกันนะคะ” เธอเอ่ยขอพร้อมกับมือที่จับมือเขาไม่ยอมปล่อย
“คือว่า...ครับ”
คุณพัฒน์มองหน้าเธออย่างลังเล ก่อนที่จะพยักหน้ารับ แล้วขยับมาหย่อนก้นลงนั่งข้างกันกับเธอ และให้เธอได้เอนหลังมาพิงกับอกแกร่งของเขา
“พี่เกื้อ”
“ครับ”
“เราหนีไปด้วยกันดีไหมค่ะ”
“มุกครับ พูดอะไรออกมา มุกรู้ตัวหรือเปล่า” เขาเบิกตากว้างขึ้นมาทันที ที่ได้ยินเธอพูดคำนี้ออกมา
“มุกรู้ค่ะ มุกอยู่แบบนี้ มุกไม่มีความสุขเลย เราหนีไปอยู่ที่ไหนก็ได้คะ ที่ที่มีแค่เราสองคนนะคะพี่เกื้อ” ใบหน้าเศร้าระบายความอัดอั้นออกมา
“พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ แล้วมุกไม่รักคุณพ่อแล้วหรือ ท่านจะอยู่ยังไงครับ”
“มุกรักคุณพ่อค่ะ แต่ท่านไม่เคยข้าใจมุกเลย ฮึกกก” ระบายออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอีกครั้งอย่างยากที่จะกลั้น
“ไม่ร้องนะครับ มุกยังมีพี่อยู่ตรงนี้อีกคนไง พี่จะไม่ทิ้งมุกไปไหนแล้ว พี่จะอยู่กับมุกตลอดไป” ยื่นมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ แล้วพูดกับเธอพร้อมคำมั่นสัญญา ก่อนที่จะก้มลงหอมที่ขยับเธออย่างอ่อนโยน
ทุกคำพูดและการกระทำของคนทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของปราโมทย์ตั้งแต่แรก น้ำตาของผู้เป็นพ่อรื้นเอ่อออกมาทันทีอย่างห้ามมิได้ เมื่อมองดูภาพลูกสาวที่ระบายความอัดอั้นออกมา...
Latest chapter
ดวงใจ คำผลาญ 28 - จำใจยอม
จำใจยอมมื้อค่ำสุดพิเศษจบลง มุกดารินทร์ก็ยังคงเอาแต่นั่งชะเง้ออยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมขึ้นห้องไปพักผ่อน จนปราโมทย์ที่นั่งอยู่ด้วยถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเอ่ยสั่งเด็กสาวรับใช้ที่เป็นหลานสาวของพิไล“ไปตามเกื้อกูลมาที่นี่หน่อย” ปราโมทย์ที่ทนเห็นลูกสาวเป็นแบบนี้ไม่ได้ จึงสั่งให้แม่บ้านไปตามคุณพัฒน์เข้ามาที่บ้านหลังใหญ่ทีนที“ค่ะ คุณท่าน”สักพักคุณพัฒน์ก็เดินเข้ามาถึง เจอกับปราโมทย์นั่งวางมาดขรึมอยู่ที่โซฟาจ้องมองมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง แต่เขาทำใจฮึดสู้ยกมือขึ้นไหว้อย่างยอบน้อม โดยที่จะไม่เอ่ยถามอะไรว่าท่านให้คนไปตามทำไมกัน“พามุกดาขึ้นไปนอน นี้ก็ดึกมากแล้วไม่รู้จักหน้าที่เอาเสียเลย” พูดเพียงแค่นั้น ปราโมทย์ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเดินผ่านหน้าชายหนุ่มขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที เพราะเขาเองก็ง่วงเต็มทนจนตาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ“ทำไมถึงไม่ยอมขึ้นนอนล่ะครับ หืมมม” คุณพัฒน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเมื่อเดินเข้าไปหาหญิงสาว และใช้มือโอบรอบเอวพาเธอเดินขึ้นไปด้านบน“มุกไม่อยากนอนคนเดียวค่ะ มันหงุดหงิดทำให้มุกนอนไม่หลับ” เอ่ยบอกเขาพร้อมกับทำหน้ายู่ราวกับเด็กใส่เขาทันทีดูสิขนาดเธอกำลังจะกลายเป็นแม่คนแล้ว แต
ดวงใจ คำผลาญ 27 - มื้อค่ำสุดพิเศษ
มื้อค่ำสุดพิเศษตกเย็นคุณพัฒน์ที่ผล็อยหลับไปตามหญิงสาวนั้น ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาเย็น แล้วช้อนเอาร่างเล็กของว่าที่คุณแม่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่ขึ้นอย่างทะนุถนอมไปวางที่เตียงกว้างให้เธอได้นอนสบาย ก่อนที่จะออกจากห้องของเธอไป เพื่อที่จะไปซื้อของมาทำอาหารมื้อเย็นให้ตามที่่รับปากเธอเอาไว้“จะไปไหน?” เสียงเข้มของปราโมทย์ถามขึ้นมา เมื่อเขากำลังเดินออกจากบ้านไปที่โรงจอดรถ ที่มีมอเตอร์ไซค์เขาจอดอยู่ด้วยปราโมทย์รู้ว่าชายหนุ่มจะออกไปไหน เพราะได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูดกับลูกสาวทุกประโยคเมื่อตอนกลางวัน แต่แค่อยากถามกวนเฉย ๆ“จะออกไปตลาดครับ” คุณพัฒน์ตอบออกไปตามตรง เพราะอาศัยอยู่ที่บ้านท่าน ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอยู่แล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ท่านยอมให้เขามาอยู่ใกล้กับลูกสาวท่าน“ไปสภาพนี้?” ใบหน้านิ่งขรึมมองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จึงได้แต่เลิกคิ้วถามคุณพัฒน์นั้นสวมเพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขายาวธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีสิ่งของราคาแพงอะไรประดับติดตัว แต่ก็ดูดีใบแบบของชายหนุ่มเอง“คือ...” เขาได้แต่ก้มหน้าถ่อมตนไม่กล้าสบตาของปราโมทย์ เพราะสภาพตัวเองที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับลูกสาวท่านเลย“เ
ดวงใจ คำผลาญ 26 - อยากหนีไปจากตรงนี้
อยากหนีไปจากตรงนี้คุณพัฒน์ที่กำลังทำงานสวนอยู่หลังบ้าน ถูกตามตัวให้มาพบกับเจ้าของบ้าน จึงต้องยอมละทิ้งทุกอย่างไว้ แล้วเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ทันทีคุณพัฒน์ได้รับอนุญาตจากปราโมทย์ให้พักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ โดยพักอยู่ที่บ้านพักของคนงานแทน มีหน้าที่ดูแลรับใช้มุกดารินทร์ในฐานะพ่อของลูกเท่านั้น และจนกว่าที่มุกดารินทร์จะคลอดแต่คุณพัฒน์จะไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปชั้นบนของบ้านหลังใหญ่ และให้อยู่กับมุกดารินทร์ได้ เพราะปราโมทย์ต้องการดูพฤติกรรม ว่ามีความอดทนมากแค่ไหนและปราโมทย์ก็ให้เขาออกจากงานทันที ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น ให้มาอยู่ที่บ้านของเขาแทน ส่วนพงษ์พิพัฒน์และธนภัทรจึงยอมให้คุณพัฒน์ทำตามที่ปราโมทย์ขอ เพราะมีทางเดียวที่คุณพัฒน์จะได้อยู่ใกล้ลูกเมีย และเป็นการพิสูจน์ตัวเองด้วยคุณพัฒน์เดินเข้ามาภายในห้องโถงของบ้าน เห็นปราโมทย์นั่งกอดอกอยู่บนโซฟามองมาที่ตน ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรกลับไป ทำเพียงแค่ยกมือขึ้นไหว้เท่านั้น“ตามป้าไลขึ้นไปข้างบน แล้วทำยังไงก็ได้ให้มุกดายอมกินข้าว เป็นผัวเมียภาษาอะไร เมียไม่กินข้าว ก็ไม่ยอมดูแล...” ใบหน้านิ่งขรึมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง เมื่อคุณพัฒน์มาถึ
ดวงใจ คำผลาญ 25 - ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อม
ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อมสามวันต่อมาบ้านภัทรไชยาธนภัทรกับบิดาของตนรีบมาหามุกดารินทร์ที่บ้าน หลังจากที่ทำธุระที่ต่างจังหวัดเสร็จก็มุ่งหน้ามาบ้านของหญิงสาวเลยทันทีที่ทราบข่าวว่าเกิดอะไรขึ้น“คุณอาอย่าบังคับน้องให้ไปเอาเด็กออกเลยนะครับ เด็กไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย น้องจะเสียใจมากแค่ไหน ที่ทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง แล้วคนที่จะเป็นทุกข์ไม่ใช่แค่มุกดา แต่อาโมทย์เองก็จะรู้สึกผิดไปด้วย...” ธนภัทรร้องขอขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าปราโมทย์กำลังจะทำอะไรกับลูกสาว“...” ทุกคนเงียบลงไม่มีใครพูดอะไรออกมาสายตาหันมองไปยังหญิงสาวและชายหนุ่ม ที่หน้าตาบูดซ้ำ เพราะการถูกซ้อมปางตายจากลูกน้องของปราโมทย์ แล้วหันกลับมาเอ่ยกับเจ้าของบ้านต่อ...“ถือว่าเห็นแก่เด็กที่กำลังจะเกิดมา ซึ่งก็คือหลานแท้ ๆ ของอาเอง พ่อเขาก็มีทำไมอาต้องอยากให้ลูกสาวตัวเองทำร้ายอีกหนึ่งชีวิตเพื่ออนาคตด้วยครับ คลอดแล้วค่อยกลับไปเรียนก็ได้”“...” ปราโมทย์ไม่เอ่ยตอบอะไร เมื่อธนภัทรเอ่ยออกมาเช่นนี้“เกื้อกูลก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร น้องออกจะเป็นคนดีคนขยันทำมาหากินคนหนึ่ง เพียงแต่เกิดมากับครอบครัวที่ไม่เพียบพร้อมเหมือนกับพวกเรา แต่ไม่ใช่ว่าวันข้างหน้
ดวงใจ คำผลาญ 24 - ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย
ไม่เจียมตัวเอาเสียเลยก๊อก ก๊อก ก๊อก“มีอะไร” เสียงเข้มถามออกไป เมื่อวิศรุตผุนผันเข้ามาหาเขาที่ห้องแบบไม่ได้รอให้คนด้านในอนุญาตเสียก่อนทุกสายตาที่อยู่ในห้องนี้ด้วย ต่างก็หันจ้องมองมาที่วิศรุตเป็นตาเดียวอย่างรอฟังคำตอบ ชายหนุ่มหากได้สนใจไม่ กลับเดินเข้าไปหาปราโมทย์ทันที เพราะมีเรื่องด่วนกว่า“คุณหนูมุกเป็นลมครับ” เสียงกระซิบเอ่ยบอกเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน“อะไรน่ะ!!! เป็นลม? แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” แต่ปราโมทย์ เมื่อได้ยินว่าลูกสาวสุดที่รักเป็นอะไร กลับเก็บอาการไม่อยู่ ตวาดถามเสียงดังขึ้นมาทันที โดยไม่สนใจว่าในที่นี่จะมีใครได้ยินบ้าง เพราะเป็นห่วงลูกสาวจนไม่สามารถควบคุมอะไรได้“อยู่ข้างล่างครับ” วิศรุตเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งปราโมทย์ไม่ได้สนใจทุกสายตาที่มองมาที่ตน รีบสาวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้ ลงมายังจุดที่วิศรุตแจ้งว่าลูกสาวอยู่ที่ไหนและก็เจอกับคุณพัฒน์กำลังอุ้มลูกสาวตนเดินไปทางห้องพยาบาลพอดี จึงได้แต่เดินตามไปแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรชายหนุ่มออกไปคุณพัฒน์วางมุกดารินทร์ลงที่เตียงในห้องพยาบาลอย่างเบามือ และก็ออกมารออยู่ห่าง ๆ ให้หมอที่ถูกเรียกตัวมาจากโรงพยาบาลตรวจดูอาการหมอที
ดวงใจ คำผลาญ 23 - เอาอะไรไปสู้เขา
เอาอะไรไปสู้เขาวิศรุตได้แต่ชำเลืองมองคุณพัฒน์ที่เดินสวนกันอย่างรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเขาเองก็ต้องทำตามหน้าที่เหมือนกัน“ให้คนของเราไปจัดการเลยไหมครับ” ถามผู้มีพระคุณที่นั่งหน้าขรึมขึ้นมาทันที ที่เขาเดินเข้ามาภายในห้อง“ไม่ต้อง รอดูไปก่อน ถ้ามันขัดคำสั่งเมื่อไหร่ ค่อยจัดการทีเดียว”ปราโมทย์รีบปราม แล้วนั่งทำงานต่ออยู่ภายในห้องอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจอะไรต่อ แต่สมองก็สั่งการให้เขาอดคิดเรื่องของลูกสาวกับชายหนุ่มที่เขาเรียกมาตักเตือนไม่ได้อยู่ดี“มีหยัง...เว้าบอกกูได้เด้อ เผื่อมึงสิสบายใจขึ้น” (มีอะไร...เล่าให้กูฟังได้น่ะ เผื่อมึงจะสบายใจขึ้น) ชนาวุฒิถามเพื่อนขึ้นมาทันที ที่เห็นคุณพัฒน์เดินกลับเข้ามาทำงานด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก“มันจบลงแล้วล่ะ เฮ็ดงานต่อเถาะอย่าสนใจเรื่องของกูเลย” (มันจบลงแล้วแหล่ะ ทำงานต่อเถอะอย่าสนใจเรื่องของกูเลย) สั่งเรียบเอ่ยบอกเพื่อน แต่ใบหน้าก็ยังแสดงความทุกข์ออกมาอยู่ดี“มักลูกสาวเขาเฮากะสู้ตัวเกื้อ” (รักลูกสาวเขาเราก้ต้องสู้สิเกื้อ)“กูบ่มีอีหยังไปสู้เขาได้ดอก มึงกะเห็น” (กูไม่มีอะไรไปสู้เขาหรอก มึงก็เห็น) พูดตัดพ้อตัวเองขึ้นมาทันท
You may also like
