27 - มื้อค่ำสุดพิเศษ

มื้อค่ำสุดพิเศษ

ตกเย็น

คุณพัฒน์ที่ผล็อยหลับไปตามหญิงสาวนั้น ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาเย็น แล้วช้อนเอาร่างเล็กของว่าที่คุณแม่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่ขึ้นอย่างทะนุถนอมไปวางที่เตียงกว้างให้เธอได้นอนสบาย ก่อนที่จะออกจากห้องของเธอไป เพื่อที่จะไปซื้อของมาทำอาหารมื้อเย็นให้ตามที่่รับปากเธอเอาไว้

“จะไปไหน?” เสียงเข้มของปราโมทย์ถามขึ้นมา เมื่อเขากำลังเดินออกจากบ้านไปที่โรงจอดรถ ที่มีมอเตอร์ไซค์เขาจอดอยู่ด้วย

ปราโมทย์รู้ว่าชายหนุ่มจะออกไปไหน เพราะได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูดกับลูกสาวทุกประโยคเมื่อตอนกลางวัน แต่แค่อยากถามกวนเฉย ๆ

“จะออกไปตลาดครับ” คุณพัฒน์ตอบออกไปตามตรง เพราะอาศัยอยู่ที่บ้านท่าน ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอยู่แล้ว ดีแค่ไหนแล้วที่ท่านยอมให้เขามาอยู่ใกล้กับลูกสาวท่าน

“ไปสภาพนี้?” ใบหน้านิ่งขรึมมองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จึงได้แต่เลิกคิ้วถาม

คุณพัฒน์นั้นสวมเพียงแค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขายาวธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีสิ่งของราคาแพงอะไรประดับติดตัว แต่ก็ดูดีใบแบบของชายหนุ่มเอง

“คือ...” เขาได้แต่ก้มหน้าถ่อมตนไม่กล้าสบตาของปราโมทย์ เพราะสภาพตัวเองที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับลูกสาวท่านเลย

“เอารถที่บ้านไป ขับเป็นอยู่ไม่ใช่เหรอ” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับเพยิดหน้าไปทางรถยนต์ที่จอดอยู่ข้าง ๆ กันหลายคัน เชิงอนุญาตว่าใช้คันไหนก็ได้

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” เขาปฏิเสธอย่างถ่อมตน

“ไปพร้อมกันกับลุงก็ได้ พอดีป้าไลแกฝากซื้อเครื่องครัวด้วย” ศักดิ์สิทธิ์ คนขับรถประจำบ้านภัทรไชยาเอ่ยขึ้นมา

“ตามใจ” ปราโมทย์เอ่ยเช่นนั้น ก้หมุนตัวเดินเข้าไปภายในบ้านทันที

กว่าที่คุณพัฒน์จะกลับมาจากจ่ายตลาดก็มืดค่ำพอดี เขารีบไปจัดแจงจัดเตรียม ทำอาหารให้แก่ว่าที่คุณแม่ได้ทานทันที

มุกดารินทร์เดินลงมาข้างล่าง เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอกับชายหนุ่มคนรัก ขึ้นลุกขึ้นลงมาดูที่ข้างล่าง ก็เจอเขาอยู่ที่ครัวกำลังปรุงอาหารอย่างคล่องแคล่ว และเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ เชิงให้กำลังใจเขาด้วย

“มุกลงมาพอดี ก้อยไข่มดแดงเสร็จพอดีเลยครับ” เสียงนุ่มถามขึ้นเป็นจังหวะที่อาหารจานโปรดของเธอถูกปรุงเสร็จพอดี

“ป้าตั้งโต๊ะเลยนะคะ” พิไลเอ่ยบอก แล้วพาแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารทันที เมื่ออาหารทุกอย่างเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“คุณพ่อละคะ” มุกดารินทร์นั่งลงที่ประจำของเธอแล้วจึงเลิกคิ้วถาม เมื่อยังไม่เห็นบิดาของเธอลงมาร่วมโต๊ะ

“คุยงานอยู่กับคุณรุตด้านบน นั่นไงค่ะมากันพอดีเลย” พิไลเอ่ยบอกไม่ทันจบ ปราโมทย์ก็เดินลงมาพอดี พร้อมกับวิศรุตที่เดินเข้ามาตามหลัง

“ทำอะไรกันทานครับหอมเชียว” วิศรุตเอ่ยชมขึ้นมาทันที เมื่อมื้อนี้ที่โต๊ะมีอาหารกลิ่นพิเศษสุดมากกว่าทุกวัน

“ของแซ่บคะ พี่รุตกับคุณพ่อมาทานพร้อมกันนะคะ” เธอเอ่ยตอบด้วยใบหน้ายิ้มที่มีความสุขที่สุดในรอบหลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่เกิดเรื่อง

“ครับ” ครั้งนี้วิศรุตไม่ปฏิเสธคำเชิญของเธอ นั่งลงกับฝั่งตรงข้ามเธอทันที

ทุกครั้งที่คนที่บ้านรับประทานอาหาร วิศรุตมักจะปฏิเสธเธอไปทานร่วมกับคนงานหรือแม่บ้านที่ครัว แต่ครั้งนี้เขาอยากตามใจคนท้องจึงไม่กล้าที่จะขัดน้ำใจเธอ

“จะไปไหน? ทำเสร็จแล้วก็นั่งทานข้าวด้วยกันนี่แหล่ะ” เสียงเข้มดุเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มที่โชว์ฝีมือเป็นพ่อครัวในวันนี้

“ครับ” เมื่อไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของปราโมทย์ จึงได้แต่ตอบรับ

“ป้าไลตักข้าว” เสียงเข้มเอ่ยบอกแม่บ้าน

“ผมช่วยครับ” คุณพัฒน์หันไปช่วยจัดแจงแม่บ้าน ก่อนที่จะมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างกับมุกดารินทร์

“...” ปราโมทย์ได้แต่มองดูการกระทำของคุณพัฒน์อย่างเงียบไม่ได้เอ่ยอะไร เพราะอยากรู้ว่าชายหนุ่มนั้นแกล้งทำหรือเสแสร้งอยู่หรือเปล่า

“เผ็ดไหมครับ” เสียงนุ่มถามคนข้าง ๆ ที่ตักอาหารเข้าปากไม่หยุด ดูมื้อนี้เธอจะเจริญอาหารมากกว่าทุกมื้อ อาจเป็นเพราะอาหารถูกปาก หรือเพราะมีเขาอยู่ข้าง ๆ หรือเปล่า

“ไม่เผ็ดค่ะ กำลังพอดีอร่อยมากด้วย” เสียงหวานเอ่ยตอบชายหนุ่มพร้อมกับใบหน้าที่สดใสขึ้นมา แถมสองแก้มตุ่ยยังเคี้ยวอาหารเต็มปากไม่หยุด และหันมาทางบิดาและพี่ชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม “คุณพ่อกับพี่รุตทานด้วยกันสิค่ะ”

ปราโมทย์และวิศรุตต่างมองไปที่จาน ที่หญิงสาวนำเสนอ แล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยว่านั่นคือเมนูอะไร ทำไมถึงอยากนำเสนอขนาดนั้น

“ก้อยไข่มดแดงค่ะ” เธอเอ่ยตอบ เมื่อเห็นว่าทั้งสองเอาแต่ทำหน้างุนงงมองอาหารจานนี้อย่างสงสัย

“อื้ม อร่อยจริงด้วย คุณพ่อลองทานดูสิครับ” วิศรุตที่พึ่งตักอาหารจานนั้นเข้าปากไปถึงกับยกโป้งให้พร้อมกับเอ่ยชมออกมาจากใจจริง

“เป็นยังไงบ้างค่ะคุณพ่อ” เธอเลิกคิ้วถามไปทางคนเป็นพ่อ ที่ไม่ยอมแสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาตั้งแต่ที่ตักอาหารเข้าปาก

“ก็งั้น ๆ”

“แปลว่าไม่อร่อยหรือค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องทานนะคะ มุกทานคนเดียวเอง” เธอดึงจานมาอยู่ตรงหร้าทันที ที่บิดาเธอเอ่ยออกมาเช่นนี้ แล้วยังทำหน้าไม่พอใจใส่ผู้เป็นพ่อกลับไปด้วย

ปราโมทย์เข้าใจอาการของหญิงตั้งครรภ์ดี เพราะเคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว เธอเหมือนกันกับมารดาของเธอไม่มีผิดเลย บทจะงอนก็งอนแบบไม่มีเหตุผล แต่ความดื้อรั้นนี้ก็ไม่ยอมเช่นกัน เขารู้ดีว่าไม่ควรขัดใจ แต่ตอนนี้ขอเก็บอาการเอาไว้ก่อน ไม่อยากเสียฟอร์มต่อหน้าชายหนุ่มที่เป็นคนรักของลูกสาว จึงได้แต่ทำหน้าขรึมอยู่ตลอด

“อ้าว! ผมพึ่งทานไปนิดเดียวเองน่ะ” วิศรุตได้แต่ร้องอ้าปากค้าง เมื่อมุกดารินทร์ทำเช่นนี้ เพราะอาหารที่เธอนำเสนอนี้ถูกปากเข้ามากเลย ครั้งแรกในชีวิตที่ได้ทานอะไรแบบนี้ พูดได้เต็มปากเลยว่าอาหารในภัตตาคารก็เทียบไม่ติด

“เดี๋ยวผมไปเอามาให้ไหมครับ” คุณพัฒน์กำลังจะลุกขึ้น ไปตักมาเสิร์ฟ

“คุณนั่งทานต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวให้เด็ก ๆ เอามาเสิร์ฟเอง คุณก็ยืนทำมาตั้งนานแล้ว” แต่ถูกพิไลดักคอ ปรามขึ้นมาเสียก่อน

“...” คุณพัฒน์ได้แต่มองหน้าคนที่นั่งอยู่แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร เมื่อวิศรุตพยักหน้าให้ เขาจึงนั่งลงที่เดิม แต่ตักอาหารเอาใจหญิงคนรักอีกตามเดิม

คุณพัฒน์จึงฉีกไก่ย่างวางที่จานของหญิงคนรักอย่างเอาใจ เหมือนเมนูบ้าง เมื่อเธอเอาแต่ห่วงอาหารจานนั้นไว้คนเดียวที่ไม่ยอมให้วิศรุตเอื้อมมาตักได้

“พี่เกื้อไม่ทานหรือค่ะ” มุกดารินทร์หันมาถามทางชายหนุ่มคนรักบ้าง ที่เขาเอาแต่บริการเธอ ไม่ยอมตักอะไรทานเลย

“รอมุกอิ่มก่อนครับ ผมทานอะไรก็ได้” เขาพูดเช่นนั้น ก็ยังบริการเธอต่อ โดยไม่สนใจเลยว่าคนอื่นจะมองเขาเช่นไร

“พี่เกื้อ”

“รีบทาน อยู่บนโต๊ะอาหารไม่ควรคุยกัน” ปราโมทย์สวนขึ้นมา เมื่อลูกสาวเริ่มจะพูดและเอาแต่ใจตัวเองขึ้นมาอีกแล้ว

ปราโมทย์มองหน้าคุณพัฒน์ก่อนที่จะส่ายหน้าเพียงเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าสิ่งที่คุณพัฒน์ปฏิบัติต่อลูกสาวเขามันไม่ดี เพียงแค่มันจะทำให้เธอนั้นติดนิสัยและเอาแต่ใจตัวเอง แถมอาจจะทำอะไรเองไม่เป็นเพราะมีคนคอยบริการทุกอย่าง