คีย์29 เด็กดื้อ

"งั้นก็อย่าหยุดซิครับ พี่คีย์....กอดลินหน่อยครับ กอดลินแน่นๆให้ลินหายคิดถึงพี่คีย์หน่อย คิดถึง ลินคิดถึงพี่คีย์"สิ้นประโยคของคนตัวเล็กที่นั่งทอดกายอยู่บนหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เหมือนเป็นประกายไฟให้คนตัวสูงเมื่อได้ยินคนตัวเล็กเอื้อนเอ่ยบอกว่าคิดถึงนั้นจะเป็นชนวนให้ฐิระเชษฐ์พลิกกายดันให้เแผ่นหลังเนียนได้สัมผัสกับที่นอนนุ่มแล้วเปลี่ยนสลับตำแหน่งเป็นคีย์ขึ้นมาคร่อมกายของนลินแทน 

"หลังจากเริ่มแล้วมาร้องให้คีย์หยุดก็ไม่ทันแล้วนะครับคนสวย คีย์เคยเตือนลินตั้งแต่คบกันแล้วใช่มั้ยครับว่าถ้าขึ้นมาคร่อมกันอีกคีย์จะไม่ปล่อยไป"

"ลินเคยบอกให้คีย์หยุดด้วยหรอ ไม่เห็นจำได้เลย"คนใต้ร่างเอียงคอเล็กน้อยพลางเอ่ยถามคนด้านบนด้วยแววตาใสซื่อ ซึ่งฐิระเชษฐ์ที่ได้ยินคำถามของคนพี่ก็พลันแค้นหัวเราะเบาๆในลำคอกับการยั่วยวนตาใสของนลิน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ

"แก้ไม่หายจริงๆซินะ ไอ้อาการยั่วยวนกันตาใสแบบนี้เนี่ย"เอ่ยจบคีย์ก็โน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากได้รูปลงที่อวัยวะเดียวกันอย่างนุ่มนวล

ฐิระเชษฐ์ขยับบดเบียดริมฝีปากของตัวเองเข้าหาริมฝีปากของนลินอย่างแผ่วเบ