บทนำ

"ไม่ค่ะ หมี่ไม่แต่ง คุณพ่อจะให้หมี่แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ หมี่ไม่เอาด้วยหรอกนะคะ" หญิงสาวยืนกรานหนักแน่นที่จะไม่แต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกไว้ให้

"แต่ฉันสัญญากับเขาไว้แล้ว ฉันจะไม่มีวันผิดคำพูดกับคนใกล้ตายหรอกนะ" ผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้าของเธอได้ทำสัญญาใจไว้กับเพื่อนรัก ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากกว่าสี่สิบปี "ในชีวิตฉันไม่เคยขออะไรแกเลย ครั้งนี้แกทำเพื่อฉันสักครั้งเถอะยัยหมี่" นี่หรือคนเป็นพ่อ บังคับลูกให้ไปแต่งงานกับชายแก่ที่ไหนก็ไม่รู้

"ฮือออ.....มะ หมี่ หมี่เกลียดคุณพ่อ!" หญิงสาวสาดพ่นคำน้อยอกน้อยใจที่พ่อแม่แท้ๆ บังคับให้เธอต้องแต่งงานกับคนแก่กว่า เธอรู้เพียงแค่นั้น หน้าตาเขาเป็นยังไง อาชีพการงานอะไรเธอไม่อาจรู้ได้

ครั้งนึกถึงเมื่อวัยเยาว์พ่อแม่ก็ประคบประหงมเธอมาเป็นอย่างดี จนเธอเรียนจบได้เป็นอาจารย์ระดับแนวหน้าของทวีป หรือว่ามันถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะตอบแทนบุญคุณพ่อ แม่ สักครั้ง

[ตอนเย็น]

"คุณพ่อคะ มะ หมี่ยอมแล้ว หมี่จะแต่งงานค่ะ" น้ำตาใสเออล้นออกมานอกดวงตากลมโต หัวใจดวงน้อยสั่นไหวด้วยความเสียใจ ก่อนเดินไปกอดพ่อแม่แท้ๆ ของเธอด้วยความรู้สึกห่วงหา

"ขอบใจลูก พ่อขอบใจมาก" ชายสูงวัยก้มลงกอดลูกสาวด้วยความโล่งอก หากไม่ใช่เพราะสัญญาใจ เขาคงไม่มีวันทำให้ลูกสาวสุดที่รักเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

[โรงพยาบาลเอกชน]

[บะหมี่]

ฉันรอพ่อมาเยี่ยมเพื่อนรักของท่าน แต่ฉันไม่ได้เข้าไปด้วยหรอกนะ เพราะอะไรหนะหรอ เพราะฉันยังไม่อยากเจอกับผู้ชายคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยหน่ะซิ ฉันรู้แค่เพียงว่า เขาชื่อ มอร์แกน

พลั่ก!!!

"อะ .... มะ ... หมี่ขอโทษค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเดินชนกับใครบางคนที่ดูน่าเกรงขาม ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับของชาวยุโรป แลดูเหมือนผู้มีอิทธิพล

ดวงตากลมโตของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างลืมตัว พลันต้องตื่นจากภวังค์เมื่อมีเสียงหนึ่งดังเข้ามาปลุกจากฝันกลางวัน "นี่หรอ บะหมี่ ก็ไม่เลวนิ" น้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้นทักทาย

"เอ๋ .... เออคุณรู้จักหมี่ด้วยหรอคะ"

" ... "

"เออ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อบะหมี่ คุณชื่ออะไรคะ" หญิงสาวยื่นมือเล็กเข้าทักทายชายหนุ่มตรงหน้า หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อถูกชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกระชากแขนเรียวเล็กเข้าหาลำตัว ทำให้หน้าผากมนชนกับแผงอกแกร่งพอดี

หัวใจแกร่งเต้นแรงไม่เป็นสำเมื่อเห็นว่าที่เจ้าสาว จะว่ารักแรกพบก็ได้ เธอช่างสวยถูกใจจริงๆ "เออ คือ หมี่ว่าคุณไม่ควรทำแบบนี้กับคนที่เพิ่งรู้จักนะคะ มันเสียมารยาท ปล่อยหมี่ด้วยค่ะ" หญิงสาวพยายามสะบัดท่อนแขนเรียวเล็กแต่ยิ่งสะบัดมันยิ่งแน่นขึ้น

ชายหนุ่มรั้งเอวบางด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว อีกมือจับปลายคางว่าที่เจ้าสาวให้เชิดขึ้น ริมฝีปากหนาฉกจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอุกอาจ ดวงตากลมโตเบิกโพรงด้วยความตกใจ

พลั่ก!!!

เพี้ยะ!!!

หญิงสาวสะบัดแขนผลักชายหนุ่มเซถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนใช้มือบางตวัดแรงตบใบหน้าคมคายเต็มแรง "ไอ้ทุเรส สกปรก"

หญิงสาวต้องตกใจอีกครั้งเมื่อถูกมือหยาบฉุดกระชากอีกครั้ง ดวงตากลมโตสั่นระริก จมูกโด่งค่อยๆ บรรจงฝังลงซอกคอระหงเพื่อสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายเธอ

"อ้าว ยัยหมี่ รู้จักกันแล้วหรอ"

"รู้จักอะไรคะ คุณพ่อ" หญิงสาวรีบผลักชายหนุ่มให้ออกห่างก่อนจัดแจงสติของตัวเองให้คงที่

"มอร์แกน ว่าที่เจ้าบ่าวแกไง" ชายสูงวัยยื่นมือชี้ไปทางผู้ชายตรงหน้าเธอ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบจนแทบจะหยุดเต้น นี่ฉันต้องแต่งงานกับผู้ช่ายป่าเถื่อนคนนี้หรอเนี่ย

"มะ หมี่ ขอตัวก่อนนะคะ หมี่ลืมไปว่าต้องไปเตรียมการสอน เดี๋ยวหมี่ค่อยกลับมารับนะคะคุณพ่อ" ทันทีที่ตั้งสติได้หญิงสาวรีบเอ่ยขึ้นก่อนขอเลี่ยงออกมา เพราะรู้สึกอึดอัด

ทันทีที่เดินออกมาหญิงสาวไม่รู้เลยว่าถูกใครบางคนเดินตามออกมา มือหยาบคว้าท่อนแขนเรียวเล็กรั้งเข้าหาตัว "เธอยังไม่เคลียกับฉันเรื่องสกปรกเลยนะ" ใบหน้าคมคายก้มลงเกือบจะแนบชิด "ฉันก็ไม่ได้อยากจะนอนกับเธอนักหรอกนะ แต่ฉันก็ต้องทำหน้าที่ผัวที่ดีไม่ใช่หรอ"

"คุณพูดอะไรของคุณ หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว เราก็แค่แต่งงานกัน ไม่เห็นจำเป็นว่าจะต้องนอนด้วยกัน หรือว่าคุณแอบพิศวาสฉัน ในหัวถึงคิดแต่เรื่องบนเตียง!!"

"การที่ฉันนอนกับเธอ ไม่ใช่เพราะฉันพิศวาสเธอหรอกนะ แต่ฉันต้องใช้ฐานะผัวของเธอให้มันคุ้มค่าสักหน่อย"

"ปะ ปล่อยฉันนะคุณมอร์แกน คุณไม่ได้พิศวาสฉันก็อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!! "

"ปากเก่งให้สุด ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ตอนที่เธอนอนใต้ร่างฉันเธอจะครางเก่งเหมือนตอนนี้ไหม"

"ปล่อยฉันนะ" หญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการมาเฟียร้าย

"อืออออ......." ดวงตากลมโตเบิกโพรงเมื่อถูกชายหนุ่มตรงหน้ากระชากแขนเข้าหาตัวเขาอย่างแรงริมฝีปากหนาฉกจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอุกอาจ

เพี้ยะ!!!

ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบของหญิงสาว "อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ฉัน" หญิงสาวสะบัดแขนเรียวเล็กเต็มแรงแต่ก็ยังไม่หลุดจากพันธนาการ

"ฉันคิดว่าถ้าฉันล่อเธอตรงนี้คงจะดีไม่น้อย"

"คุณนี่มันหยาบคายจริงๆ รู้จักผู้หญิงครั้งแรกก็ขโมยจูบเขาอย่างน่ารังเกลียด"

"สาวน้อยฉันขอเตือนอะไรเธออย่าง คนอย่างฉัน จะได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการแน่นอน ต่อให้แย่งชิงมาฉันก็จะทำ ไม่เว้นแม้แต่ความบริสุทธิ์ของเธอ"

น่ากลัวเหลือเกิน ผู้ชายคนนี้ช่างหน้ากลัวเหลือเกิน ฉันต้องแต่งกับเขาจริงๆ หรอ จริงซิ ฉันหนีไปก็สิ้นเรื่อง

"ถ้าเธอคิดหนี ฉันจะพลิกแผ่นดินตามหาเธอ และถ้าฉันเจอเธอ เธอจะไม่มีวันได้รู้จักคำว่าอิสระอีกเลย ถ้าเธอฉลาดพอ เธอจะไม่ทำมัน" ว่าจบพ่อมาเฟียใหญ่ก็เดินหายไปพร้อมกับลูกน้องนับสิบ