จุดเริ่มต้นชีวิตแสนอาภัพ

อัญชันที่ไปส่งขนมให้กับป้าจันทร์ในตลาดอย่างเช่นทุกวัน พออัญชันส่งเสร็จก็แวะซื้อข้าวสารเพื่อพอ กรอกหม้อเอากลับไปให้แม่

เพราะอัญชันรู้ว่าถ้าแม่มาซื้อเองคงไม่กล้าที่จะซื้อเพราะอยากจะเก็บเงินเอาไว้ให้เธอได้กิน

"ลุงจ๊ะเอาข้าวสารให้ฉันสักถุงเถิด"อัญชันถึงจะเป็นเด็ก แต่ก็มีความคิดที่ดีต่อแม่ที่เลี้ยงเธอมา

"ได้สิแต่คราวที่แล้วพ่อเอ็งมาติดค่าเหล้าเอาไว้ด้วยเอ็งจะจ่ายเลยหรือเปล่า"

"ฉันมีไม่พอจ่ายหรอกจ้ะลุง แค่พอมีซื้อข้าวสารก็แทบจะไม่พอแล้วจ้ะลุง"อัญชันพูดพร้อมกับทำสีหน้าเศร้าสร้อยและกำถุงในมือจนแน่น

"เออ ๆ ไม่เป็นไรเอาไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยววันไหน ไอ้ทองอินมาข้าทวงกับมันเอง เอ็งเอาข้าวไปก่อนเถอะส่วนเงินตรงนั้นเองก็เอาเก็บไว้กินทำทุนซื้อของมาขายอีกนะ"

ตาเอี้ยงมองไปในมือเล็กๆที่กำถุงเงินไว้แน่นก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของอัญชันตาเอี้ยงจึงเมตตาอัญชันและนวลเป็นพิเศษเพราะแม่ก็ขยันลูกก็น่ารักนิสัยดี

"ขอบคุณนะจ๊ะลุงเอี้ยง ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของลุงเลย"อัญชันที่ได้ข้าวก็ยิ้มแป้นรีบกลับไปที่บ้านเพื่อไปหาแม่นวลของเธอ

ทางด้านไอ้ทองอินทร์ที่หลุดออกมาจากโรงพนันได้มันรีบสาวเท้ากลับมาที่บ้านทันที พอมันมาถึงมันค้นข้าวของมีค่าทุกอย่าง

เพื่อเตรียมจะหนีไปจากที่เมืองลพบุรีมันไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้แล้ว เพราะถ้ามันอยู่คงโดนฆ่าทิ้งจากนายโรงพนันเป็นแน่

"พี่อินพี่จะทำอะไรน่ะ ทำไมจะต้องขนข้าวของตั้งมากมายพวกนี้ด้วย"เสียงนางนวลวิ่งพรวดขึ้นมาบนบ้านพร้อมทำสีหน้าตกอกตกใจเพราะข้าวของกระจัดกระจายราวกับถูกโจรขึ้นบ้าน

"มึงต้องหนีไปจากที่นี่พร้อมกับกู ถ้ามึงไม่อยากตายอีนวล"ไอ้ทองอินที่ตะคอกนางนวลที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่

"ทำไมเราต้องหนี"นวลที่หันไปมองทองอินทร์ด้วยคำถามมากมายที่พรั่งพรูอยู่บนใบหน้าแต่นวลก็พอจะรู้สาเหตุ

"หรือพี่ไปเล่นพนันอะไรมาแล้วเป็นปัญหาอีกใช่หรือไม่"นางนวลเค้นถามผู้เป็นสามี

"มึงไม่ต้องถามกูมากหรอก กูบอกให้เก็บของยังไงเล่า หรือมึงจะรอให้มันมาฆ่ามึงกับลูกของมึงก่อน" ไอ้ทองอินหยุดมือแล้วหันกลับไปตะคอกนวล

"ไม่พี่ต้องตอบฉันมาก่อน ไม่งั้นฉันก็จะไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น เพราะนี่มันก็บ้านของฉันเหมือนกัน"

"ถ้ามึงจะอยู่ มึงก็อยู่ไปกันเลยสองคนแม่ลูกมึง ถ้ามึงไม่เชื่อกู ไอ้นายโรงพนันมันจะมายึดบ้านเพราะกูไปติดหนี้มัน"

"พี่ติดหนี้เขาเท่าไหร่ ทำไมถึงจะต้องฆ่าแกงกันเลยหรือไร"นางนวลถึงกับสงสัย

"กูเอาบ้านกับนาไปเข้าจำนำที่โรงพนัน กูก็เล่นพนันไปจนหมดแล้ว และกูก็เป็นหนี้มันอีก 300 บาทถ้าไม่มีเงิน 300 บาทไปคืนมันมันจะมากระทืบกูถึงบ้านไง..!"

"300 บาท..! พี่จะบ้าหรือ พี่เล่นอะไรขนาดนั้นบ้านก็ไม่เหลือ ที่นาก็ไม่เหลือแล้วเราจะไปอยู่กินกันที่ไหน ทำไมพี่ทำอย่างนี้"นางนวลที่โมโหจนขาดสติถึงกับตะคอกกลับไอ้ทองอินทันทีเช่นกัน

"กูจะหนีไปตั้งหลักโคราช กูจะต้องไปหาลุงเขียวญาติคนสุดท้ายของกู จะต้องเดิน จะต้องวิ่งใช้เวลาหลายวันก็ต้องทำ"

"ไม่งั้นลูกมึงกับมึงนั่นแหละที่จะตาย เพราะมันจะต้องฆ่าพวกมึงพร้อมกับกู"ไอ้ทองอินใช้คำพูดขู่เข็นโดยเอาอัญชันมาเป็นตัวกระตุ้นความเป็นห่วงของนางนวล

"ฉันจะเชื่อพี่อีกสักครั้ง ถ้าเราไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองโคราช พี่สัญญากับฉันได้ไหม ว่าพี่จะเลิกเล่นการพนัน"นางนวลที่น้ำตานองหน้าพูดพร้อมกับความโกรธน้อยเนื้อต่ำใจ ทุกอย่างปะเดปะดังใส่จนไม่รู้จะแก้ไขเรื่องไหนก่อน

"เออกูสัญญา กูจะเลิกเล่นการพนัน มึงกับกูจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่โคราช แล้วลูกมึงอยู่ที่ไหน"

ไอ้ทองอินถึงแม้จะเป็นคนกะล่อนปลิ้นปล้อนและไม่ชอบอัญชันที่เป็นผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่ความเป็นพ่อก็ยังคงต้องเป็นห่วงลูกอยู่บ้าง

อัญชันที่เดินมาถึงบ้าน ก็ถึงกับตกอกตกใจเมื่อเห็นสภาพบ้านที่ถูกรื้อกระจัดกระจายอัญชันรีบวิ่งขึ้นไปตะโกนเรียกแม่เสียงหลง

"แม่ ..,! แม่นวลแม่อยู่ที่ไหนจ๊ะ"อัญชันที่กวาดสายตามองหานวลทุกซอกมุมของบ้านใจคอก็ไม่ดี

"อัญชันแม่อยู่นี่ลูก ขึ้นมาเร็วเราต้องรีบไปกันแล้ว"นางนวลและให้ทองอินที่เก็บข้าวของที่พอจะเก็บได้ใส่ย่ามเล็ก ๆ สะพายไปได้หม้อหุงข้าวหม้อดินเล็กๆสัมภาระทำครัวนิดหน่อยที่พอจะประทังชีวิตระหว่างเดินทางก็ขนไปจนหมดสิ้น

"เราจะไปที่ใดกันแน่ แล้วทำไมบ้านเราถึงเป็นอย่างนี้"อัญชันถามผู้เป็นแม่ในมือก็ยังถือห่อข้าวสารที่เอาใส่ยามมาเป็นอย่างดี

"เราจะไปอยู่บ้านญาติของพ่อสักพัก เรารีบไปกันเถอะลูก เราต้องออกจากที่นี่อีกสักก็ใกล้จะค่ำแล้วคนก็คงจะไม่ค่อยเห็นกันแล้วล่ะ"

ไอ้ทองอินได้พาลูกและเมียออกเดินทางตั้งแต่หัวค่ำ ออกจากหมู่บ้านไปอย่างเงียบ ๆ มันไม่อยากให้เป็นที่สังเกตของใคร มันจึงลัดเลาะไปตามทางป่าที่ไม่มีคนใช้มากนัก

"พี่นี่เราก็เดินกันมา 4-5 ชั่วยามแล้วพักสักหน่อยเถอะ ลูกไม่ไหวแล้ว"นางนวลที่เห็นสภาพของอัญชันที่แทบจะเดินไม่ไหวรองเท้าก็ไม่มีใส่

"เออ พักก็ได้ พวกมึงนี่เป็นภาระกูจริงๆเลย"

"อัญชันหิวไหมลูก"นางนวลหันไปถามลูกสาวที่ใบหน้าดูอิดโรยเหนื่อยล้า

"หิวนิดหน่อยจ๊ะแม่"

"แม่มีปลาเค็มตากแห้งกับข้าวเหนียวมานิดหน่อยเดี๋ยวลูกกินสักหน่อยนะ"

ยังไม่ทันที่อัญชันจะได้ยื่นมือไปหยิบห่อข้าวไอ้ทองอินที่หิวโซ ก็คว้าห่อข้าวในมือของนางนวลเอาไปกินเข้าปากคนเดียวโดยไม่แบ่งให้ใครเลย

"ทำไมพี่ทำอย่างนี้ล่ะ ข้าจะให้อัญชันมันกินนะ ลูกหิวข้าวขนาดนี้ พี่ยังทำได้ลงคอเลยหรอพี่ทองอิน"

"กูก็หิวเหมือนกันไม่ใช่แค่ลูกมึงหิว มันจะกินไปทำไม งานการก็ไม่ค่อยได้ทำ ให้กูกินนี่"ไอ้อินไม่สนใจ สองแม่ลูกนั่งมองดูไอ้ทองอินกินข้าวเหนียวจนหมดห่อ

"ไม่เป็นไรนะลูก แม่ยังพอมีปลาแห้ง อยู่เดี๋ยวก่อไฟย่างปลาแห้งสักหน่อย พอให้ลูกประทังหิวได้บ้าง"

"แม่จ๊ะลูกมีข้าวสารมาอยู่ย่ามจ๊ะ"อัญชันพูดจบก็ควักข้าวสารออกมาจากย่ามของตัวเอง แต่อัญชันไม่ยอมควักเงินออกมา เพราะถ้าควักออกมาพ่อก็คงเอาไปหมดอีกเช่นเคย

"ลูกเอาข้าวมาจากไหนฮะอัญชัน"

"ลูกเอาเงินที่แม่ให้ไปเก็บจากป้าจันทร์ขายขนมไปซื้อข้าวมาจ้ะ ตังค์ที่ได้จากค่าขนมก็เลยไม่เหลือ"อัญชันเลือกที่จะโกหกต่อหน้าพ่อ

"ไม่เป็นไรจ้ะ ลูกดีแล้ว ที่ลูกซื้อข้าวมา เรายังกินตอนเดินทางได้อีกหลายวันเลย"นางนวลที่ติดหม้อดินเล็ก ๆ มาด้วยก็จัดการหุงหาอาหารให้กับลูกสาวโดยมีปลาตากแห้งโรยข้าวให้ลูกสาวได้ประทังหิว

"แค่นี้ลูกก็อิ่มแล้วจ้ะแม่ แม่กินบ้างเถอะ"อัญชันกิน 4-5 คำก็แกล้งบอกว่าอิ่มเพื่ออยากให้แม่ตนเองได้กินข้าวด้วยกัน

"ได้จ้ะถ้าลูกอิ่มแล้ว เดี๋ยวแม่จะกินต่อเอง"นางนวลกินข้าวที่เหลือจากลูกสาว ถึงแม้จะหุงไม่มากนักก็ยังให้ได้อิ่มและมีแรง

"มึงนี่ก็ยังดีนะที่มีความคิดไปซื้อข้าวซื้อปลามาเก็บไว้บ้าง ถ้าเกิดไม่มีอะไรกินป่านนี้ก็คงอดตายกันไปหมด"ไอ้ทองอินที่ทำเป็นพูดชมลูกสาวตัวเองทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดต้นเรื่องก็เกิดจากตนเองทั้งนั้นแต่มันก็ยังไม่มีสามัญสำนึกเลย.....