ดวงใจของอินทรีย์

อัญชันที่นั่งดูการฝึกอาวุธอยู่ด้านหลังของอินทรีย์ วันนั้นทั้งวันตลอดบ่าย เหล่าบรรดาชายหนุ่มต่างพากันยิ้มกริ่ม อย่างมีกำลังใจ

เพราะไม่ได้เห็นแต่ใบหน้าเหี้ยมเกรียมของอินทรีย์แต่กลับเห็นใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มที่ส่งยิ้มให้กับอินทรีย์ทำให้พวกเขาที่ฝึกอาวุธอยู่ก็ยิ้มตามไปด้วย

"พวกมึงยิ้มห่าอะไรกัน..! ฝึกกันไปสิวะ..!!"อินทรีย์ยืนเอามือไพล่หลัง เดินวนไปวนมาจ้องเราลูกสมุนตาเขม็ง

อินทรีย์รู้สึกทนไม่ไหวจึงบอกให้ไอ้สนมาคุมการฝึกแทนเขา เพื่อจะพาอัญชันกับเรือนเขารู้สึกรำคาญสายตาทุกคู่ที่จ้องมองอัญชันอย่างไม่วางตาก่อนที่เขาจะควบคุมอารมณ์เอาไว้

"ไอ้สน มึงคุมการฝึกให้ดี ฝึกพวกมันให้หนักโทษฐานที่มองอัญชันของกู"อินทรีย์หันไปพูดกับไอ้สน

"ฉิบหาย งานหยาบแล้วพวกมึง เหนื่อยเอวเคล็ดแน่!"ไอ้บุญมาลูกน้องลูกกระจ๊อกที่รองมือรองเท้าของไอ้สนและไอ้กล้าเอ่ยขึ้นเสียงดัง

"แน่นอนพี่อินทรีย์ เดี๋ยวข้าจะคุมการฝึกให้พี่เอง พี่พาคุณหนูอัญชันกับเรือนไปเถอะไ"อ้สนที่รู้ใจผู้เป็นลูกพี่ยิ่งกว่าใคร

อัญชันที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนมิรู้หนาว อยู่บนแคร่เห็นหน้าบึ้งตึงของพ่อคุ้มอินทรีย์ก็รีบเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตามประสา

"ไปกลับเรือนอัญชัน ที่นี่อากาศมันร้อนอบอ้าวดูสิน่ะนั่งตากแดดตัวแดงหมดแล้ว" ทุกคนชินชากับคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยอัญชันเป็นพิเศษ

"กลับกันก็ได้จ้ะ พ่อคุ้มจ๋าก่อนเรากลับเรือนขออัญชันไปเดินซื้อของที่ตลาด ไปฝากยายปริกได้ไหมจ๊ะตลาดตอนเย็น ๆ ถึงจะมีของไม่มาก แต่ก็ยังมีข้าวของเปิดขายอยู่ในหมู่บ้านตลอดจ้ะ"อัญชันทำท่าทางออดอ้อนเพื่อให้อินทรีย์ใจอ่อนอนุญาตให้ตนเองเดินตลาดกับชมพู่ได้

"ตามใจเอ็งเถอะ"อินทรีย์เดินตามหลังประกบสองสาวพากันเดินทางเข้าไปในตลาดถึงแม้ตอนนี้เป็นเวลายามบ่ายก็ยังมีของตั้งขายอยู่บ้าง

พ่อคุ้มอินทรีย์แทบจะไม่เคยละสายตาจากอัญชันเลยแม้แต่เสี้ยวนาที ทุกย่างก้าวที่อัญชันเดินไปก็มักจะมีเงาของพ่อคุ้มเหมือนยันต์คุ้มภัยตัวอัญชันเสมอ

"อ้าวคุณหนูอัญชัน ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่ได้ล่ะ วันนี้คุณหนูอยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือ"ทุกคนในตลาดก็ยังให้ความเคารพอัญชัน เพราะเห็นร่างใหญ่ของอินทรีย์เดินประกบหลังมา

"วันนี้พ่อคุ้มอินทรีย์ พาอัญชันมาซื้อของให้ยายปริกนะจ๊ะ อยากได้มะละกอ เอาไปทำส้มตำกินกับยายปริกเสียหน่อย"อัญชันส่งยิ้มหวาน

"ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวข้าจัดของให้"อินทรีย์ที่เห็นก็ยืนทำหน้านิ่งเรียบยืนกอดอก รอสองสาวชอปปิ้งสำหรับอาหารมื้อเย็น

"พ่อคุ้มอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ ให้อัญชันทำอะไรให้กินไหม"อัญชันที่เงยหน้าขึ้นไปถามพ่อคุ้มที่สีหน้าดูนิ่งจนอ่านไม่ออก

"ไม่ล่ะ เอ็งกินอะไร ข้าก็กินอันนั้นแหละ"

อินทรีย์ตั้งแต่มีอัญชันเข้ามาในชีวิตตลอด 2-3 ปีเขาก็รู้สึกชีวิตมีสีสันขึ้นไปหมด ไม่ว่าอัญชันจะทำอะไรเขาก็รู้สึกดีและสนับสนุนอัญชันเสมอ

"ก็ได้จ้ะ เดี๋ยวอัญชันเลือกกับข้าวเย็นให้พ่อคุ้มเอง"อัญชันเดินเลือกซื้อของหลายอย่างโดยมีชมพู่ช่วยถือของ

อินทรีย์ที่เดินตามหลังสองสาวอย่าเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาอยู่ดี ๆ ก็มีผู้หญิงเดินจู่โจมเข้ามาหาอินทรีย์ด้วยท่าทางออเซาะฉอเลาะ

'อุ้ย..! พ่อคุ้มอินทรีย์ ลมอะไรพาพ่อมาเดินตลาดได้"

นางแพรผู้หญิงที่เลื่องชื่อใคร ๆ ก็อยากจะลิ้มลองแต่นางแพรนั้นหัวสูง อยากจะได้อินทรีย์เป็นผัวจนตัวสั่น

อินทรีย์ไม่ตอบปรายตามองเล็กน้อย ก็หันกลับไปมองอัญชัน ที่กำลังยืนเลือกซื้อปิ่นปักผมของประดับอยู่ที่หน้าร้านถัดจากของนางแพร

"แหม.! ข้าอุตส่าห์พูดด้วย ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเย่อหยิ่งเย็นชาใส่ข้าขนาดนั้นเลยนี่ พ่อคุ้มอินทรีย์"นางแพรเดินออกไป ใช้มือเรียวลากลูบไล้ไปตามแผงอกแกร่งโดยไม่สนใจสายตาของคนในตลาด

มือหน้าคว้ามือของนางแพรพร้อมกับสะบัดออกอย่างแรงจนนางแพรร่างเซถลาจนเกือบล้ม

"ว๊าย....! ทำไมพ่อคุ้มทำรุนแรงกับข้าขนาดนี้เล่าทำไมไม่บอกกันดี ๆ ไม่เห็นจะต้องหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนี้เลย"นางแพรถึงกลับขึ้นเสียง

"ถ้ามึงไม่อยากตาย ก็อย่ามายุ่งกับกู"อินทรีย์เป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิต และเรื่องส่วนตัวมีเพียงอัญชันคนเดียวเท่านั้น ที่อินทรีย์อนุญาตให้เป็นคนพิเศษ

อัญชันที่ได้ยินเสียงมาจากทางด้านหลังก็หันมองแต่ไม่ทันได้เห็นสถานการณ์ก่อนหน้านี้จึงรีบวิ่งกลับมาหาเพราะพ่อคุ้มอินทรีย์

"พ่อคุ้มอินทรีย์เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ มีอะไรหรือเปล่า" อัญชันเดินมาจับมือของอินทรีย์เอาไว้แน่นอินทรีย์ก็จับมือของอัญชันไม่ปล่อย ทั้งสองเดินจูงกันออกนอกตลาด ตรงกับไปที่เรือนส่วนชมพู่ก็เดินถือของตามหลัง

"ไม่มีอันใดดอก กลับเรือนกันเถอะ ป่านนี้ยายปริกคงชะเง้อคอยาวรอเอ็งแล้วล่ะ"อัญชันถูกอินทรีย์พูดหยอกเย้าอัญชัน

"ตายแล้ว..!ยายปริกตีอัญชันตูดลายแน่เลยจ้ะ อัญชันสัญญากับยายปริกเอาไว้ ว่าจะรีบกลับด้วย"อัญชันนึกขึ้นได้ก็รีบลากอินทรีย์กลับไปเป็นเกราะกำบังกายทันที

"ฮ่า ฮ่า ๆ คนอย่างเองกลัวเป็นด้วยหรือ ปกติแม้แต่กับข้า เอ็งก็ไม่เห็นจะเกรง"อินทรีย์หัวเราะร่วนจากที่อารมณ์ไม่ดีก็กลายเป็นยิ้มติดตลก

"ไม่กลัวได้ยังไงล่ะจ๊ะ ยายปริกดุจะตาย ถ้าอัญชันทำผิดนิดเดียว ยายปริกตีตูดลายแน่"อัญชันถึงกับเอามือลูบไปที่ก้นน้อย ๆ ของตัวเอง เวลายายปริกตีด้วยก้านมะยมทีไร อัญชันถึงกับวิ่งหนีไปหลบหลังของอินทรีย์ทุกรอบเลย

"ถ้าเอ็งไม่อยากโดนยายปริกตี เอ็งก็เลิกทำตัวดื้อเสียที โตเป็นสาวแล้วหนา"อินทรีย์หันไปพูดกับอัญชันที่เดินอยู่ข้างๆ

"ข้าดื้อเสียที่ไหนเล่า ยายปริกนั่นแหละ ที่ไม่เข้าใจข้าบางทีข้าก็กลับบ้านช้าบ้าง ก็มีเหตุทั้งนั้น'อัญชันทำหน้ามู่ทู่

"เอาเถอะ กลับบ้านกับเรือนกันเสียที ก่อนที่มันจะพลบค่ำยิ่งกว่านี้เดี๋ยวจะเดินกันลำบาก"

ทั้งสามคนพากันเดินทางกลับบ้านจนถึงเรือน ยายปริกถือก้านมะยมไว้รออัญชันจริง ๆ ด้วยยายปริกที่อายุเกือบ 60 กว่า แต่ก็ยังแข็งแรงดี สติสตางค์ไม่มีฟั่นเฟือนเลยแม้แต่น้อย

"คุณหนูอัญชันไปเถลไถลที่ไหนมาเจ้าคะ ยายบอกว่าให้รีบกลับเรือนมิใช่หรือ แค่เอาข้าวไปส่งพ่อคุ้มไม่ใช่หรือจ๊ะ"ยายปริกที่ถือไม้ก้านมะยมอยู่ในมือทำท่าสั่นๆเรียกให้อัญชันเข้าไปใกล้เพื่อจะได้ตีถนัดๆ

"จะไปไหนได้ล่ะจ๊ะ ตรงลานฝึกก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นก็คงไม่พ้นไปเดินเฉิดฉายโชว์ตัวแหละจ้ะ"อีจวงที่เดินมาเห็นเหตุการณ์จึงได้สาระแนพูดให้อัญชันเสียหาย

"เอ็งพูดให้มันดีๆ เสียบ้าง อย่ามีแต่ปากก็สักว่าพูดอีจวง" อินทรีย์ที่หันไปทำตาดุใส่อีจวง นับวันอีจวงยิ่งทำกิริยาท่าทางไร้ซึ่งความเคารพต่ออัญชันมากขึ้นทุกวัน

"พ่อคุ้มอินทรีย์จ๊ะช่วย..!อัญชันด้วยเถอะยายปริกจะตีอัญชันอีกแล้ว"อัญชันไม่อยากโดนยายปริกตี อัญชันกอดแขนใหญ่ ๆ พร้อมเอาหัวคุยถูกไปถูกมาที่แขนของอินทรีย์อย่างน่าเอ็นดู

พ่อคุ้มอินทรีย์ที่เห็นภาพนี้เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข จึงเอ่ยปากห้ามยายปริกและออกรับแทนว่าเป็นตัวเขาเองที่ไม่ให้อัญชันกลับมากับชมพู่สองคนเพราะว่าเป็นห่วง.....

ยายปริกรู้ดีว่าอินทรีย์ออกรับแทนอัญชันอย่างแน่นอน จริงๆยายปริกก็ไม่อยากจะตีอัญชันแต่ต้องรู้จักปรามให้หลาบจำตั้งแต่ยังเด็ก ยายปริกเห็นดังนั้นจึงยอมลามือง่ายๆ

ส่วนอีจวงก็ยืนทำหน้าสลดเมื่อโดนอินทรีย์ตอบกลับไปแทนอัญชันดอกใหญ่ๆ อีจวงนับวันเริ่มจะเป็นหนักขึ้นจนคนในเรือนเริ่มจะเอือมระอาและไม่อยากจะให้อีจงอยู่ในเรือนอีกแล้ว