ส่งข้าว

ไอ้ทองอินเดินโซซัดโซเซ ตั้งใจจะเอาชีวิตไปตายเอาดาบหน้า ไอ้ทองอินเหลือแต่ชีวิตของมัน และไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือเมียและญาติคนสุดท้ายมันรู้สึกสิ้นไร้ไม้ตอก จึงเดินตุ้มปัดตุ้มเป๋ไปในป่าโดยไร้จุดหมาย

"อย่าให้กูฟื้นตัวมาได้นะ..!ไอ้อินทรีย์ ตาเขียว กูจะมาเอาคืนให้หมดทุกคนเลย ที่ทิ้งกู"ไอ้ทองอินกับเคียดแค้นให้กับลุงแท้ ๆ อย่างตาเขียวที่ไล่ตะเพิดมันออกจากบ้านและคนที่ซื้อลูกสาวมันไปอย่างพ่อคุ้มอินทรีย์ก็ยังจะมาซ้ำมันให้ออกจากหมู่บ้านอีก

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา วันแล้ววันเล่าชีวิตของอัญชันดูราบรื่นและสวยงาม อัญชันบัดนี้อายุเข้า 17 ปีดูสวยงามสง่า ความเป็นกุลสตรีที่อ่อนโยนยิ่งผูกมัดใจของอินทรีย์เข้าไปทุกวัน

"ยายปริกจ๋า วันนี้อัญชันขอไปลานฝึกอาวุธได้ไหมจ๊ะอยากจะเอาปลาสามรสไปฝากพ่อคุ้ม"อัญชันที่ยิ้ม หวานขอยายปริกให้ใจอ่อน

"ก็ได้คุณหนูอัญชัน ยายให้ไปแต่คุณหนูอัญชันจะต้องไม่ไปก่อความวุ่นวายให้กับพ่อคุ้ม ต้องลำบากใจรู้หรือไม่"ยายปริกรู้ว่าอัญชันเองก็เป็นเด็กดีน่ารักแต่ก็มีความแสบอยู่ไม่น้อย

"อัญชันสัญญากับยายปริกว่าจะไม่สร้างความวุ่นวายเด็ดขาด อัญชันจะรีบไปรีบกลับ ขอเอาข้าวไปส่งให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์แค่สักประเดี๋ยว

"ข้าจะไปก็เรียกแม่ชมพู่ให้ไปเป็นเพื่อน"ชมพู่ที่ดูจะโตกว่าอัญชันเล็กน้อย ทั้งสองสนิทกันไวมากแตกต่างกับอีจวงอายุอานามก็เยอะแต่ก็ยังไม่หยุดการอิจฉาตาร้อนกับอัญชันเลย

"แหมอยากจะไปเอาหน้าเหรอจ๊ะคุณหนูอัญชัน" อีจวงก็ยังคงพูดแขวะ อัญชันไม่เลิกตั้งแต่เธอเด็กยันเธออายุ 17 แล้ว

"พี่จวงเป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ ถ้าไม่ชอบหน้าข้าก็เดินไปบอกพ่อคุ้มสิ เลิกมาแขวะข้าได้แล้ว"อัญชันก็เริ่มจะทนไม่ไหวกับคำพูดคำจาที่ไม่เคารพเธอเลย

"คุณหนูอัญชันไปกับชมพู่เถอะเจ้าค่ะอย่าไปสนใจคนแก่แล้วแก่เลยอย่างนางจวงมัน"ชมพู่หันไปยอกย้อน อีจวง

"อีชมพู่ปากเก่งนักนะมึง ระวังตัวให้ดีเถอะกูจะตบให้เลือดกลบปากเชียว..!"อีจวงชี้หน้าหาชมพู่ที่ยืนเถียงแทนอัญชันอยู่

"ก็ลองดูสิจ๊ะ อีชมพู่ก็มีมือมีตีนเหมือนกัน คงไม่ยอมให้โดนตบอยู่ฝ่ายเดียวหรอก"ชมพู่ที่แก่นห้าวไม่กลัวใครและรักอัญชันมากกว่าใคร เพราะวันนั้นอัญชันได้ช่วยเธอจากการจมน้ำทำให้ชมพู่อยากตอบแทนบุญคุณของอัญชัน

"ไปเถอะชมพู่เดี๋ยว พ่อคุ้มจะรอกินข้าวเสีย"อัญชันดึงชมพู่ให้ออกมาจากครัว และให้ชมพู่ช่วยถือข้าวของเดินลัดเลาะไปตามทางไม่นานก็จะถึงที่ลานฝึกซ้อมอาวุธ

"ทำไมคุณหนูอัญชันถึงต้องไปยอมน้าจวงล่ะจ๊ะ ถ้าเป็นอีชมพู่นะ ป่านนี้จะเอาไปฟ้องพ่อคุ้มอินทรีย์ให้เข็ดเอาให้น้าจวงโดนหวายให้หลังลายเสีย เห็นแล้วหมั่นไส้เหลือทน"ชมพู่รู้สึกโกรธแทนอัญชันเหลือเกินที่ไม่รู้จักใช้อภิสิทธิ์ของตนเองให้เป็นประโยชน์

"ถ้ามัวแต่สร้างศัตรูเมื่อไหร่เราจะมีมิตรล่ะจ๊ะ"อัญชันบอกชมพู่พร้อมกับหัวเราะให้กับความหัวร้อนของคนตรงหน้า

พ่อคุ้มอินทรีย์ที่กำลังฝึกปรืออาวุธให้กับลูกน้องและดูลูกน้องฝึกมวย ส่วนไอ้สนก็ตรวจเช็คคลังอาวุธปืนผาหน้าไม้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นดินปืน ลูกกระสุนทุกอย่างต้องผ่านมือไอ้สนหมด

"พวกมึงตั้งใจฝึกกันให้ดี แม้จะไม่มีภัยก็ต้องฝึกกันทุกวัน หากวันใดมีภัยขึ้นมาจริง ๆ จงรู้ไว้ว่าลูกเมียของพวกมึงอยู่ข้างหลัง"พ่อคุ้มอินทรีย์ที่ยืนฝึกอย่างเข้มงวด

ส่วนไอ้กล้าเป็นคนดูคลังอาหารส่วนกลางของหมู่บ้าน ชาวบ้านทุกคนทำไร่ทำนาภายในรั้วหมู่บ้านด้านนอกไม่มีผู้ใดก้ำกลายเข้ามาได้เพราะทางเข้าออกหมู่บ้านมีเพียงทางเดียวเท่านั้น

สองสาวพากันเดินลัดเลาะมาตามทางจนใกล้จะถึงลานอาวุธแดดที่แรงแทบจะแผดเผาผิวสวยของอัญชันแต่อัญชันที่ไม่ได้หวั่นไหวกับอะไรเล็กน้อยพวกนี้

"คุณหนูอัญชันแดดแรงมากนะเจ้าคะ คุณหนูน่าจะติดร่มมาด้วย ดูสิเนี่ยเหงื่อออกเต็มหน้าเลย"นางชมพู่ที่เป็นห่วงอัญชันยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีก

"ไม่เป็นไรพี่ชมพู่ อีกนิดเดียวก็ถึงที่ร้านอาวุธแล้วเราเร่งเอาข้าวไปส่งพ่อคุ้มเถอะ เดี๋ยวพ่อคุ้มจะหิวข้าว"

จุดยุทธศาสตร์และโชคดีของหมู่บ้านนี้คือท้ายหมู่บ้านล้อมรอบออกไปที่ต้นทางของน้ำตกที่มีน้ำไหลตลอดทั้งปี ชาวบ้านกั้นรั้วรอบขอบชิดตั้งแต่ต้นน้ำหมู่บ้านนี้มีผู้คนไม่มากนัก แค่ร้อยกว่าหลังคาเรือนทำให้ทรัพยากรด้านในเพียงพอที่จะเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านตลอดทั้งปี

ใช้เวลาเพียงไม่นานอัญชันและชมพู่ก็มาถึงที่ลานฝึกทั้งสองสาวเดินฝ่าฝูงคนที่เป็นบุรุษเพศต่างพากันจ้องมองอัญชันเป็นตาเดียว ในความสวยน่ารักจิ้มลิ้มแต่ทุกคนรู้ดีว่าอัญชันพิเศษกับพ่อคุ้มอินทรีย์มากเพียงใดจึงไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

"พ่อคุ้มอินทรีย์จ๊ะ อัญชันเอาข้าวกลางวันมาให้พ่อคุ้มจ๊ะ"อัญชันที่เดินไปหาอินทรีย์พร้อมกับส่งยิ้มหวานกลุ่มผู้ชายที่กำลังฝึกเพลงมวยกันอยู่หันมองตามร่างบางของอัญชันจนคอแทบหัก

"พวกมึงมองอะไรกัน ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วหรือไง..!"อินทรีย์ปรายตามองเหล่าบรรดาลูกสมุนถึงกับหลบกันแทบไม่ทัน

"อัญชันมานั่งข้าง ๆ ข้านี่ใครให้เอ็งมาที่นี่ฮึ..!" น้ำเสียงเปลี่ยนทันทีเมื่อคุยกับอัญชัน

"ไม่มีใครใช้ให้อัญชันมาหรอกจ้ะ แต่ว่า 2-3 วันมานี้พ่อคุ้มฝึกหนัก ไม่ค่อยกลับมากินข้าวกลางวันเลย กว่าจะกลับมาก็เย็นโพล้เพล้ทุกวัน อัญชันเป็นห่วงร่างกายของพ่อคุ้มอินทรีย์นะจ๊ะ"อัญชันพูดไปก็แกะห่อข้าวออกมาจัดแจงอย่างเรียบร้อย

"พวกมึงไปพักกินข้าวกินปลากันก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาฝึกใหม่"อินทรีย์ที่ไร่ลูกสมุนทุกคนออกไปจากลานฝึกเหลือเพียงชมพู่พ่อคุ้มและอัญชัน

"แล้วทำไมเอ็งถึงเตรียมข้าวมาแค่ชุดเดียวเล่า เอ็งกินข้าวกลางวันแล้วหรือ"พ่อคุ้มหันไปมองใบหน้าเล็กๆที่เอาแต่อมยิ้ม

"อัญชันชิมฝีมือตัวเองจนอิ่มแปล้ พุงกางมาแล้วจ้าก็ห่วงแต่พ่อคุ้มนี่แหละยังไม่กินสักที"

"เอ็งนี่รู้จักเอาอกเอาใจดีเหลือเกินนะอัญชัน จะไม่ให้ข้าหวง ข้าห่วงเอ็งได้อย่างไร"อินทรีย์ค่อยๆ ตักข้าวเข้าปาก นั่งมองหน้านางอัญชันยังรู้สึกหวงแหนเกินกว่าจะบรรยายได้