ตัดพ่อตัดลูก

สภาพของไอ้ทองอิน ที่โดนซ้อมจนใบหน้าปูดบวมบิดเบี้ยว กว่ามันจะลุกขึ้นมาได้ก็เล่นเอาช้ำใน เจ็บตัวไป 3-4 วัน เงินที่เหลือติดตัวอยู่ยี่สิบบาทบาทสุดท้ายในสมัยนั้นเป็นเงินที่มากอยู่พอจะให้ตั้งตัวได้เลย

แต่สุดท้ายไอ้ทองอินก็ยังหอบสภาพสังขารด้วยใบหน้าที่ปูดบวมไปเล่นการพนันในบ่อนท้ายหมู่บ้านจนสิ้นเนื้อประดาตัว

ไอ้อินที่โดนเอามาทิ้งใกล้ ๆ กับโรงหมอ ก็ได้หมอใจดีช่วยรักษาจนหาย แต่คนอย่างไอ้ทองอินก็เปรียบเสมือนงูพิษมันพร้อมจะชกกัดกับทุกคน

"หมอข้าขอยาแก้ปวดหน่อยสิ ข้าปวดเนื้อปวดตัวไปหมด"ใบหน้าที่ปูดบวมเขียวช้ำ ของไอ้ทองอินก็ยังไม่ดีขึ้น มันก็เริ่มจะแผลงฤทธิ์ได้อีกแล้ว

"ข้าก็เพิ่งจะให้เอ็งกินไปไม่ถึงชั่วยาม เอ็งก็ต้องรอหน่อยสิวะ มันก็ต้องปวดเป็นธรรมดาสมุนไพรยังไม่ออกฤทธิ์"คนเป็นหมอถึงกับส่ายหัว กับคนไข้อย่าง ไอ้ทองอิน แม้แต่เงินสตางค์แดงเดียวไอ้ทองอินก็ไม่จ่าย

"โธ่เว้ย..! ทำไมข้าต้องมาทนเจ็บปวดด้วยวะ หมอยังเองนี่มันไม่ได้เรื่อง"ไอ้ทองอินลุกขึ้น โซซัดโซเซ สีหน้าชี้หนาด่าทอหมอที่ช่วยชีวิตมันเอาไว้

"ถ้าเอ็งพูดอย่างนี้ เอ็งก็ออกไปจากโรงหมอของข้าเสีย แล้วอย่าย้อนกลับมาอีก"คนเป็นหมอถึงกับโมโหเลือดขึ้นหน้าเช่นกัน

"เออกูไปก็ได้วะ กูไม่อยู่หรอกไอ้ลงหมอกระจอกๆอย่างนี้"พูดจบไอ้ทองอินก็เดินโซซัดโซเซออกมา

ที่สุดท้ายที่มันอยากจะไป มันอยากรู้ว่าลูกสาวของมันโดนใครรับซื้อไป มันอยากจะไปขอความช่วยเหลือและไถเงินเพิ่มเพื่อเอาไปเล่นการพนัน

มันกลับไปที่โรงพนัน เพื่อสอบถามว่าลูกสาวของมันถูกใครซื้อไปกันแน่ ไอ้เด็กเฝ้าบ่อนคนนั้นถึงได้บอกความจริงทุกอย่างให้กับไอ้ทองอินได้ฟัง

ไอ้ทองอินที่ได้ฟังดังนั้น ก็ยกยิ้มมุมปาก มันคิดว่ามีเหยื่ออันโอชะมาให้มันได้รีดไถเงินได้ใช้สบาย ๆ อีกแล้ว มันไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับสิงโตขี้โมโหตัวนึงอยู่ มันจึงเดินถามชาวบ้านว่าบ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์ไปทางไหน

มันเดินเป๋มาตามทางเรื่อย ๆ ด้วยสภาพที่ยับเยิน มันสอบถามชาวบ้านตลอดทาง ชาวบ้านก็ชี้ทางมาจนมันใกล้จะถึงบ้านของพ่อคุ้ม

วันนี้ยายปริกสอนให้อัญชันพับดอกบัวสำหรับไหว้พระ เพราะทุกวันเจะมีพระเดินบิณฑบาตรที่เรือนของพ่อคุ้มอินทรีย์ หมู่บ้านที่มีรั้วรอบขอบชิดมีกุฏิพระและวัดป่าใคร ๆ ก็อยากจะเข้ามาที่หมู่บ้านปิดตายแห่งนี้

"ยายปริกดูนี่สิจ๊ะ อัญชันพับสวยเหมือนยายปริกแล้วจ้ะ"

"แม่หนูอัญชันนี้หัวไวดีเสียจริง เก่งมากลูก"ยายปริกชื่นชมอัญชันที่พัฒนาฝีมือได้อย่างรวดเร็ว

หมู่บ้านที่มีผู้นำที่แข็งแกร่งอย่างอินทรีย์ ไม่ว่าจะเป็นเวทมนต์ คาถาอาคม ปืนผาหน้าไม้ หมัดมวยต่างๆอินทรีย์ได้ถูกถ่ายทอดวิชามาจากครูผู้เลื่องชื่อเกจิอาจารย์มากมาย ใคร ๆ ก็อยากได้อินทรีย์มาเป็นผู้นำรวมถึงผัวในอนาคต

"วันนี้เอ็งทำอะไรหรืออัญชัน ขอข้าดูหน่อยได้หรือไม่"อินทรีย์ที่เพิ่งกลับจากลานอาวุธ ก็รีบปรี่มาหาอัญชันทันที

"วันนี้อัญชันพับดอกบัวสำหรับไหว้พระกับยายปริกพรุ่งนี้จ้ะอัญชันหันไปพร้อมกับยิ้มหวาน

"ไหนขอข้าดูหน่อย ซิ ว่าฝีมือสู้ยาวปริกได้หรือเปล่า"อินทรีย์จึงหยิบผลงานดอกบัวของอัญชันขึ้นมาดู

"เก่งเหมือนกันนะเนี่ย พับได้สวยเชียว"อินทรีย์เอ่ยปากชมอัญชันไม่หยุดปาก

'ยายปริกบ่าวผู้ชายในเรือนของเราไอ้ทองกับไอ้พงษ์มันหายหัวไปไหน" วันนี้บ่าวผู้ชายที่อินทรีย์เอาไว้ให้ยายปริกได้เรียกใช้สอยเวลาที่ เขาไม่อยู่ที่เรือนยังได้ช่วยเบาผู้หญิงคนอื่นอีก 4-5 คนตักน้ำตักท่าได้บ้าง

"วันนี้ไอ้สองคนนั้นไปหาไม้ ที่นอกหมู่บ้านเอามาซ่อมกระไดเรือนกระได 4-5 ขั้น มันเริ่มผุพังเดี๋ยวตอนที่พ่อคุ้มเดินลงเรือน มันจะล้มหัวฟาดพื้นเอาเสีย"ยายปริกนั่งพับดอกบัวไปก็พูดไปด้วย

ความสงบสุขผ่านไปเพียงไม่นาน คนที่นำพาความเดือดเนื้อร้อนใจก็มาถึง ไม่ต้องเดาเลยว่านั่นคือใคร ไอ้ทองอินนั่นเอง ที่เดินมาจนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่โตเรือนไทยไม้สักทั้งหลังบ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์

"โอ้โหหลังใหญ่โตขนาดนี้ ต้องรวยมากแน่ๆ"

ไอ้ทองอินเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะก็พลันไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายที่ซื้อลูกสาวมัน และลูกสาวของมันที่ใบหน้าดูสดใสและเปล่งประกายความสวยจนมันจำแทบไม่ได้

"ลูกสาวพ่อใช่ไหมนั่น.!"ไอ้ทองอินเดินเข้ามาทำท่าทางเหมือนตีสนิทแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้ามาถึงตัวของอัญชัน อัญชันรีบวิ่งไปหลบหลังอินทรีย์อย่างไม่คิดชีวิต

"เอ็งมาทำอะไรที่นี่ ใครให้เอ็งมาบ้านของข้า"อินทรีย์ที่ใช้ร่างกายใหญ่บังร่างเล็กของอัญชันจนมิด

"ข้าก็แค่แวะมาเยี่ยมลูกสาว ข้าอยากรู้ว่าอยู่ดีกินดีกว่าพ่อของมันหรือเปล่า"ไอ้ทองอินที่พูดโดยไม่รู้สึกผิดสภาพ สะบักสะบอมก็พอจะมองออกว่ามันคงผ่านตีนมาหลายคนอยู่

"รีบออกไปจากเรือนของกูเสีย ก่อนที่กูจะหมดความอดทน กูเคยบอกมึงแล้วว่าอย่ามายุ่งกับคนของกูอีก..!"อินทรีย์ที่ยังคงไม่อยากทำร้ายจิตใจของอัญชันเพราะยังไงก็เป็นพ่อ

"ข้าก็แค่อยากจะมาดูว่าอีทั้งลูกอกตัญญู มันกินดีอยู่ดี แต่ทิ้งพ่อของมันให้อยู่ข้างถนนเหมือนหมา" ไอ้ทองอินพูดจาให้ร้ายอัญชันที่อายุเพียง 12 ปี

"ยายปริก ข้ารบกวนพาอัญชันกลับขึ้นเรือนที หากยังไม่จบเรื่อง ไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามลงมาเด็ดขาด..!'

อัญชันทำตามอย่างว่าง่ายตามยายปริกขึ้นเรือนโดยไม่หันกลับมามองผู้เป็นพ่อ เพราะในใจของอัญชันก็ยังมีทิฐิที่พ่อทิ้งศพแม่เอาไว้กลางป่า

"อีอัญชันมึงจะไปไหนวะ มึงจะทิ้งพ่อมึงได้ลงคอเลยหรือไง อีลูกอกตัญญู..!'ไอ้ทองอินตะโกนไล่หลังผู้เป็นบุตรสาว

อินทรีย์ไม่พูดอะไรรู้สึกโกรธกับสิ่งที่คนเป็นพ่ออย่างไอ้ทองอินได้ทำกับบุตรสาวจนอยากจะฆ่าทิ้งแต่ด้วยความที่อินทรีย์เมตตาอัญชันจึงเพียงแค่ไล่ตะเพิด ไอ้ทองอินไป

"ออกไปซะ.! อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำอีกครั้งเอ็งจะไม่มีลมหายใจออกไปจากที่นี่"

คนอย่างไอ้ทองอินมีหรือจะยอมแพ้อะไรง่ายๆไม่งั้นก็คงไม่ใช่ไอ้ทองอิน

"ถ้ามึงอยากให้กูออกไป มึงก็จ่ายกูมาสิ 100- 200 ก็ได้ ถ้ามึงไม่ยอมจ่ายกูจะเอาลูกสาวกูกลับไป" ไอ้ทองอินที่พูดออกไปทั้งๆที่ตัวเองรับเงินจากนายบ่อนมาแล้ว

อินทรีย์ที่ได้ยินว่าไอ้ทองอินจะมาเอาตัวของอัญชันกลับจึงได้ซัดหมัดหนักลงไปที่ใบหน้าของผู้ชายสูงวัยตรงหน้าจนเซถลาลงพื้น

"โอ๊ย..! หมัดหนักชิบหาย"ไอ้ทองอินที่แผลเก่ายังไม่ทันจางแผลใหม่ก็มาอีก

"ออกไปจากเรือนของกูซะ กูจะไม่พูดอีกแล้วนะ.!"อินทรีย์ที่พยายามระงับอารมณ์โกรธ

"กูบอกแล้วไง ถ้าอยากให้กูออกไป ก็จ่ายเงินเอามาไม่งั้นก็เอาลูกสาวกูคืนมา"

"มีใครอยู่แถวนี้บ้างเข้ามาหากูหน่อย"บ่าวไพร่ 4-5 คนที่ชะเง้อชะแง้ได้ยินก็รีบจะเข้าไปหาพ่อคุ้มแต่ก็ไม่ทันอีจวงที่รีบเสนอหน้าทันที

"บ่าวอยู่ตรงนี้เจ้าค่ะพ่อคุ้มอินทรีย์"อีจวงที่ยิ้มแป้นรีบเดินเข้าไป

"อีจวงไปตามไอ้สนไอ้กล้าที่อยู่ร้านน้ำชาไม่ไกลจากตรงนี้มาที่เรือนกูเดี๋ยวนี้"อินทรีย์บอกจวงให้ไปตามมือซ้ายมือขวาคู่ใจมาทันที.....