หวงของ

ไอ้กล้ากับไอ้สนถือวิสาสะพาตาเขียวเดินขึ้นไปบนเรือนของอินทรีย์ เพื่อไปพบกับอินทรีย์ที่นั่งอยู่กลางเรือน นั่งดูอัญชันฝึกร้อยมาลัยอยู่กับยายปริกที่พื้นด้านล่างตรงหน้าของเขา

"พ่อคุ้มอินทรีย์ ดูสิจ๊ะ มาลัยของอัญชันบูดเบี้ยวไม่สวยเหมือนของยายปริกเลย"อัญชันทำหน้างอเป็นม้าหมากรุกรู้สึกน้อยใจในฝีมือของตัวเอง

ยายปริกจึงพูดปลอบใจอัญชันว่า "ตอนที่ยายฝึกทำครั้งแรกโย้เย้กว่าของเอ็งเยอะเลย อัญชันเนี่ยถือว่าเก่งแล้ว เอ็งต้องฝึกฝีมือมาก ๆ นะ'ยายปริกเอ่ยบอกให้อัญชันได้รู้สึกดีขึ้น

"จริงหรอจ๊ะ"อัญชันหันไปถามยายปริกพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ

"จริงสิ ยายจะหลอกเอ็งทำไมล่ะ กว่ายายร้อยมาลัยเก่ง สวยขนาดนี้ ยายก็ฝึกจนเข็มแทงนิ้วไม่รู้กี่พันรอบ"ยายปริกรู้สึกเหมือนมีหลานสาวตัวเล็ก ๆ ทำให้เรือนนี้ดูมีชีวิตชีวา

ตาเขียวที่ยืนมองดูหลานสาว อยู่ตรงหัวกระได รู้สึกมีความสุขที่ เห็นหลานสาวมีรอยยิ้มและดูหน้าตาสดใสเพียงแค่เวลาวันสองวันเท่านั้นเอง แต่ตาเขียวก็อยากจะไปคุยกับพ่อคุ้มอินทรีย์ให้รู้เรื่องเพื่อความปลอดภัยของหลาน

อินทรีย์หันไปตามเสียงก๊อกแก๊กที่ตรงหัวบันไดบ้านก็รู้สึกแปลกใจที่ไอ้สนกับไอ้กล้า จูงใครคนนึงมาบนบ้านของเขาโดยไม่ขออนุญาต

"มึงพาใครมาวะ"อินทรีย์หันไปถาม

อัญชันหันไปตามเสียงแล้วก็เพ่งมองก็เห็นว่าเป็น ตาเขียวตาแท้ ๆ ของตนเอง จึงลุกขึ้นและรีบวิ่งไปหาตาเขียวพร้อมกับร้องไห้โฮโอบกอดตาเขียว

"อัญชันหยุดนะ..!"พ่อคุ้มอินทรีย์ตะโกนตวาดลั่นจนทุกคนบนเรือนพากันตกอกตกใจ

"ถอยออกมาเดี๋ยวนี้..! อัญชัน"พ่อคุ้มยกปืนที่เหน็บเอวไว้จ่อเล็งไปที่ชายแก่คนนั้นเขาไม่สนใจว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ถ้าแตะต้องอัญชันคนของเขาเขาพร้อมจะเป่ากบาลทันที

"พ่อคุ้มจ๊ะคุ้มใจเย็น ๆ นะจ๊ะ อันนี้คือตาเขียวเป็นลุงของพ่อแท้ ๆ ของอัญชันเองจ้ะ"อัญชันหันไปพูดพร้อมนั่งลงยกมือไหว้พ่อคุ้มอย่างน่าสงสาร

"คราวหน้าคราวหลังเอ็ง อย่าได้วิ่งโล้ไปหาใครอย่างนี้อีก ไม่งั้นไอ้คนที่ซวยคือคนที่เอ็งไปถูกเนื้อต้องตัวเพราะข้าคงจะเป่ากบาลมันทิ้ง"อินทรีย์ที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าจนแทบจะไม่ฟังคำทักทายใดๆจากใครทั้งนั้น

"อัญชันขอโทษจ้ะพ่อคุ้ม แต่พ่อคุ้มอย่าโกรธอัญชันเลยนะจ๊ะ อัญชันแค่เป็นห่วงตาเขียวมากไปหน่อยพ่อของอัญชันผลักตาเขียวจนล้มอยู่ที่เรือน เพราะช่วยอัญชันจ้ะในวันที่พ่อพยายามลากอัญชันไปขายให้กับเจ้าของโรงพนัน อัญชันก็เลยเป็นห่วงจ้ะ"อัญชันที่ร้องไห้จนตาแดง

"ก็ได้กูไม่โกรธ แต่มึงน่ะลุกขึ้นมา แล้วมาหากูนี่" พ่อคุ้มที่มีท่าทีไม่ยอมให้อัญชันเข้าใกล้ใครทั้งนั้นที่เป็นผู้ชาย

"ข้าขอโทษด้วย ที่เสียมารยาทกับตาเชิญตาเขียวงั้นขึ้นมาบนเรือนข้าก่อนเถอะ"ถึงแม้อินทรีย์จะมีอำนาจแต่เขาก็รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ที่ควรเคารพและทำตัวน่าเคารพ

ตาเขียวที่เป็นคนมีชื่อเสียงในด้านคุณธรรมช่วยเหลือผู้คนมากมาย แต่วันนี้กลับมาถึงเรือนของอินทรีย์อินทรีย์จึงเชิญขึ้นมาบนเรือน

"ไม่เป็นอะไรหรอกพ่อคุ้ม ข้าก็มาโดยไม่ได้บอกกล่าว ข้าเป็นห่วงอัญชันหลานสาวข้า"ตาเขียวพูดตรงๆเข้าเรื่องทันที

"อัญชันเป็นหลานสาวของตารึ..?"อินทรีย์หันไปถามด้วยความไม่พอใจเพราะกลัวว่าตาเขียวจะไม่ยอมให้อัญชันอยู่ที่นี่แต่เขาเองก็คงไม่ยอมปล่อยให้อัญชันออกจากเรือนแห่งนี้เช่นกัน

"ใช่อัญชันมันเป็นหลานสาวของข้า พ่อมันชื่อ ไอ้ทองอินถูกข้าให้ลูกน้องกระทืบไปเมื่อเช้า เพราะมันเอานางอัญชันไปขายขัดดอก เพื่อแลกเงินมันติดหนี้การพนันที่บ่อนท้ายหมู่บ้าน"

"ข้าจะมาขอหลานสาวข้าคืน พ่อคุ้มจะคืนหลานสาวให้ข้าหรือไม่ ส่วนเรื่องเงินที่พ่อคุ้มซื้อนางอัญชันไปตอนนี้ข้ามีทั้งตัวอยู่แค่ 300 บาท"

"ข้าอาจจะไปขายที่นาบางส่วน แบ่งขายออกไปแล้วจะเอาเงินที่เหลือมาให้พ่อคุ้มเอง"ตาเขียวเองก็ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก แกอยากจะไถ่ตัวหลานสาวออกให้เป็นไทยและไปอยู่กับตัวเอง

"ไม่ได้..! ข้าไม่ยกอัญชันคืนให้กับตาเขียวไม่ได้เด็ดขาด"อินทรีย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบใบหน้าไม่แสดงอารมณ์และความรู้สึก อินทรีย์รู้สึกราวกับกำลังจะโดนพรากของรักของหวงไปหากตาเขียวเอาอัญชันไปได้

"แต่ว่านางอัญชันมันเป็นหลานของข้า พ่อคุ้มจะมาเอาตัวหลานข้าไปแบบนี้ไม่ถูกต้อง และข้าก็มีเงินมาไถ่ตัว"ตาเขียวยังยืนยันเสียงหนักแน่น ทำให้ไอ้สนและ ไอ้ต้นกล้ารู้สึกเหงื่อแตกพลั่ก

"ข้าบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้อย่างไร..!ต่อให้มีเงินมาเท่าไหร่ ข้าก็ไม่คืนอัญชันให้"อินทรีย์เริ่มไม่พอใจตาเขียวที่เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

"อัญชันที่อยู่ด้านหลังพ่อคุ้มอินทรีย์จึงค่อยๆเดินออกมาจับไปที่ต้นแขนแกร่งของอินทรีย์เบา ๆ เพื่อเรียกสติและใช้เสียงของตนเองพูดกับพ่อคุ้ม

"พ่อคุ้มอินทรีย์จ๊ะ อัญชันจะไม่ไปจากที่นี่ แต่ว่าอัญชันขอไปเยี่ยมตาเขียวบ่อย ๆ ได้ไหมจ๊ะ ตาเขียวไม่มีลูกมีหลานที่ไหน นอกจากอัญชันอัญชัน"อัญชันจึงขอเสนอความคิดเล็กๆของตัวเอง

"ขอข้าคิดดูก่อน แต่ถ้าจะให้เอ๋งกลับคืนไปอยู่กับตาเขียวคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะบัดนี้ข้าได้ซื้อตัวเอ็งชีวิตเอ็งเป็นของข้า และเอ็งเป็นคนของข้านับจากวันที่ข้าช่วยเอ็งออกมาจากบ่อนนรกนั่น"อินทรีย์ที่ไม่ยอมเด็ดขาดที่จะเสียอัญชันไป

ตาเขียวที่พอจะมองออกว่าพ่อคุ้มอินทรีย์มีความเอ็นดูให้กับหลานรักของตนเองมากเพียงใดจึงได้ไว้ใจและเอ่ยปากออกมาด้วยตัวเอง

"ไม่เป็นอะไรหรอกพ่อคุ้ม ที่ข้ามาที่นี่เพียงเพื่อจะมาดูหลานสาวของข้า ว่าอยู่ดีหรือเปล่าส่วนเรื่องที่จะให้อัญชันไปเยี่ยมข้าบ้านก็ให้นางมาเถิด อย่างไรเสียนางก็เป็นหลานของข้า"ตาเขียวที่อายุ 70 กว่าก็พูดขึ้นพร้อมกับเสียงที่ดูเด็ดขาดเช่นกัน

"ก็ได้เรื่องนั้นข้ายอมให้ เชิญตาอยู่กินข้าวเย็นกับข้าที่นี่เถอะ"อินทรีย์หันไปบอกยายปริกให้ทำกับข้าวเย็นสำหรับตาเขียว

"ขอบคุณพ่อคุ้มอินทรีย์ที่ให้ความเมตตาต่อข้าและหลานสาว"ทั้งสามคนขึ้นมาบนเรือนโดยมีไอ้สนและ ไอ้กล้านั่งอยู่ห่าง ๆ คอยเงี่ยหูฟังเรื่องราวของอัญชัน

"เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้แหละพ่อคุ้ม ชีวิตของอัญชันช่างน่าสงสาร ข้าคิดว่าอีกไม่นานไอ้หลานชายชาติชั่วของข้า คงจะหาทางมาที่นี่เป็นแน่ เพราะเงินมันหมดแล้ว ข้าแค่อยากจะมาบอกพ่อคุ้มให้ช่วยดูแลอัญชันให้ดี"

"ข้ากลัวไอ้ทองอินจะมาฉุดลูกสาวเอาไปขายที่บ่อนอีก"ตาเขียวที่รู้สึกเอ็นดูอัญชัน ก็รีบเอ่ยปากเพื่อเตือนพ่อคุ้มอินทรีย์ให้ดูแลหลานสาวของตนเองให้ดี

"ตาเขียวไม่ต้องเป็นห่วง จะไม่มีใครมาทำร้ายอัญชันได้อีก แม้แต่ผู้เป็นพ่อก็ตาม เพราะข้าคือเจ้าชีวิตและเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้อัญชันแล้ว"อินทรีย์รับปากตาเขียวอย่างหนักแน่น

อัญชันที่นั่งอยู่ห่าง ๆ ร้อยมาลัยอยู่กับยายปริกก็ไม่ค่อยได้ยินว่าทั้งสองคนพูดคุยอะไรกันเกี่ยวกับตัวเอง แต่อัญชันไม่มีทางทิ้งพ่อคุ้มอินทรีย์ผู้ที่ช่วยชีวิตและให้ลมหายใจใหม่กับอัญชันเด็ดขาด.....