ขับไล่พ่อชั่ว

อีจวงที่วิ่งหน้าตั้งไปตามไอ้สนและไอ้กล้าที่อยู่ร้าน น้ำชาข้างตลาด ไม่ไกลจากบ้านของพ่อคุ้มอินทรีย์มากนัก เมื่อมาถึงอีจวงจึงรีบตะโกนเรียกคนทั้งสอง

"พี่สน พี่กล้า พ่อคุ้มหัวอินทรีย์เรียกหาที่เรือนมีเรื่องรีบกลับไปที่เรือนทันที"อีจวงที่ยืนหอบแฮ่กๆแต่ก็ยังบอกทุกความของพ่อคุ้มอินทรีย์ไม่มีตกหล่น

"เกิดเรื่องอะไรวะ"ไอ้สนและไอ้ต้นกล้าหันไปพูดกับ อีจวงพร้อมกัน

"ก็พ่ออีนางเด็กอัญชันน่ะ มันมาอาละวาดที่เรือนจะเอาอีอัญชันกลับ"อีจวงที่ไม่ชอบอัญชันก็เรียกจิกหัว ทันทีสองคนที่ได้ยินดังนั้น

"นังจวงพูดจาอะไรให้มันดี ๆ หน่อยเถอะ แม่อัญชันก็เป็นคนสำคัญของที่เรือนของพ่อคุ้มอินทรีย์"ไอ้สนหันไปเอ็ดอีจวง

"ช่างมันเถอะพวกพี่รีบไปเที่ยวเรือนก่อน"อีจวงที่ไม่สนใจเสียงบ่นกรนด่าของไอ้สน

ไอ้ทองอินที่อยู่ใต้ถุนเรือน ก็ยังคงโวยวายลั่นทำ ท่าทางจะขึ้นมาบนเรือนของอินทรีย์ให้ได้ แต่อินทรีย์ยืนขวางแม้แต่บันไดขั้นเดียวก็ไม่ให้ขึ้นเหยียบ

"เอ็งมาทำแบบนี้ได้ยังไงวะ ข้าอยากจะเอาลูกสาวข้าคืน เอ็งก็คืนมาสิ ข้าเป็นพ่อของมันนะ"ไอ้ทองอินทำเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งที่รับเงินของนายบ่อนมาแล้ว

อินทรีย์ยังคงไม่พูดต่อปากต่อคำกับคนสิ้นคิดอย่างไอ้ทองอิน เพียงแต่เป็นห่วงความรู้สึกของร่างบางอย่างอัญชัน คงตั้งใจฟังทุกคำที่พ่อพูด

อัญชันจึงเดินลงมาตรงบันไดเพียงแค่ขาเล็กๆจะก้าวลงมาอินทรีย์ก็แทบจะเป็นบ้า "อัญชันอย่าได้คิดจะก้าวข้ามพ้นธรณีประตูเด็ดขาด..!"เพียงแค่เห็นเท้าเล็กๆยื่นออกมาอินทรีย์ก็โมโหเพราะกลัวว่าอัญชันจะใจอ่อนกลับไปกับพ่อ

อัญชันที่ถูกยายปริกดึงรั้งเอาไว้ก็ถอยหลังกลับไปนั่งรอบนเรือนถึงแม้ว่าน้ำตาจะไหลอาบแก้มรู้สึกสงสาร ผู้เป็นพ่อแต่ก็ยังโกรธเคืองที่พ่อทิ้งแม่อยู่ดี

"คนอย่างเอ็ง ถึงกับสั่งให้ลูกของข้า ไม่ยอมลงมาพบหน้าผู้เป็นพ่อแท้ๆ เขาจะเรียกว่าลูกอกตัญญูนะอีอัญชัน"ไอ้ทองอินยังคงตะโกนด่าทอเพราะไม่สามารถขึ้นไปบนเรือนใหญ่ของอินทรีย์ได้

สามคนที่วิ่งมาจากโรงน้ำชาจนหอบเหนื่อย มันวิ่งกันมาจนสุดตีตีน ก็ได้ยินเสียงด่าทอมมาจากเรือนหลังใหญ่ ไอ้ทองอินที่ไม่ได้รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่รู้ว่าจะมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า ถ้าติดว่าไม่ใช่พ่อของอัญชันมันคงไม่ได้มีสิทธิ์มายืนชี้หน้าด่าพ่อคุ้มอินทรีย์แบบนี้หรอก

"พี่อินทรีย์พวกข้ามาแล้ว มีอะไรจะให้ข้าสองคนทำหรือ"พี่ไอ้สนรีบเดินประจันหน้าไปหาอินทรีย์

"ลากตัวไอ้คนนี้ออกไปให้พ้นจากหมู่บ้านของข้า บอกคนที่เฝ้าประตูทางเข้าหมู่บ้าน หากเห็นมันมาป้วนเปี้ยนก็ให้ยิงทิ้งได้เลย"

"อีอัญชันมึงได้ยินไหมว่าไอ้คนคนนี้มันจะยิงพ่อแท้ๆของมึงทิ้ง มึงที่เป็นลูกจะปล่อยให้พ่อมึงตายได้หรอวะอีอัญชัน"ไอ้ทองอินตะโกน ไม่ยอมหยุดอัญชันที่ไม่กล้าขัดคำสั่งของอินทรีย์ก็แทบนั่งไม่ติด แต่ก็ไม่กล้าก้าวเท้าออกจากเรือน

ไอ้สนกับไอ้กล้าที่ได้รับคำสั่งก็ตรงปรี่ไปลาก ไอ้ทองอินออกจากหมู่บ้านทันที ส่วนอีจวงก็ยังคงรู้สึกเกลียดอัญชันเป็นที่สุด ที่วันวันตั้งแต่มาก็สร้างแต่เรื่องทำให้เรือนไม่เคยสงบสุข

"มึงเห็นอีเด็กอัญชันนั่นไหมตั้งแต่มาวัน ๆ ก็ทำให้เรือนไม่เคยสงบสุข ไม่รู้ใครต่อใครมายืนด่าทอพ่อคุ้มถึงเรือน"อีจวงยืนพูดกับบ่าวไพร่คนอื่นที่อยู่ด้านล่างเรือน

"ทำไมเอ็งพูดอย่างนั้นวะ อย่าให้พ่อคุ้มได้ยินเชียวเอ็งไม่เห็นหรือว่าพ่อคุ้มรักอัญชันมากแค่ไหน เอ็นดูมากแค่ไหน ระวังเถอะเอ็งจะโดนไล่ตะเพิดออกจากเรือน"อีแดงทั้งด่าทั้งเตือนอีจวงให้มันรู้จักที่ต่ำที่สูง

"แล้วเอ็งว่ามันไม่จริงอย่างที่ข้าพูดหรือไง"อีจวงก็ยังคงไม่ยอมแพ้เบะปากมองบนใส่บ่าวไพร่คนอื่นที่เข้าข้างอัญชัน

ไอ้ทองอินที่โดนไอ้สนกับไอ้กล้าลากออกมาถึงแม้มันจะดิ้นรนขนาดไหนก็ดิ้นไม่หลุดจากมือคีมเหล็กที่จับปืนผาหน้าไม้มาตลอดทั้งชีวิตอย่างไอ้สองคนนี้ได้

"เอ็งเป็นพ่อภาษาอะไรวะ ถึงได้ขายลูกกินแล้วยังหน้าด้านหน้าทน ไปทวงลูกคืนจากพ่อคุ้มอินทรีย์อีกดีนะที่ชะตาเอ็งยังไม่ขาด"ไอ้สนพูดใส่ไอ้ทองอิน

"ก็นั่นมันลูกสาวข้า ข้าก็แค่อยากจะได้มันคืนก็แค่นั้นเอง ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน"ไอ้ทองอินยังเถียงไม่หยุด

"เอ็งไม่รู้หรือว่าพ่อคุ้มอินทรีย์เป็นใคร ขนาดโจรที่ขโมยควายนับ 10 พ่อคุ้มยังเชือดตายแบบไม่รู้ตัว"ไอ้ต้นกล้าเอ่ยเสริม

ไอ้ทองอินถึงกับหน้าถอดสีเมื่อทั้งสองคนพูด กิตติศักด์ของพ่อคุ้มอินทรีย์ให้มันได้ฟัง

"ข้าสองคนขอเตือนเอ็งด้วยความหวังดี อย่าหวนกลับมาที่นี่อีก ถ้าเอ็งไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อก็แค่เดินกลับไปที่เดิม"

พอมาถึงหน้าหมู่บ้านไอ้สนกับไอ้กล้าก็โยนไอ้ทองอินออกนอกประตูหมู่บ้าน พร้อมกับไปสั่งนายประตูที่ยืนเฝ้าอยู่ฝั่งละห้าคน ว่าห้ามคนคนนี้ก้าวเท้าเหยียบเข้ามาที่หมู่บ้านเป็นอันขาดหากใครทำให้มันเล็ดลอดเข้ามาได้เพราะคุ้มอินทรีย์จะเด็ดหัวทิ้ง

"รับทราบพี่ พวกข้าจะไม่ให้มันเล็ดลอดเข้ามาแม้แต่ปลายเส้นผม"คนเฝ้าประตูขานรับกันอย่างหนักแน่นเพราะรู้ว่าพ่อคุ้มอินทรีย์โหดขนาดไหน

"ดีมากพวกมึงไล่มันไปซะ'ไอ้สนพูดจบก็สั่งให้คนเฝ้าประตูจัดการกับไอ้ทองอินไปให้พ้นหมู่บ้าน

อินทรีย์ที่เห็นว่าทุกอย่างสงบลงแล้วรีบขึ้นเรือนกลับไปหาอัญชัน

"พ่อคุ้มจ๊ะ"อัญชันที่น้ำตาน้องหน้าเรียกชื่อพ่อคุ้มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาปนสะอึกสะอื้น

"ข้าเป็นตัวซวยหรือเปล่า ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ใดก็ทำให้ผู้คนต้องล้มเจ็บตาย แม่ข้าก็ต้องตายเพราะหายาให้กับข้า ตาเขียวก็โดนทำร้ายเพราะว่าข้า ตอนนี้พ่อคุ้มก็ต้องมาซวยเรื่องวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะข้าใช่ไหมจ๊ะ"อัญชันยืนร้องไห้ตัวสั่นเทา

อินทรีย์เลือกที่จะไม่ตอบอะไรแต่เดินไปอุ้มอัญชันขึ้นมาเอาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับปลอบประโลมอัญชันด้วยการกระทำ

"อยากร้องก็ ร้องเลยแต่ขอให้เอ็งจำไว้ว่าถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ ใครก็ทำอะไรเองไม่ได้" นี่เป็นคำมั่นสัญญาของอินทรีย์ที่ให้ต่ออัญชันเด็กหญิงตัวเล็กที่เกิดมาก็มีชีวิตที่แสนอาภัพเช่นนี้

อัญชันถึงกับร้องไห้โฮ เพราะไม่เคยมีใครรักและดูแลเธอเหมือนที่พ่อคุ้มอินทรีย์ได้ทำให้เธออยู่ในขณะนี้เป็นทั้งผู้มีพระคุณและผู้ให้ชีวิตใหม่จริงๆ