บทที่ 2 พาเข้าจวน

เสิ่นหมิงที่ถูกมู่เถาฮวาดึงทึ้งศีรษะอย่างไม่ออมแรงก็ถึงกับโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขาคว้ามีดสั้นมาจ่อคอนางอย่างรวดเร็ว มู่เถาฮวาถึงกับชะงักพลางมองเขาตาปริบๆ

พี่ชายถึงกับเล่นมีดเลยหรือ

เสิ่นหมิงมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชา เขายอมรับว่าตนเองไม่ใช่บุรุษนิสัยดีงามรักหยกถนอมบุปผาอันใดเทือกนั้น 

"การที่ข้ารับตัวเจ้าเข้ามา และดีกับเจ้า ไม่ได้แปลว่าเจ้าจะทำกับข้าเช่นไรก็ได้ ทำตามที่ข้าสั่ง นับแต่นี้เจ้าเป็นทาสของข้า อย่าได้คิดเหิมเกริม!"

มู่เถาฮวาเมื่อได้ฟังก็กำมือแน่น

ทาสหรือ เป็นทั้งทาสทั้งยันต์ดอกไม้กันภัย มันจะเกินไปแล้ว!

เมื่อเห็นว่านางไม่เอ่ยสิ่งใด เสิ่นหมิงก็ได้ใจ เขาชอบที่สุดคือสตรีที่เชื่อฟังยอมศิโรราบใต้แทบเท้าเขา 

แต่ชายหนุ่มเพิ่งจะยิ้มอย่างคนที่อยู่เหนือกว่าได้ไม่นาน มู่เถาฮวาก็ยกเข่ากระทุ้งเข้ามาที่หว่างขาของเขาอย่างเต็มแรง ก่อนจะปัดมีดสั้นในมือเขาจนร่วงลงไปบนพื้น และจับเขากดลงไปบนพื้นโดยที่ตัวนางนั่งคล่อมอยู่บนตัวเขา

ก่อนหน้านี้เพราะยังมึนงงอยู่ นางจึงลืมว่าต้องปกป้องตนเองเช่นไร แต่ตอนนี้นางมีสติแจ่มชัดแล้ว!

"มู่เถาฮวาเจ้ากล้า!"

"กล้าสิ! มากกว่านี้ข้าก็กล้า นี่ องค์ชายรองบัดซบ จะใช้งานใคร หรือขอให้ใครช่วย ท่านควรพูดจาดีดีกับเขาไม่ใช่เอะอะก็ด่าทอต่อว่า เช่นนี้ใครจะอยากทำงานให้ท่าน"

"ข้าจะฆ่าเจ้า!"

"ลุกขึ้นมาให้ได้ก่อนเถอะ ค่อยมาฆ่าข้า!"

“องค์รักษ์....”

“เรียกเข้ามาเลยสิ องค์รักษ์ของท่านจะได้เข้ามาเห็นว่าองค์ชายรองผู้แสนจองหอง ตอนนี้กำลังถูกสตรีนั่งคล่อมอยู่!”

เสิ่นหมิงอับจนหนทางเขาไม่เคยขายหน้าเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต

"ปล่อยข้าได้แล้ว!"

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่มีท่าทีจะคุกคามตนอีก มู่เถาฮวาจึงปล่อยตัวเสิ่นหมิงให้เป็นอิิสระ ก่อนจะยกเท้าเตะมีดให้กระเด็นออกไปไกลๆ เสิ่นหมิงส่งเสียงเหอะออกมาก่อนจะลุกขึ้นมายืนประจัญหน้ากับนาง

"เจ้ามีวรยุทธ์หรือ"

มู่เถาฮวาพยักหน้าส่งๆ เดิมทีก็ไม่นับว่าเป็นวรยุทธ์อันใด นางเพียงเรียนรู้มาบ้างไม่ได้เก่งกาจอันใดมากนัก 

เสิ่นหมิงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ย

"ดี เช่นนั้นข้าจะบอกเจ้าเอาไว้ นับแต่นี้เจ้าคือยันต์ดอกไม้กันภัยของข้า และต้องเป็นสาวใช้คอยอยู่ข้างกายข้า ข้าต้องการสิ่งใดเจ้าก็ต้องทำ หากเจ้าทำให้ข้าพอใจ เจ้าอยากได้อันใดเจ้าก็จะได้ ข้าไม่เคยตระหนี่กับคนของตนเองอยู่แล้ว"

มู่เถาฮวาพยักหน้ารับเล็กน้อยไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดให้มากความ

เมื่อเห็นว่านางไม่มีทีท่าว่าจะพุ่งเข้ามาทุบตี เสิ่นหมิงก็คลายความระวังตัวลง

"อีกเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องบอกให้เจ้าทำความเข้าใจเอาไว้ตอนนี้ นั่นก็คือ เจ้าอย่าคิดหลงรักข้าเด็ดขาด!"

มู่เถาฮวาเบ้ปากก่อนจะเอ่ยตอบ

"สภาพท่านก็ไม่ได้น่าหลงรักเลย"

"เจ้า!"

"เอาสิ คิดตีข้า ข้าตีคืนแน่!"

เสิ่นหมิงเมื่อได้ฟังก็ถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก เขากำชับนางอีกไม่กี่ประโยค ก่อนจะโยนตั๋วเงินให้นางหนึ่งร้อยตำลึง บอกให้นางไปหาซื้อเสื้อผ้าดีดีใส่ พ่อบ้านจะเป็นคนพานางไปที่ร้านตัดชุด อยากได้สิ่งใดขอเพียงให้บอกเขา แต่ห้ามก่อปัญหาเด็ดขาด มู่เถาฮวาคร้านจะเถียงกับเขาจึงตอบรับไปส่งๆ

เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้ว เสิ่นหมิงก็บอกให้มู่เถาฮวากลับห้องตนเองไปเสีย มู่เถาฮวาก็ไม่อยากจะรั้งอยู่เช่นเดียวกันจึงรีบกลับห้องตนเองทันที

แต่ทว่าในขณะที่นางกำลังปิดประตูห้องให้เขา ดวงตาคู่งามก็มองเห็นบางอย่างเข้าเสียก่อน

ด้านหลังของเสิ่นหมิงมีวิญญาณสตรีชุดดำนางหนึ่งยืนอยู่ เล็บของนางยาวมาก อีกทั้งยังแหลมคมชวนหวาดหวั่น ผีสาวกำลังใช้สองมือจับไหล่ของเสิ่นหมิงเอาไว้และจิกเล็บยาวลงไปบนไหล่ของเขา พลางแลบลิ้นเลียลำคอของเขาช้าๆ ดวงตาของผีสาวแดงก่ำ เมื่อมันรับรู้ได้ว่ามีคนเห็น จึงเงยหน้ามาสบตากับมู่เถาฮวาทันที

มู่เถาฮวาไม่ได้มีความรู้สึกเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่กลับครุ่นคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมา

 บางคราการที่เสิ่นหมิงล้มป่วยอาจไม่ใช่เพราะปัญหาสุขภาพ แต่ว่ามีวิญญาณรบกวน 

แล้วเหตุใดนักพรตที่อยู่ข้างกายเขาจึงมองไม่เห็นวิญญาณตนนี้กันเล่า

        แต่จะว่าไปแรกเริ่มนางก็มองไม่เห็นการมีอยู่ของผีสาวตนนี้เช่นเดียวกัน นี่นับว่าน่าแปลกไม่น้อย

เสิ่นหมิงรู้สึกแสบร้อนที่ลำคอและไหล่เหลือเกิน อาการนี้เป็นมาสักหนึ่งแล้ว เขาจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกของมีคมทิ่มแทงที่คอและไหล่ แต่กลับหาสาเหตุไม่พบ

ด้านมู่เถาฮวานั้นเดินกลับมาที่ห้องนอนของตนด้วยความสงสัยที่เต็มเปี่ยม

จวนองค์ชายรองแห่งนี้ดูเหมือนจะไม่ปกติ คล้ายมีบางอย่างที่น่ากลัวแอบแฝงอยู่ทุกซอกทุกมุมของจวน

มู่เถาฮวาเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอน อย่างไรย่อมต้องพักแรงเอาไว้เพื่อสู้รบปรบมือกับเสิ่นหมิงคนบัดซบนั่น