All Chapters of ดอกท้อบานยามวสันต์: Chapter 1 - Chapter 10

แคว้นหนานตงบ้านตระกูลมู่ "เถาฮวา นี่เจ้ายังไม่ตื่นอีกเหรอ นังสารเลวนี่ มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่แล้วยังเอาแต่นอนไม่ยอมตื่น เจ้าลุกไปตักน้ำที่แม่น้ำมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ข้าต้องอาบน้ำแล้ว!"เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำให้มู่เถาฮวาตกใจสะดุ้งตื่น หญิงสาวมีท่าทีงัวเงียเป็นอย่างมาก เมื่อตั้งสติได้ นางก็ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะปรายตามองสตรีน้อยตรงหน้าด้วยแววตาเจือความรำคาญ นางมีนามว่ามู่เถาฮวา เป็นหญิงสาวจากยุคปัจจุบัน เมื่อหลายวันก่อนไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น นางล้มป่วยและเสียชีวิต หลังจากนั้นวิญญาณก็ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของสตรีน้อยนางนี้ที่มีชื่อแซ่และหน้าตาเหมือนนางราวกับฝาแฝดชะตาชีวิตของเจ้าของร่างเดิมไม่ค่อยจะดีเท่าใดนัก มารดาตายตั้งแต่อายุสิบขวบ บิดามีภรรยาใหม่ ติดการพนัน จึงเอานางมาฝากท่านป้าให้ช่วยเลี้ยงดู ท่านป้าคือพี่สาวของมารดานางที่เสียชีวิตไปแล้วปีนี้มู่เถาฮวาอายุสิบหกปีแล้ว กำลังเป็นสาวงามสะพรั่ง หน้าตาของนางงดงามเป็นอย่างมาก งดงามสะดุดตาบุรุษในหมู่บ้าน แม้แต่ลุงเขยยังจ้องจะทำมิดีมิร้ายนาง ที่เจ้าของร่างเดิมต้องตายก็เพราะวิ่งหนีลุงบ้ากามที่คิดจะทำร้ายจนพลัดตกแม่น้ำเสียชีวิต แม้จะมีคนไปช่

ยามเช้าอากาศค่อนข้างดีเป็นอย่างมาก ช่วงวสันต์ฤดูเช่นนี้ี้มักไม่ร้อนอบอ้าวและไม่หนาวจนเกินไป หลังจากอาบน้ำล้างหน้าผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว มู่เถาฮวาก็มากินมื้อเช้า เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นก็มีสาวใช้มาแจ้งนาง บอกว่าเสิ่นหมิงต้องการให้นางไปพบเขาที่ห้องมู่เถาฮวาพยักหน้ารับ เมื่อมาถึงก็พบกับนักพรตผู้นั้น นางพิจารณามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเสิ่นหมิงอีกครั้ง ก็พบว่ามองไม่เห็นผีสาวตนนั้นแล้ว แต่กลับมีเพียงกลิ่นอายที่แปลกประหลาดสายหนึ่งวนเวียนอยู่รอบตัวเขาเสิ่นหมิงที่เห็นว่ามู่เถาฮวามาแล้ว ก็บอกให้นักพรตกลับไปเสีย ก่อนจะหันมาเอ่ยกับนาง"เจ้าคุ้นชินกับจวนของข้าแล้วใช่หรือไม่ ข้าเรียกเจ้ามาก็เพื่อจะบอกว่าสาวใช้ในจวนเจ้าสามารถเรียกใช้พวกนางได้ จะเบิกเงินซื้อสิ่งใดก็แจ้งพ่อบ้านได้ อีกสองวันจะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง นักพรตเจี่ยงเฉิงจะทำพิธีปลุกยันต์ดอกไม้กันภัยในตัวเจ้า เตรียมตัวให้ดีด้วยล่ะ"“ข้าต้องทำเช่นไรบ้าง”“ก็ไม่มีอันใด เพียงเปลื้องผ้าอาบน้ำใต้แสงจันทร์ร่วมกับข้า”“เปลื้องผ้า!”มู่เถาฮวาเมื่อได้ฟังก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูก หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่กระอักกระอ่วน เสิ

เช้าวันต่อมาหลังจากที่รู้สึกตัวตื่นแล้ว นางเองรู้สึกประหม่าไม่น้อยแต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าท่วงท่าลีลาของเสิ่นหมิงนั้นเร้าใจนางน่าดู ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะไม่เคยผ่านสตรีใดมาก่อนด้านเสิ่นหมองนั้นก็กระอักกระอ่วนไม่ต่างกันเลย ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่กำลังลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้า ทำราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา"ตั้งแต่เกิดมาข้าเพิ่งจะเคยเจอสตรีที่ไร้ยางอายเช่นเจ้า นี่เจ้าไม่รู้สึกกระดากอายบ้างเลยหรือ"มู่เถาฮวาที่สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็หันมามองเสิ่นหมิงก่อนจะเอ่ย"ข้าต้องนั่งร้องไห้หรือ หรือว่าจะให้ข้ากระโดดน้ำฆ่าตัวตายในสระบัว ข้าไม่ทำหรอกนะ ข้ารักชีวิตจะตายไป ในเมื่อแก้ไขสิ่งใดไม่ได้แล้ว ก็ต้องยอมรับ""เหอะ""ทำไม หรือว่าองค์ชายรองเกิดติดใจร่างกายนี้ของข้าขึ้นมา""เหลวไหล เจ้าเป็นเพียงแค่ยันต์ดอกไม้กันภัยของข้าเท่านั้น"มู่เถาฮวาเบ้ปากอย่างไม่ใส่ใจ หลังจากที่คนทั้งสองจัดการสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เสิ่นหมิงก็ให้คนไปเรียกนักพรตเจี่ยงให้มาพบเขานักพรตผู้นี้มีนามว่าเจี่ยงเฉิง อายุยังไม่มากเท่าใดนัก ดูเหมือนจะรุ่นราวคราวเดียวกับเสิ่นหมิงเสียด้วยซ้ำเจี่ยงเฉิงที่ถูกมู่เถาฮวาจ้

มู่เถาฮวาหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมโจ๊กถ้วยหนึ่ง นางป้อนโจ๊กให้เสิ่นหมิงอย่างตั้งใจ แต่เสิ่นหมิงรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เขาจึงกินโจ๊กถ้วยนั้นลงไปเพียงไม่กี่คำ มู่เถาฮวาเองก็ไม่คิดจะบังคับเขา หากเขาหิวอีก นางก็จะป้อนโจ๊กให้เขากินอีกหนด้านเสิ่นฮ่องเต้ที่ได้ทราบข่าวว่าเสิ่นหมิงบุตรชายของตนล้มป่วยก็ร้อนใจ รีบส่งให้หมอหลวงมาดูอาการของเขาและให้ขันทีนำยาบำรุงชั้นดีไปมอบให้บุตรชายตนที่จวนเสิ่นหมิงเป็นบุตรชายที่เกิดจากเขากับซ่งฮองเอา ซ่งฮองเฮาเป็นสตรีที่อยู่ในดวงใจของเขา เขารักนางมาก เขาถึงกับไม่สนใจฟังเสียงทัดทานใดของเหล่าขุนนาง ต่อให้เสิ่นหมิงจะไม่ดีในสายตาของคนอื่น แต่สำหรบเขา เสิ่นหมิงคือบุตรชายที่เขารักมากที่สุดมีหรือเขาจะไม่รู้ว่าสวีกุ้ยเฟยและเสิ่นหลางนั้นคิดจะทำสิ่งใด แต่เพราะพวกนางสองแม่ลูกไม่ได้ก่อคลื่นลมใด เขาจึงไม่ได้สนใจเพียงปิดตาข้างหนึ่งทำเป็นมองไม่เห็น อย่างไรการต่อสู้กันระหว่างองค์ชายก็อาจจะทำให้เสิ่นหมิงได้ขัดเกลาความคิดและจิตใจมากขึ้นระยะหลังมานี้สภาพร่างกายของเขาไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าใดนัก ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงมักจะฝันร้ายอยู่บ่อยๆ นอนหลับก็ไม่ค่อยสนิทเท่าใดนัก ร่างกายแ

การแช่น้ำใต้แสงจันทร์ผ่านไปด้วยดี หลังจากที่มู่เถาฮวานอนหลับไปแล้ว เจี่ยงเฉิงก็เดินเข้ามาหาเสิ่นหมิง ตอนนี้คนทั้งสองยังนอนไม่หลับ เจี่ยงเฉิงเองก็ยังไม่ได้กลับจวนตระกูลเจียงเพราะต้องการอยู่เป็นเพื่อนเสิ่นหมิงคนทั้งสองยกจกสุราขึ้นดื่ม ก่อนจะมองไปบนท้องฟ้าคราหนึ่ง เจี่ยงเฉิงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน"อาหมิง เจ้าชอบนางหรือ"เสิ่นหมิงวางจอกสุราลง ก่อนจะหันมามองเจี่ยงเฉิง"ใช่ เจ้าว่าข้้าเหลวไหลเกินไปหรือไม่ ปากไม่ตรงกับใจใช่หรือไม่"เจี่ยงเฉิงส่งเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่คิดสิ่งใด"ไม่หรอก ความรู้สึกเช่นนี้บางคราเราเองก็ไม่อาจห้ามใจได้ อีกอย่างข้าว่านางก็เป็นคนดี หากเราไม่พบนางบางคราอาจจะหาทางแก้ปัญหาในตอนนี้ไม่ได้เสียด้วยซ้ำ อีกอย่าง นางช่วยให้ข้ามีพลังกลับคืนมา ไม่ต้องถูกผนึกพลังวิญญาณ"เสิ่นหมิงเมื่อที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเจี่ยงเฉิงแล้ว ชายหนุ่มมองหน้าสหายตนคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม"เจ้าหาตัวคนที่ลงมือได้หรือยัง"เจี่ยงเฉิงหันมามองเสิ่นหมิงพลางส่ายหน้าไปมาอย่างอับจนหนทาง หลายวันมานี้เขาพยายามสืบแล้ว พบว่าท่านแม่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใ