บทที่ 3 หาวิธีถอนคุณไสย

ยามเช้าอากาศค่อนข้างดีเป็นอย่างมาก ช่วงวสันต์ฤดูเช่นนี้ี้มักไม่ร้อนอบอ้าวและไม่หนาวจนเกินไป หลังจากอาบน้ำล้างหน้าผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว มู่เถาฮวาก็มากินมื้อเช้า เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นก็มีสาวใช้มาแจ้งนาง บอกว่าเสิ่นหมิงต้องการให้นางไปพบเขาที่ห้อง

มู่เถาฮวาพยักหน้ารับ เมื่อมาถึงก็พบกับนักพรตผู้นั้น นางพิจารณามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเสิ่นหมิงอีกครั้ง ก็พบว่ามองไม่เห็นผีสาวตนนั้นแล้ว แต่กลับมีเพียงกลิ่นอายที่แปลกประหลาดสายหนึ่งวนเวียนอยู่รอบตัวเขา

เสิ่นหมิงที่เห็นว่ามู่เถาฮวามาแล้ว ก็บอกให้นักพรตกลับไปเสีย  ก่อนจะหันมาเอ่ยกับนาง

"เจ้าคุ้นชินกับจวนของข้าแล้วใช่หรือไม่ ข้าเรียกเจ้ามาก็เพื่อจะบอกว่าสาวใช้ในจวนเจ้าสามารถเรียกใช้พวกนางได้ จะเบิกเงินซื้อสิ่งใดก็แจ้งพ่อบ้านได้ อีกสองวันจะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง นักพรตเจี่ยงเฉิงจะทำพิธีปลุกยันต์ดอกไม้กันภัยในตัวเจ้า เตรียมตัวให้ดีด้วยล่ะ"

“ข้าต้องทำเช่นไรบ้าง”

“ก็ไม่มีอันใด เพียงเปลื้องผ้าอาบน้ำใต้แสงจันทร์ร่วมกับข้า”

“เปลื้องผ้า!”

มู่เถาฮวาเมื่อได้ฟังก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูก หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่กระอักกระอ่วน เสิ่นหมิงที่ถูกมู่เถาฮวามองอย่างไม่ลดละจึงหันมาเอ่ยกับนางอย่างไม่ชอบใจ

"มองอันใดหนักหนา ไม่เคยเห็นบุรุษรูปงามหรือ"

มู่เถาฮวาถึงกับกลอกตาไปมา นางไม่ปฏิเสธที่เสิ่นหมิงรูปงามดั่งหยกนั้นเป็นเรื่องจริงแต่เขาออกจะหลงตนเองไปเสียหน่อย

ช่างเถิด ยามนี้ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงเรื่องไร้สาระกับเขา

"องค์ชายรอง ท่านเพิ่งรู้จักข้าได้ไม่กี่วัน อยู่ๆจะมาชวนข้าเปลื้องผ้าแช่น้ำกับท่านเช่นนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรือ?"

เสิ่นหมิงเมื่อถูกหมู่เถาฮวาเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ก็ชะงักไปเล็กน้อย เขามีท่าทีกระอักกระอ่วนก่อนจะเอ่ยตอบอย่างไม่พอใจ

"ถามทำไม!"

"อ้าว ข้าก็ต้องรู้ไว้สิ ยุคนี้ไม่มีการป้องกัน เกิิดท่านเป็นโรคติดต่อขึ้นมาแล้วข้าจะทำเช่นไร ท่านจะตายก็ตายคนเดียวสิ อย่ามาลากข้าไปตายด้วย!"

เสิ่นหมิงแทบสำลักน้ำลายตน นี่นางคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนกันแล้ว

บัดซบสิ้นดี!

เขาไม่เคยแช่น้ำกับสตรีใดเลยสักคนเดียว อีกทั้งยังไม่เคยหลับนอนกับสตรีคนไหนด้วยซ้ำ เขาจะเป็นโรคได้อย่างไรกัน

"ข้าไม่เคยนอนกับสตรีใดและไม่เคยแช่น้ำกับหญิงสาวคนใดทั้งนั้น เจ้าเป็นคนแรก คิดว่าข้าเต็มใจหรือ!"

มู่เถาฮวาเมื่อได้ฟังก็ถึงกับอึ้งงัน นางยกสุราในจอกที่ถูกรินเอาไว้ขึ้นมาดื่มอย่างถือวิสาสะก่อนจะเดินเข้ามาเอ่ยถามเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น

"องค์ชายรอง นี่ท่านยังไม่เคย เอ่อ ไม่เคยเลยหรือ ไม่น่าเชื่อ หน้าตาท่านก็ไม่เหมือนคนที่จะถือศีลกินเจเลยสักนิด"

เสิ่นหมิงหลับตาลงพยายามที่จะไม่เข้าไปทุบตีสตรีตรงหน้า นางมองเขาด้วยแววตาเช่นนี้มันหมายความว่าอันใดกัน

เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสตรีใด แม้เขาจะสารเลวบ้างเป็นบางครา อารมณ์โมโหร้ายเป็นบางครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยข่มเหงสตรีเลย

ที่เขาต้องมายุ่งเกี่ยวกับมู่เถาฮวาก็เพราะต้องการล้างคุณไสย

เขาถูกคุณไสยเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงจะเห็นวิญญาณสาวชุดดำมารบกวนเขา นางทั้งบีบคอและทำให้เขานอนไม่ได้จนสุขภาพย่ำแย่ แม้แต่นักพรตเจี่ยงเฉิงยังจนปัญญา เพราะมองไม่เห็นผีสาวตนนั้นเช่นเดียวกับเขา คาดว่าคนทำคุณไสยจะต้องเก่งกาจไม่เบา

คนที่คิดจะทำร้ายเขาไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากสวีกุ้ยเฟย!

วิธีที่จะแก้คุณไสยได้คือต้องหาหญิงสาวที่มีวันเดือนปีเกิดตรงตามตำราโบราณให้พบ ให้นางคอยอยู่ข้างกาย ทำพิธีแช่น้ำใต้แสงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวงเพื่อปลุกยันต์ดอกไม้กันภัยในตัวนางให้แข็งแกร่งขึ้น จึงจะสามารถป้องกันคุณไสยได้ จากนั้นค่อยหาทางถอนคุณไสยออกจากตัวเขา

เดิมทีเขาไม่เชื่อเรื่องพวกนี้แต่ตอนนี้เขาเชื่อมันอย่างสนิทใจแล้ว ความทรมาณที่เขาได้รับมันน่าหวาดหวั่นไม่น้อยเลย

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอันใดไปเรื่อยเปื่อย เมื่อหันมาอีกคราก็พบว่าตอนนี้มู่เถาฮวากำลังยืนโซเซ ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าสวยหวานเริ่มแดงระเรื่อ

นางเมาหรือ?

มู่เถาฮวายกมืือขึ้นนวดหว่างคิ้วตนเพื่อเรียกสติ ให้ตายเถอะ สุรานี่แรงชะมัดเลย

แรงเสียจนนางรู้สึกร้อนไปทั้งตัว

หญิงสาวเงยหน้ามาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า เขารูปงามราวกับหยกแกะสลัก ดวงตาของนางยามมองเขาทอประกายเจิดจ้าเสียจนเสิ่นหมิงเริ่มขนลุก

"อย่ามองข้าด้วยแววตาเช่นนี้"

มู่เถาฮวาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตน ท่าทีของนางยั่วยวนเป็นอย่างมาก นางโน้มใบหน้าเข้ามาหาเขา เสิ่นหมิงก้าวถอยหลังหนี ก่อนจะซวนเซทิ้งตัวลงไปนั่งบนเตียง พลางมองนางด้วยแววตาที่เย็นชา

มู่เถาฮวายื่นมือมาเชยปลายคางของเขา ก่อนจะเอ่ย

"หล่อเหลาชวนมอง องค์ชายรองท่านช่างรูปงามยิ่งนัก ข้าไม่อยากเป็นแค่ยันต์ดอกไม้กันภัยแล้ว แต่อยากเป็นภรรยาของท่าน"

"หา?"

เขายังไม่ทันเอ่ยสิ่งใดต่อ ก็ถูกหญิงสาวตรงหน้าจู่โจมเข้ามาจูบเสียแล้ว เสิ่นหมิงตัวแข็งท่ื่อ แม้เขาจะเก่งกาจไปเสียทุกเรื่องแต่เรื่องนี้เขากลับอ่อนหัดยิ่งนัก

เขาก็แค่หนุ่มน้อยอายุสิบเก้าปีเท่านั้น!

"มู่เถาฮวา ปล่อยข้าก่อน!"

"อย่าเล่นตัวเลยน่า"

นางผลักเขาลงไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังดึงทึ้งเสื้อผ้าเขาออกอย่างนึกสนุก ก่อนจะจูบเขาอย่างดูดดื่มอีกหน

เสิ่นหมิงเป็นบุรุษแม้ปากจะบอกปฏิเสธแต่เมื่อถูกนางยั่วยวนหนักเข้า อีกทั้งนางก็งดงามมาก สติของเขาจึงแตกกระเจิง 

เขาเป็นฝ่ายพลิิิกตัวนางลงไปนอนบนเตียง จากนั้นก็เป็นฝ่ายดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางออกบ้าง คนทั้งสองตอนนี้อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อนทั้งคู่ มู่เถาฮวาใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามแผงอกของเขา เสิ่นหมิงส่งเสียงครางออกมาด้วยความเสียวสะท้าน

"มู่เถาฮวา เจ้ายั่วยวนข้าก่อนนะ แล้วอย่าหาว่าข้ารังแกเจ้า!"

เอ่ยจบคนทั้งสองก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันในทันที