บทที่ 1 ยันต์ดอกไม้กันภัย

แคว้นหนานตง

บ้านตระกูลมู่

"เถาฮวา นี่เจ้ายังไม่ตื่นอีกเหรอ นังสารเลวนี่ มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่แล้วยังเอาแต่นอนไม่ยอมตื่น เจ้าลุกไปตักน้ำที่แม่น้ำมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ข้าต้องอาบน้ำแล้ว!"

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำให้มู่เถาฮวาตกใจสะดุ้งตื่น หญิงสาวมีท่าทีงัวเงียเป็นอย่างมาก เมื่อตั้งสติได้ นางก็ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะปรายตามองสตรีน้อยตรงหน้าด้วยแววตาเจือความรำคาญ 

นางมีนามว่ามู่เถาฮวา เป็นหญิงสาวจากยุคปัจจุบัน เมื่อหลายวันก่อนไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น นางล้มป่วยและเสียชีวิต หลังจากนั้นวิญญาณก็ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของสตรีน้อยนางนี้ที่มีชื่อแซ่และหน้าตาเหมือนนางราวกับฝาแฝด

ชะตาชีวิตของเจ้าของร่างเดิมไม่ค่อยจะดีเท่าใดนัก มารดาตายตั้งแต่อายุสิบขวบ บิดามีภรรยาใหม่ ติดการพนัน จึงเอานางมาฝากท่านป้าให้ช่วยเลี้ยงดู ท่านป้าคือพี่สาวของมารดานางที่เสียชีวิตไปแล้ว

ปีนี้มู่เถาฮวาอายุสิบหกปีแล้ว กำลังเป็นสาวงามสะพรั่ง  หน้าตาของนางงดงามเป็นอย่างมาก งดงามสะดุดตาบุรุษในหมู่บ้าน แม้แต่ลุงเขยยังจ้องจะทำมิดีมิร้ายนาง ที่เจ้าของร่างเดิมต้องตายก็เพราะวิ่งหนีลุงบ้ากามที่คิดจะทำร้ายจนพลัดตกแม่น้ำเสียชีวิต แม้จะมีคนไปช่วยนางขึ้นมาจากน้ำได้ แต่เจ้าของร่างเดิมกลับเสียชีวิตไปแล้ว นางจึงเข้ามาอยู่ในร่างนี้แทน 

"รีบลุก ไปตักน้ำมาสินังโง่!"

มู่เถาฮวาเมื่อได้ยินกลับไม่ขยับ พลางมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่พอใจ

สตรีนางนี้มีนามว่าอวี้หลัน เป็นลูกพี่ลูกน้องของนาง อวี้หลันคือบุุตรสาวของท่านป้านาง ปีนี้อายุสิบเจ็ดปีแล้ว นางมีนิสัยย่ำแย่ จิกหัวใช้มู่เถาฮวาเหมือนทาส เจ้าของร่างเดิมก็ไม่สู้คน ทำให้ถูกอวี้หลันรังแกอยู่บ่อยๆ 

แต่ตอนนี้นางจะไม่ยอมอีกแล้ว

เมื่อเห็นว่ามู่เถาฮวาไม่ยอมทำตมคำสั่งอีกทั้งยังเอาแต่จ้องตนอย่างไม่ลดละ อวี้หลันก็บันดาลโทสะคิดจะตบตีสั่งสอนญาติผู้น้องตนเสียหน่อย แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ก็ถูกมู่เถาฮวายกเท้าถีบจนกระเด็นออกไปนอกห้อง อวี้หลันแหกปากร้องไม่เป็นภาษา รีบวิ่งกลับเรือนไปฟ้องมารดาตนทั้งน้ำตา

เมื่อหลี่จินเห็นว่าบุตรสาวถูกมู่เถาฮวาทำร้าย นางจึงก่นด่าหลานสาวจนมีปากมีเสียงกันอีกทั้งยังบอกอีกว่าจะไล่ตะเพิดมู่เถาฮวาออกจากบ้าน แต่มู่เถาฮวากลับเอ่ยวาจากวนประสาทบอกว่านางไม่ไปหรอก ไปแล้วจะกินข้าวที่ไหน หลี่จินถึงกับพูดไม่ออก

วันเวลาก็ผ่านไปเช่นนี้จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่งมีทหารเข้ามาในหมู่บ้าน เหล่าชาวบ้านต่างมองทหารเหล่านั้นด้วยแววตาที่หวาดหวั่น เดิมทีเพียงแค่มีทหารมาลาดตระเวนย่อมไม่มีปัญหาอันใด แต่ว่าครั้งนี้องค์ชายรองเสิ่นหมิงกลับเสด็จมาด้วยตนเอง

ไม่มีผู้ใดไม่รู้จักองค์ชายรองนามว่าเสิ่นหมิ่งผู้นี้ เขาเป็นองค์ชายขี้โรค มีดวงอัปมงคลได้ยินว่าเคยหมั้นหมายกับสตรีมาแล้วหลายคน แต่สตรีเหล่านั้นกลับป่วยตายไม่ก็กลายเป็นคนเสียสติ ทั้งที่มีชาติกำเนิดสูงส่งเกิดจากครรภ์ของอดีตฮองเฮา แต่กลับมีชื่อเสียงย่ำแย่ องค์ชายใหญ่เสิ่นหลางที่เกิดจากพระสนมกุ้ยเฟยยังรูปงามเพรียบพร้อมกว่าเขาเป็นไหนๆ

ได้ยินว่าองค์ชายรองผู้นี้มีนิสัยเย็นชา เขาไปที่ใดล้วนเอาไออัปมงคลไปที่นั่น เหล่าชาวบ้านจึงกังวลว่าการมาของเสิ่นหมิงจะนำเรื่องไม่ดีมาทำให้หมู่บ้านเกิดความไม่สงบ

คนภายนอกล้วนโจษจันท์กันไปต่างๆนาๆ มีเพียงเสิ่นหมิงที่รู้ว่าตนเองกำลังทำสิ่งใดอยู่

เขาต้องใช้ความพยายามไม่น้อยเลย กว่าที่เสด็จพ่อจะยอมให้เขาออกจากเมืองหลวงมาช่วยเรื่องงานราชการ เพราะระยะหลังมานี้สุขภาพของเขาไม่สู้ดี เสด็จพ่อจึงทรงเป็นห่วงเขามาก

เสิ่นหมิงใช้การทำงานมาบังหน้า แต่แท้จริงแล้วเขากำลังตามหาสตรีที่มีวันเดือนปีเกิดตามที่นักพรตทำนายเอาไว้ หากเขาได้นางมาอยู่ข้างกายจะสามารถทำให้อาการป่วยและดวงอัปมงคลของเขาเบาบางลงได้ เรื่องนี้เป็นความลับที่เขาไม่เคยบอกผู้ใด

เขาตามหาสตรีตามตำราโบราณมาทุกที่แต่กลับไม่เจอ จนกระทั่งเขาได้ยินว่าหมู่บ้านแห่งนี้มีสตรีนางหนึ่งซึ่งมีวันเดือนปีเกิดตรงตามที่เขาต้องการ 

ยามนี้มู่เถาฮวากำลังนั่งย่างนกอยู่ในบ้าน หลังจากต่อยหน้าอวี้หลันกับลุงเขยไปหลายครั้งคนทั้งสองก็ไม่กล้ามีปัญหากับนางมากเท่าใดนัก เดิมทีมู่เถาฮวาอยากจะไปจากที่นี่แต่กลับไม่รู้จะไปที่ไหนเพราะนางไม่มีเงิน

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดก็ได้ยินคนเอะอะโวยวายเสียงดัง เมื่อนางเดินออกไปดูก็พบว่าตอนนี้เบื้องหน้ามีทหารกลุ่มใหญ่กำลังยืนอยู่หน้าบ้าน และมีรถม้าหรูหราหลังหนึ่งจอดอยู่ด้วย

"ผู้ใดคือมู่เถาฮวา"

คนในบ้านต่างพร้อมใจกันดันตัวนางมาข้างหน้า เหล่าทหารไม่พูดพร่ำทำเพลงก็โยนทองก้อนหนึ่งให้ท่านป้าของนางพร้อมกับบอกว่าองค์ชายรองเสิ่นหลางซื้อตัวนางไปเป็นนางกำนัลคอยรับใช้แล้ว เพราะถูกตาต้องใจนาง

หลี่จินถึงกับยิ้มเยาะ นางไม่สนใจว่าคนจะเอาตัวมู่เถาฮวาไปทำอันใด นางสนใจเพียงทองก้้อนนี้มากกว่า เดิมทีนางนึกเสียดายว่าเหตุใดวาสนานี้จึงไม่ตกอยู่กับบุตรสาวตน แต่เมื่อคิดถึงเรื่องดวงอัปมงคลขององค์ชายรองผู้นี้นางก็ได้แต่ยั้งใจเอาไว้ อย่างไรอวี้หลันก็สำคัญกับนางมากกว่า ส่วนมู่เถาฮวาก็เป็นเพียงแค่คนอื่น มิสู้ขายหลานสาวนางนี้ไปเสียนางจะได้ลดค่าใช้จ่ายในบ้านลง

เมื่อรับทองก้อนนั้นไปแล้วพวกเขาก็ปิดประตูบ้านทันที มู่เถาฮวามึนงงเป็นอย่างมาก เมื่อตั้งสติได้ นางจึงหันไปถามทหารทันที

"นี่พี่ชาย ท่านไม่เอ่ยถามสิ่งใดก็มาซื้อตัวข้า อย่างป่าเถื่อนเช่นนี้ ใช้ได้ที่ใดกัน"

"ไม่ต้องถามมาก นับแต่นี้เจ้าเป็นคนขององค์ชายรองแล้ว"

"บ้าบอ! องค์ชายรองอันใดกันข้าไม่รู้จักเขาพวกเราไม่เคยพบเจอกัน อยู่ดีดีเขาจะมาถูกตาต้องใจข้าได้อย่างไร เหลวไหลสิ้นดี!"

"เจ้าเข้าไปในรถม้าแล้วก็จะรู้เอง!"

เอ่ยจบเขาก็โยนนางเข้ามาในรถม้า พร้อมกับกดตัวนางเอาไว้กับพื้น 

"อย่าทำให้นางบอบช้ำ นางคือยันต์ดอกไม้กันภัยของข้า"

น้ำเสียงเย็นชาอีกทั้งยังแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง มันทำให้มู่เถาฮวาที่ได้ยินถึงกับชะงัก ตอนนี้นางถูกกดตัวเอาไว้กับพื้นทำให้เงยหน้าไปมองคนตรงหน้าไม่ได้

“ปล่อยนาง”

ทหารเมื่อได้ยินก็รีบทำตามคำสั่งทันที

"เงยหน้าขึ้นมาสิ"

มู่เถาฮวาค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอานางถึงกับตกตะลึง

อันใดกัน นี่มันเทพเซียนตกสวรรค์ใช่หรือไม่

บุรุษตรงหน้ามีหน้าตาหล่อเหลาคมคาย ดวงตาคมปราด จมูกโด่งเป็นสัน ผิวของเขาติดจะขาวซีดไปเสียหน่อย ยิ่งสวมอาภรณ์หรูหราสีดำที่ปักลวดลายประณีตงดงามเช่นนี้ มันยิ่งทำให้ผิวของเขาขาวซีดลงไปอีก แต่กลับโดดเด่นหล่อเหลาเหนือสามัญ 

"ยังไม่รีบทำความเคารพองค์ชายรองเสิ่นหมิงอีก เจ้าอยากหัวขาดหรือ"

ทหารตะคอกเสียงดังจนมู่เถาฮวาสะดุ้งโหยง เสิ่นหมิงยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามปราม ก่อนจะไล่ทหารของตนออกไป เมื่ออยู่กันตามลำพังแล้ว เขาก็ส่งเสียงไอออกมา ก่อนจะยื่นมือมาเชยปลายคางนาง

"งามใช้ได้ นับแต่นี้ต่อไปเจ้าคือยันต์ดอกไม้กันภัยของข้า ข้าซื้อเจ้ามาแล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ เจ้าจะไม่ลำบากแน่นอน อ้อ คนของข้าบอกว่าเจ้ามีนามว่ามู่เถาฮวา เป็นชื่อที่ดี"

ยันต์ดอกไม้กันภัย?

มู่เถาฮวาถึงกับนิ่วหน้า องค์ชายรองผู้นี้บ้าคุณไสยหรือไรกัน ถึงขนาดจับคนมาทำเป็นยันต์ดอกไม้กันภัยให้กับตนเองเช่นนี้ 

แต่คนเขามีฐานะเป็นถึงองค์ชายรอง ซ้ำยังซื้อตัวนางมากแล้ว หากนางอยู่กับเขาคงจะสบายกว่าอยู่กับสามคนพ่อแม่ลูกมหาประลัยนั่น ไม่สู้้ประจบเอาใจเขาเสียหน่อยดีหรือไม่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงเอ่ยกับเขาทันที

"พันตำลึงเพคะ"

เสิ่นหมิงถึงกับชะงัก ก่อนจะมองมู่เถาฮวาด้วยสายตาเย็นชา

"ข้าใช้ทองคำหนึ่งก้อนซื้อตัวเจ้ามา แต่เจ้ากลับจะขูดรีดข้า?"

"องค์ชายรอง ยันต์ดอกไม้กันภัยอย่างข้าก็ต้องกิินต้องใช้ หากท่านเลี้ยงดูข้าไม่ดี แล้วข้าเกิดล้มป่วย ไม่สบายขึ้นมา ยันต์ดอกไม้กันภัยอย่างข้าจะคุ้มครองท่านได้อย่างไรกัน"

เสิ่นหมิงส่งเสียงเหอะ นี่เขาจับนางจิ้งจอกมาไว้ข้างกายอย่างนั้นหรือ

จิ้งจอกตัวนี้ก็งดงามมากเสียด้วยสิ!

ชายหนุ่มยิ้มตาหยี ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้มู่เถาฮวา

"ข้าจะรอดูผลงานเจ้าก่อน แล้วค่อยว่ากัน"

“รับรองว่าองค์ชายรองจะต้องประทับใจแน่นอนเพคะ”

“เหอะ”

เดินทางราวครึ่งชั่วยามก็มาถึงเมืองหลวงนางยังไม่เคยมาที่เมืองหลวงเลยสักคราเพราะเพิ่งทะลุมิติมา หญิงสาวยื่นมือไปเปิดผ้าม่านรถม้าออกพลางสอดส่ายสายตามองดูโดยรอบ พบว่าเมืองหลวงค่อนข้างคึกคักและงดงามเป็นอย่างมาก

เสิ่นหมิงมองหญิงสาวตรงหน้าที่ดูจะสนใจภาพตรงหน้าไปเสียทุกอย่าง ก็ยกยิ้มมุมปากคราหนึ่ง

ไม่นานรถม้าก็หยุดลง มู่เถาฮวาเดินตามเสิ่นหมิงลงมาจากรถม้าก่อนจะมองเบื้องหน้าด้วยแววตาที่ตกตะลึงไม่น้อย

ที่นี่คือจวนองค์ชายรอง งดงามหรูหรา มีข้ารับใช้มากมาย ทันทีที่นางก้าวเดินตามเขาเข้ามาในจวน สายตาทุกคู่ก็จ้องมองมาที่นางเป็นตาเดียว 

เขาสั่งให้คนจัดห้องให้นางพักซึ่งอยู่ติดกับห้องของเขา ที่นี่ตกแต่งหรูหราชวนมองไม่น้อยเลย 

เมื่อมาถึงก็มีสาวใช้มาพานางไปอาบน้ำขัดตัว มู่เถาฺฮวาไม่เคยให้ใครอาบน้ำให้มาก่อนจึงรู้สึกประหม่า แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ หลังจากผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว สาวใช้น้อยก็พานางไปยังห้องๆหนึ่ง ภายในห้องจุดกำยานเอาไว้จนฉุนจมูก มู่เถาฮวาเบ้หน้าเล็กน้อยเพราะรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเสียดื้อๆ

เสิ่นหมิงยืนอยู่กลางห้อง ข้างกายเขายังมีนักพรตหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ เมื่อนักพรตหนุ่มเห็นมู่เถาฮวาเดินเข้ามาก็ยิ้มตาหยี

"เสิ่นหมิง ยันต์ดอกไม้กันภัยของเจ้างดงามยิ่งนัก นี่คือลักษณะของสตรีที่ดี"

เอ่ยจบก็เดินเข้ามาหามู่เถาฮวา ก่อนจะล้วงยันต์แผ่นหนึ่งมาแปะบนหน้าผากของนาง

มู่เถาฮวาถึงกับพูดไม่ออก นางนึกถึงหนังผีเรื่องหนึ่งที่ผีชอบกระโดดและยื่นสองแขนไปข้างหน้าพร้อมกับมียันต์แปะหน้าผากเอาไว้

มารดามันเถอะ!

        มู่เถาฮวาหยิบยันต์บนหน้าผากมาพินิจดู พบว่ามันคือยันต์เพิ่มพลังชีวิตไม่ได้มีอันตรายอันใด จึงไม่ได้เอ่ยวาจาด่าคน

        ในชาติปัจจุบัน ครอบครัวของนางเบื้องหน้าทำธุรกิจ แต่ตระกูลมู่กลับมีความลับในตระกูลนั่นก็คือ ลูกหลานตระกูลมู่สายตรงจะมีความสามารถพิเศษ สามารถมองเห็นภูตผีปีศาจและกำจัดปีศาจ รวมถึงทำลายคุณไสยได้

        ตั้งแต่เข้าใกล้เสิ่นหมิงจนเข้ามาในจวนของเขา นางก็รู้สึกว่ารอบตัวเขามีไอสีดำปกคลุม เดิมทีนางคิดว่าเขาคงเป็นพวกเล่นคุณไสย แต่ดูแล้วเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

จวนแห่งนี้แปลกยิ่งนัก

นักพรตหนุ่มเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น คิดจะเอ่ยถามแต่กลับไม่ได้เอ่ยวาจาใดออกไป มู่เถาฮวาเองก็ยังไม่คิดจะบอกพวกเขาถึงความสามารถของนาง เพราะอยากจะรู้ให้แน่ชัดเสียก่อนว่าเหตุใดเสิ่นหมิงจึงต้องการตัวนางมาเป็นยันต์ดอกไม้กันภัย

นักพรตหนุ่มรีบเข้ามาบอกนางว่า นางจะต้องเตรียมตัวเช่นใดบ้าง ก่อนจะจากไปพร้อมกับกำชับให้นางเตรียมตัวให้ดี

เสิ่นหมิงหันมามองมู่เถาฮวา ก่อนจะยื่นมือมาหมายจะจับแขนนาง มู่เถาฮวาตกใจมาก มือนางจึงว่องไวมากกว่าปกติ สัญชาตญาณปกป้องตนเองเริ่มทำงานทันที นางจยื่นมือไปดึงผมของเสิ่นหมิงทันที!