Masukบทที่ 33 nc จบบริบริบูรณ์“สวัสดีครับ คุณนายบ้านภิชญ์ภัทรโสภา”อุณากรรณกระพริบตาลืมขึ้นเมื่อแสงยามสายของวันถัดมาสาดส่องเข้ามาในห้องนอนชั้นสองของบ้านนนทบุรีอัคคีชะโงกตัวหอมแก้มคนร่างเล็กก่อนจะพลิกตัวนอนหงายดึงร่างสาวมากอดไว้“สายแล้วเหรอคะเนี่ย น่าอายจัง พลอยแต่งวันแรกก็ตื่นสายเลย”มือเล็กปิดปากหาวหวอด ปากพูดแก้ตัวแต่ยังหลับตาคล้ายนอนต่อ“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ที่บ้านเข้าใจ เมื่อคืนเป็นคืนเข้าหอนะคนดี”“ยิ่งน่าอายไปใหญ่เลย”“อายทำไม นี่เมื่อคืนพี่ทะนุถนอมจะแย่ ไม่มีรุนแรงเลยนะครับ ไม่ทำรอยไว้ด้วย อีกอย่างที่พลอยเพลียน่าจะเกิดจากโหมงานแต่งมากกว่า”อุณากรรณยิ้มออกมากับอกกว้างเมื่อนึกภาพงานแต่งเมื่อวานนี้ ทุกอย่างวุ่นวายตั้งแต่เปลี่ยนตัวเจ้าสาวอุณากรรณจัดแจงจัดงานแต่งด้วยตัวเองทุกขั้นตอน เปลี่ยนบรรยากาศงานเสียใหม่จากเจ้าหญิงหวานแหววเป็นหรูหรา งบประมาณไม่เกี่ยงจากคนร่างโต“น่าจะใช่ พลอยปวดตัวจังเลย”“ไหน ๆ ปวดตรงไหน พี่นวดให้”“ไม่ต้องเลยค่ะ นวดให้พลอย มีหวังไม่ได้ลงบ้าน เราลุกกันเถอะค่ะ วันนี้ต้องดูเรื่องเก็บของอีก อีกอย่างพลอยหิวแล้ว หิวมากเลย”“ครับ งั้นไปอาบน้ำกัน”อัคคีลุกขึ้นดึงร่างเ
บทที่ 32 แพรบุษบายืนเหม่อตามองจานด้านล่างใต้มือแต่ใจกลับหวนคิดแต่เรื่องเมื่อคืน“แพร!!”“อุ๊ย! ว้าย! อะไรกันพลอยตกใจหมด”บุษบาร้องเสียงหลงรีบปิดก๊อกน้ำส่งดวงตาหวานดุใส่น้องสาวฝาแฝด“เรียกตั้งหลายรอบแล้ว”“เออ ไม่ได้ยิน”“แล้วนี่แพรเป็นอะไร ดูเหม่อ ๆ นะ”“เปล๊า! แค่เหนื่อย”“เมื่อคืนไปไหนมา”“เออ เราไปค้างโรงแรม”“ค้างโรงแรม? ทำไมไม่กลับห้อง”“แล้วพลอยเถอะ พี่เพลิงล่ะ”“นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น”“สรุปบอกพี่เพลิงแล้ว”อุณากรรณเดินเข้าไปใกล้พี่สาวชะโงกหน้าไปใกล้“พี่เพลิงดูออกแต่แรกแล้ว นี่อะไร รอยอะไร”นิ้วชี้เรียวกดลงบนต้นคอบุษบา รอยจ้ำสีเขียวคล้ายรอยเดียวกับเธอ อุณากรรณเหลือบตามองสงสัยก่อนจะจ้องหน้านิ่ง“ยุงกัด”“อ้อ! ยุงกัด เออ จริงสิ บอสล่ะ เป็นไงบ้าง โทรมาตั้งหลายสาย แต่พลอยไม่ทันรับ กลัวพี่เพลิงจะว่า”“ไม่ ไม่ ไม่ต้องรับนะ ไม่ คือ แพรทิ้งบอสของพลอยไว้”“ทิ้งไว้? แล้วทำไมไม่ต้องรับ เกิดอะไรขึ้น”“ไม่มีอะไรจริง ๆ อ้อ พลอย เดี๋ยวแพรจะไปทำงานแทนพลอยเองนะ”“อาฮะ ต้องมีอะไรแน่ ๆ พลอยได้กลิ่นทะแม่ง ๆ”“เอาเถอะ เสร็จเรื่องแล้วแพรจะเล่าให้ฟังเอง ระหว่างนี้ไม่ต้องรับสายบอสของพลอยหรอก เออ ลืม
บทที่ 31 พี่จะทำให้พลอยท้องเร็วที่สุดมือเล็กวาดไปข้างตัวพบร่างแกร่งยังนอนอยู่จึงลืมตาโพลง หันมองคนด้านข้างเห็นอัคคียังนอนสบายซุกหน้าตรงซอกคอเธอ ดวงตาหวานซึ้งเหลือบมองนาฬิกาหัวเตียงแล้วสะดุ้งลุกพรวด“พี่เพลิง สายแล้วค่ะ พี่เพลิง!”เธอเขย่าตัวคนร่างโตที่ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นแต่อย่างใด ซ้ำยังซุกลงบั้นเอวคนร่างเล็กพึมพำในลำคอ“เดี๋ยวค่อยตื่น อีกนิดนะคนดี เมื่อคืนดึกมากเลย”คิ้วคันศรขมวดมุ่นเม้มริมฝีปากทันที ดึกที่ไหนเกือบเช้าต่างหาก แต่ยังไม่ทันพูดขึ้นพลันได้ยินเสียงประตูคอนโดมิเนียมเปิดเข้ามาแพร!!เธอมองนาฬิกาอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อคืนตอนแยกกันเธอลืมพี่สาวฝาแฝดเสียสนิท กระทั่งเช้าวันนี้บุษบาเพิ่งเข้าบ้าน!ด้วยความแปลกใจจึงลงจากเตียงหยิบเสื้อคลุมขึ้นสวมค่อยย่องออกไปปล่อยให้อัคคียังนอนต่อ“แพร!”พี่สาวฝาแฝดสะดุ้งเฮือกหน้าเจื่อนหันกลับมาเจอน้องสาวเดินออกมาจากห้องนอน ท่าทางอิดโรยพอกันกับเธอ“พลอย”“ทำไมเพิ่งกลับ”“แพร แพร”แอ๊ด! เสียงเปิดประตูห้องนอนอุณากรรณทำให้สองสาวสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกัน เหลียวมองไปทางด้านหลังเห็นอัคคีเดินออกมามีเพียงผ้าเช็ดตัวพันกายผืนเดียว“อ้อ พี่หิวน้ำน่ะ”อุณากรรณอ้าปาก
บทที่ 30*ncดวงตาหวานกลมรื้นหยาดน้ำด้วยแรงพิศวาสหรี่ปรือมองภาพสะท้อนในกระจก หน้าคมเข้มเปี่ยมแรงปรารถนา ดวงตาล้ำลึก เขาเสือกท่อนลำเข้าปลอดรัดจนสุดอัคคีย่อเข่าลงกระทุ้งสะโพกขึ้นอย่างแรงติดต่อกันจนร่างเล็กสะเทือน มือรวบวางบนโต๊ะหาที่จับเป็นหลักยึด“อื้อ อา อ่า พี่เพลิง”“ลืมตาดูพี่เลน่า”อุณากรรณมองกระจกอีกครั้ง อัคคีกระแทกไม่ยั้งจนเธอต้องหวีดร้องสุดเสียง“เอาแรง ๆ ชอบไหม ซี้ด”มือใหญ่ดันกลางแผ่นหลังกดต่ำมือคว้าผมจนหน้าเงยขึ้น“มองกระจกเลน่า”ดวงตากวางเหลือบมองพร่าเลือน แรงส่งด้านหลังต่อเนื่องรุนแรงเพิ่มมากขึ้น นัยน์ตาคมจ้องเธอผ่านกระจก ใบหน้าบิดเบี้ยวเนินสวาทเปียกฉ่ำชื้นน้ำหวานไหลอาบ เนื้อผ้ากางเกงยังไม่ได้ถอดสัมผัสแก้มก้น หัวซิปกระแทกไปพร้อมจังหวะ“พี่เพลิง อ่า อา”เสียงหวานแหลมขึ้นมือจิกบนเนื้อไม้โต๊ะเครื่องแป้ง ท้องหน่วงหนักใกล้สุขสม“ยัง ยังไม่ให้เสร็จ”เขาถอนกายแกร่งออก จับเนคไทดึงจูงให้ร่างเล็กเดินตาม เสียงรองเท้าส้นสูงสานไขว้ประดับคริสตัลกระทบพื้นเป็นจังหวะ เขาพาเดินมาถึงขอบเตียง“นั่งลงกับพื้น”ร่างเล็กทรุดฮวบเขาดึงมือเล็กขึ้นสูงจนร่างแอ่น อีกมือปลดกางเกงลงสะบัดออกจากกรอมเท้าจ
บทที่ 29**ncปัง!!อัคคีกระแทกประตูรถแรงเมื่อดันให้อุณากรรณขึ้นไปบนรถเรียบร้อย อกหนุ่มแน่นด้วยไฟหึง ภาพหน้าหวานหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายอื่นยังสลักแน่น“ไปส่งเลน่าที่ห้องนะ เลน่าไม่กลับไปกลับพี่เพลิง”“ทำไม นัดมันไว้ที่ห้องหรือไง”อัคคีกระชากออกตัวรถอย่างแรงจนคนร่างเล็กต้องจับคอนโซลหน้าไว้ สะบัดหน้าไปมองสีหน้าโกรธดั่งพายุ“ไม่ได้นัด แต่พี่เพลิงสัญญาแล้วว่าเราจะค้างกันแค่อาทิตย์ละครั้ง”ปัก!!อัคคียกกำปั้นทุบพ่วงมาลัยหาที่ระบายแรงอัดแน่นภายใน ตวัดตาดุดันมองสาวร่างเล็ก อุณากรรณหันหน้าไปทางอื่นไม่ได้มองมาที่เขาแม้แต่น้อย“บ้าฉิบ!!”เขาเปลี่ยนเส้นทางกลับไปยังคอนโดมิเนียมของอุณากรรณ ไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียวเพราะกลัวใจตัวเอง ใช้ความเงียบภายในรถสงบสัตว์ร้ายในตัวไม่นานรถหรูสีดำคันใหญ่ตวัดเลี้ยวเข้าลานจอดรถของคอนโดมิเนียม อัคคีนำรถเข้าจอดไม่นุ่มนวลนักปัง!!อุณากรรณกระแทกประตูปิดหน้าเง้าจ้ำเท้าไปทางหน้าโถงบันได คนตัวโตเดินตามมาติด ๆ“พี่เพลิงกลับไปได้แล้ว!”“ไม่ ในเมื่อเลน่าไม่ไปค้างห้องพี่ พี่เลยคิดว่าคืนนี้ค้างมันที่นี่แล้วกัน”“พี่เพลิง!!”“ขึ้นไปสิ”มือใหญ่คว้าต้นแขนดึงเข้าลิฟต์ หน้าแ
บทที่ 28 มิคาอิลโรงแรมหรูหราสูงเสียดฟ้าแหล่งท่องเที่ยวสุดฮิตของเหล่าท่องราตรี อุณากรรณพาร่างระหงในชุดย่ำราตรีตัวสั้นสีดำรองเท้าส้นสูงสานประดับคริสตัลคู่เก่งสะพายกระเป๋าหนังแบรนด์เนมเข้ามาในลานก่อนถึงพื้นลดต่ำทำลดระดับลงไปด้วยบันไดประมาณสามขั้น“เลือกได้ดีนะเลน่า”“ค่ะบอส แหมมื้อชั้นนี้แล้ว มาเถอะค่ะ เลน่าจองโต๊ะไว้แล้ว”อุณากรรณเดินนำต้องไปหาบริกรแจ้งชื่อ เธอสะบัดผมยาวสยาย ค่อยเดินระมัดระวังเพราะความมือของคลับแบบเปิดหลังคาสัมผัสอากาศเย็นของลมบนชั้นยอดตึก“บอสเดินระวังนะคะ”“ผมเป็นผู้ชายนะอย่าลืมสิ คุณควรห่วงตัวเองมากกว่าเลน่า”“ค่า ถึงโต๊ะแล้วค่ะ รับเป็นไวน์นะคะ”“เอาสิ จะได้ไม่เมามาก”เสียงเพลงดังจนกลบเสียงพูดคุย อุณากรรณคอยจับโทรศัพท์ในกระเป๋าไว้ตลอดเวลารอให้พี่สาวโทรเข้ามาเธอมองบอสใหญ่เจ้าของเรือเดินสมุทรเจ้าพ่อขนส่งชาวรัสเซีย มิคาอิล วอสเครสเชนสกี้ ชายร่างใหญ่กว่าอัคคีผมสีออกน้ำตาลแดง ใบหน้าแกร่งจมูกโด่งสันงุ้มปลาย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดุจเหยี่ยว ผมหวีเรียบดั่งนักธุรกิจในชุดลำลองกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ต“บอสคะ นี่ยำปลาหมึก ของขึ้นชื่อที่คลับค่ะ”มิคาอิลก้มมองจานสีจัดจ้าน ใบหน้า“เผ็ดไห







