All Chapters of ดอกไม้ในมืออัคคี: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 อัคคีเสียงสีทองสาดส่องบนพื้นผิวของสระว่ายน้ำขนาดย่อมบนคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง มองลงเบื้องล่างคือเมืองหลวงของประเทศไทยร่างสูงใหญ่กว่าชายไทยทั่วไปด้วยเชื้อสายลูกเสี้ยวที่มีคุณย่าเป็นชาวสเปน ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ผมดำดกหนา หน้าเหลี่ยมคมชัดจมูกโด่งริมฝีปากหนา ผิวสีเข้ม ขนตาดกยาวยิ่งกว่าหญิงสาวร่างแกร่งเปี่ยมด้วยกล้ามเนื้อหนั่นแน่น แผงอกเป็นลูกมีไรขนปกคลุมเพียงบางเบาเล็กน้อยเท่านั้นไล่ลงหายไปยังขอบกางเกงว่ายน้ำสีเข้ม สีทองของลำตัวขณะที่ตัวเขาโหนขึ้นนั่งขอบสระว่ายน้ำเปียกน้ำไหลลู่ลงไปยังต้นขาใหญ่แน่นมัดกล้าม“เพลิงคะ จะขึ้นแล้วเหรอคะ”เสียงหวานนุ่มกระเง้ากระงอดของหญิงสาวสวยกลางสระเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังตั้งท่าขึ้นจากสระ พรีส หรือ พิสลา ปรกเศวต นางแบบสาวชื่อดังเมืองไทยวาดมือลงน้ำว่ายตามหนุ่มร่างโตไปขอบสระทันที เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบคำถามทั้งยังลุกขึ้นจากขอบสระเดินไปยังเตียงอาบแดดสายตาหวานปนน้อยใจส่งให้ชายร่างสูงแต่ตัวเขาเองไม่ใส่ใจ นางแบบสาวคนนี้ก็เป็นเพียงคู่เดทครั้งคราว เจอกันก็เฉพาะวันว่างหรือต้องการปลดปล่อยเท่านั้น ซึ่งเขายังมีอีกหลายคนเขานั่งลงบนเตียงอาบแดดพอดีกั

บทที่ 3 อุณากรรณ“ฮะ! ว่ายังไงนะ”อุณากรรณตะโกนเสียงดังใส่โทรศัพท์หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดพี่สาว“ฮื้อ ฮัก อื้อ ตะโกนทำไมพลอย คนยิ่งเสียใจอยู่นะ”บุษบาร้องทักน้ำเสียงอู้อี้พยายามกลั้นน้ำตาไปด้วย มือเล็กปาดหยาดน้ำที่ไหลลงอาบแก้มทิ้งไปเป็นระยะ ๆ“ขอโทษแพร อย่าร้องนะ นะ”คราวนี้อุณากรรณค่อยลดเสียงลงเอ่ยปลอบใจด้วยเสียงอ่อนหวาน คิ้วเรียวคันศรยังขมวดสงสัยว่าที่บุษบาเล่าให้ฟังนั่นตัวเธอฟังผิดไปหรือเปล่า?“พลอย แพรจะทำยังไงดี แพรยังไม่อยากแต่งงาน ฮื้อ อึก อึก แล้วกับพี่เพลิงด้วย”เสียงสะอึกสะอื้นของฝาแฝดคนพี่ที่อุณากรรณคลานตามออกมาเพียงไม่กี่นาที ทำให้เธอฟังแล้วใจเสียแต่ยังไงต้องถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ“แพรเล่าให้พลอยฟังอีกทีได้ไหม พลอยไม่แน่ใจว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า”“พลอย ฮื้อ พี่เพลิง พี่เพลิง ฮื้อ พ่อกับแม่จะให้แพรแต่งงานกับพี่เพลิง ฮื้ออออ!!”เพียงพูดจบประโยคบุษบาก็ปล่อยโฮออกมาดังลั่นจนอุณากรรณต้องดึงโทรศัพท์ถอยห่างใบหูพร้อมเหลียวมองไปรอบ ๆ ว่ามีใครได้ยินหรือเปล่า“ใจเย็น ๆ นะ พี่เพลิงไหน อย่าบอกนะว่าเป็นตาอัคคีที่อยู่บ้านติดกัน”“ฮื้อ ใช่ ฮื้อ จะให้แพรแต่งได้ยังไง เห็นกั

บทที่ 5 ทำงานวันแรกคอนโดมิเนียมกับสำนักงานไม่ได้ห่างกันมากนัก อุณากรรณนั่งรถไฟฟ้ามาสองสถานีแล้วเดินเข้าซอยประมาณร้อยเมตรก็ถึงบริษัทยักษ์ใหญ่อาคารสูงไม่มากนักแต่ตัวตึกเป็นแบบทรงกว้างใหญ่ ทั้งพื้นที่ลาดจอดรถและสวนเล็กสำหรับให้พนักงานพักผ่อน รวมทั้งหมดแล้วทำให้สำนักงานแห่งนี้จัดเป็นอาคารใหญ่พอสมควรร่างระหงเดินขึ้นบันไดหน้าอาคารส่งยิ้มให้พนักงานรักษาความปลอดภัยด้านหน้า จนใบหน้าเหลี่ยมคมของยามหน้าแดงซ่านเขินอาย“ขอบคุณค่ะ”อุณากรรณสมทบด้วยเสียงหวานนุ่มอีกครั้งเลยพาให้พนักงานคนเดิมยิ่งอายหนัก เธอขมวดคิ้วแปลกใจเล็กน้อยแต่ไม่คิดอะไรมากตัวเธอเองมักไม่ถือตัวและทักทายคนตลอดทางเป็นปกติประจำอยู่แล้วด้วยอาชีพดูแลแขกบนเรือ ส่วนบุษบาเป็นหญิงขี้อาย มักทำเพียงรีบเดินและไม่ทักทายใครเลยตลอดทางอุณากรรณพาร่างสูงโปร่งที่สูงขึ้นอีกด้วยรองเท้าส้นสูงสามนิ้วสีดำมันเงาสานด้วยเชือกขึ้นมาถึงข้อเท้า เพียงมองดูก็ทราบได้ทันทีว่าเป็นแบรนด์เนมราคาแพงคอลเล็กชันใหม่ของฤดูกาลนี้กระโปรงสั้นเหนือเข่าสามนิ้วแม้ไม่มาก แต่ในเมื่ออุณากรรณส่งร่างด้วยรองเท้าสูงทำให้กระโปรงดูสั้นกว่าปกติ เสื้อเชิ้ตสีขาวตึงเรียบเน้นส่วนสัดคลุม

บทที่ 7 มาแล้วได้เพื่อนเลยอุณากรรณเปิดแผนที่ที่ฝาแฝดเขียนขึ้นเมื่อเช้า ทางไปโรงอาหารของบริษัทไม่ได้ยุ่งยากอะไร เพียงเดินลงข้างล่างออกไปนอกอาคาร ซึ่งทำแยกต่างหากเพื่อความสะดวกและเป็นระเบียบ เธอจึงพาร่างสูงโปร่งเดินลงบันไดออกนอกอาคารด้านหลัง“ป้าคะ โรงอาหารไปทางนี้ใช่ไหมคะ”“ใช่จ้า เดินตรงไปเลย มาใหม่เหรอคะ”“ค่ะ มาใหม่ ขอบคุณนะคะ”ร่างระหงเดินตัดลานไปไม่กี่เมตรก็มองเห็นอาคารไม่ติดเครื่องปรับอากาศ มีอาหารราคากันเองสำหรับพนักงานโดยเฉพาะ ส่วนคนนอกจะเข้ามาซื้อทานบริษัทเองก็ไม่ได้หวงห้าม“สวัสดีค่ะ”อุณากรรณเอ่ยทักหญิงสาวร่างอวบคนหนึ่งทันทีขณะที่เธอคนนั้นกำลังหยิบช้อนข้าวตรงโต๊ะกลาง ใบหน้าอวบนิดหน่อยเงยขึ้นมองอย่างสงสัย“พอดีมาใหม่ ไม่รู้จักใคร ฉันชื่อบุษบาค่ะ หรือเรียกแพรก็ได้”“อ้อ สวัสดีค่ะ ฉันนุ้ย นุ้ยสมชื่อค่ะ ต่อคิวซื้อข้าวแล้วมานั่งด้วยกันสิคะ”“ได้เหรอคะ ดีจัง งั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะคะ”อุณากรรณปกติเป็นคนกันเองเข้ากับคนง่าย ด้วยลักษณะงานและนิสัยส่วนตัว จึงทำความสนิทสนมกับคนในบริษัททันทีเมื่อมาถึงตึก!อุณากรรณนั่งลงตรงเก้าอี้ว่างตรงข้ามกับหญิงสาวที่ชื่อนุ้ย ส่งยิ้มหวานขอบคุณ“มาใหม่อย

บทที่ 9 พี่เพลิงอุณากรรณนั่งเขี่ยมือเล่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต เมื่อกลางวันตอนอยู่ในลิฟต์สองต่อสองว่าแย่แล้ว ตกเย็นพอขึ้นมานั่งรถคันเดียวกัน แม้ว่ารถคันใหญ่แต่ยังรับรู้ถึงไออุ่นจากคนตัวโตด้านข้างอยู่ดีทั้งกลิ่นบุหรี่ กลิ่นกายชาย สารพัดที่ทำให้สาวสะพรั่งอย่างเธอว้าวุ่นได้ จึงพยายามหาอย่างอื่นทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปจากอัคคีดวงหน้าหวานซึ้งเบี่ยงไปด้านข้างเพื่อมองถนนท่ามกลางรถมากมายของเมืองหลวงที่ขยับไปได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น“วันนี้รถติดหน่อยนะครับนาย”เสียงชุมพลเอ่ยถึงขึ้นขณะที่รถแล่นจนเกือบจะคลาน“ไม่เป็นไร ยังพอมีเวลา”เสียงทุ้มต่ำด้านข้างคุยโต้ตอบกับคนขับรถสนิทสนมจนอุณากรรณแปลกใจ เธอมักไม่ค่อยพบคนในระดับนี้พูดคุยกับคนขับรถมาก่อน ส่วนใหญ่มักไว้ตัวและท่ามาก จึงเอี้ยวหน้าไปมอง ถึงกับสะดุ้งตกใจจริง ๆ เพราะเจอเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลที่หลุบมองเธออยู่ก่อนแล้วอย่างค้นหา“น้องแพรไม่เมื่อยเหรอครับ”“คะ คะ อะไรนะคะ”ใบหน้าคมเข้มยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงตอบมึนงง“ก็พี่ถามว่าน้องแพรไม่เมื่อยเหรอครับ นั่งตัวลีบอยู่ตรงนั้น ขยับมาอีกก็ได้นะ พี่ไม่กัดหรอก”“เออ ไม่เป็นไรค่ะ แพรไม่เมื่อยค