ตอนที่ 60.“คุณพิม ผมจะตามหาป๋าให้เจอให้เร็วที่สุด”“ภีม” เสียงนั่นถูกบังคับไม่ให้สั่น “พาป๋ากลับมานะ”“วุ้ย...จะทำอะไรได้” คุณพุดทำเสียงเหมือนไม่พอใจ “แกเป็นอะไร มีความสามารถตามหาคนด้วยหรือ”“คุณพุดอย่าเพิ่งตีโพยตีพายสิ”“ฉันก็อยากจะบอกว่านี่เรื่องคอขาดบาดตายนะเออ จะมาทำเล่นๆ ไม่ได้ แล้วป๋าก็ป่วย หายไปไหน เกิดไปเป็นอะไรเข้าละ จะทำยังไง”“ผมจะรีบตามหา ตอนนี้ก็ติดต่อไปตามบ้านเพื่อนสนิทของป๋า และตามโรงพยาบาลทุกแห่งแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวกลับมาเลย ผมกำลังจะให้จักราตามทางตำรวจอีกที”“ดีๆ ให้เขาช่วย”คุณพิมรีบบอก ท่าทีกระตือรือร้นของเธอ และยังคำพูดประโยคต่อมาของเธออีก“ให้จักรมาช่วยน่ะดีเลยนะ ภีม เพื่อนรักของเธอไม่ใช่หรือ มีอะไรบอกเขาได้หมดนะ”มีอะไรกันแน่...เขายิ่งนึกถึงคำกำชับของป๋า...แม้แต่เพื่อนสนิทก็อย่าบอก...ป๋าห้ามนัก...แล้วทำไมคุณพิมให้เขาบอกกับจักราก่อนหน้าใช่ว่าเธอจะชอบหน้าจักรา เธอเคยบอกกับเขาว่า...หมอนี่ท่าทางชอบกลอยู่นะ ภีม...เกิดอะไรขึ้น เขาเริ่มระแวงแต่เขาไม่พูด ไม่ถาม ไม่แสดงออกอะไรนอกจากทำเหมือนไม่รู้อะไร ทำท่าซื่อๆ โง่ๆเออ...ซื่อกับโง่นี่ใกล้กันแค่ไหนไม่รู้ได้เห
ตอนที่ 59.“คะ...”“เธอทำอาหารได้ไหม”“ก็พอได้นะคะ”“ผมอยากกินอาหารฝีมือเธอ”หล่อนทำท่างงๆ“จะได้หรือไม่ จะต้มแกงทอดผัด เป็นแม่ครัวมือใหม่ แค่ไหนก็ทำไป”“เอ้อ...ไม่กลัวว่ารสมือนันจะเป็นอย่างที่เขาแดกดันกันหรือคะ ว่าเทให้หมา ก็ยังโดนหมาเมินไม่กิน”ภีมหัวเราะเต็มเสียง “แต่หมากินก็ไม่ตายนอกจากไม่อร่อย ดีกว่าอร่อยแล้วเราตายทีละน้อย จริงไหม นันทา”คุณพิมกลับมาแล้ว แน่ละการไปนอกบ้านของเธออาจจะไม่มีใครประหลาดใจ แต่คุณพุดนั้นแม้จะกังวลกับการที่บิดาหายไป แต่หล่อนก็ยังสังเกตได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ พี่สาวออกจากบ้านไปไหนแต่เช้า และไม่ไปรถที่บ้าน เธอไปรถแท๊กซี่...และกลับมาโดยรถแท๊กซี่อีกด้วย นับว่าเป็นเรื่องแปลกมากนัก“ไปไหนมา ไปทำอะไร ทำไมไม่ใช้รถที่บ้าน เอารถไปสิ ไปหาใคร ทำอะไร”ถามย้ำซ้ำๆ จนคุณพิม “จี๊ด” เพราะไม่พอใจ“ธุระอะไรมาซัก มาถาม”“ก็ทำอะไรพิลึก ไปแต่เช้า”คนเป็นน้องเดินตาม มองพิจารณา...คุณพุดเป็นคนชอบในเรื่องโลกีย์ เจนจัด...เพราะแต่ไหนแต่ไรก็คุ้นเคย ดังนั้น สายตาจึงสอดส่องมองหา ได้กลิ่น ได้แยกแยะมองเห็นและเล็งเห็นจนถึงกับอุทานในใจ...เหมือนไปนอนกับผู้ชายมา...ดีว่าไม่ปากไวเหมื
ตอนที่ 58.แต่คุณพุดพูดอะไรคุณพุดรายงานอะไรกันนั่น“ป๋าหายไป”อะไรกัน...คนป่วย...นอนบนเตียง และทำท่าเหมือนหมดอาลัยกับการมีชีวิตคนป่วยที่ไม่อยากกลับบ้าน และยังโวยวายว่าหากกลับบ้านจะโดนเธอฆ่า...กลับหายไปหายไปไหน“พุด ป๋าเข้าห้องน้ำ หรือลงไปตรวจวินิจฉัยโรคไหม”“คุณพิม...ป๋าหายไป ไม่มีป๋าที่นี่ ทางนี้แจ้งว่าป๋ากลับบ้านแล้ว”“อะไรนะ”“ป๋ากลับบ้าน”“แล้วที่บ้านละ”“ไม่มีป๋านะ ป๋าเช็คออกตั้งแต่เมื่อคืนตอนหัวค่ำ”“ตอนหัวค่ำหรือ”“ก็ตอนที่เรากินข้าวกัน”“ยังไง...ป๋าทำอะไร...ทำไมป๋าไม่บอกกัน แล้วนี่เธอดูที่บ้านแล้วแน่หรือ พุด ป๋าอาจจะอยู่ที่บ้าน นั่นบ้านป๋านะ ป๋าจะไปไหนได้”“คุณพิม แม้แต่แมลงวันสักตัวยังไม่พ้นสายตาพุด นี่พุดไปค้นบ้านเจ้าภีมมาแล้วด้วย...”“ไม่มีป๋าใช่ไหม”“ไม่มี...ไม่มีแม้เงา ป๋าไปไหน”“บ้านที่เชียงใหม่ละ ป๋าจะไปที่นั่นไหม”“พุดส่งคนไปดูแล้ว ไม่มีนะ ไม่มีการเตรียมบ้านด้วยอะไรเลย”“พุด...เช็คโรงพยาบาลอื่นหรือยัง โรงพยาบาลใหญ่ๆ ดังๆ เช็คชื่อป๋าเลย”“ได้ค่ะ ได้” คุณพุดรับคำโดยเร็ว แต่ด้วยเสียงดุจจะร้องไห้ “คุณพิมอยู่ไหน ไปไหน กลับบ้านนะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย พุดใจจะขาดแ
ตอนที่ 57.จักราแทบจะลืมหายใจ...กับการนัดพบกันของเขากับคุณพิม ไม่เพียงแค่นั้น วันนี้คุณพิมจับเนื้อตัวของเขา เธอให้สัมผัสที่เขาอบอุ่นเกินพอ...มันวิ่งตรงไปสัมผัสที่หัวใจเขา“จักร...”เขาบังคับเสียงให้เป็นปกติไม่สั่น “ครับ”“เธอคิดยังไงกับพี่ เรามาพูดกันเสียทีนะ มัวแต่อ้อมไปอ้อมมา อมพะนำกันนานแล้ว”เอาละสิ เขากระสับกระส่าย...“ทำไมไม่ตอบ มือนั่นลูบไล้มาที่ปลายคางเขาแล้วเกาเบาๆ...จักราขนลุก“คุณพิม...อย่า...” เขาห้าม เสียงแหบแห้ง“อย่าอะไร” เสียงถามแผ่วเบา “อย่าหยุดหรืออย่าอะไร”“เอ้อ...”“ไม่ชอบหรือ”“ผม...ผม”“ไม่ชอบสินะ”“คุณพิมทำอะไร” เขาคาดไม่ถึง“หรือที่พี่คิดมันไม่ถูก”“ก็...” เธออ้อยอิ่ง “เธอชอบพี่ไม่ใช่หรือ เธออยากแตะต้องพี่ไหม อยากจูบพี่ไหม อยากทำรักกับพี่ไหม จักร หากเธอต้องการ และพี่อนุญาต เธอจะกล้าไหม...กล้าพอไหม จักร พี่อยากรู้”นี่อะไรกัน เธออนุญาตให้เขาแตะต้องเธอได้ ให้จูบ ให้ทำรักได้ หลายสิ่งที่เขาเร้นความรู้สึกเอาไว้ เร้นปรารถนาเอาไว้ มันแทบจะทะลักล้นออกมา จริงหรือกับประโยคต่อท้ายที่ว่า หากเขาต้องการ และเธออนุญาตเขาหรือจะไม่กล้า เขากล้าแน่นอนและหากเธอ “อยาก” เ
ตอนที่ 56.“หน็อย...ใครเกลียดพ่อ ใคร บอกมา จะไปจิกหัวตบ”“พ่อกล้าหรือ พ่อกล้ากับยัยชีเฒ่าหรือ กว่าพ่อจะได้ตบยัยชีเฒ่าคนนั้น พ่อจะโดนพวกบริวารเค้าเหยียบจมดินก่อน พ่อก็รู้ว่าพ่อเข้าไม่ถึงตัวเค้า”“ยัยรสาไง พ่อบุกไปที่บริษัท เค้าคนหน้าบาง”“เค้าจะให้รอปอภอจับพ่อโยนออกมาน่ะสิ หากพ่อจะไปประจานเค้าที่บริษัท”“อุวะ...แล้วจะให้พ่อทำยังไง พ่อไม่มีเงินจ่ายบิล แกมีให้พ่อสักห้าพันไหม”หล่อนยิ้มอนาถ ห้าพัน...พ่อทำเหมือนขอทาน...เงินแค่ห้าพัน แต่หล่อนอนาถใจกว่านั้นเมื่อหล่อนไม่มี“แกโอนเงินมาให้พ่อหน่อยสิ”“ตอนนี้หรือ พ่อ”“ใช่...พ่อมากินข้าว ไม่มีเงินจ่าย”“โอย...อีกแล้ว ขายหน้าจัง”“แกไปบอกนังรสา บอกมันว่าพ่ออยู่ร้านอาหาร หากไม่มีเงินจ่าย ก็นามสกุลมันละ ให้รู้ไปว่ามันจะไม่อับอาย..มันเป็นถึงผู้บริหารธุรกิจศูนย์การค้าชื่อดัง...เป็นพันล้าน แต่พี่ชายมันไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารแค่หมื่นกว่าๆ”“พ่อขาดแค่ห้าพันเองหรือ”“ใช่ อีกห้าพัน หรือจะให้มันโอนมาห้าหมื่นก็ได้...”รสาถูกเรียกอีกหน หล่อนเปิดประตูออกมายืนรอด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอันมาก “คุณอาเล็ก คราวนี้ไม่ใช่เรื่องภีมนะคะ” เสียงของลลิลเหมือนคนใกล้ร้
ตอนที่ 55.แต่รสาไม่ได้หลับ...คำพูดของลลิลทำให้หล่อนกลับมาฟุ้งซ่านอีกหน ตะกอนที่ตกลงไปก้นบึ้งของหัวใจเพราะการข่มใจอันแรงกล้าของตัวเองกลับมาอีกหนหนึ่ง หล่อนนึกถึงเขา...ภีมคนที่พยายามเสือกไสห่างออกไปจากหัวใจ เพราะจำยอมหลีกทางให้กับหลานสาว...ลลิล ลูกของพี่ชาย...เพราะรำคาญประการหนึ่ง อีกประการก็เพราะหยิ่งทระนง...หล่อนรู้สึกอับอายกับการแย่งผู้ชายสักคน...รสาไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้ หล่อนมีวุฒิภาวะมากพอในขณะที่ลลิลไม่เคยมี...ลลิลนิสัยไม่ดี...แต่จะโทษลลิลคนเดียวก็ไม่ได้ พ่อของลลิล พี่ชายของหล่อนก็ผิดด้วยเช่นกัน เขาล้มเหลวหลายอย่างกับชีวิต และเลี้ยงลูกสาวผิดๆ เขาเหมือนรอยด่างดำของครอบครัวที่แม้แต่แม่ของเธอก็เอือมระอากับเขาอย่างยิ่ง เขาเป็นพี่ชายต่างมารดา ที่แม่ของเขาตายไปนานปี ก่อนแม่ของหล่อนจะเข้ามารับตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูล และพรไชยมักจะถือว่าคุณศรีวรรณนั้นก็แค่เคยเป็นนางพยาบาลเลี้ยงดูเขามาก่อน ไม่ต่างจากคนรับใช้เท่านั้นเขาไม่เคยมองคุณศรีวรรณเป็นแม่ของเขา และเขาก็เรียกร้องมากมายหลังจากพ่อตาย ในกองมรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้เขา และแน่นอนเขาผลาญหมดไปแล้วกับการทำหนังที่ไม่เคยทำเงิน และไม่เค