6.มาจูบใหม่แบบหวานๆ (2)

“ว่าไง อยากได้ไม่ใช่เหรอ”

นิชาดานิ่งงันนานครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ แม้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ในเมื่อตนถูกบังคับจูบจากผู้ชายป่าเถื่อนไปแล้ว แต่ก็หยิ่งในศักดิ์ศรีของตน หญิงสาวเมินหน้าหนีอย่างไม่สนใจ จะเปิดประตูแต่คนตัวโตกลับเคลื่อนไหวรวดเร็วมาดึงไว้พร้อมกดตัวเธอติดเบาะ

“บอกว่าให้จูบหวานๆ”

จบคำย้ำใบหน้ารกครึ้มก็แนบลงมา ปากได้รูปประทับปิดปากเธอ นิชาดารีบเองหน้าหนีแต่มือหนาก็ล็อกไว้

“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”

เอ่ยชิดจมูกเธออย่างเอาแต่ใจแล้วก็บดเบียดริมฝีปากลงมาอีกครั้งแต่กลับนิ่งเฉยเหมือนรอให้เธอเป็นผู้มอบจูบครั้งนี้ มาถึงตอนนี้ก็นับเป็นเสียจูบไปแล้ว หากเขาไม่พอใจไม่คืนมือถือให้เธอก็เสียเปรียบไปเปล่าๆ คิดแล้วก็กลั้นใจกดริมฝีปากหลับหูหลับตาขยับเบาเคล้าคลึงบนแกร่งกว่าบางเบาชั่วอึดใจ แต่พอจะถอยท้ายทอยก็ถูกกดไว้ ปากอุ่นบดลงมาหนักกว่าที่เธอเพิ่งจูบไป ทั้งยังรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นที่ไล้เลาะทว่านิชาดาไม่ยอมเปิดรับ หากชายหนุ่มก็ยิ่งเบียดปากแนบแน่นเหนือกลีบปากเธอยิ่งขึ้น เม้มกลีบปากย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอรู้สึกราวเห่อร้อนด้วยแรงขยับพร้อมไรเคราเสียดสี

นานจนพอใจธีรดนย์จึงยอมให้อิสระกับเจ้าของปากนุ่มละมุนหอมหวาน

“ไม่ได้เรื่อง”

เขาบอกออกไปด้วยแววตาเฉยชา

“แต่ช่างเถอะ ฉันจะฝึกจนเธอเชี่ยวเอง”

คนถูกดูถูกสะบัดหน้าหนี ทว่าเมื่อมือถือของตนชูมาตรงหน้าก็จะคว้าไว้แต่อีกฝ่ายเลื่อนหนี เธอจึงหันกลับมาชักสีหน้าใส่ชายหนุ่ม

“เอ๊ะ”

“ทำตัวเป็นลูกหนี้ที่ดี อย่าแข็งข้อให้มาก”

“ฉันจะไปทำอะไรนายได้”

คิ้วเข้มขมวดกับคำย้อนที่ดูไม่เต็มใจอย่างชัดเจนของหญิงสาว ไม่ชอบใจนักเพราะเคยชินกับผู้หญิงที่มักวิ่งเข้าหา เอาอกเอาใจตน หากเขาไม่ชายตาแลพวกเธอก็จะพยายามเข้ามาอยู่ในรัศมีสายตาของเขา มีเพียงลูกหนี้สาวคนนี้ที่แม้จะสิ้นไร้ไม้ตอกแต่กลับไม่เจียมตัว ทำตัวแข็งขืนกับเขาอย่างไม่ยอมจำนน

“วันศุกร์ตอนเย็นฉันจะมารับที่นี่”

นิชาดาอยากกรีดเสียงใส่หน้าอีกฝ่ายนัก ในหัวเขามีแต่เรื่องนี้หรือไง

“ฉันไปไหนไม่ได้ นายก็รู้อยู่แล้ว ทำไมต้องรีบด้วย”

“ฉันเสียเงินไปให้พี่ชายเธอสิบล้าน ไม่ใช่สิบบาท ฉันควรได้ในสิ่งที่ฉันจ่าย”

ธีรดนย์ตอกย้ำให้รู้ว่าเขาไม่ได้ทำเรื่องแปลกแต่อย่างใด

“หน้าที่ของเธอคือมาอยู่บนเตียงฉัน แล้วก็ฉันไม่ชอบนอนกับท่อนไม้ ถ้าคิดจะประชดหรือทำตัวแข็งทื่อให้ฉันหมดอารมณ์ล่ะก็คิดใหม่ได้เลย ค่าตัวเธอแพง หัดทำตัวให้สมค่าตัวซะบ้าง ฉันไม่ใช่คนที่ต้องเริ่มก่อนด้วยซ้ำ”

ยิ่งอีกฝ่ายพูดนิชาดาก็ยิ่งเจ็บไปทั้งใจ เธอขยับตัวไปมาอย่างรุนแรงจนอีกฝ่ายยอมปล่อยและถอยไปนั่งเบาะตนเช่นเดิม ใบหน้าสวยก้มอย่างเก็บกดและมือถือก็ยื่นมาตรงหน้าอีกครั้ง

“เอาไปสิ อยากคุยกับไอ้เมฆก็คุยกับมันซะ ไม่อยากอยู่ที่นี่ก็บอกให้มันเอาเงินสิบล้านมาคืนฉันภายในวันศุกร์ แล้วเธอก็เก็บของออกจากไร่ฉันกลับไปพร้อมพี่ชายเธอได้เลย”

มือบางรีบหยิบมือถือของตนแล้วเปิดตูลงจากรถไปโดยไม่พูดอะไร โมโหที่ถูกท้าทาย แน่นอนว่าพี่ชายเธอไม่มีทางหาเงินสิบล้านได้ในสองวัน

‘มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดที่พี่คิดได้ เจ้านายบีบให้พี่คุยกับหมอก ไม่งั้นก็ต้องคืนเงินภายในสามวัน พี่ก็เลยบอกไปว่าหมอกมีคนรักแล้ว กำลังจะแต่งงานกัน แล้วก็บากหน้าไปขอร้องไอ้ดนย์’

นิชาดาคุยกับพี่ชายในเวลากลางคืน ทว่าเป็นนอกห้องนอน แม้ว่าทั้งกัญญากับมธุรินจะมีทีท่าสงสัย ทว่าไม่มีใครถามอะไรเธอจนเย็น กลับมาถึงบ้านพักเพื่อนร่วมบ้านก็ไม่ซักอะไร เธอคิดว่าในใจอีกฝ่ายคงคิดไปแล้วว่าเธอเป็นแฟนนายหนุ่มของไร่จริงๆ และกำลังงอนเขาอยู่ แล้วตอนนี้ก็อาจดีกันแล้ว

เมื่อเจ้าตัวไม่ถามเธอจึงไม่พูด เวลานี้เรื่องส่วนตัวก็ปวดหัวมากพออยู่แล้ว ถึงจะพูดความจริงไปก็เหมือนแก้ตัวหรือโกหก ในเมื่อนายธีรดนย์นั่นไม่คิดปล่อยเธอให้ลอยนวล

‘พี่เสียใจจริงๆ หมอก’

หญิงสาวได้แต่สะอื้นเบาๆ ฟังพี่ชายเงียบๆ เธอต่อว่าเขาไม่ได้เลย เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าเริ่มเล่นเพราะจำเป็นต้องหาเงินจ่ายค่าเทอมของเธอให้ทันและบังเอิญมือขึ้น ทำให้เขาติดใจเล่นหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่เคยรู้เลยว่าเงินที่ตนใช้จ่ายส่วนหนึ่งก็มาจากการพนัน

‘แต่เชื่อพี่เถอะ ไอ้ดนย์มันไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร พี่เป็นเพื่อนมันมานานตั้งแต่ปีหนึ่งจนเรียนจบทำงาน รู้เห็นนิสัยมันตลอด’

“แน่ใจนะคะ คนเถื่อนหยาบคายอย่างนั้นน่ะเหรอคนดี อีกอย่างไม่เห็นเขาจะคิดว่าพี่เมฆเป็นเพื่อนเลย”

เธอบอกราวกับฟ้องพี่ชาย

‘เรื่องนี้พี่ผิดเอง”

น้ำเสียงของพี่ชายดูรู้สึกผิดจริงๆ เพราะนภนต์ทำงานตลอดเวลา เขาจึงไม่ได้พาเพื่อนมาบ้านหรือไปเที่ยวสังสรรค์ เธอรู้ว่าเขามีเพื่อนสนิทอยู่บ้างทว่าก็ไม่เคยพบเจอเพื่อนคนไหนของอีกฝ่าย และดูเหมือนพี่ชายจะไม่อยากพูดถึงเรื่องเก่านัก

‘ทั้งที่พี่สัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ให้หมอกลำบาก แต่ตอนนี้หมอกต้องมาลำบากทั้งใจกาย เสียใจเพราะพี่ ส่วนเรื่องไอ้ดนย์ พี่ขอโทษจริงๆ ยังไงสักวันหมอกก็ต้องแต่งงาน คิดเสียว่าหมอกจะได้แต่งกับคนที่ดูแลหมอกได้นะ’

ยังไงก็ต้องแต่งอย่างนั้นหรือ นิชาดาฝันถึงการแต่งงานที่เกิดจากหัวใจสองดวงที่ตรงกัน ไม่ใช่ถูกบังคับให้แต่งเพื่อบังหน้า เพื่อไปเป็นนางบำเรอ

“แต่...เขาไม่ได้รักหมอก แล้วหมอกก็ไม่ได้รักเขา ฮือ...”

เธอพูดออกมาในที่สุดแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับมือถือของตัวเอง

เมื่อยามเป็นเด็ก ร้องไห้เมื่อไรพี่ชายก็กอดปลอบ นิชาดาไม่เคยร้องไห้กับใครนอกจากนภนต์ เขาเป็นที่พึ่งเดียวของเธอ ทว่าวันนี้เขากลับผลักไสเธอมาอยู่ในอ้อมอกซาตาน หญิงสาวรู้สึกอย่างนั้น

‘พี่ถึงอยากให้หมอกทำให้ไอ้ดนย์รักไง หมอก...อย่าร้องเลยนะ’

เสียงเข้มดูติดขัดและเครือนิดๆ อีกฝ่ายคงเสียใจไม่น้อยเลย นิชาดาจึงพยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง

‘ไอ้ดนย์มันไม่ทิ้งหมอกแน่ พี่มั่นใจ’

เธอไม่รู้ว่าพี่ชายไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่เธอไปไหนไม่ได้ เธอต้องช่วยพี่ชายชดใช้หนี้ด้วยการเป็นภรรยาของผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอ

เงินสิบล้าน จะว่าไปแล้วหากเธอแต่งงานกับใครสักคนที่รัก นิชาดาคิดว่าค่าสินสอดก็คงไม่เยอะมากอย่างนี้ ผู้ชายคนนั้นยอมจ่ายเงินจำนวนมากแลกกับตนเองทั้งที่เขาก็มองเป็นเพียงนางบำเรอในฐานะเมีย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตนจะถูกใช้อย่างคุ้มค่าคุ้มราคาแค่ไหน เพราะเพียงแค่ก้าวเข้าไร่มา อีกฝ่ายก็แสดงเจตนารมณ์อย่างชัดเจน

เธอจะอยู่ได้อย่างไร หญิงสาวกลัวมาก...กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตนเองนับจากนี้

พี่ชายพยายามปลอบเธอและให้กำลังใจ ทว่าหลังจากวางสายนิชาดาก็นั่งร้องไห้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นอีกนานกว่าจะเข้านอน

======

หมอกเลือกไม่ได้เลยอะ T^T