บทที่ 6 หวงก้าง

โรสิตายกถาดกาแฟร้อนพร้อมน้ำเปล่าเข้ามาเสิร์ฟตามคำสั่ง

“คุณติณณ์คะ” โรสิตาเอ่ยขึ้นหลังจากวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเพื่อรอฟังในสิ่งที่เธอต้องการพูด

“คือ ตำแหน่งผู้ช่วยคุณติณณ์ โรสต้องทำอะไรบ้างคะ” โรสิตายืนรอฟังคำตอบด้วยใจจดจ่อ ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ก็ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ฉันสั่งอะไร อยากได้อะไร ระหว่างนี้ถ้าเบื่อไม่มีอะไรทำก็ช่วยงานคุณจุ๋ม” โรสิตาพยักหน้ารับอย่างงง ๆ เพราะสิ่งที่ติณณ์กล่าวมานั้น ก็แทบจะไม่มีอะไรให้เธอทำเลยนอกจากช่วยงานจริยา

เมื่อผู้ช่วยสาวออกไปแล้ว ติณณ์ก็หันมาโฟกัสกับงานตรงหน้า จนกระทั่งช่วงสาย ได้เวลาเข้าประชุม จริยาต้องติดตามติณณ์เข้าร่วมประชุมด้วย ทำให้โรสิตาต้องอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง เธอจึงช่วยจริยาเช็กอีเมลงานต่าง ๆ จนเวลาล่วงเลยไปใกล้ได้เวลาพักเที่ยง

“น้องโรสครับ” เสียงเรียกดึงความสนใจของโรสิตาออกมาจากหน้าจอโน้ตบุค หญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า เขาคือกิตติ พนักงานแผนกไอที ที่เธอได้รู้จักโดยบังเอิญเมื่อตอนที่เธอมาทำงานพิเศษราว 2 ปีก่อน เธอยื่นมือเข้าไปช่วยกิตติเก็บแฟ้มเอกสารที่เขาทำหล่น

ความช่วยเหลืออย่างบริสุทธิ์ใจของเธอเพียงแค่ครั้งเดียว ตั้งแต่วันนั้นเขามักจะเข้ามาทักทายเธออย่างสนิทสนม และนั่นเป็นสิ่งที่สร้างความอึดอัดให้เธอทุกครั้ง

โรสิตามองออกว่ากิตติเข้ามาจีบเธอ เขามักจะขึ้นมาหาเธอ โดยมีของติดไม้ติดมือมาฝากเธอเสมอ และโรสิตาก็ปฏิเสธที่จะรับทุกครั้ง แม้ว่าเธอจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ยินดีที่จะรับไมตรีจากกิตติ แต่ชายหนุ่มก็ยังตามตื๊อเธอไม่เลิก

ในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา โรสิตาไม่ได้เข้ามาทำงานพิเศษที่บริษัท เนื่องจากต้องเรียนหนักในปีสุดท้าย เธอเกือบลืมกิตติไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ลืมเธอ

“สวัสดีค่ะพี่กิต” หญิงสาวยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท

“พี่เพิ่งรู้ว่าน้องโรสมาทำงาน เลยขึ้นมาชวนไปทานข้าวด้วยกัน”

“เอ่อ โรสไม่สะดวกค่ะ ต้องอยู่รอคุณติณณ์” โรสิตาพยายามปฏิเสธอย่างนุ่มนวล แม้เธออยากจะบอกใจจะขาดว่าไม่อยากไป

“งั้นพี่ขอเบอร์น้องโรส จะได้โทรนัดกันทานข้าววันอื่น” โรสิตาพยายามคิดหาคำปฏิเสธ และโชคดีเหลือเกินที่มีเจ้าชายขี่ม้าขาวเข้ามาพอดี

ติณณ์เดินย่างสามขุมตรงมายังโต๊ะผู้ช่วยคนสวย เมื่อนัยน์ตาคมกริบไปสะดุดที่กิตติ ใบหน้าหล่อเหลาก็บึ้งตึงขึ้นทันที ถึงแม้เขาจะเพิ่งมาถึง แต่อากัปกิริยาของโรสิตาก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเธออึดอัดเพียงใด

“โรส ไปกินข้าว” ติณณ์กล่าวกับโรสิตา ทว่าสายตากลับจับจ้องอยู่ที่กิตติ

“ค่ะคุณติณณ์”

โรสิตาไม่รอช้า รีบหยิบกระเป๋าถือข้างกายและลุกเดินตามท่านประธานหนุ่มไป โดยปล่อยกิตติยืนเก้ออยู่เพียงลำพัง เมื่อทั้งสองคนเข้ามาอยู่ในลิฟต์ หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ไอ้หน้าจืดนั่นเป็นใคร มาทำอะไร”

“เอ่อ พี่กิต ฝ่ายไอทีค่ะ เขามาชวนโรสไปกินข้าว”

“สนิทเหรอถึงเรียกมันว่าพี่” ติณณ์กล่าวเสียงเข้ม พร้อมหันมามองเธอตาขวาง ทำเอาหญิงสาวเสียวสันหลังวาบ นี่เธอทำผิดอะไร มาถึงก็อารมณ์บูดราวกับไปกินรังแตนที่ไหนมา

“โรสก็เรียกคนที่อายุมากกว่าโรสว่าพี่ทุกคนนะคะ ไม่สนิทโรสก็เรียก ส่วนพี่กิตนี่ โรสไม่อยากสนิทด้วยหรอกค่ะ” แค่คิดเธอก็ขนลุก กิตติชอบทำท่าทีสนิทสนมจนดูน่ารำคาญ และในบางครั้งแววตาก็ดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคิดถึงตรงนี้ดวงหน้าสวยก็เผยความกังวลขึ้นมา

“ให้ฉันจัดการให้ไหม” เสียงทุ้มอ่อนลงแฝงด้วยความห่วงใย ทว่าเธอไม่ทันสังเกตเห็น หนำซ้ำยังส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน

“ไม่ค่ะ คุณติณณ์อย่าทำนะคะ”

“ทำไม”

“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเล็กน้อย โรสว่าต่อไปเขาคงเลิกตามตอแยไปเอง เพราะโรสก็แสดงออกชัดเจน แล้วโรสก็ไม่อยากใครมองคุณติณณ์ไม่ดีค่ะ ถ้าคุณติณณ์ใช้อำนาจของประธานจัดการเรื่องแบบนี้ คนอาจจะนินทาเอาได้”

“ตามใจ”

“นี่เราจะไปทานข้าวที่ไหนกันคะ”

“ไม่รู้”

ใช่ เพราะติณณ์ไม่รู้จริง ๆ ตอนนั้นเขาคิดเพียงแค่ต้องการพาโรสิตาออกมาให้พ้นจากไอ้หน้าจืด ก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหว ใช้อำนาจโดยมิชอบ ไล่มันออกด้วยเหตุผลใด ๆ ก็ตามที่เขาสามารถสร้างขึ้นมาได้ทั้งนั้น

“อ้าว แล้วปกติคุณติณณ์ทานร้านไหนคะ”

“คุณจุ๋มเตรียมให้”

“...” คำตอบของชายหนุ่ม ทำเอาโรสิตาเอียงคอมองด้วยความไม่เข้าใจ

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะออกมากินกับเธอ” เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาไขข้อข้องใจ จนคนตัวเล็กหน้าแดงแปร๊ดขึ้นทันตา แถมยังส่งยิ้มแพรวพราวเข้ามารบกวนหัวใจ ทำเอาหญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้องยืนตัวแข็งทื่อแหงนมองตัวเลขแสดงสถานะภายในลิฟต์ เฝ้าภาวนาให้ถึงชั้นล่างเสียที

ติ๊ง~

เสียงลิฟต์ดังช่วยชีวิต

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก โรสิตาจึงรีบเดินนำออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก โดยมีท่านประธานเดินตามไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

มื้อเที่ยงของทั้งคู่ไปจบลงที่ร้านอาหารสไตล์คาเฟ่ที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัท เป็นร้านที่โรสิตาโปรดปราน ซึ่งเธอแวะเวียนมาใช้บริการเป็นประจำเมื่อครั้งยังทำงานพิเศษในช่วงปิดเทอม

หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จเรียบร้อย ท่านประธานหนุ่มและผู้ช่วยคนสวยก็กลับเข้าบริษัท เมื่อขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นผู้บริหาร โรสิตาก็ต้องพบกับความผิดปกติ ที่มีพนักงานรักษาความปลอดภัยสองนายยืนประจำอยู่หน้าลิฟต์ ทันทีที่ติณณ์เดินหายลับเข้าไปในห้องทำงาน โรสิตาจึงรีบเอ่ยถามจริยา

“พี่จุ๋มคะ ทำไมพนักงานรักษาความปลอดภัยขึ้นมาอยู่ข้างบนคะ” โรสิตาบ่ายหน้าไปตรงทางเดินซึ่งมองเห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่

“คำสั่งด่วนจากคุณติณณ์ค่ะ พี่กำลังจะส่งเมลแจ้งทุกแผนกพอดีเลย นี่ค่ะ”

จริยายื่นโทรศัพท์มือถือประจำตำแหน่งเลขาให้โรสิตา หญิงสาวรับมาดู บนหน้าจอเป็นข้อความที่ติณณ์ส่งหาจริยาเมื่อช่วงพักเที่ยงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ หากเดาไม่ผิดคงเป็นตอนที่อยู่ในร้านอาหาร ระหว่างนั่งรออาหารมาเสิร์ฟ ชายหนุ่มนั่งพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์อยู่พักใหญ่

‘คุณจุ๋มครับ ช่วยแจ้งให้พนักงานทุกคนทราบ นับตั้งแต่วันนี้ ห้ามผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องขึ้นมาบนชั้นผู้บริหาร นอกจากคนที่มาติดต่อประสานงานเท่านั้น และให้พนักงานรักษาความปลอดภัยขึ้นมาเฝ้าด้วย’

โรสิตาอ่านจบก็ส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้จริยา เธออุตส่าห์บอกแล้วว่าอย่าทำอะไร เขาก็หาทางจนได้ แต่วิธีนี้ก็ยังดีกว่าการพุ่งเป้าไปที่กิตติโดยตรง อย่างน้อยเธอก็สบายใจในระดับหนึ่งว่ากิตติจะไม่สามารถขึ้นมาตอแยเธอได้อีก

โรสิตาหันหน้าไปมองบานประตูห้องทำงานท่านประธาน และนึกขอบคุณอยู่ในใจพร้อมคลี่ยิ้มบางออกมา