บทที่ 7 ดูงานต่างจังหวัด

“โรส เสาร์อาทิตย์นี้ฉันต้องไปดูที่ดินที่ต่างจังหวัด เธอเตรียมตัวด้วยนะ”

คำสั่งกะทันหันที่ท่านประธานหนุ่มบอกเธอระหว่างดินเนอร์สุดหรูหลังเลิกงานในคืนวันศุกร์ ทำให้โรสิตาต้องตื่นขึ้นมาเตรียมตัวออกเดินทางตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพราะติณณ์ได้กำชับเธอเอาไว้ว่าล้อหมุนตอนตีห้าครึ่ง

เมื่อคืนหญิงสาวต้องจัดเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ทั้งของเธอและเขา กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง ขึ้นรถมาแทนที่จะนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถสวย ๆ ทว่าหญิงสาวกลับนั่งสัปหงกตั้งแต่รถเอสยูวีที่มีสารถีเป็นท่านประธานหนุ่มเคลื่อนออกจากบ้านเพียงไม่กี่กิโลเมตร

โรสิตารู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีเพราะแสงรุ่งอรุณของวันใหม่แยงตาของเธอเข้าเต็ม ๆ มือบางยกขึ้นมาบดบังแสงจ้าที่รบกวน เมื่อรู้สึกตัวหายงัวเงีย หญิงสาวก็พบว่ามีเสื้อแจ็กเกตแบรนด์ดังกรุ่นกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยคลุมกายเธอเอาไว้ อีกทั้งเบาะโดยสารยังถูกปรับเอนไปด้านหลัง ทำให้เธอนอนหลับได้อย่างสบาย

“นอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวถึงแล้วปลุก”

“โรสไม่ง่วงแล้วค่ะ เมื่อกี้แค่พักสายตา” เธอปฏิเสธอย่างหนักแน่นพร้อมปิดปากหาว

“อืม พักนานนะ”

เมื่อโดนแซวแบบนั้น โรสิตาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อยให้ชายหนุ่มหันไปสนใจเส้นทางข้างหน้า ในที่สุดคนนอนน้อยก็ไม่อาจต้านทานแอร์เย็นฉ่ำ และเสียงเพลงแจ๊ซอันแสนไพเราะได้อีกต่อไป สุดท้ายโรสิตาก็ออกเดินทางไปเฝ้าพระอินทร์อีกครั้ง

ติณณ์หันมาเห็นก็เกือบจะขำพรวดออกมา เพราะผู้ช่วยคนสวยเล่นนอนเปลือกตาปิดไม่สนิท หนำซ้ำยังอ้าปากหวออีกต่างหาก ชายหนุ่มเอื้อมมือไปขยับเสื้อแจ็กเกตขึ้นมาคลุมคนตัวเล็ก และก็อดไม่ได้ที่จะใช้หลังมือไล้แก้มนวลแผ่วเบา ก่อนจะหันมาตั้งใจขับรถต่อ

รถเอสยูวีสีดำสัญชาติยุโรปขับออกจากกรุงเทพมาได้ราวหกชั่วโมงก็ถึงที่หมาย แม่ตุ๊กตาหน้ารถที่ควรจะนั่งเป็นเพื่อนคนขับก็หลับมาเกือบตลอดทาง จะมีโงหัวขึ้นมาปรือตามองทางอยู่สองสามครั้ง เมื่อเห็นว่ายังอยู่บนถนนก็เอนตัวลงไปหลับต่ออย่างไม่เกรงใจเจ้านายเลยแม้แต่น้อย

“โรส โรส” ติณณ์เรียกพลางสะกิดไหล่บอบบางเบา ๆ ทว่าคนขี้เซากลับขยับกายเล็กน้อยเพื่อปรับเปลี่ยนท่าและนอนต่อ

“ยัยขี้เซา” ชายหนุ่มจัดการปลดเข็มขัดนิรภัยของตนเองออก ก่อนขยับกายโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปเกือบชิดพวงแก้มขาว

“โรสครับ ตื่นได้แล้ว” เสียงพร่ากระซิบแผ่วเบาพร้อมลมหายใจอุ่นที่รินรดผิวเนียนละเอียดข้างใบหู ทำเอาร่างบางสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เธอลืมตาขึ้นมาพบใบหน้าท่านประธานหนุ่มที่อยู่เกือบชิดจนแทบจะแลกลมหายใจกัน

“คุณติณณ์ทำอะไรคะ”

“ก็ปลุกเธอไง”

“แล้วทำไมต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้คะ” เสียงหวานกล่าวตะกุกตะกักด้วยความประหม่า ยิ่งได้เห็นความเคอะเขินของเธอเขายิ่งชอบใจ

“ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นดีนัก กะว่าจะมอร์นิ่งคิสจะได้ตื่น” ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย ทำราวกับเป็นเรื่องปกติ

สำหรับโรสิตานั้น เธออายจนแทบจะจมหายไปในเบาะนั่งโดยสารให้รู้แล้วรู้รอด หญิงสาวไม่อาจทนมองสายตาเจ้าเล่ห์นั้นได้อีกต่อไป เธอรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูลงจากรถอย่างรวดเร็ว

เมื่อลงมาได้ โรสิตาก็เดินฉับ ๆ ไปอย่างไม่รู้ทิศทาง จนลืมสังเกตบรรยากาศโดยรอบที่เต็มไปด้วยแปลงกุหลาบขนาดใหญ่ริมทางเดิน หญิงสาวเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงบ้านไม้ชั้นเดียวหลังหนึ่งที่ดูคุ้นตา ยิ่งเธอพินิจพิจารณาเท่าไร เธอยิ่งมั่นใจว่าที่นี่คือบ้านที่เธอเคยอาศัยอยู่กับพ่อแม่เมื่อครั้งยังเยาว์

บิดาและมารดาของเธอเช่าที่ผืนนี้ทำสวนกุหลาบ และสร้างบ้านหลังน้อยนี้ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่าน โรสิตามองไปรอบ ๆ ด้วยความคิดถึง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม จะมีก็แต่บ้านที่ดูทรุดโทรมไปตามกาลเวลา ส่วนแปลงกุหลาบทั้งหลายก็ดูไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไรนัก คงเป็นเพราะไม่ได้รับการดูแลอย่างถูกต้อง

“โรสใช่ไหมลูก” โรสิตาหันไปตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง เจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน หญิงวัยชราท่าทางใจดีเจ้าของที่ดินผืนนี้ เดินเข้ามาพร้อมกับติณณ์

“สวัสดีค่ะป้าจัน” โรสิตายกมือไหว้ป้าจันอย่างนอบน้อม ป้าจันเป็นผู้ใหญ่ที่มีเมตตามาก สมัยที่โรสิตายังอาศัยอยู่ที่นี่ ครอบครัวของเธอก็ได้รับความช่วยเหลือจากท่านอยู่หลายครั้งหลายครา โดยเฉพาะเวลาที่พ่อและแม่เธอต้องไปส่งกุหลาบให้กับลูกค้า ก็ได้ป้าจันที่คอยช่วยดูแลหนูน้อยโรสิตาอยู่เป็นประจำ

“โตเป็นสาวสวยจนป้าเกือบจำไม่ได้เลยลูก สบายดีไหม”

ป้าจันกล่าวพร้อมเดินเข้ามาโอบเอวบางด้วยความสนิทสนมคุ้นเคย แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน โรสิตาก็ยังเป็นเด็กน้อยน่ารักสำหรับหล่อนเสมอ

“สบายดีค่ะ ป้าจันก็ยังดูแข็งแรง ยังสาวยังสวยไม่มีเปลี่ยนเลยนะคะ”

“ไม่ต้องมาพูดเอาใจคนแก่เลย ปากหวานเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะเรา”

“โรสพูดจริง ๆ นะคะ ไม่ได้โกหกเลยสักนิดเดียว”

“จ้า จ้า งั้นช่วยป้าพาคุณติณณ์เดินดูที่ก่อนนะลูก เดี๋ยวป้าจะขึ้นไปดูความเรียบร้อยในบ้านเสียหน่อย ให้เด็กทำความสะอาดไว้ตั้งแต่เช้า”

ป้าจันกล่าวจบก็เดินจากไป ทิ้งความสงสัยให้กับโรสิตา ต้องมายืนทำคิ้วผูกโบ

“เอ่อ คุณติณณ์จะซื้อที่แปลงนี้เหรอคะ”

ระหว่างทางที่เดินไปในแปลงกุหลาบ โรสิตาตัดสินใจเอ่ยถามชายหนุ่ม

“อืม”

ได้ยินแบบนั้น โรสิตาก็เกิดใจหาย หากติณณ์ซื้อที่แปลงนี้ไป คงไม่พ้นนำมาสร้างรีสอร์ตหรือโฮมสเตย์อย่างแน่นอน และสิ่งแรกที่จะเกิดขึ้นบนที่ดินผืนนี้ คงไม่พ้นต้องโดนไถจนราบเป็นหน้ากลอง

“คุณติณณ์จะเอาไปทำอะไรเหรอคะ” โรสิตาหยุดเดินเพื่อรอฟังคำตอบของชายหนุ่ม นัยน์ตาคู่หวานมีแววเศร้าอย่างเปิดเผย

“ยังไม่รู้เลย แค่อยากได้”

“ถ้าคุณติณณ์มีโครงการกับที่นี่ คุณติณณ์บอกโรสก่อนได้ไหมคะ โรสอยากมาอีกเป็นครั้งสุดท้าย”

“อืม ได้สิ”