บทที่ 5 ผู้ช่วยคนสวย

งานผู้ช่วยส่วนตัวเริ่มต้นขึ้นในเช้าตรู่ของวันใหม่ ขณะที่โรสิตากำลังแต่งตัวอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หญิงสาวรีบเดินไปเปิดประตูด้วยความเคยชิน เพราะคิดว่าถนัดศรีให้เด็กรับใช้ขึ้นมาตามลงไปรับประทานอาหารเช้า ทว่ากลับเป็นเจ้านายหนุ่มกำลังยืนเท้าเอวทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“เริ่มงานวันแรกก็บกพร่อง”

“คะ?”

“ดูแลฉันตั้งแต่ตอนลืมตาตื่นยังไงล่ะ”

โรสิตายืนอึ้งประมวลผลคำสั่งของชายหนุ่ม แต่ยังไงเธอก็ไม่เข้าใจ

“ตามมา”

“เอ่อ ค่ะ ค่ะ”

โรสิตาเดินตามติณณ์เข้ามาในห้องนอนของชายหนุ่ม เธอหยุดยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่ประตูทางเข้า เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี หากจะกล่าวถึงกิจกิจวัตรประจำวันหลังตื่นนอน ก็ย่อมเป็นธุระส่วนตัวทั้งสิ้น หญิงสาวจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยประชดประชัน

“โรสต้องช่วยคุณติณณ์เช็ดตัวทาแป้งด้วยเหรอคะ”

“จะทำไหมล่ะ” โรสิตาได้ยินแบบนั้นก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

“เตรียมเสื้อผ้าให้ฉัน และช่วยฉันแต่งตัว”

ติณณ์เดินเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้ผู้ช่วยคนสวยเลือกเสื้อผ้าภายในห้องแต่งตัว โรสิตาเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตและกางเกงตามแบบและสีที่ติณณ์ชอบใส่เป็นประจำ

เมื่อทำตามคำสั่งเจ้านายหนุ่มเสร็จเรียบร้อย โรสิตาจึงออกมายืนรอติณณ์ที่ระเบียง ห้องนอนของชายหนุ่มเป็นห้องนอนใหญ่มีระเบียงกว้างขวาง ทำให้สามารถออกมายืนรับลมชมแปลงดอกไม้ของเธอได้อย่างชัดเจน หญิงสาวยืนมองแปลงดอกกุหลาบนานาชนิดที่เธอเฝ้าฟูมฟักด้วยความภาคภูมิใจ ในคราแรกที่เธอตั้งใจจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ โรสิตาก็รู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อยว่าจะไม่มีใครคอยดูแลเจ้ากุหลาบเหล่านี้ แต่ตอนนี้ความกังวลเหล่านั้นหายเป็นปลิดทิ้ง เพราะเธอจะได้อยู่ดูแลพวกมันต่อไป

“โรส”

เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวรีบหันไปจนเกือบปะทะเข้ากับแผงอกแกร่ง ติณณ์ใส่เสื้อเชิ้ตเนื้อดีแบรนด์หรูที่เธอเลือกไว้ ทว่ากระดุมที่ยังคงกลัดไม่ครบ เผยให้เห็นกล้ามอกแน่นหนั่น เธอเผลอมองนิ่ง พลางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกหวามไหว

“โรส!!! มัวแต่เหม่ออะไร ผูกไทสิ” เขากล่าวเสียงดังจนเธอสะดุ้ง ดวงตาคู่หวานกะพริบถี่เพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา

“ค่ะ ค่ะ” มือบางยกขึ้นมากลัดกระดุมอย่างเงอะงะ หญิงสาวมัวแต่จดจ่ออยู่กับกระดุมแต่ละเม็ด จึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เผยขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา

“เอ่อ ผูก ผูก โรสผูกไม่เป็นค่ะ”

เธอกล่าวพร้อมยิ้มเจื่อน ๆ ขณะที่มือเล็กทั้งสองยังจับอยู่ที่เนกไท ติณณ์โคลงศีรษะเล็กน้อย ก่อนยกมือขึ้นมาจับมือบางเอาไว้ ชายหนุ่มค่อย ๆ สอนโรสิตาอย่างใจเย็น ถึงแม้นัยน์ตาคู่งามจะจับจ้องในทุกขั้นตอน ทว่ามันไม่ได้ซึมซาบเข้าไปในสมองน้อย ๆ ของเธอเลย เพราะเธอมัวแต่ตื่นเต้นต่อสัมผัสอบอุ่นที่ถ่ายทอดจากปลายนิ้วสากวิ่งแล่นเข้าสู่ขั้วหัวใจดวงน้อยของเธอ จนกระทั่งผูกเนกไทได้สำเร็จ แต่ฝ่ามืออุ่นหนาคู่นั้น ยังคงไม่ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ หากต้องอยู่ในสถานการณ์นี้ต่อไปเธอคงเก็บอาการไม่อยู่แน่นอน

“โรสไปเตรียมอาหารเช้าก่อนนะคะ”

โรสิตาดึงมือออก และรีบเดินก้มหน้าออกไปจากระเบียงทันที ปล่อยให้คนตัวโตยืนมองแผ่นหลังบอบบางจนลับตาไป

โรสิตาลงมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ภายในห้องครัว โดยมีถนัดศรีคอยลอบมองด้วยความสงสัย

“ไม่สบายหรือเปล่าคะคุณโรส ทำไมหน้าแดง”

“เปล่านะคะ โรสไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ โรสปกติดีทุกอย่าง หน้าแดงคงเป็นเพราะโรสแต่งหน้าเข้มไปมากกว่าค่ะ โรสไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” เธอพรั่งพรูคำแก้ตัวออกมาเป็นชุดพร้อมยกมือสองข้างวางลงบนแก้มใสที่ยังคงแดงระเรื่อ ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน ยิ่งทำให้ดูร้อนตัว

“ป้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ ไปทานข้าวค่ะ เด็กตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้ว”

หลังรับประทานอาหารมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย ท่านประธานและผู้ช่วยสาวป้ายแดงก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังบริษัทสังสรรค์พรอพเพอตี้ บริษัทอสังหาริมทรัพย์ระดับประเทศที่มีกิจการตั้งแต่หมู่บ้านจัดสรร ไปจนถึงโรงแรมรีสอร์ตทั่วประเทศ

เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาภายในอาคาร ตลอดทางที่เดินมาตั้งแต่ฝ่ายต้อนรับไปจนถึงห้องทำงานท่านประธาน แทบจะไม่มีใครไม่รู้จักโรสิตา พนักงานส่วนใหญ่ทักทายหญิงสาวด้วยความคุ้นเคย เธอก็ยกมือไหว้ทุกคนมาตลอดทางเช่นกัน

“ทำไมรู้จักคนไปทั่ว” ติณณ์เอ่ยขึ้นขณะทั้งคู่อยู่ภายในลิฟต์ตามลำพัง

“โรสมาทำงานที่นี่ทุกปิดเทอมค่ะ หาค่าขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ เวลาอยากได้อะไรจะได้ไม่ต้องรบกวนคุณป้า” โรสิตากล่าวอย่างภาคภูมิใจด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ด้านนอกมีหญิงวัยกลางคนสองคนยืนรอต้อนรับอยู่ ทั้งสองกล่าวทักทายท่านประธานหนุ่มก่อนจะหันมาทางสาวน้อยข้างกาย

“พี่จุ๋ม พี่สังเวียน คิดถึงจังเลย” โรสิตาเดินตรงเข้าไปสวมกอดหญิงวัยกลางคนทั้งสองคนละที

“ถ้ากอดกันกลมขนาดนี้คงไม่ต้องแนะนำกันแล้ว คุณจุ๋มผมฝากด้วยนะครับ” กล่าวจบติณณ์ก็เดินเข้าห้องทำงานทันที ปล่อยให้โรสิตาอยู่กับจริยา เลขานุการคนเก่าแก่ที่ทำงานที่นี่มาตั้งแต่สมัยตรัยยังคงดำรงตำแหน่งประธาน และสังเวียน แม่บ้านประจำชั้นผู้บริหารแห่งนี้ ซึ่งทำงานที่นี่มาอย่างยาวนานไม่แพ้จริยาเช่นกัน

“น้องโรส นี่ค่ะโต๊ะประจำตำแหน่งของหนู พี่กับพี่สังเวียนช่วยกันจัดอย่างด่วนเลยตั้งแต่คุณติณณ์โทรบอกเมื่อวาน”

“ขอบคุณค่ะ ต้องลำบากพี่จุ๋มกับพี่สังเวียนเลย”

เมื่อครั้งที่โรสิตาเรียนมหาวิทยาลัย เธอมาทำงานพิเศษที่นี่ช่วงปิดภาคเรียนในตำแหน่งผู้ช่วยเลขานุการของท่านประธานคนเก่า ทำให้หญิงสาวสนิทสนมกับจริยาและสังเวียนมากเป็นพิเศษ เมื่อสามสาวต่างวัยได้มาเจอกันอีกครั้งจึงมีเรื่องให้ต้องพูดคุยกันยาว จนกระทั่งอินเตอร์คอมบนโต๊ะจริยาดังขึ้น

“โรส เอากาแฟเข้ามาให้ฉันด้วย”

เสียงคำสั่งท่านประธานทำให้วงสนทนาของสามสาวเป็นอันต้องจบลง