บทที่ 8 อย่าแอบไปแรดที่ไหน

บรรยากาศในรถเงียบจนน่าอึดอัด ทั้งคู่เอาแต่นึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่ข้างตัว ณิชชาไม่ชอบนั่งรถคันนี้ เธอเลือกที่จะนึกถึงอัครชัยและอนาคตใหม่ที่ตัวเองต้องหาให้เจอ ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องไม่ใช่ที่นี่

อัครชัยเงียบไปจริง ๆ อย่างที่เขาบอก ไม่ว่าหญิงสาวจะทักไลน์ไปกี่ครั้ง ก็ไม่เคยขึ้นว่า เขาได้อ่านแล้วเลยสักครั้ง หญิงสาวมองร้านรวงข้างถนนอย่างเหนื่อยหน่าย อยากให้เวลานี้ผ่านไปไวๆ

ในขณะที่ชลาสินธุ์ก็เอาแต่คิดถึงเรื่องของธารากานต์ เขาจะทำอย่างไรให้ร่างเล็กนั่นกลับมาอยู่กับเขา กลับมาในฐานะอื่นที่ไม่ใช่น้องสาว

เท้าที่เหยียบคันเร่งออกแรงเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เมื่อคิดว่าตัวเองนั้นช้าไปก้าวหนึ่งเสมอกับเรื่องของน้องสาวคนนี้ ครั้งแรกก็ตอนที่เธอมีแฟน มีแฟนเป็นไอ้สารเลวนั่น และยังครั้งนี้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเลิกกับไอ้บ้านั่นแล้ว น้องสาวจึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปอยู่บ้านป่าเมืองเถื่อน

“จอดข้างหน้านี่แหละค่ะ” เสียงของคนข้าง ๆ ทำให้ชลาสินธุ์ ออกมาจากภวังค์ของตัวเองจนได้

ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วหักรถเข้าชิดข้างทางทันที ตรงหน้าของเขาคือคอนโดที่น่าจะสร้างมานานหลายปีแล้ว ตั้งอยู่สามอาคารด้วยกัน เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวอยู่ที่อาคารไหน ชั้นอะไร ห้องอะไร และไม่สนใจจะรู้ด้วย แต่ก็ชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่เหยเกด้วยความจ็บปวด

ณิชชาไม่ทิ้งอะไรไว้แม้แต่คำว่าขอบคุณ เธอเดินต่อไปทางด้านหน้าอีกนิดหน่อยจึงจะเลี้ยวเข้าไปใส่บริเวณคอนโดอาคารที่อยู่ตรงกลาง ท่าทางการเดินนั้นบอกได้ทันทีว่าเพิ่งจะโดนใครบางคนทำร้าย

แววตาของชลาสินธุ์อ่อนลงเล็กน้อย

...ขอโทษ...

ผ่านไปหลายวันแล้ว แต่เหตุการณ์เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ไม่เปลี่ยน ชลาสินธุ์ยังคงไปส่งณิชชาที่คอนโดทุกวัน พวกเขายังคงไม่ได้พูดอะไรกัน ตลอดเวลาก็เอาแต่อาศัยอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง ราวกับว่าไม่ได้นั่งอยู่ในรถแคบ ๆ ด้วยกัน แต่อยู่กันคนละโลก

วันนี้พวกเขากลับบ้านกันค่อนข้างค่ำแล้ว เพราะต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อนที่เจ้านายจะไม่อยู่หลายวัน รอบกายตอนนี้จึงสลัว แม้ว่าจะมีแสงสว่างจากร้านสะดวกซื้อให้เห็นอยู่ไกลๆ ก็ตาม

หญิงสาวเตรียมเปิดประตูรถทันทีที่รถจอด โดยไม่เอ่ยคำขอบคุณ หรือกล่าวลาใดๆ เหมือนที่ผ่านมาทุกวัน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนไม่ปล่อยให้เขาลงไปเฉยๆ เหมือนวันก่อนๆ

“เดี๋ยว!”

 “....” หันมามองก็จริง แต่หญิงสาวไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมาเลย ดูเหมือนนับตั้งแต่เขาทำเรื่องเลว ๆ ไปวันนั้น หญิงสาวก็จะสงวนคำพูดกับเขาเหลือเกิน

 “พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่ เธอห้ามไปแรดที่ไหนนะ”

ดวงตากลมเบิกโตขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น หรือต่อให้เป็นคนแบบนั้นจริง ๆ คุณก็ไม่เกี่ยวอะไรด้วย”

“อย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่ฉันนะ”

“นี่ยังหวังว่าฉันจะพูดดี ๆ กับคุณอีกเหรอ”

“อย่าให้มันเยอะไปณิช อย่าให้ฉันต้องย้ำว่า ฉันเกี่ยวข้องกับเธอยังไง”

“...” หญิงสาวโกรธจนหายใจไม่ทัน หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงเพราะหายใจแรงมาก ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงเพราะความโกรธจัด ก่อนจะลงมาจากรถ แล้วปิดประตูรถอย่างแรง ทำเอาคนข้างในหูแทบดับ ก่อนจะเดินย่ำเท้าเข้าคอนโดไป โดยมีสายตาหนึ่งมองตามจนหญิงสาวลับสายตา

เจ้านายไม่อยู่สามวัน เป็นวันที่ฝ่ายเลขาทำงานกันอย่างสบายมากที่สุด โดยที่คุณภาพและปริมาณงานไม่ได้ลดลงเลย พวกเธอชอบเวลานี้มาก แม้อีกสองคนจะไม่ได้นึกรังเกียจ แต่การที่ไม่ต้องเจอกับใบหน้าที่พร้อมจะทำเสียงฟ้าผ่าใส่ตลอดเวลานั้นก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเลย แต่เวลาแห่งความสุขมักจะแสนสั้น วันนี้เป็นวันที่เจ้านายของพวกเธอกลับมาแล้ว เขาถูกต้อนรับด้วยประชุมเล็ก ๆ สองนัด และเอกสารที่รอเซ็นอนุมัติอีกหนึ่งตั้งใหญ่

ณิชชาเข้าไปจัดเตรียมเอกสารรายงานความคืบหน้าทั้งหมดตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา รวมทั้งเอกสารเตรียมการประชุมและอื่นๆ ในห้องทำงานของท่านประธานและจดหมายลาออกของตัวเองก็ถูกวางไว้บนโต๊ะด้วย

เธอจะไม่ทนให้คนคนนี้ข่มเหงเธออีกแล้ว จะไม่ยอมให้ตัวเองต้องรู้สึกไร้ค่ามากขึ้นทุกวัน เรซูเม่ของเธอร่อนไปทั่วแล้ว แม้ประสบการณ์การทำงานจะน้อย แต่ผลงานนั้นโดดเด่นเป็นที่ประจักษ์และตรวจสอบได้ ดังนั้น จึงมีบริษัทหนึ่งติดต่อขอสัมภาษณ์เขามาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวยิ้มให้กับอนาคตที่สดใสของตัวเอง

เสียงผลักประตูทำให้ร่างบางต้องรีบหันกลับไปมอง แล้วรอยยิ้มของเธอก็จางลง เจ้าของห้องยืนชะงักอยู่ตรงหน้าประตูก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามา สายตาของทั้งคู่ประสาน

“สวัสดีค่ะ คุณสินธุ์” เธอเอ่ยทัก ก่อนจะบอกเล่าเกี่ยวกับเอกสารต่างๆ ที่อยู่บนโต๊ะโดยเว้นเอกสารที่อยู่ในซองขาวไว้

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจสิ่งที่ณิชชาพูดเลยสักนิด เขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังส่งเสียงหวาน

...คิดถึง... ก่อนที่จะควบคุมตัวเองได้ ชลาสินธุ์โผเข้ากอดกระชับร่างบางจนแทบไม่เหลือที่ให้ขัดขืนแล้วกดจูบที่ริมฝึปากสวยแบบทั้งลึกซึ้งดูดดื่ม เนิ่นนานทีเดียวกว่าที่เขาจะผละร่างของเธอออก

หญิงสาวมองหน้าเขาทั้งโกรธทั้งไม่เข้าใจ จูบเมื่อกี้มัน...อ่อนโยน? โหยหา?

ไม่จริงหรอก

ชลาสินธุ์ปล่อยสองมือออจากร่างของเธอ เขามึนงงกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ความโหยหาบางอย่างบังคับเขาให้ทำแบบนั้นโดยไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้

 “ออกไป” เขาสั่งเสียงเรียบ เมื่อหญิงสาวออกจากห้องไปแล้ว เขาจึงค่อย ๆ ทรุดลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง มือหนาลูบคางไปมาอย่างครุ่นคิด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่

วันนี้ประธานบริษัททำงานด้วยความเคร่งขรึมตลอดทั้งวัน และแทบจะไม่ได้คุยกับคนอื่นเลยยกเว้นในที่ประชุมกับมีเรื่องจะต้องถามไถ่เลขาตัวน้อยเท่านั้น

ซึ่งแม้พายกับบัวจะรู้สึกถึงพลังอำมหิตอยู่บ้าง แต่กับณิชชาซึ่งผ่านเรื่องเลวร้ายกว่านี้มาแล้ว กลับรู้สึกเฉยๆ

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่องานทุกอย่างเสร็จ เหลือเพียงรอเวลากลับบ้าน เธอตัดสินใจเปิดแอปพลิเคชันคุยกับอัครชัยอีกครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีข้อความตอบกลับเลย

NiTCHA: [ณิชยังรอพี่อยู่นะคะ]

หญิงสาวน้ำตารื้น ไม่แน่ใจว่าเธอยังมีสิทธิ์รอเขาอยู่หรือเปล่า แต่ก็อยากจะรอ จะรักษาตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อรอเขา หรือหากแม่เขาไม่ชอบใจที่เธอเป็นเพียงเด็กบ้านนอกไม่คู่ควรกับลูกชายหล่อน ณิชชาก็จะพยายามทำตัวเองให้เท่าเทียมกับอัครชัยให้ได้ เพื่อที่เมื่อเขากลับมา เราจะได้อยู่ด้วยกันโดยไม่มีใครเปิดปากว่าอะไรได้

ดวงตาของเธอมุ่งมั่น นึกถึงสิ่งที่ต้องทำในอนาคตหลังจากออกจากที่นี่ วาดหวังไว้ว่าวันหนึ่งเธอจะต้องผลิบาน และงดงาม

“อย่าเพิ่งกลับนะ” เสียงในอินเทอร์คอมที่บอกมาก่อนเวลาเลิกงานสองนาทีทำให้หญิงสาวถึงกับถอนหายใจ

และแล้วเธอก็มาที่นี่อีกครั้ง...คอนโดของเขา ตลอดระยะทาง

ชลาสินธุ์เอาแต่นิ่งเงียบจนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ที่ผ่านก็พวกเขาแทบไม่คุยอะไรกันตอนอยู่บนรถก็จริง แต่วันนี้มันให้ความรู้สึกขนหัวลุกตลอดเวลา เหมือนมีภัยให้เธอต้องคอยระแวดระวังตัว

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาภายในซึ่งอยู่ชั้นเกือบบนสุดของอาคารหรูใจกลางเมือง ที่ภายในไม่ต่างจากบ้านหลังหนึ่ง ชลาสินธุ์ก็ตวัดร่างเลขาตัวบางให้เข้าหาตัว  แล้วก้มประทับจูบอย่างหนักหน่วงทันที

ณิชชาต่อต้านในทีแรก แต่ความโหยหาที่ส่งผ่านมากับลิ้นหนาที่กำลังโอบกอดลิ้นเล็กของเธอไปทั่วทั้งปากนั้นทำให้ณิชชาเบลอหนักกับจูบนั้น

มัน...ดูดดื่ม?

หญิงสาวรู้สึกว่า วันนี้จูบของเขาต่างออกไป มันไม่ได้จาบจ้วงรุนแรง แต่มันเหมือนกำลัง...เหนื่อยล้า

          กว่าร่างกายแกร่งจะยอมปล่อยหญิงสาวก็นานทีเดียว แต่การปล่อยปากออกกลับทำให้อ้อมแขนที่โอบรัดเธอนั้นแน่นมากยิ่งขึ้น จนร่างกายของเธอแนบชิดเป็นเนื้อเดียวกับแผ่นอกหนาของเขา และวินาทีต่อมา เขาก้มลงมาบดขยี้ที่ริมฝีปากของเธอหนักกว่าเดิม

          ณิชชาครางรับเสียงสะท้านอย่าลืมตัว

ชลาสินธุ์ยกตัวเธอให้ลอยขึ้นจากพื้นทั้งที่ปากและลิ้นยังคงทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง และแม้จะพูดไม่ได้และสติกำลังพร่าเลือน แต่ณิชชาก็รู้ดีว่า จุดหมายปลายทางของชลาสินธุ์นั้นคือที่ไหน

ทันทีที่เท้าเล็กๆ ทั้งสองถูกวางลงในพื้นห้องนอน หญิงสาวจึงเริ่มขัดขืน

“ไม่นะ ไม่เอา ฉันลาออกแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำแบบนี้กับฉันอีกแล้ว” หญิงสาวบอก มือก็คอยผลักตัวเองให้ออกห่างจากอกแกร่ง แต่ดูเหมือนแขนที่แข็งแรงดังเหล็กคู่นั้นจะไม่ยอมเลย

ชลาสินธุ์ชะงักไปนิด จ้องมองใบหน้าหญิงสาว แววตาที่ส่งออกมาอ่านไม่ออก

ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

แต่สิ่งที่เขาทำก็คือ ก้มลงจูบคนตรงหน้าอย่างดูดดื่ม หวานล้ำอีกครั้ง แต่ถึงจะหวานแค่ไหนก็เป็นจูบที่หนักหน่วงจนแทบจะทำให้หญิงสาวขาดอากาศหายใจ ราวกับถูกสูบเข้าไปในตัวเขาอีกคน

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มอบความสุขให้

...พี่อัค...ใครจะมอบความสุขให้กับเธอได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เขา

มือหนาข้างหนึ่งจับแน่นอยู่ที่ท้ายทอยคอยบังคับไม่ให้อีกคนหันหน้าหนี ส่วนอีกข้างก็บีบขย้ำก้อนกลมอวบภายใต้เสื้อชั้นในที่ไมได้อยู่ตรงที่เดิมของมันแล้ว

ณิชชาเกร็งหน้าท้อง ความรู้สึกบางอย่างมันแล่นไร้ทิศทางลงไปทางท้องน้อยแล้วก็กระจายไปทั่วร่าง

ลิ้นสากยังคงมีความสุขกับการควานหาความหวานจนณิชชามึนไปหมด จิตวิญญาณราวกับล่องลอยหาย หญิงสาวจูบตอบเขาหวานล้ำไม่ต่างกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอให้ความร่วมมือกับเขา

...กับพี่อัค...

เสียงครางหวานไม่ได้สลับสลับกับเสียงแหบพร่าดังไปทั่วบริเวณ บ่งบอกว่า พวกเขามีความสุขกันมากจริง ๆ

ณิชชามีความสุขมาก เธอหลับตาพริ้ม ปากที่จูบกับเขาก็ยกยิ้มนิดๆ ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อฟันหนาเผลอขบเข้าที่ลิ้นของเธอแรงไปหน่อย

 ชลาสินธุ์เบาแรงลงเล็กน้อย มือหนาลูบผมนุ่มของเธอคล้ายจะปลอบใจ...ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

 ...พี่อัคคะ พี่อัคของณิช อ่อนโยนแบบนี้เสมอ...

 นานเหลือเกินแล้วที่พี่อัคไม่ได้อยู่คอยปลอบโยนอย่างนี้

 ...พี่อัคกลับมาหาณิชแล้ว...

หญิงสาวเผลอปล่อยให้ใจตัวเองล่องลอย รับเอาความสุขความอ่อนโยนที่เขามอบให้ไว้เต็มอก ดวงตาปิดสนิทแต่ภาพความฝันงดงามปรากฏขึ้นชัด

รักเดียวของณิช...หญิงสาวครางหวานแผ่ว รับทุกความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้ และพร้อมที่จะ...

“กานต์” เสียงทุ้มครางแผ่วอยู่ข้างหู ทำให้ณิชชานิ่งงัน รู้สึกตัวอีกครั้งว่านี่ไม่ใช่พี่อัค แต่เป็นคนที่เธอเกลียดที่สุดต่างหาก

และที่เขาอ่อนโยนอยู่ตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากเธอ ตอนนี้เธอคงเป็นน้องกานต์ของพี่สินธุ์

ไม่! เธอจะไม่เป็นใครทั้งนั้น!!!

“ปล่อย!” ร่างเล็กกระชากเสียง ลำแขนเล็กบางออกแรงผลักให้ตัวเองหลุดพ้นจากลำแขนแกร่งของเขาอีกหน

ชลาสินธุ์มองหน้าณิชชาอย่างงุนงงสับสน เขาเผลอไปจริง ๆ เผลอไปคิดว่าคนที่กำลังกอด จูบ และสัมผัสคือธารากานต์

กานต์ของเขา...กานต์ที่ตั้งหน้าตั้งตาจะเดินออกจากชีวิตเขาไปเท่านั้น กานต์ที่ควรจะเป็นของเขาคนเดียว

แต่ไม่ใช่ แต่ผิดไปหมด ตรงหน้านี้คือใคร

ร่างของณิชชาถูกจับหวี่ยงลงเตียงอย่างแรงจนจุก ความแข็งกร้าว  และโหดร้ายนี้ตอกย้ำอีกครั้งว่า คนตรงหน้าไม่ใช่พี่อัค แววตาโกรธเกรี้ยวและผิดหวังจ้องมองไปยังอีกฝ่าย ที่เธอไม่อยากเห็นหน้า

 ชลาสินธุ์เองก็ไม่ต่างกัน แววตาแบบนี้ สายตามาดร้ายแบบนี้  ไม่ใช่ของกานต์  กานต์ของเขาอ่อนโยนเสมอ เป็นคนน่าทะนุถนอม

...นี่ไม่ใช่กานต์...

 ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเบาไม้เบามือ!