บทที่ 46 รถชน

บทที่ 46 รถชน

ณิชชาฟังแล้วอึ้งไป เพราะน้ำเสียงนั้นแม้จะสุภาพแต่ก็เฉียบขาด  พี่น้องบ้านนี้บุคลิกไม่เหมือนกันสักคน สาคเรศคนนี้หากฟังจากน้ำเสียง  ลักษณะนิสัยคงเป็นแบบ อยู่ตรงกลางระหว่าง ชลาสินธุ์และธารากานต์   คือไม่ได้ดูใจดีมากเหมือนธารากานต์ แต่ก็ไม่ได้ดุและขี้หงุดหงิดเหมือนพี่ชายคนโต

“คือ...คุณสินธุ์คงไม่สะดวกให้ดิฉันไปทำงานแล้วล่ะค่ะ”

“พี่สินธุ์ไม่อยู่ที่นี่มาสองสัปดาห์แล้วครับ ตั้งแต่คุณไป”  เสียงถอนหายใจปล่อยมาตามสาย “คุณทำให้พี่สินธุ์อยู่ที่นี่ไม่ได้ แล้วคุณก็จะไม่อยู่ดูแลที่นี่อีก นี่คุณกะจะให้พวกเราล่มจมเลยเหรอครับ”

“คุณเรศคะ...ดิฉันเปล่า...คือ...ดิฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายพวกคุณเลยนะ เพียงแต่ไม่คิดว่าคุณสินธุ์เขา...”

“เขาจะอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีคุณ?” สาคเรศขัดอีกแล้ว แล้วก็ถูกที่ถูกเวลาเสมอ เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจณิชชาด้วย คนฟังน้ำตาแทบจะไหลลงมาอีกครั้ง เสียงถอนหายใจของปลายสายทำให้ณิชชาทำอะไรไม่ถูก “ผมทราบว่าคุณไปคุยกับที่อื่นมาแล้ว แต่ก่อนจะไป คุณน่าจะมาเคลียร์งานที่นี่สักหน่อย พรุ่งนี้เข้ามานะครับ ผมรออยู่”

สาคเรศวางหูไปนานแล้ว แต่ณิชชายังอยู่ที่ระเบียงไม่ไปไหน ความคิดสับสนวุ่นวายเต็มหัวไปหมด มือกำมือถืออยู่แน่น แต่ดวงตากลับเหม่อลอยกระทั่งมีเสียงเรียกเบา ๆ อยู่ที่ข้างหูนั่นแหละจึงได้รู้สึกตัว

“เป็นอะไรหืม” คนพูดโอบไหล่เล็กไว้เบาๆ

“เปล่าค่ะ พี่มีอะไรหรือเปล่า”

“จะชวนกินข้าว” ณิชชาลืมไปเลยว่า ก่อนหน้าที่จะวุ่นวายอยู่กับความรู้สึกตัวเองนั้น เธอกำลังคุยกับอัครชัยเรื่องอะไร และยังลืมไปด้วยว่าอัครชัยฉลาดและช่างสังเกตพอที่จะเห็นว่าตัวเธอนั้นเปลี่ยนไปจากเดิม เหม่อลอยและแอบไปร้องไห้บ่อย ๆ ได้อย่างไม่ยากเย็น

ธารากานต์มาถึงสวรรยารีสอร์ตเมื่อสายแล้ว เพราะวันนี้พ่อตัวดีที่บ้านเอาแต่วุ่นวายกับการอวดโชว์ของเล่นใหม่ กว่าจะส่งพัฒนชัยออกไปทำงานได้ก็แทบแย่ แต่เมื่อมาถึงก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะขณะที่คนที่บ้านอารมณ์ดีเป็นพิเศษ คนที่นี่ก็กำลังแย่เป็นพิเศษเช่นเดียวกัน เกือบจะเดือนแล้ว แต่พี่ชายของเธอยังไม่ดีขึ้นเลย

ในห้องทำงานของชลาสินธุ์ที่สวรรยามีแต่กลิ่นบุหรี่ลอยฟุ้งไปหมด ธารากานต์แทบหายใจไม่ได้เมื่อต้องเข้ามาอยู่ในห้องนี้ หญิงสาวรู้สึกว่า

นอกจากชลาสินธุ์จะสูบบุหรี่แทนกินข้าวแล้ว เขายังตั้งใจจะใช้ควันของมันรมตัวเองให้ตายในห้องนี้ด้วย

สาคเรศกับเธอคุยกันตลอด และเมื่อเห็นว่า พี่ชายไม่มีสมาธิมากพอจะทำงาน จึงขอให้สาคเรศมาช่วยในส่วนของบริษัท ชลาจิรา เอ็นจิเนียริ่ง แอนด์ คอนสตรัคชั่น ที่ชลาสินธุ์มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลด้วย ซึ่งอีกฝ่ายก็ตั้งใจไว้อยู่แล้ว ธารากานต์รู้ว่าสาคเรศโกรธคนที่ทำให้ชลาสินธุ์เป็นแบบนี้มาก เพราะตั้งแต่เด็กจนโต พี่ชายของพวกเขาไม่เคยแสดงอาการอ่อนแอให้เห็นเลยสักนิด แต่จากที่ธารากานต์เล่าให้ฟัง

...แทบเอาตัวไม่รอด...คือคำที่สาคเรศให้คำจำกัดความให้พี่ชาย

“ทานข้าวกับกานต์นะคะพี่สินธุ์ วันนี้กานต์ทำกับข้าวมาเองเลย” ธารากานต์ยกปิ่นโตเถาใหญ่อวดพี่ชายตัวเอง พร้อมรอยยิ้มกว้าง ๆ แต่คนฟังได้แต่ยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ใบหน้าซีดเซียว

แม้ณิชชาจะเข้ามาทำงานตรงที่เดิม ตำแหน่งเดิมแต่บรรยากาศกาศทำงานไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด สาคเรศตั้งใจทำงานมาก และไม่ได้ขยันคุยหรือยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างที่เคย ว่ากันจริง ๆ ณิชชาเข้าใจหากสาคเรศจะโกรธเธอที่ทำร้ายพี่ชายเขามากขนาดนั้น

“คุณณิชเข้ามาให้ห้องผมหน่อยครับ” เสียงจากห้องเดิม แต่คนเรียกเปลี่ยนไป ดังเข้ามาในอินเทอร์คอม สาคเรศเข้าใจแล้วว่า ทำไมทุกคนจึงได้ยกย่องการทำงานของเลขาคนนี้ของพี่ชาย ณิชชาทำงานไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย บางครั้งยังมีข้อเสนอดี ๆ ช่วยหาทางออกให้กับเขาได้อีก หลายวันที่ทำงานร่วมกันมาก็อดที่จะชื่นชมไม่ได้

จริง ๆ แล้วนี่เป็นแผนการที่เขาคุยกับธารากานต์ไว้ว่า อยากจะให้ณิชชาเข้ามาทำงานเพื่อให้นึกถึงชลาสินธุ์และไม่ยอมทิ้งไปไหน และเชื่อว่าอีกไม่นาน ชลาสินธุ์ก็ต้องกลับไปที่กรุงเทพฯ เหมือนเดิม สิ่งที่สาคเรศทำก็เพียงแต่บริหารงานทางนี้เพื่อรอเวลาที่พี่ชายจะดีขึ้นและกลับมา ระหว่างนี้โดยไม่ได้บอกใคร เขาก็เฝ้าดูณิชชาไปด้วยว่า เหมาะสมที่พี่ชายเขาจะรักมากจนไม่มีสติแบบนี้หรือไม่

แต่เมื่อพี่ชายไม่กลับมาสักที สาคเรศจึงต้องคอยหางานให้ณิชชาทำไปเรื่อย ๆ จนไม่สามารถหาเวลาไปไหนได้

แต่ณิชชาไม่เคยถามถึงพี่ชายเขาเลยสักคำ ชื่อสักคำก็ไม่เคยพูดถึง ทำให้อดไม่ได้จริง ๆ ที่สาคเรศจะโกรธ เขาไม่เคยเห็นใครใจดำขนาดนี้มาก่อนเลย

“มีอะไรคะคุณเรศ”

“ตรงนี้ครับ นี่เป็นแผนงานที่ทางส่วนซ่อมบำรุงนำขึ้นมาให้ ผมว่ามันแปลก ๆ ทั้งข้อมูลและวิธีการคำนวณ ยังไงอยากให้คุณณิชช่วยดูหน่อย เห็นว่า...” ยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขัดจังหวะขึ้น แรกทีเดียวสาคเรศไม่คิดจะรับสายอยู่แล้ว เพราะกำลังทำงาน แต่เพราะคนโทร.มาคือ ธารากานต์ ซึ่งแน่นอนว่าช่วงนี้คุยกันแต่เรื่องของพี่ชายทำให้เขากดรับทันที

“ว่าไง กานต์” สาคเรศเงียบคอยฟังปลายสาย ฉับพลันสีหน้าของเขาก็แสดงอาการตกใจมาก

 “อะไรนะ! พี่สินธุ์เป็นอะไร!!”

ณิชชาเงยหน้ามองภาพในทีวีที่เคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีสิ่งใดผ่านเข้าหัวมาสักนิด แม้เตียงจะอ่อนยวบเพราะมีคนเข้ามานั่งข้าง ๆ เธอก็ยังไม่มีทีท่าที่จะรับรู้สิ่งใด ใจบาง ๆ ที่แสนอ่อนล้าของณิชชาล่องลอยออกนอกตัวไปนานแล้ว มันหายไปทันทีที่ได้ทราบข่าวจากสาคเรศว่า พี่ชายของเขาถูกรถชน และดูเหมือนมันจะไม่ใช่อุบัติเหตุด้วย

“ณิช ณิชครับ”  เสียงทุ้มเรียกร่างเล็กที่เอาแต่นั่งเงียบ แต่ไม่ได้ทำให้ณิชชาหันไปหา เขาจึงต้องโอบไหล่บางพร้อมเรียกชื่อซ้ำอีกครั้งอย่างอาทร “น้องณิช”

“คะ? พี่อัค พี่อัคมีอะไรคะ” ณิชชาสะดุ้ง หันไปถามด้วยความตกใจ

“เปล่าครับ แค่จะบอกว่าดึกแล้ว นอนมั้ย” คนรักผู้แสนดีบอก พร้อมกับยื่นแก้วนมอุ่น ๆ ให้ “เมื่อเย็นก็ไม่ได้ทานข้าว ดื่มนมซะหน่อยนะ” เขาบอก จริง ๆ แล้วณิชชาบอกกับเขาว่า กินข้าวมาแล้วจากนอกบ้าน แต่

สีหน้าที่บอกนั้นไม่ได้ทำให้อัครชัยเชื่อคำพูดนั้นเลย 

ณิชชาหยิบนมมาดื่มได้นิดหน่อย แต่พอจะวาง สีหน้าดุ ๆ ของคนข้าง ๆ ก็บังคับให้เธอดื่มมันลงไปให้หมด แล้วยื่นแก้วน้ำดื่มให้อีกแก้ว ก่อนจะคว้าตัวร่างบาง ๆ ที่ยิ่งแสนบางขึ้นทุกทีที่อยู่ด้วยกันให้นอนลง

ณิชชาซุกหน้าตัวเองไว้กับอกของอัครชัย มือใหญ่โอบคนในอ้อมกอดไว้ ใจก็คิดไปถึงอาการที่ไม่สู้ดีนักของณิชชา การแอบร้องไห้ บางครั้งก็เลยเถิดไปจนสะอึกสะอื้น อาการเหม่อลอย นั่นยิ่งทำให้จิตใจของเขาคล้ายจะถูกบีบด้วยมือบาง ๆ นั้น

...การที่ได้แต่ตัว ไม่ได้หัวใจ มันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง...

“พรุ่งนี้วันหยุด เราไปเที่ยวกันมั้ยคะ ตั้งแต่พี่อัคกลับมา เรายังไม่ได้ไปไหนด้วยกันนอกกรุงเทพฯ เลย” เสียงเบาหวิวเอ่ยขึ้น ในใจคิดว่าเมื่อเลือกแล้วที่จะอยู่กับอัครชัย สิ่งที่ควรทำมากที่สุด ก็คือทำให้อัครชัยมีความสุข และลืมคนอื่นที่ไม่ใช่อัครชัยให้หมดใจ

“เอางั้นก็ได้ ณิชอยากไปไหนล่ะ” อัครชัยตอบ ลองดูกันสักตั้งว่าเขาจะมีความสุขกับความรักเก่าที่เพิ่งจะเริ่มใหม่ครั้งนี้ได้หรือไม่ อยากจะให้คะแนนความพยายามกับณิชชาสักนิด

“ไปทะเลทางใต้มั้ยคะ ณิชไม่ได้ไปทะเลมาตั้งนานแล้ว” ณิชชาพูดงึมงำ ใบหน้าหวานยังอิงแอบแผ่นอกใหญ่ ไม่ยอมให้เจ้าของอกอ่านสายตาได้ และเมื่อสวรรยารีสอร์ตอยู่ในจังหวัดทางภาคเหนือ ก็ขอให้เธอได้ใช้ชีวิตกับพี่อัคทางภาคใต้เถอะ

         

เบื้องหน้าคือคนเจ็บที่นอนซมอยู่อย่างหมดสภาพ ชลาธารเห็นพี่ชายตัวเองแล้วได้แต่ถอนหายใจ สาวน้อยไม่เคยเห็นชลาสินธุ์ที่ทรุดโทรมทั้งกายและใจขนาดนี้มาก่อน พี่ชายคนโตของเธอเป็นนักสู้ และถือคติว่าต้องเป็นนักสู้ที่ชนะด้วย แต่นี่กลับพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง คิดแล้วแค้นนัก นี่จนป่านนนี้ยังไม่เห็นจะมาเยี่ยมพี่ชายเธอสักนิดเลย ถาม สาคเรศก็บอกแต่ว่า ณิชชาไม่เคยเอ่ยถามอะไรที่เกี่ยวกับพี่ชายของพวกเธอเลย

หญิงสาวกอดอกมองพี่ชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงนิ่ง ๆ น่าจะถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องออกโรงเองสักที เสียงประตูเปิดพร้อม ๆ กับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สาคเรศชะงักตัวเองเอาไว้ที่ประตู ก่อนจะรับโทรศัพท์ ทำให้ชลาธารค่อนข้างหัวเสียที่ตนเองมักจะเป็นคนที่ได้ข้อมูลน้อยหรือช้าที่สุดเสมอจึงค่อย ๆ เดินตามพี่ชายออกมาข้างนอก

“มีอะไรล่ะคะพี่เรศ”

สาคเรศมองหน้าน้องสาวตัวเอง ชวนให้นั่งลงตรงเก้าอี้ยาวหน้าห้องคนป่วย ก่อนจะเล่าทุกอย่างที่ผ่านมา รวมทั้งที่ธารากานต์โทร.มาเล่าวันนี้ให้ฟังด้วย

“ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ร้ายกาจขนาดนั้นล่ะคะ นี่พี่สินธุ์เป็นอะไรนะ เจอแต่คนใจร้าย” หญิงสาวเอ่ยอย่างหัวเสีย เมื่อทราบข่าวจาก

ธารากานต์ว่า พัฒนศักดิ์คนรักของตนและน้องชายของเขาต่างช่วยกันกับตำรวจสืบสวนเรื่องราวเกี่ยวกับอุบัติเหตุของชลาสินธุ์ที่ถูกรถชนอยู่ที่ด้านข้างโรงแรมตัวเอง ได้ความว่าคนที่ทำคือผู้หญิงที่ชื่อ ภัสสรา คนเดียวกับที่ชลาสินธุ์เคยมีส่วนร่วมในการส่งเธอถึงมือตำรวจโทษฐานและรับคดีอาญาไปหลายคดีนั่นเอง

“อะไร?! นี่ตกลงได้ประกันตัวเหรอ คดีใหญ่ขนาดนั้น?”

“ใจเย็น ๆ ก่อนธาร สิ่งที่เราต้องกังวลตอนนี้ คือเรื่องที่ยังหาตัวภัสสราไม่เจอต่างหาก ถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่าเธอทำจริง หลักฐานก็มีพร้อม แต่จับไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะย้อนกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้เราอีกเมื่อไร”

“โอ๊ย จะไปยากอะไรล่ะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างหัวเสีย “ก็แอบอยู่แถวนั้นแหละ จังหวัดนั้นสนามบินก็ไม่มี รถของเขาก็เด่นจนเป็นที่สังเกตได้  จะไปไหนได้ไกล อยู่ในบ้านพ่อเขาหรือเปล่าคะ ต่อให้ยกความผิดให้ลูกเป็นคนรับไปทั้งหมด แต่เขาเป็นพ่อลูกกันนะคะ ยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอก ต้องอยู่ในซอกไหนสักซอกในบ้านเขานั่นแหละ” ชลาธารร่ายยาวถึงกำนันเพชรคนกว้างขวางของที่นั่น

...ตัดไม่ขาด ตัดไม่ขาด ขนาดพี่คนโตของตนยังตัดคนที่ไม่ได้รักเขาไม่ขาดเลย แล้วนั่นพ่อลูกเขารักกันจะตัดขาดจากกันได้ยังไง?...

คิดแล้วอารมณ์เสีย หญิงสาวสะบัดหน้าพรึ่บเข้าห้องคนป่วยไป ทิ้งให้พี่ชายนั่งงุนงงกับกริยาของตัวเองอยู่ตรงที่เดิม ก่อนจะสะดุ้งเพราะน้องสาวหันกลับมาแบบไม่ทันตั้งตัว

“พี่เรศกับพี่กานต์ก็จัดการเรื่องยัยภัสสราไปก็แล้วกัน ส่วนเรื่องอื่น เดี๋ยวธารจัดการเอง” พูดจบก็สะบัดพรึ่บไปอีกครั้ง

สาคเรศมองตาม แท้จริงแล้วเขาไม่อยากจะให้ชลาธารลงมาจัดการอะไรนัก เพราะหญิงสาวแม้จะเป็นน้องที่น่ารักของพี่ ๆ แต่ก็รู้กันว่าค่อนข้างโกรธง่าย และยังไม่มีความเป็นผู้ใหญ่มากพอ แต่เพราะเรื่องคดีของชลาสินธุ์สำคัญกว่าจึงไม่ได้ห้ามอะไร