บทที่ 9 อย่าไปเจอเขาอีก

ชลาสินธุ์ก็ก้มใบหน้าเข้มกัดเข้าที่ซอกคอขาวอย่างแรงเมื่อคิดได้แบบนั้น

แต่สิ่งหนึ่งที่ชลาสินธุ์คิดถูกก็คือ ณิชชาไม่ได้เป็นคนอ่อนโยนเหมือนธารากานต์ เธอจึงทำแบบเดียวกับที่เขาทำด้วย ชายหนุ่มส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ป่านนี้คอของเขาคงจะมีเลือดออกแล้วแน่ๆ

ณิชชาไม่รู้เลยว่า สิ่งที่ตัวเองทำนั้นได้ดึงเอาสัญชาตญาณสัตว์นักล่าออกมาจากตัวชลาสินธุ์จนหมด

“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวด ใบหน้าหวานดิ้นหนีเมื่ออีกฝ่ายประกบจูบอย่างรุนแรง และลมหายใจกำลังจะหมดและอีกคนกลับไม่ยอมปล่อย 

ชลาสินธุ์บดบี้ริมฝีปากเล็กอยู่อย่างนั้น จนเล็บจากมือเล็ก ๆ จิกเข้าที่ลำแขนแกร่งจนรู้สึกเจ็บจึงยอมปล่อย เขายืนจ้องมองคนที่หอบหายใจอย่างหนักนิ่ง ๆ ก่อนจะโยนเธอโครมบนเตียงในห้องนอน

ณิชชาจุกจนพูดไม่ออก นอนตัวงออยู่บนนั้น แต่แววตาที่มองมายังร่างสูงนั้นทั้งเกลียดและพร้อมสู้

วันนี้...สู้แค่ตาย!!!

แต่แววตาแข็งกร้าวที่ประกาศพันธะสัญญาในใจตัวเองออกมาอย่างโจ่งแจ้งโดยไม่พูดอะไรนั้น ยิ่งทำให้สัญชาตญาณนักล่าที่ต้องชนะเท่านั้นของชลาสินธุ์ถูกกระตุ้นอย่างหนัก

ซิปกระโปรงสีดำมีระบายสั้นแค่เข่าถูกปลดออกทันที พร้อมกับตัวมันก็ออกไปจากร่างของหญิงสาวอย่างไร้ทิศทางด้วย ณิชชาดิ้นอย่างแรงเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการที่เป็นมือหนา ๆ ที่พยายามจะกดเธอไว้บนเตียง ซึ่งแม้ว่ามันจะยาก แต่เธอทำได้

โครม!

สองขาคู่ถูกยกขึ้นถีบไปที่ร่างของชายหนุ่มตัวหนาพร้อมกันจนเจ้าของร่างตกลงไปอยู่ข้างเตียง

“ณิช!”

หญิงสาวไม่ได้ฟังน้ำเสียงโกรธกริ้วนั้น เธอกระชับกางเกงชั้นในที่ตอนนี้เป็นอย่างเดียวที่ปกปิดส่วนล่างของเธอไว้ แล้วกางผ้าห่มออกก่อนจะโถมทั้งตัวเองและผ้าห่มให้ห่อคลุมร่างของคนที่ยังหาหลักตัวเองไม่เจอ แล้วก็นั่งทับลงไปบนร่างนั้นอย่างแรง ใครจะจุก ใครจะกระดูกหักมันเรื่องของเธอที่ไหนกัน

แต่เพราะขนาดลำตัวและพละกำลังที่แตกต่างกันมากเกินไป ทำให้หญิงสาวถูกตวัดลงไปอยู่ด้านล่าง ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

ณิชชาไม่เว้นจังหวะหายใจเลยสักนิด เธอตวัดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของเขา แต่เพราะอยู่ในท่าที่ไม่ดีนัก ทำให้ฝ่ามือไพล่ไปโดนลำคอและแรงก็เหลือแค่น้อยนิด ชลาสินธุ์รู้สึกเพียงแค่เหมือนโดนมดตัวเล็ก ๆ กัดเท่านั้น

“โอเค ๆ ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้วก็ได้” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงหอบแฮก เขาออกแรงเยอะจริงๆ เหงื่อที่ออกไปมากน่าจะเรียกสติของเขาคืนมาได้บ้างแล้ว

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งพร้อมดึงร่างเล็ก ๆ ขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กกันที่พื้นข้างเตียงด้วย เหนื่อยหอบจนตัวโยนกันทั้งคู่ สายตาที่มองหน้ากันเหมือนไม่ค่อยไว้ใจ

“ไปอาบน้ำไป”

“อาบอะไร ฉันไม่ค้างที่นี่” หญิงสาวตอบเสียงแข็ง

“จะไปอาบดี ๆ หรือว่าต้องให้ฉันอาบให้” เขาตอบกลับมาด้วยเสียงต่ำ ที่แม้ว่าณิชชาจะไม่ได้กลัว แต่มันก็แอบขนลุกอยู่นิดๆ เหมือนกัน

“ฉันไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน”

“ชุดนอนใส่ของฉัน ส่วนชุดทำงานพรุ่งนี้เดี๋ยวให้คนเอามาให้”

“?”

“รีบไป”

เขาบอกให้เธอมาอาบน้ำ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะได้อาบน้ำคนเดียว เพราะในขณะที่เขาปล่อยให้เธอใช้ตู้อาบน้ำ ตัวเองก็ลงไปในอ่าง แล้วอาบน้ำในนั้นจนเสร็จเรียบร้อยแทบจะพร้อมๆ กัน

“คุณนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริง ๆ” เธอว่า เมื่อเขาก้าวออกมาจากอ่างอาบน้ำแบบไม่มีอะไรปิดร่างกายเลยสักชิ้น

ไม่มีเลย...เลย...

“ทำไม ยังไม่ชินอีกเหรอ เห็นก็ตั้งหลายครั้งแล้ว”

“หน้าด้าน”

“ณิช! อย่าปากดี”

“หึ”

สองคนเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวแล้วหาอะไรกินเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยกัน ก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกัน โดยชลาสินธุ์ไม่อนุญาตให้หญิงสาวออกจากอ้อมกอดของเขา

หญิงสาวปรือตาเมื่อนาฬิการ่างกายปลุกเธอให้ตื่น น่าจะเป็นเวลาใกล้ๆ ตีห้าแล้ว ตอนนี้ร่างของเธอไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนใครเหมือนตอนที่จะหลับ แต่ก็ไม่มีใครอยู่ข้างกายเธอด้วย เขาคงตื่นแล้ว

ช่างเถอะ ขอนอนหลับอีกหน่อยแล้วกัน วันนี้น่าจะได้ไปทำงานพร้อมกับเขา คงไม่ต้องรีบอะไรมาก หญิงสาวคิดแบบนั้นแล้วก็ปล่อยตัวเองให้เผลอหลับไปอีกรอบ

“อื้อ” ร่างบางส่งเสียงในลำคอ เพราะรำคาญบางอย่างที่กำลังมาวุ่นวายอยู่ตรงหัวไหล่ มันค่อย ๆ ขยับร่างมาที่ลำคอ ใบหน้า

          แมลงเหรอ?

          ณิชชาคิด ทั้งที่ยังหลับตา ความง่วงงุนไม่ได้ออกไปเลยสักนิด เธอแค่ใช้มือปัดมันออกไปเบา ๆ

แมลงตัวนั้นเลยค่อยๆ เปลี่ยนเป้าหมาย จากลำคอ ไล่ลงมาที่หัวไหล่ และวนเวียนอยู่แถว ๆ หน้าท้องเนียน ร่างบางรู้สึกรำคาญจึงได้พลิกตัวหนี แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพบว่า มือของเธอมีสายรัดเคเบิลไทร์มัดติดไว้กับหัวเตียง

“นี่? ไอ้บ้าเอ๊ย!” หญิงสาวตาเบิกโพลง แล้วแมลงยักษ์ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

“คุณ?”

“อื้ม”..แมลงยักษ์ขานรับด้วยน้ำเสียงห้วนเพราะรำคาญ ที่เจ้าของร่างที่เขากำลังแทะเล็มอย่างเอร็ดอร่อยนั้นเริ่มหนีส่ายไปมา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เล่นบ้าอะไรเนี่ย” หญิงสาวตะโกนลั่น มือข้างหนึ่งทึ่เป็นอิสระจิกเข้าที่หัวของชายหนุ่มแล้วออกแรงกระชาก

“โอ๊ย!!!” ชลาสินธุ์สะบัดหัวออกมาจากมือเล็กแต่ร้ายกาจนั้น สองมือของเขายกขึ้นลูบหัวทั้งหัวที่เจ็บร้าวไปหมด “เราจะได้เห็นดีกัน ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก”

เขาเดินกระทืบเท้าออกไปก่อนจะกลับมาพร้อมกับเคเบิลไทร์อีกสองสามอัน แล้วใช้มันมัดมือทั้งสองของณิชชาเข้าด้วยกัน

“นี่ ไอ้บ้า ทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ได้ไม่ได้ ฉันก็ทำไปแล้ว”

“คุณมันโรคจิต ต้องหาหมอแล้ว หรือว่าคุณหนีออกมาจากโรงพยาบาลเนี่ย ขาดยาหรือไง”

“หึ เดี๋ยวก็รู้” เขาว่า ก่อนจะโอบร่างเล็กทั้งร่างไว้ในอ้อมแขน แล้วทิ้งตัวทาบทับลงไปเป็นหนึ่งเดียวกับร่างของณิชชาอย่างหาที่ว่างระหว่างกันไมได้

“ฉันไม่เอาแบบนี้นะ” ร่างบางเอ่ย เธอตะโกนจนเสียงแหบแล้ว “คุณมันสกปรก”

“ฉันไม่สกปรก” เขาพึมพำเพราะปากเริ่มไร้ที่ลำคอยาวสวยแล้ว “และถ้าไม่เอาแบบนี้ จะเอาแบบไหนก็ว่ามา ฉันจะสนองให้”

“ไม่เอาแบบไหนทั้งนั้น!”

“แต่ฉันจะเอา”

ณิชชาน้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด ประสบการณ์ในการคบผู้ชายของเธอคงน้อยเกินไป เธอจึงไม่เคยได้เจอคนที่ชั่วร้ายอย่างเขามาก่อน

 ชลาสินธุ์ดึงกางเกงของตัวเองที่ให้หญิงสาวใส่นอนออกอย่างง่ายดาย เพราะมันใหญ่กว่าขนาดคนใส่เยอะ เผยให้เห็นเรือนร่างดงามที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยได้สังเกต เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มบาง ๆ อย่างพึงพอใจ

          เขายกตัวขึ้นมาเป็นนั่งคร่อมอยู่ตรงท้องน้อยของหญิงสาว ทำให้เห็นหน้าอกกลมกลึงกับยอดสีชมพูดสวยนั้นอย่างเต็มตา

          ทำไมนะ ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงได้ไม่เคยเห็นมันมาก่อน เอวคอดกิ่วนี่ก็อีก มันเล็กมากจนใช้มือเดียวก็แทบจะโอบรอบ ตรงกันข้ามกับสะโพกที่ผายกว้าง สวยงาม

          สวยจริงๆ...

          ชลาสินธุ์หลงเพ้อไปกับภาพที่เห็นตรงหน้า มือหนาสัมผัสไล้ไปทั่วหน้าท้องของหญิงสาว ก่อนจะหยุดอยู่ที่สองตุ่มไตสวย แล้วค่อย ๆ ใช้หัวนิ้วโป้งลูบไล้ไปตรงยอดของมันจนมันชูชันรับการแตะต้องของคนเอาแต่ใจ

 “อื้อ” ณิชชาบิดตัวเพราะความเสียวซ่าน นี่มันจุดอ่อนของเธอ เป็นจุดอ่อนที่มีเพียงพี่อัคเท่านั้นที่รู้ หญิงสาวส่งเสียงประจานตนเองออกมาอย่างไม่อาจจะข่มอารมณ์เอาไว้ได้

เจ้าของมือได้ยินเสียงอย่างนั้นก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาลูบไปตามเอวคอด บีบเค้นเบาๆ มีความสุขที่ได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดนิดๆ ของคนที่อยู่เบื้องล่าง  และเมื่อปล่อยมือจากหน้าอกกลมแน่นงดงามไปแล้ว ปากของเขาก็ทำหน้าที่แทน ชลาสินธุ์กัดเบา ๆ ที่ยอดอกนั้น ทำให้ณิชชาแทบทนไม่ไหว

“อื้อ...เจ็บ”

ชายหนุ่มเบาแรงลง แต่ไม่เพราะสงสารหรือเห็นใจอะไร แต่เพราะเขาอยากจะทำอย่างอื่นแล้วมากกว่า ชลาสินธุ์ใช้เข่าสองข้างแยกขอของเธอออก แล้วมือดื้อรั้นก็จับเข้าไปที่โหนกนูนดึงสายตานั้นทันที

“อ๊ะ อย่าจับ อย่านะ” แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะฟัง เขากดตรงตุ่มไตหฤหรรษ์ที่อยู่ด้านนอก จากนั้นก็สอดนิ้วแกร่งเข้าไปในร่างของเธอ ร่างที่เขาพอจะรู้แล้วว่า ต้องทำตรงไหนอย่างไร เธอถึงจะกรีดร้องออกมาอย่างที่เขาต้องการ

“อื้อ...”

เล็กบิดตัวไปมา คิ้วขมวดมุ่นด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นแบบนั้น

ชลาสินธุ์ยิ่งรู้สึกมีความสุข

“อย่า ปล่อย” ณิชชาออกคำสั่งเสียงดัง พยายามขยับขาทั้งสองข้างและบิดกายไปมาเพื่อให้เขาทำอะไรไม่ถนัดนัก แต่ยิ่งเหมือนเพิ่มความสนุกให้กับชลาสินธุ์ขึ้นไปอีก

“เธอยังแน่นอยู่เลยอะ นับว่าฉันได้ของดีมาจริงๆ”

ใครเขาอยากได้คำชมแบบนี้กัน? หญิงสาวโกรธจนใบหน้าแดงไปหมด

“คุณอยากทำอะไรคุณกานต์ คุณก็ไปหาเธอสิ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันบอกกับคุณเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะว่าฉันไม่ได้อยากทำอะไรกับคุณ ไม่ได้อยากเป็นอะไรกับคุณ”

“อย่าพูดถึงกานต์ เธอไม่มีสิทธิ์”

“คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้” หญิงสาวตะโกนกลับบ้าง หาความหวาดกลัวติดอยู่ในน้ำเสียงสักนิดก็ไม่มี

“เธอเป็นคนของฉัน”

“ฉันเป็นเลขา ไม่ใช่นางบำเรอ ฉันขายฝีมือทำงาน ไม่ได้ขายตัว!”

“แต่ฉันอยากซื้อ เธอต้องขาย”

“ไอ้เลว! ฉันขอสาปแช่งคุณ ก็ให้ไม่มีคนรัก ขอให้ตามคุณกานต์กลับมาไม่ได้”

“ณิช!”

“อ๊า!!!”

ชลาสินธุ์ส่งตัวตนน้อยๆ ของตัวเองเข้าไปทีเดียวมิดด้าม  โดยไม่สนใจความเจ็บปวดของอีกฝ่าย ณิชชาร้องลั่น และร้องเสียงดังมากขึ้นไปอีกเมื่อชลาสินธุ์ไม่รอให้เธอเตรียมความพร้อมอะไร กลับขยับกายอย่างรวดเร็ว แรงเสียดสีที่ฝืดเคืองทำให้เลือดไหลออกมาจากช่องทางรักนั้นไม่น้อยเลย

“อย่าพูดถึงกานต์ เธอไม่มีสิทธิ์อาจเอื้อมไปถึงเธอ อึก อื้อ”

ชลาสินธุ์พูดเสียงกระท่อนกระแท่น เพราะความคับแน่นและเสียวซ่านที่ได้รับ

บ้าเอ๊ย หลายครั้งแล้วยังแน่นขนาดนี้

ณิชชาร้องครางเสียงฟังไม่เป็นคำแล้ว มันเจ็บไปหมด เจ็บจนแทบทนไม่ไหว

ธารากานต์คือสิ่งต้องห้าม เธอจะจำไว้ ทั้งจำไว้เพื่อห้ามตัวเองไม่ให้พูด และจำไว้เพื่อแก้แค้นเขาด้วย

ธารากานต์...

“อึก อ๊ะ...” ข้อมือของหญิงสาวเริ่มมีเลือดซิบเพราะถูกสายเคเบิ้ล ไทร์บาด “ฉันเจ็บ ฉันไม่ไหวแล้ว”

“เจ็บเหรอ...ซี้ด...เจ็บก็ร้องดัง ๆ สิ” คนพูดเหมือนจะยังอยู่กับภวังค์ตัวเอง

 “ช่วย...ฮึก ช่วยด้วย” ณิชชาร้องครางโหยเหมือนจะขาดใจ “พี่อัค ช่วยณิชด้วย”

“...”

ณิชชาหมดสติไปทั้งที่ยังมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในตัว มือก็โดนผูกเอาไว้

ร่างสูงกระตุกแล้วค้างนิ่ง ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่างของคนที่สลบไสล และเมื่อตัณหาในกามลดลง...ชลาสินธุ์ก็เริ่มคิด

ใครคือพี่อัค?