บทที่ 7 ทำผิดซะเอง

ณิชชาจัดการงานของตัวเองเสร็จตั้งแต่เช้า วันนี้งานของเธอเป็นงานประจำวันปกติ เธอดูแลทั้งของตัวเองและของพายและบัว จากนั้นจึงชวนทั้งสองคนไปรับประทานอาหารที่แคนทีนของบริษัทด้วยกัน เพราะปกติแล้ว ในวันที่ยุ่งมากๆ พวกเธอทั้งสามคนไม่สามารถทิ้งงานมาพร้อมกันได้ หรือบางทีก็ต้องทำงานให้เสร็จก่อน ว่าจะได้ลงมากินข้าวก็บ่ายคล้อยแล้ว เพราะหากหายไปพร้อมกันหมด แล้วมีงานที่เจ้านายต้องการ ระเบิดลูกใหญ่ได้ลงแผนกเลขาแน่ๆ

กลุ่มของหญิงสาวเป็นจุดสนใจมากตอนที่เข้ามาในแคนทีน ที่นี่มีอาหารไว้เลี้ยงพนักงานในราคาที่ถูกมาก ข้าว กับข้าวอีกสองอย่าง ขนมหวาน และน้ำฟรีที่ตั้งไว้เต็มตู้เย็น พนักงานจ่ายเพียงยี่สิบบาทเท่านั้น ซึ่งทุกบริษัทของตระกูลจิรารักษนนท์เป็นแบบนี้หมด

เมื่อได้รับอาหารครบแล้ว สามสาวยังไม่ทันได้หย่อนสะโพกลงที่โต๊ะก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาคุยด้วยเสียก่อน ซึ่งทั้งสามคนก็ยิ้มกว้างรับ

“ว่าไงครับสาว ๆ งานไม่ยุ่งเหรอ ถึงได้ลงมาพร้อมกันได้ ลงมาเร็วด้วยนะเนี่ย” พฤกษ์ หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของที่นี่เอ่ยทัก พร้อมหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ณิชชา

ทั้งหมดรู้จักกันอยู่แล้ว โดยการแนะนำของณิชชา เพราะพฤกษ์คือเพื่อนนักเรียนที่เรียนชั้นมัธยมมาด้วยกัน เพิ่งจะแยกย้ายกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย และมาเจอกันอีกครั้งก็ที่นี่ ตอนนั้นณิชชาดีใจมากที่อย่างน้อยก็มีคนรู้จัก เพียงแต่ด้วยงานที่ยุ่งมากของทั้งคู่ ทำให้ไม่มีโอกาสได้เจอกันมากนัก

บุคลิกของพฤกษ์ดูเป็นมิตรและน่าเข้าหาสมกับเป็นประชาสัมพันธ์มาก ข่าวคราวมากมายที่เขาส่งออกไปเพื่อประชาสัมพันธ์บริษัทและผู้บริหารนั้น ได้รับความสนใจสม่ำเสมอ ค่าที่เขาเป็นคนที่รอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากไปหน้า ใครเห็นใครก็อยากลงข่าวให้ ใครเห็นใครก็อยากร่วมทำงานด้วย

“เพิ่งจะว่างวันนี้นี่แหละ อาทิตย์ที่แล้วงานยุ่งจนลืมวันลืมเวลาไปเลย” หญิงสาวตอบ ทั้งคู่รู้จักกันมานาน เรียกว่าเป็นเพื่อนรัก เพื่อนสนิท สนิทไปถึงครอบครัวของอีกฝ่ายทีเดียว เรื่องส่วนตัวหลายอย่างก็เคยถูกเอาออกมาพูดคุยปรึกษากันด้วย ทั้งคู่มีประสบการณ์ร่วมหลายอย่าง เช่น

ณิชชาโดนรุ่นพี่ผู้ชายจีบแบบไม่สนใจว่าผู้หญิงไม่เล่นด้วย หรือถูกแฟนผู้ชายที่เข้ามาจีบเข้าใจผิดคิดว่าณิชชาเข้าไปอ่อย ปัญหาเหล่านี้ถูกแก้ไขโดยพฤกษ์ โดยเขาใช้ทั้งวิธีการที่ละมุนละม่อม หรือหากจำเป็นพฤกษ์ก็ไม่เกี่ยงเลยที่จะตอบสนองด้วยหมัด เท้า เข่า ศอก

‘ฉันไม่ได้ใจดีกับทุกคนหรอกนะ’ เขาบอกกับณิชชาในวันหนึ่ง ตอนที่หญิงสาวไปช่วยเขาดูแลแม่ที่ป่วยไข้ที่บ้าน

นี่ถ้าไม่ติดว่า พฤกษ์ชอบคนอวบ ๆ หน่อย ณิชชาก็คงได้เป็นแฟนเขาไปแล้ว เขาเคยบอกหญิงสาวแบบนี้ สิ่งที่ได้กลับมาคือ ณิชชาหัวเราะจนตัวโยก พร้อมทำท่าจะอาเจียนใส่

เป็นอันว่า ทั้งคู่คิดตรงกัน

          มื้ออาหารของทั้งกลุ่มนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนาน คนสี่คนพร้อมด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครง และรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้านั้น กลายเป็นจุดสนใจเล็กๆ ของคนทั่วแคนทีน

เมื่อกลับขึ้นมาที่ชั้นบนสุดของอาคารสำนักงาน ณิชชาก็ถูกเรียกตัวเข้าไปในห้องของท่านประธานทันที

“ไหนบอกมาซิว่า ถ้าฉันต้องทำเรื่องพวกนี้เอง แล้วฉันจะมีเลขาเอาไว้ทำอะไร ฮะ?!” เสียงกราดเกรี้ยวตะโกนลั่น ณิชชาตกใจจนสติแทบจะลอยออกจากร่าง เอกสารที่ถูกโยนโครมลงบนโต๊ะของชลาสินธุ์  ถูกปรินต์ ออกมาจากอีเมล์ มือบางหยิบมันขึ้นมาดู ตรงหัวข้ออีเมล์ฉบับนั้นเขียนว่า   Urgent! เวลาส่งคือสามนาทีหลังจากที่เธอเดินลงไปจากโต๊ะทำงาน

เนื้อหาในอีเมล์นั้นว่าด้วยเรื่องการเชิญเข้าประชุมของสมาคมธุรกิจก่อสร้างภาคพื้นเอเชียอาคเนย์ ซึ่งเพิ่งจะมีการประชุมประจำปีไปเมื่อสามเดือนก่อน แต่ครั้งนี้เป็นการประชุมที่เร่งด่วนที่จะเกิดขึ้นในสัปดาห์หน้า ขอให้ผู้บริหารบริษัทที่เป็นสมาชิกสมาคมร่วมเข้าประชุมด้วย

อีเมล์ฉบับนี้ส่งมาให้กับชลาสินธุ์ และแนบสำเนามาที่หญิงสาวด้วย โดยหน้าที่แล้ว ณิชชาจะต้องเป็นคนรายงานให้ชลาสินธุ์ทราบ โดยไม่ต้องให้เขาเสียเวลาเข้าไปอ่านอีเมล์ที่อาจจะไม่สำคัญด้วยตัวเอง

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ...คือ...”

“คืออะไร มัวแต่เอ่อ มัวแต่คืออะไรอยู่ นี่ถ้าเขาไม่คิดว่าจะต้องยกหูชวนฉันด้วยตัวเองเพื่อเป็นมารยาท เธอจะจัดการเรื่องที่พัก เรื่องตั๋วเครื่องบินให้ฉันทันไหม” ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาโกรธเลขาตัวเองด้วยเรื่องงาน เรื่องงานเท่านั้น และณิชชารู้ตัวว่า ตัวเองทำผิดจริง

 “ฉันขอโทษ  เดี๋ยวจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด” เธอตอบ พยายามให้เสียงไม่สั่นด้วยความตกใจ

 “ออกไป!!!” ชลาสินธุ์ตะโกนไล่เสียงดัง เขาโกรธณิชชาที่หายไปตอนที่รู้เรื่องอีเมล์นี้ แต่ที่โกรธมากกว่านั้นก็คือ เขาไม่อยากไปงานนี้เลย เขาอยากอยู่ที่นี่เพื่อคอยจับตาดูธารากานต์ เขาให้เวลาเธอสามเดือนก็จริง แต่ก็เห็นๆ กันอยู่ว่า น้องสาวของเขาคนนั้นไม่ได้คิดจะกลับมาตามคำพูดเลยสักนิด เขาจึงอยากจับตาดูไว้ ครบสามเดือนเมื่อไรจะไปตามตัวกลับบ้านทันที แต่ไอ้ประชุมบ้าๆ นี่กลับมาขัดจังหวะ ผิดที่ผิดเวลาจริงๆ

ไม่นานเสียงเคาะประตูที่ห้องก็ดังขึ้น

 “คุณสินธุ์คะ ดิฉันจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินกับที่พักเรียบร้อยแล้วนะคะ และช่วงเวลานั้นมีประชุมโรงแรมกับคุณธาร ดิฉันปรึกษาคุณธารแล้ว เลื่อนมาเป็นวันมะรืนนะคะ ส่วนสรุปงานโปรเจกต์สร้างถนนสอง

โปรเจกต์ยังไม่ด่วนมาก ดิฉันขอเลื่อนออกไปก่อนค่ะ”

          ณิชชารายงานชัดถ้อยชัดคำ มีแนบเอกสารตั๋วเครื่องบินและจองห้องพักมาให้ด้วย นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มไม่อาจจะปฏิเสธได้ เลขาของเขาเก่งจริง และคล่องมาก สามารถจัดการงานทุกอย่างได้โดยที่เขาไม่ต้องเอ่ยปากทุกขั้นตอน กล้าคิด กล้าตัดสินใจ

          ชายหนุ่มมองคนตรงหน้านิ่ง จนอีกฝ่ายเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรเลยกำลังจะหันหลังกลับ

“ขอบใจนะ”

“ค่ะ”

“แต่มันคงไม่ลบความผิดของเธอได้หมดหรอก”

“คะ?”

“เธอละเลยหน้าที่”

“แต่ฉัน...”

“เธอมีความผิด”

“แต่...” หญิงสาวไม่รู้จะพูดอะไร เธอทำผิดจริงๆ แต่นั่นมันเวลาพักไม่ใช่เหรอ?

“ต้องใช้อีกตำแหน่งมาช่วยลดความผิดละมั้ง”

หญิงสาวตาโตเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เท้าทั้งสองข้างถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวเมื่อชลาสินธุ์ลุกออกจากโต๊ะทำงานของตนแล้วเดินตรงมายังจุดที่ณิชชายืนอยู่ก่อนจะคว้าร่างนั้นไว้ไม่ให้หนีไปแล้ว

“คุณจะทำอะไร” ดวงตามองเข้าเบิกโต ทั้งกลัว ทั้งโกรธ

แต่คนตัวสูง ร่างกายแกร่งกว่าไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขาแตะปลายคางแล้วยกใบหน้าเรียวขึ้นก่อนจะบดริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง แขนข้างที่เลหือก็ตวัดรัดรอบเอวร่างบางจนแน่น   

ณิชชาพยายามสะบัดหน้าหนีรอยจูบโจนจ้วงนั้น

“อย่านะ ฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของคุณ!”

“อ๋อเหรอ หรือว่าต้องเป็นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์คนนั้น เธอถึงจะยอม”

“พฤกษ์ไม่เกี่ยว” ดวงตากลมโตฉายแววโกรธเกรี้ยว เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเธอ

“ถ้าไม่เกี่ยวก็ทำหน้าที่ของเธอไปสิ” เขากระซิบข้างหู ประกายตาหรี่ลง

“อย่ามายัดเยียดหน้าที่อื่นให้ฉัน ฉันไม่ทำงานอื่นนอกจากเลขา” หญิงสาวพูดพร้อมกับพยายามผลักตัวเองออกจากลำแขนแกร่งที่ตอนนี้รัดเอวบางๆ ของเธอไว้จนเจ็บไปหมด

“ฉันบอกไปแล้วนะว่า เธอมีอีกหน้าที่ แล้วก็ห้ามปฏิเสธ”

“ไม่ ฉันปฏิเสธ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่น เงยหน้าขึ้นมองเขาส่งสายตาโกรธเกรี้ยว แต่เขากลับยิ้มเยาะออกมา

“หึ ห้องนี้ไม่เก็บเสียงนะ ถ้าเธอไม่รู้...เธอตะโกนได้เลยเต็มที่ ถ้าไม่กลัวว่าผู้ช่วยของเธอจะได้ยิน”

“นี่...คุณ?”

เขามองใบหน้าหวานนั่นอย่างหลงใหล ใช่...หลงใหล เขาหลงใหลคนที่มีใบหน้าคล้าย ๆ แบบนี้...ธารากานต์ แล้วเริ่มไล้ริมฝีปากหนาที่มีริ้วเคราชิมความหวานที่ลำคอสวย ขณะที่ฝ่ามือหนากำลังเกาะเกี่ยวไล่ไปตามแผ่นหลังเนียน ก่อนวกกลับมาที่ด้านหน้าใกล้เต้าอวบ

“ไม่! หยุดนะ!!”

ชายหนุ่มจูบปากที่ส่งเสียงน่ารำคาญนั้นออกมาอย่างเอาแต่ใจ มือไม้ก็ครอบครองเต้ากลมสวยนั้นไว้ได้อย่างเต็มไม้เต็มมือ ไม่นานบราตัวสวยก็หลุดออกจากที่ของมัน แล้วนิ้วหัวแม่มือก็สัมผัสติ่งไตที่ตอนนี้มันเริ่มสู้มือเขา

“อ๊ะ...อื้อ...ปล่อย”

หญิงสาวรู้สึกตัว และรู้ด้วยว่าตัวเองกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับเขาแล้ว หญิงสาวกลัวใจตัวเอง เธอต้องออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด

“เฉยๆ น่า เธอออกจากห้องนี้ในสภาพนี้ไม่ได้หรอก” เขาว่าขณะเปิดปากสวยนิด ๆ พอให้หญิงสาวได้หายใจ “เธอหนีไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่ยอมให้เธอหนีด้วย”

“คนเลว”

“หึ ด่าไปเถอะ ยังไงเธอก็เคลิ้มไปกับฉันแล้วอยู่ดี”

ณิชชาเกลียดความรู้สึกของตนเองตอนนี้เหลือเกิน ทำไมต้องเคลิบเคลิ้มไปกับรสรักที่ไม่ใช่ของจริง เมื่อครู่นี้เธอเผลอคิดไปว่า คนตรงหน้าคือพี่อัค

“เคลิ้มบ้าเคลิ้มบออะไร หยุดบ้าได้แล้ว” หญิงสาวว่า ก่อนจะออกแรงผลักคนตัวใหญ่จนสุดกำลัง มันจะได้ผลอยู่แล้วเชียว แต่ชลาสินธุ์กลับคว้าร่างเธอเอากลับไปได้ จากนั้นก็ประกบจูบรุนแรง มันรุนแรงจนไม่อาจจะขัดขืนได้

หญิงสาวน้ำตาอาบแก้มเมื่อเห็นชัดแล้วว่าจะต้องตกเป็นของเขาอีกหน ตอนนี้กระโปรงของเธอล่วงหล่นลงไปแล้ว

“อ๊ะ...” เสียงโอดครวญดังขึ้นเมื่อมือหนานวดตรงจุดนูนโหนกของเธอ มันอวบอูมพอดิบพอดีมือเขา “อึก...อ๊ะ...”

ชลาสินธุ์ดันร่างหญิงสาวให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน จากนั้นก็ผลักให้เอนหลังลงมาทั้งที่มือที่กำลังเล่นกับจุดหฤหรรษ์ไม่ได้หยุดเลย

“อื๊อ...” หญิงสาวเกาะบ่าเขาแน่นเมื่อชายหนุ่มก้มหน้าลงมาละเลงลิ้นที่สะดือสวยแล้วเลื่อนขึ้นมาครอบครองยอดอกสีชมพูน่ารักนั้นเอาไว้

พออีกฝ่ายเคลิ้ม เผลอไผล ชายหนุ่มก็กระแทกตัวตนของตัวเองเข้าไปในร่างที่ปลุกเร้าเอาไว้แล้ว

          “อื๊อ”

แต่มันไม่พอ

มันไม่พอจนทำให้เกิดความเจ็บปวด แต่เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดในลำคอนั้นเบาเกินกว่าจะหยุดยั้งชายหนุ่มเอาไว้ได้ “อ๊ะ...ฉันเจ็บ” 

คนถืออภิสิทธิ์เหนือร่างนี้ไม่ได้สนใจ กลับยังคงขยับตัวเข้าออกอย่างรุนแรง

กานต์...กานต์ของพี่...กลับมา...กลับมาหาพี่

“โอ๊ะ! อื๊อ...”

กานต์ ได้โปรด กลับมาหาพี่นะ

“อื๊อ...อ๊ะ...ฉัน...”

กานต์

“หยุดนะ อ๊ะ...”

ได้โปรด

“ฉันไม่ อ๊ะ...ไม่ไหว...”

กานต์!!!

สายน้ำขุ่นข้นมากมายกระจายอยู่ในร่างของหญิงสาวที่ใบหน้าคล้ายธารากานต์อย่างมาก

แต่ไม่ใช่...อย่างไรซะก็ไม่ใช่

ชายหนุ่มคิดได้ดังนั้นก็ถอนตัวออกมาแล้วเดินออกไปทางระเบียงห้องทันที

           

ลมแรงพัดมาพร้อมอากาศร้อนผ่าวตีหน้าของชลาสินธุ์จนชา เขาอัดบุหรี่มวนที่สองเข้าปอดหนัก ๆ มองไปตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย

ครั้งนี้เขาเป็นคนเลวอย่างที่ณิชชาบอกจริงๆ เลวเพราะแท้จริงแล้วเขาทำกับเธอมากเกินไป เขารู้ตัวดี เขาทำตัวไม่ต่างจากเศษสวะคนหนึ่ง ใช้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์จริง ๆ

ความผิดของณิชชามีอย่างเดียวคือ ใบหน้า ท่าทางเหมือนกับธารากานต์มาก มากเกินไป ซึ่งนั่นไม่ถือเป็นความผิดเลยสักนิด

ที่จริงแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้คนอื่นเป็นที่ระบายอารมณ์แทนธารากานต์ ตอนที่ธารากานต์มีแฟนเป็นไอ้เลวที่ไหนสักคน เขาก็ใช้ผู้หญิงหลายคนเป็นที่ระบาย คนพวกนั้นได้รับค่าจ้างเพิ่มมากขึ้นเพราะต้องบอบช้ำกันหนักมาก

แต่...แต่ณิชชาปฏิเสธที่จะทำหน้าที่นี้ เธอมีท่าทีปฏิเสธเงินจำนวนมากที่เขาจะมอบให้อย่างเห็นได้ชัด

แล้วป่านนี้ คนที่ทรุดลงไปกองกับพื้นทันทีที่เขาปล่อยจะเป็นอย่างไรบ้าง

คิดได้แบบนั้น ชายหนุ่มก็ทิ้งก้นบุหรี่แล้วกลับเข้าห้องทำงาน

ณิชชาใส่เสื้อผ้าแล้วแต่ยังไม่เรียบร้อยนัก ตาบวมแดงนั่นยังคงมีน้ำตาเกาะอยู่ สายตาที่มองมายังเจ้าของห้องมีแต่แววโกรธเกลียด ไม่ได้ส่งเสียงพูดอะไรกับเขา ได้แต่แต่งตัวไปเงียบๆ พอเสร็จก็ทำท่าจะออกไป

“เดี๋ยว!”

“...” เธอชะงักไปนิด แต่ก็เตรียมก้าวเท้าต่อ จนอีกฝ่ายต้องเร่งเท้ามาหาแล้วกระชากแขนไว้

“คุณ!”

“ไปสภาพนี้ คนข้างนอกได้ตกใจกันหมดพอดี อยากให้เขารู้กันนักหรือไงว่า...”

“ว่าโดนข่มขืน?” เธอพูดต่อประโยคให้ เสียงขื่น

“ฉัน...”

“ปล่อยได้แล้ว” เสียงสะอื้นเอ่ยบอกนิ่ง ๆ  และพยายามผลักดันตัวเองให้หลุดออกมาจากอ้อมแขนของร่างใหญ่

ชายหนุ่มกอดเธอไว้ในอ้อมกอดจนมิดตัว

“อย่าเพิ่งออกไป เธอยังเดินไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ หน้าตาก็แดงไปหมด นั่งในนี้ก่อน” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“คุณมันเลว เป็นคนเลว” ณิชชาสะอื้น อยากจะด่าให้แรงกว่านี้ก็นึกไม่ออกว่าควรด่าว่าอะไรดี

 “หึ บอกให้เงียบ” ชลาสินธุ์กระซิบเสียงดุ พลางกระชับอ้อมกอดของตัวเองแน่นขึ้นอีกนิด แล้วประคองให้ณิชชาเดินไปนั่งที่โต๊ะรับแขกในห้องทำงานของตัวเอง

“นั่งตรงนี้ไปก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะไปส่งที่บ้าน”

ณิชชาช่วยงานชลาสินธุ์ได้บ้างเมื่ออยู่ตรงนั้น แต่ครั้งนี้เธอคิดถึงเรื่องการลาออกชัดเจนยิ่งขึ้น เธออยู่อย่างไร้ค่าและไร้เกียรติที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องการแก้แค้น ไว้ค่อยคิดทีหลัง หญิงสาวมั่นใจว่าตัวเองมีความรู้ความสามารถมากพอที่จะไปจากที่นี่ได้

หญิงสาวนั่งคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย ๆ ไม่นานความอ่อนล้าที่เกิดขึ้นทั้งกับร่างกายและจิตใจก็ทำให้ตาทั้งสองข้างของเขาค่อย ๆ ปิดลง

ดวงตาสีขรึม เผลอมองคนที่นั่งหลับพริ้ม เขากวาดตามองร่างบางนี้ให้ทั่ว สิ่งหนึ่งที่สามารถแยกณิชชาออกจากธารากานต์ได้ก็คือ ผู้หญิงตรงหน้านี้ร่างผอมบางมาก บางซะยิ่งกว่าคนที่เขารักไปเยอะมาก ไม่แปลกเลยที่ณิชชาเอาแต่สลบไสลตอนที่ต้องมารับความรุนแรงจากเขา จะะว่าไป ณิชชาก็เป็นคนตัวเล็กที่สุด ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วยนั่นแหละ

 หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างมึนงง  มือบางยกขึ้นมานวดขมับตัวเอง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเริ่มรู้ตัวว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียว 

“กลับบ้านได้แล้ว”

หญิงสาวมองซ้ายมองขวาแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เธอเซเล็กน้อย แต่เมื่อชลาสินธุ์ทำท่าจะช่วยพยุงเธอก็เบี่ยงตัวหลบ

“คุณกลับก่อนเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับกับเพื่อนได้” เธอตอบขณะที่ยังไม่ส่างจากอาการง่วงงุน

“ณิช กลับบ้าน กับฉัน” เขาค่อย ๆ พูดทีละคำ ด้วยน้ำเสียงเข้ม

ณิชชาเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ดวงตามีแววดื้อรั้น

“ฉัน...”

“ลองดี?”

“เอ่อ...”

“งั้นก็ได้” เขาพูดพร้อมสาวเท้าเข้าหา

“ได้ค่ะ ได้ กลับกับคุณก็ได้ค่ะ”

สองคนเดินคู่กันมาตั้งแต่ในลิฟต์จนถึงหน้าบริษัทซึ่งเป็นที่จอดรถเฉพาะของท่านประธาน เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ดันร่างหญิงสาวขึ้นรถ โดยมีหญิงสาวทำท่าดื้อรั้น เหมือนไม่ยอมรับคำสั่งนั้นอยู่ตลอด มองจากที่ไกล ๆ เหมือนคู่รักที่กำลังแง่งอนกันอยู่