บทที่ 47 อัครชัยคือคนที่เลือกแล้ว

บทที่ 47 อัครชัยคือคนที่เลือกแล้ว

ชลาธารทำอย่างที่ตนเองได้ลั่นวาจาไว้ทันทีที่วันทำงานวันแรกมาถึง

“คุณณิชคะ คุยกับธารในห้องก่อนค่ะ” มาถึงยังไม่ทันได้นั่ง ก็เอ่ยปากให้ณิชชาเดินตามตัวเองเข้าไปในห้องแล้ว ณิชชาเดาไม่ถูกว่าเจ้านายคนเล็กคนนี้จะพูดเรื่องอะไร เรื่องงานหรือว่าอย่างอื่น เพราะแทบจะไม่เคยทำงานด้วยกันเลย ยิ่งหญิงสาวไปเรียนต่อได้เป็นปีแล้ว ยิ่งห่างกันไป เดาใจไม่ถูก

“คุณธาร มีอะไรให้ณิชทำเหรอคะ” ณิชชาพูดก่อนจะนั่งลงตามมือที่ผายออก หญิงสาวไม่ได้ชวนเธอนั่งที่โต๊ะทำงาน ซึ่งตอนนี้คนที่ยึดโต๊ะตัวนั้นเป็นของตัวเองยังไม่มา แต่พวกเธอนั่งคุยกันที่โซฟารับแขกซึ่งอยู่ในห้องทำงานของชลาสินธุ์ด้วยนั่นเอง

“คุณณิชจะว่าอะไรมั้ยคะ ถ้าธารจะถามเรื่องพี่สินธุ์” ยิงคำถามทันทีพร้อมกอดอกฟังคำตอบ แต่ดูเหมือนคนที่ต้องตอบจะยังหาเสียงของตัวเองไม่เจอ

“คือ...เอ่อ...”

“ไปเยี่ยมสักวัน หรือดอกไม้สักช่อ ไม่คิดจะส่งไปหน่อยเหรอคะ”  ชลาธารพูดแทรกขึ้นอย่างหงุดหงิด อยากจะเล่าสภาพของพี่ชายให้คนตรงหน้าฟังว่าเลวร้ายแค่ไหน แต่ก็กลัวว่าสิ่งที่ได้กลับมาจะเป็นอย่างอื่นนอกจากความเห็นอกเห็นใจ ถ้าณิชชารู้สึกยินดีกับสภาพของพี่ชายตนเองตอนนี้ หญิงสาวคงทนไม่ได้

“คือเกรงว่า คุณสินธุ์อาจจะไม่ได้อยากเห็นหน้าณิชน่ะค่ะ”

“เพราะอะไรคะ เพราะคุณมีคนรักใหม่แล้วน่ะเหรอ” เสียงเสียดแทงหัวใจเอ่ยขึ้นอย่างโหดร้าย “ธารไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณณิชเลิกกับแฟนคนปัจจุบันแล้วมาหาพี่สินธุ์หรอกนะ ธารไม่ได้ใจแคบขนาดจะต้องให้คุณมาดูแลพี่ชายธารที่ป่วย ธารและพี่ ๆ ทุกคนช่วยกันดูพี่สินธุ์ได้ แค่ธารไม่เข้าใจว่า อะไรทำให้คุณใจร้ายใจดำขนาดแม้แต่ถามถึงคุณณิชก็ยังไม่ทำ”

“มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ” เสียงตอบนั้นแผ่วเบา

“ไม่สงสาร หรือเห็นใจอะไรสักนิดเลยเหรอคะ ไม่สงสัยเลยเหรอ ว่าใครกันที่ขับรถชนพี่ใหญ่”

“คุณธาร ให้ดิฉันออกไปทำงานเถอะนะคะ” หญิงสาวตัดสินใจพูด เธอทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว

...เป็นห่วงเหลือเกินอยากไปหาใจจะขาด... 

การไปต่างจังหวัดสองต่อสองกับอัครชัยไม่อาจทำให้ลืมชลาสินธุ์ได้เลย ยิ่งระยะทางห่างไกลก็ยิ่งคิดถึง ร่างเล็กคอยแต่หาทางคิดว่าจะทำอย่างไรไม่ให้คิดถึงชลาสินธุ์...หากเป็นแบบนี้ต่อไปคงจะไม่มีใครมีความสุข

แต่ชลาธารไม่ได้เข้าใจจิตใจของณิชชามากนัก หญิงสาวรู้สึกผิดหวังกับคนรักของพี่ชายมาก ที่ได้ยินคำพูดตัดเยื่อไยแบบนั้น ไม่เคยคิดว่าณิชชาจะใจดำได้ขนาดนี้

“ถ้าคุณณิชคิดว่า นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้ก็เชิญเถอะค่ะ ธารก็คงจะต้องบอกให้พี่ชายตัดใจจากคุณณิชสักที ถ้าพี่สินธุ์ไม่เอาแต่คิดเรื่องคุณณิช ไม่เอาแต่กินเหล้าเพราะคิดถึงคุณณิช พี่สินธุ์ก็คงมีสติกว่านั้น รถคันนั้นคงไม่ชนเอาได้ง่าย ๆ ธารไม่ได้อยากคิดร้าย ๆ นะคะ แต่มันจะดีแค่ไหน ถ้าคุณณิชไม่ได้เข้ามาในชีวิตของพี่ชายธารตั้งแต่ต้น” 

ณิชชาน้ำตาเอ่อ จะไปเล่าให้ใครฟังว่า เธอเสียใจและตกใจขนาดไหนกับเรื่องอุบัติเหตุของชลาสินธุ์ตอนนี้ก็คงไม่มีใครเชื่อแล้ว และเธอเองก็ไม่ต้องการให้คนเชื่อตามนั้นด้วย

อย่างที่เคยคิดและจะตอกย้ำกับตัวเองเสมอ ชลาสินธุ์มีน้องอีกสามคนพร้อมทั้งผู้คนล้อมรอบกายที่มาคอยดูแล แต่อัครชัยไม่มีใคร ดังนั้นไม่ว่าตอนนี้เขาจะคิดถึงอีกคนแค่ไหน

แต่อัครชัยคือคนที่เลือกแล้ว

“เป็นอะไรไปครับคนดี ร้องไห้ทำไม”

ณิชชาสะดุ้ง ไม่คิดว่าอัครชัยจะกลับเร็วขนาดนี้ เพราะเมื่อเช้า

ชายหนุ่มบอกว่ามีงานต้องเคลียร์อยู่เยอะมาก ร่างบางเกาะลูกกรงระเบียง   ปาดน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เจ้าของเสียงทุ้มเมื่อครู่ดึงเธอเข้าไปกอดเอาไว้แน่น นัยต์ตาตัวเองก็มีน้ำตาคลอ เขารู้ว่า ณิชชาพยายามจะมอบความรักพยายามจะมอบความสุขให้

...แต่ทำไมความรักครั้งนี้ มันดูฝืนใจเหลือเกิน... 

เสียงโทรศัพท์ของณิชชาดังขึ้นเป็นเบอร์ศูนย์สองที่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าโทรมาจากที่ไหน อัครชัยปล่อยคนในอ้อมกอดแล้วเดินไปหยิบเอามาให้คนรัก

“สวัสดีค่ะ”

“...”

“ฮัลโหล ได้ยินมั้ยคะ” ร่างเล็กพูดเสียงดังขึ้นนิด เมื่อไม่ได้ยินเสียงใครตอบกลับมา รออยู่เป็นครู่จนตัดสินใจว่าจะวางสาย ก็ต้องชะงักและน้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาอีกเมื่อได้ยินเสียงอ่อนล้าแหบแห้งมาตามสาย

“ฉันแค่อยากได้ยินเสียงเธอ”

ณิชชาได้ยินมันเต็มสองหู แต่ไม่สามารถตอบอะไรได้ สิ่งที่ร่างกายทำได้ตอนนี้ คือสะอึกสะอื้นราวกับน้ำตกถล่ม

อัครชัยเดินไปในห้องนอนพยายามหาทิชชู่มาให้คนรัก ณิชชาหันหลังให้อัครชัยซะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาเลย

แต่เธอพลาดแล้ว น้ำตาที่ไหลออกมามันหยุดไม่อยู่ซะแล้ว

“สบายดีหรือเปล่า” น้ำเสียงห่วงหาเดินทางมาตามสัญญาณโทรศัพท์

ณิชชาส่ายศีรษะน้อย ๆ พยายามกลั้นสะอื้น

...ฉันจะสบายดีได้ยังไง ในเมื่อคุณกำลังไม่สบาย... 

มือบางกำรั้วระเบียงแน่นคล้ายจะถ่ายเทความเจ็บปวดที่ใจไปไว้ที่ระเบียงให้หมด แต่ก็รู้ว่ามันไม่สามารถทำได้ ความโหยไห้ยังกองอยู่ที่เขาเต็มที่ ทับถมเหมือนใบไม้แห้ง ที่นานวันเข้าก็จะแตกสลาย และไม่มีใครสามารถคว้ามันเอาไว้ได้

“ฉัน...” เสียงแหบนั้นช่างฟังดูเหนื่อยล้า

ณิชชาอยากจะโอบไหล่ใหญ่นั้นไว้ แล้วปลอบว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อยากให้พักผ่อนจะได้หายเร็ว ๆ จะได้ปลอดภัย กลับมาเป็นคุณสินธุ์ของทุก ๆ คนเหมือนเดิม แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ มือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดปากเพราะกลัวเสียงสะอื้นจะไปถึงหูคนที่อยู่ในห้อง

“ฉัน...ฉันคิดถึงเธอ” สิ้นเสียงนั้น เรี่ยวแรงทั้งหมดของณิชชาก็หายไป หญิงสาวปล่อยร่างกายให้ทรุดกองลงที่พื้น ร้องไห้จนคนในสายพลอยจะขาดใจตามไปด้วย พวกเขาถือโทรศัพท์แนบหูไว้อย่างนั้น ไม่มีใครเอ่ยอะไรกันออกมาอีก รู้แต่เพียงว่า ความคิดถึงทำงานของมันอย่างเต็มที่ แม้จะไม่ได้เห็นหน้า แต่ทั้งคู่รู้ว่า น้ำตาพวกเขาไหลไม่ต่างจากเลือดไหลที่หัวใจที่ถูกกรีด        

เสียงร้องไห้นั้นไม่ได้กรีดหัวใจของชลาสินธุ์และณิชชาเท่านั้น หากยังกวัดแกว่งไปทำร้ายคนที่ทำเหมือนว่า ตัวเองไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนั้นด้วย

อัครชัยยืนนิ่งงัน ฟังเสียงสะอึกสะอื้นของณิชชา เขารู้ว่าคนรักเจ็บปวด และเขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ตอนที่ณิชชารับสายทำให้พอจะเดาได้ว่า ใครคือคนที่อยู่ปลายสาย สัญญาณโทรศัพท์นั้นราวกับเป็นสายฟ้าปลายแหลมที่มาทิ่มที่ตรงหัวใจเขาอย่างไม่ยั้งมือ

แม้น้ำตาไม่มีสักหยด แต่อัครชัยรู้ว่า ตัวเองกำลังจะรับไม่ไหว ความรักของณิชชาที่มอบให้เขา...เขารับมันไม่ไหวแล้ว

ความพยายามที่จะมอบความรัก ให้กับคนที่ไม่ได้รักแล้ว มันช่างสร้างความเจ็บปวดให้กับทุกคน

เคยรู้แต่ว่า เมื่อรักแล้วไม่ได้รักตอบมันเจ็บปวด แต่ไม่เคยรู้เลยว่า แม้ได้รับความรักตอบก็อาจจะเจ็บปวดมากเช่นเดียวกัน

“ขอโทษนะณิช พี่หาทิชชู่ไม่เจอ เอาผ้าเช็ดหน้าพี่ก่อนก็แล้วกันนะ  วันนี้พี่ยังไม่ได้ใช้เลย” ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าสีเขียวอ่อนกลิ่นสะอาดให้เมื่อหญิงสาววางสายไปแล้ว แต่พอมือเล็กจะรับ เขากลับปฏิเสธแล้วเช็ดน้ำตาให้คนรักเสียเอง อัครชัยจับปลายคางของคนรักบังคับให้คนที่ยังนั่งกับพื้นเงยหน้าขึ้นมามองกัน

“คุณชลาสินธุ์โทร.มาใช่มั้ย”

“พี่อัค” พยายามหลบตาแต่ไม่สามารถทำได้ เพราะยังถูกจับอยู่ที่ปลายคางไม่ปล่อย

“มีความสุขหรือเปล่าที่อยู่กับพี่” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยถาม มือที่เลิกรั้งปลายคางหันมาจัดผมของคนรักให้เข้าที่ แววตาของณิชชาที่กระตุก วูบไม่ได้เล็ดลอดสายตาของอัครชัยเลย

“ณิชมีความสุขค่ะ” เลือกที่จะโกหกตัวเอง หวังว่าอัครชัยจะมีความสุขจากการโกหกในครั้งนี้

อัครชัยก็ไม่ว่าอะไรแม้จะรู้อยู่เต็มหัวใจว่าคำตอบนั้น...มันไม่จริง

“แต่อยู่กับเขา จะมีความสุขกว่าใช่หรือเปล่า” ชายหนุ่มยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงห่วงใย อย่างไรซะคนคนนี้ก็คือคนที่เขารักมากที่สุด

“ไม่ใช่นะคะพี่อัค ไม่ใช่ ณิชมีความสุขเมื่ออยู่กับพี่ ณิช...”  ณิชชาละล่ำละลัก

“เขาไม่ได้เป็นแค่เจ้านายใช่หรือเปล่า”

“พี่อัค...” ณิชชาก้มหน้า หลบสายตา รู้สึกผิดที่อัครชัยจับเรื่องนี้ได้ แต่จากนี้เธอจะอยู่กับชายหนุ่มเพียงคนเดียว หากต้องทำร้ายใคร หรือแม้กระทั่งต้องทำร้ายตัวเอง  แต่คนคนเดียวที่จะไม่ถูกทำร้ายคือพี่อัค

...พี่อัค เทวดาประจำตัวของณิช...

“ณิชรักพี่อัคนะคะ แล้วเราก็เป็นแฟนกัน ณิชไม่มีทางรักคนอื่นได้นอกจากพี่อัคหรอกค่ะ”

“พี่รู้ พี่ก็รักณิช” เสียงอ่อนพูดขึ้น ก่อนจะดึงร่างบางเข้าไปกอด “แล้วพี่ก็อยู่ไม่ได้จริง ๆ ถ้าไม่มีณิช แต่พี่เชื่อว่าสักพักพี่ก็จะดีขึ้น”

“พี่อัคหมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวผละจากอ้อมกอดแข็งแรงเพื่อให้หันหน้าคุยกันได้เต็มที่ ดวงตาคมโตมองหน้าคนรัก แต่อัครชัยกลับไม่ตอบคำถาม

“ที่ผ่านมารอพี่หรือเปล่า”

“พี่อัค...ณิชรักพี่อัคมากนะคะ ณิชรอพี่อัคมาตลอด”

“ความรักของณิชที่มีต่อพี่เมื่อสองปีก่อน กับตอนนี้ยังเป็นความรักแบบเดิมอยู่หรือเปล่า”

ณิชชาก้มหน้า หญิงสาวตอบคำถามนี้ไม่ได้ซะแล้ว

“ไปหาเขาเถอะ” อัครชัยตัดสินใจพูด แม้ตัวเองจะเจ็บ แต่นี่อาจเป็นหนทางที่ดีที่สุดของพวกเขาทั้งสามคนก็ได้ เขาขาดณิชชาไปก็อาจจะเสียใจ เสียใจไปนาน แต่ถ้าณิชชาและชลาสินธุ์ต้องขาดจากกัน นั่นอาจจะหมายถึง ชีวิตของทั้งคู่จะกลายเป็นชีวิตที่ไร้หัวใจไปตลอดก็ได้

“พี่อัค ไม่เอานะคะ” ณิชชาเริ่มน้ำตาไหลลงมาอีกหน มือบางคว้าเอามือคนรักมาจับไว้แน่น

อัครชัยจึงรวบมือน้อยนั้นเอาไว้เสียเอง “พี่รู้ว่าความรักที่ณิชมีต่อพี่ยังอยู่ และพี่เองก็ยังเก็บเอาความรักที่มีต่อณิชเอาไว้เหมือนเดิม แต่พี่อยากให้คนที่พี่รักมีความสุขที่สุด ซึ่งหมายถึง ณิชต้องไปหาเขา”

 “พี่อัค ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมบังคับให้ณิชต้องทำร้ายพี่ พี่เป็นคนที่ณิชรักนะคะ”

“พี่ก็ไม่อยากให้ณิชเสียใจ และไม่มีความสุข เพราะพี่ก็รักณิชมากเช่นกัน เราลากันตรงนี้ ตอนที่เรายังรักกันและตอนที่พี่พอจะทำอะไรเพื่อให้ณิชมีความสุขได้บ้างน่าจะดีกว่านะ”

“พี่อัค” ณิชชาร้องเรียก ส่ายหน้ารัว ราวกับจะปิดกั้นการรับรู้

ทุก ๆ คำพูดของอัครชัย

“เลิกร้องไห้ได้แล้วคนดี ณิชกำลังทำให้พี่รู้สึกผิดที่เป็นคนทำให้

ณิชต้องร้องไห้ถึงสองครั้งสองคราในชีวิตนะ ช่างเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ   ที่ผ่านมาพี่เอาแต่ใจตัวเองมาตลอดโดยไม่ได้ฟังเสียงณิชเลย ทั้งที่ณิชอยากให้พี่อยู่ใกล้ ๆ สู้ไปด้วยกัน พี่ก็กลับทิ้งณิชไปตั้งไกล แล้วก็ไปตั้งนาน จนมีคนมาดูแลณิชให้ ตอนนี้พี่อยากให้ณิชตามใจตัวเอง โดยไม่ต้องกังวลเรื่องของพี่บ้าง” อัครชัยบอก พร้อมกับใช้นิ้วนุ่มไล้น้ำตาจากใบหน้าของคนรักที่ไหลเอ่อไม่ขาดสาย

“พี่อัคเป็นแฟนที่ดีนะคะ แล้วพี่อัคก็เป็นลูกที่ดีด้วย ตอนนั้นถึงจะร้องไห้แต่ณิชก็เข้าใจพี่อัคนะ”

“แล้วตอนนี้ล่ะ เข้าใจพี่ไหม เข้าใจหรือเปล่าว่า พี่อยากเห็นณิชมี ความสุข พี่มั่นใจว่าพี่รักณิช แต่พี่ไม่มั่นใจเลยว่าจะทำให้ณิชมีความสุขได้ คุณสินธุ์ซะอีกที่ทำให้ณิชมีความสุขได้ ถึงตอนนี้ณิชเข้าใจพี่ได้ไหมว่า พี่อยากเป็นพี่ชายของณิช พี่ชายที่อยากจะทำให้น้องสาวมีความสุข”

“พี่อัคคะ...” ณิชชายังดึงดันปฏิเสธ แต่อีกคนกลับขัดเอาไว้

 “ไปหาเขาซะ”

“ไม่เอา ณิชไม่ไป ณิชจะอยู่กับพี่อัค ถ้าพี่อัคไม่อยู่กับณิช  แล้วพี่อัคจะอยู่กับใคร” ณิชชาสะอื้นจนตัวโยน เธอจะทิ้งอัครชัยไปได้อย่างไร

“อย่าดื้อนะ แล้วก็ไม่ต้องห่วงพี่”  อัครชัยกอดร่างบางเอาไว้แน่นให้ตัวเองได้รับรู้ถึงความอุ่นซ่านในอ้อมกอดนี้

...อ้อมกอดที่เขาจะไม่ได้รับมันอีกแล้ว...